"You've got ...MALE"

……….Αγαπάμε να φοβόμαστε  (part two)

 Ο τρόμος σταματά όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους!

Είχαμε σταματησει , (στο τελευταίο μας You’ve got…male)   στον Πολάνσκι και στο «Μωρό της Ρόζμαρι» και συνεχίζουμε!!!
Την δεκαετία του 1970 στις ταινίες τρόμου,  το είδος αποδεικνύει την εμπορικότητά του με ταινίες όπως ο Εξορκιστής του W.Friedkin στέλνοντας την ιστορία δαιμονισμού της μικρής Regan McNeil μέχρι τα Oscar.
Οι εξελίξεις στα τεχνικά μέσα του κινηματογράφου την εποχή εκείνη διευκολύνουν την εντυπωσιακότερη εικονοποίηση φανταστικών και μεταφυσικών θεμάτων όμως δεν είναι τόσο ραγδαίες ώστε να πνίγονται οι ταινίες στα ειδικά εφέ.
Το σενάριο, η χρήση της κάμερας , η μουσική και η γενικότερη καλλιτεχνία  παραμένουν τα βασικά κριτήρια για να προκαλέσει ένα φίλμ αίσθηση και να αποκτήσει διαχρονικότητα.
 

Το 1978 το Halloween του John Carpenter στοιχειώνει τα φιλήσυχα αμερικανικά προάστια απελευθερώνοντας στον κόσμο τον απόλυτο κακό , τον μασκοφόρο Michael Myers. H εικόνα του να στέκεται , απρόσωπος με το χασαπομάχαιρο στο χέρι στις βεράντες καθώς πρέπει σπιτιών σε συνδυασμό με την υποβλητική μουσική, ήταν αρκετή για να ταράξει το όποιο αίσθημα μεσοαστικής ασφάλειας και να κάνει τις μπέιμπι σιτερ να χάσουν το ύπνο τους. Η ταινία έκανε πάταγο και κατέληξε ολόκληρο franchise γεννώντας πολλά –όχι και τόσο επιτυχημένα σίκουελ.

Φέτος κυκλοφόρησε άλλη μία συνέχεια της ταινίας από τον David Gordon Green. H συγκεκριμένη εκδοχή αγνοεί τα προηγούμενα σίκουελ και συνεχίζει την ιστορία τοποθετώντας την στο σήμερα. Η Jamie Lee Curtis επιστρέφει ως Lori Strode , 40 χρόνια μετά, στον ρόλο που την καθιέρωσε ως την αδιαμφησβήτητη scream queen. Την συναντούμε να ζεί απομονωμένη σε ένα σπίτι-οχυρό , τραυματισμένη ψυχολογικά από την δολοφονία των φίλων της το ’78 , σοκαρισμένη από τον κίνδυνο που η ίδια διέτρεξε και με την σκέψη της σταματημένη στην πιθανότητα να ξανασυναντηθεί με τον τρομερό «μπαμπούλα», τον αδίστακτο Michael Myers. Οι εμμονές της της έχουν στοιχίσει την σχέση με την κόρη της και μόνο η εγγονή της την πλησιάζει στοργικά. Το φεμινιστικό πνεύμα της πρώτης ταινίας υπάρχει κι εδώ, άλλα επιπλέον σχολιάζεται το τραύμα, η σχέση θύτη-θύματος, η εμμονή.

Οι χαρακτήρες ζωντανεύουν πειστικά , υπάρχει ένταση και ρυθμός και παρόλο που η βερσιόν αυτή είναι λιγότερο εικονοκλαστική από την πρωτότυπη ατμοσφαιρικότατη δουλειά του Carpenter, πρόκειται για ένα καλομελετημένο εγχείρημα, ολόσωστο στην προσπάθειά του να δώσει μια πιο σημερινή εκδοχή της ιστορίας , να ψυχαγωγήσει τους αμύητους και να ικανοποιήσει τους Halloween φανατικούς.

Κάτι που είναι γνωστό στον μέσο κοινό φάν του τρόμου, είναι το μοτίβο ανίκητου, με ζωώδη δίψα για αίμα δολοφόνου που δεν έχει φανερά κίνητρα για τις κτηνωδίες του συνοδεύεται συνήθως από τραυματικό παρελθόν. Η φιγούρα αυτή συναντάται σε αμέτρητες ταινίες από το Halloween στο Friday the 13th στο Nightmare On Elm Street.
O κακός είναι σχεδόν πάντα άντρας και το μαχαίρι, όπλο και φαλλικό σύμβολο.

Στο Suspiria του Dario Argento (1977) το αρσενικό απουσιάζει αισθητά. Στην ταινία η Σούζυ μια αμερικανίδα χορεύτρια  φτάνει σε σχολή χορού στην Γερμανία και από την πρώτη στιγμή που πατάει το πόδι της στην εξώπορτα του επιβλητικού –σαν στοιχειωμένο κάστρο –κτιρίου οι καταστάσεις κλιμακώνονται από το αλλόκοτο στο εφιαλτικό.
Ο Argento αντιμετωπίζει το φίλμ ως καμβά και παρουσιάζει την ιστορία σαν πίνακα του φωβισμού :  το έντονο κόκκινο κυριαρχεί στο αίμα και στους τοίχους σε συνδυασμό με περισσότερα χρώματα και μπαροκίστικα στοιχεία στην σκηνογραφία.
 
Η μουσική των Goblin, επιθετικά ατμοσφαιρική , στην ουσία διηγείται την ιστορία από μόνη της, παντρεμένη όμως με την εικόνα γεννούν ένα σουρεαλιστικό έργο τέχνης , ένα παραμύθι αποκρυφισμού που διεγείρει τις αισθήσεις μας και ριζώνεται στη μνήμη. Η αρχή που ακολουθεί ο σκηνοθέτης εδώ είναι «το στυλ ως ουσία».
Η πλοκή αντιμετωπίζεται ως  πρόφαση για να επικοινωνηθούν θεματικές μέσω της εικόνας κι ο θεατής καλείται πρωτίστως να αισθανθεί κι όχι να σκεφτεί. Ως αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης, οι χαρακτήρες μένουν σκίτσα και δεν λείπουν οι σεναριακές υπερβολές .

Αυτή η έλλειψη νηφαλιότητας στην γενικότερη αισθητική κατεύθυνση αναγκάζει μέρος του κοινού να βλέπει το Suspiria ως camp δημιουργία , περιορίζοντάς το σε cult classic.

Tην cultίλα φαινεται ότι θέλησε μετριάσει ο Luca Guadagnino με την δική του φετινή εκδοχή του Suspiria, προσπαθώντας να επανατοποθετήσει την γνωστή ιστορία σε μία πιο αληθοφανή «σημειολογημένη» βάση, όπου το εξπρεσιονίστικο δέος  του πρωτότυπου έργου, αντικαθίσταται από χορογραφημένη ποιητικότητα. Η κάμερα δεν κινείται νευρικά όπως του Αρτζέντο, άλλα χορεύει μαζί με τις φοιτήτριες της σχολής, το Βερολίνο του 1977, όπου μεταφέρθηκε η δράση, βουίζει από τα παραλειπόμενα της δίκης της «Φράξιας του Κόκκινου Στρατού», κάθε κάδρο στολίζεται με σύμβολα, η μουσική του Τhom Yorke έρχεται απευθείας απ’ τις μεγάλες του μελαγχολίες, και στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται η γυναίκα ,η μάγισσα , η μητέρα. Αισθητική , κίνηση και φαντασία χαρακτηρίζουν την ταινία του Γκουαντανίνο, που όμως δεν καταφέρνει να μας εμπλέκει πάντα συναισθηματικά, αφήνοντάς μας θεατές μιας στυλιζαρισμένης φανταχτερής χορογραφίας.

    
Με μεγαλύτερη απλότητα κινήθηκε ο Τζόν Κραζίνσκι για να στήσει στην οθόνη τον μεταποκαλυπτικό  κόσμο του «A Quiet Place».O γνωστός κωμικός ηθοποιός ασχολείται για πρώτη φορά με τον τρόμο και μας παραδίδει στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα ένα υποβλητικό καλοκουρδισμένο σιωπηλό θρίλερ.

Ο κόσμος έχει αφανιστεί από αγνώστου προέλευσης τέρατα και οι όποιοι επιζώντες ζουν στην σιωπή μια και μέσω του ήχου εντοπίζουν οι εισβολείς τα θηράματα-θύματα τους. Η επιβίωση για την οικογένεια του Λι (Κραζίνσκι) και της ‘Εβελιν (Ε.Μπλαντ) αποδεικνύεται πρόκληση κυρίως λόγω της δυσκολίας να στερήσεις από τα μικρά παιδιά την φασαρία ή να περάσεις τοκετό σε πλήρη αφωνία..
Η ταινία δεν φλυαρεί ούτε αποκαλύπτει ή εξηγεί πολλά, όμως είναι υποδειγματικός ο τρόπος που ελευθερώνει τις όποιες πληροφορίες ειδικά στην συγκλονιστική εναρκτήρια σεκάνς.
Παρακολουθούμε βήμα βήμα μην βγάζοντας άχνα το καλογραμμένο σενάριο να ξετυλίγεται για να φανερώσει έναν κόσμο χαοτικό,  διαλυμένο από έναν παντοδύναμο καθολικό φόβο όπου ο ήχος είναι ταυτόσημο της απειλής και η σιωπή χρυσός.

 
Έχουν γραφτεί πολλά για την συνταγή ενός πετυχημένου θρίλερ. Ο κώδικας επιτάσσει ένταση (μέσω του μυστηρίου-σασπένς-τρόμου-σοκ κλπ), αναγνωρίσιμους ανθρωπότυπους με τους οποίους ταυτιζόμαστε-και καταστάσεις που να μας αφορούν, βουτηγμένα στο παράδοξο. Κάθε ταινία συνδυάζει με διαφορετικό  τρόπο τα εν λόγω συστατικά γι αυτό και στο φάσμα των ταινιών τρόμου συναντάμε τόσα υπο-είδη.

‘Ομως οι κατηγορίες τρόμου είναι τόσες πολλές απλά γιατί αγαπάμε να φοβόμαστε. Θα πάμε σινεμά αναζητώντας από τις ιστορίες φρίκης έντονη συγκίνηση σαν γνήσια τζάνκις αδρεναλίνης, ή κάθαρση βλέποντας τον κακό να τιμωρείται ή απλά για να δικαιολογηθούν αγγίγματα κι αγκαλιές λόγω τρομάρας..
Μάλιστα σαν ενναλακτική χριστουγεννιάτικη δραστηριότητα μαζευτείτε με τους αγαπημένους σας και δείτε το κλασικό «Βlack Christmas». Όσο ο παρανοϊκός κακός τρομοκρατεί  τις ανυποψίαστες ενοίκους μιας φοιτητικής εστίας στη χιονισμένη Βοστώνη του 1974 λίγο πριν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους, εσείς οπλισμένοι με θαλπωρή και ζεστασιά αισθανθείτε τυχεροί που ο τρόμος σταματά όταν πέσουν οι τίτλοι ..
.. ΧO XO XOO!