Ματίας ο Πρώτος και Άλκη η Ανεπανάληπτη

Αυτή την Κυριακή που άλλοι έτρεχαν στον Γύρο της Αθήνας, άλλοι έβλεπαν επιδείξεις στην Εβδομάδα Μόδας, και κάποιοι ήταν σπίτι τους και βαριόντουσαν, η μαμά μου αποφάσισε να πάμε στο θέατρο Άλφα.Ιδέα, στην πρεμιέρα της παράστασης Ματίας ο Πρώτος! Και να σας πω κάτι; Ήταν και ο πρώτος!
 
Θα σας πω γιατί μου άρεσε, για να πάτε και σεις:
 
*Πρώτο και καλύτερο γιατί το έργο μιλάει για ένα παιδί που γίνεται βασιλιάς. Ας γινόμουν και γω για μια μέρα και θα βλέπατε!
Εμένα μου αρέσουν οι βασιλιάδες. Τώρα στην Δ δημοτικού μαθαίνουμε τα πολιτεύματα και νομίζω ότι η βασιλεία είναι η καλύτερη. Γιατί αποφασίζει ένας και αφού του ανήκει το βασίλειο νοιάζεται για όλους.
Το είπα στη μαμά μου και κάπως με στραβοκοίταξε. Η δημοκρατία, μου είπε, είναι το καλύτερο πολίτευμα. Ναι, αλλά, δημοκρατία δεν έχουμε; Γιατί δεν είναι ο κόσμος ευτυχισμένος;

*Γιατί πήγαμε παρέα με την κολλητή μου τη Μαρίνα και τη μαμά της την Κάτια. Εντάξει, περνάω τέλεια με τη μαμά μου, είμαι όμως 9 ετών, θέλω και μια φίλη μου μαζί.
 
*Γιατί θυμήθηκα ότι είχαμε ξαναέρθει σε αυτό το θέατρο πέρσι και είχαμε δει το «Η τελευταία μαύρη γάτα» του Ευγένιου Τριβιζά. Ωραίο ήταν!

 *Γιατί η μαμά μου με άφησε να βάλω δύο μαξιλαράκια στη θέση μου για να βλέπω, και όχι μόνο ένα όπως τα άλλα παιδιά. Και έβγαλα και τα παπούτσια μου. Μου είπε να σέβομαι το θέατρο αλλά εγώ πάντα μαζεύω τα σκουπίδια μου. Το σέβομαι.
 
*Γιατί στη διπλανή σειρά καθόταν η κα Άλκη Ζέη, πολύ κοντά μας. Έχω βιβλία της και μου αρέσει πολύ. Ήταν εδώ γιατί έχει διασκευάσει το έργο, που είναι ενός... κάπως τον λένε, να δεις... του Πολωνού παιδαγωγού και παιδιάτρου, του Γιάνους Κόρτσακ. Δεν το θυμόμουν το όνομα, μου το είπε η μαμά μου να το γράψω γιατί αυτός ήταν ο πρώτος που μίλησε για τα δικαιώματα των παιδιών. 

*Γιατί είχε ωραία υπόθεση. Θα σας την πω με δικά μου λόγια και ό,τι καταλάβετε:
 
Ο Ματίας είναι ένα μικρό παιδί που έχει χάσει και τους δύο γονείς του (στενάχωρο αυτό) και πρέπει να γίνει βασιλιάς (αυτό, πολύ cool).
 
Ο Ματίας ο Πρώτος όμως δεν βγαίνει έξω από το παλάτι, δεν παίζει με τα άλλα παιδιά, δεν χαίρεται. Υπογράφει ό,τι του λένε οι υπουργοί του και έχει μια εκνευριστικά αυστηρή δασκάλα που επίσης του λέει τι να κάνει (ειλικρινά σού σπάει τα νεύρα, δεν φταίει όμως η κυρία που την παίζει, τη δουλειά της κάνει).
 
Κάποια στιγμή ο Ματίας γνωρίζει ένα παιδί της ηλικίας του, γίνονται φίλοι και πηγαίνουν μαζί στον πόλεμο γιατί νομίζουν ότι θα περάσουν τέλεια. Εκεί όμως οι άνθρωποι σκοτώνονται στα αλήθεια και τα παιδιά γρήγορα καταλαβαίνουν πόσο λάθος έκαναν.
 
"Εμείς λοιπόν τα παιδιά δεν θέλουμε καθόλου να σκοτωνόμαστε γιατί αν σκοτωθούμε πώς θα γίνουμε μεγάλοι;" αναρωτιούνται.
 
Όταν όμως τα παιδιά παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους αρχίζουν τα ωραία.
Στέλνουν τους μεγάλους στο σχολείο. Χαχα, επιτέλους εκδίκηση!
Τρώνε τόνους γαριδάκια, παίρνουν στο σπίτι τους όσα ζώα θέλουν, δεν διαβάζουν, βγάζουν νόμους όπως το να αποφασίσει το κάθε παιδί τι όνομα θα έχει, με λίγα λόγια περνάνε φίνα.
 
Χμ, τελικά όμως, με τους μεγάλους στο σχολείο, τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Γίνεται ένας χαμός και τότε τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι πρέπει πρώτα να μεγαλώσουν, να πάνε σχολείο, για να μπορούν μετά να αλλάξουν τον κόσμο.

*Για να διαβάσετε την κριτική παρακάτω και όλες τις πληροφορίες για την παράσταση, 

κάντε κλικ στο: LikeMother,LikeDaughter!