Who are you?

Πολύ ζηλεύω, λοιπόν, αυτό το είδος των γυναικών (πάντα) που αφ' υψηλού κρίνει, σχολιάζει, κατακρίνει, έχει άποψη επί παντός (επιστητού), δίνει συμβουλές, απορρίπτει, σπουδαιολογεί, και γενικώς... πολύ κακό για το τίποτα!

Διότι ποια είσαι κοριτσάκι μου, ποια είστε madame και who are you my darling, που θα μας πεις και θα μας εξηγήσεις, ποια; Εσύ! Σε ξέραμε κι από πριν; Πώς διαλέγεις κι επιλέγεις εσύ για μας; Πώς μας αλλάζεις σελίδα χωρίς να μας ρωτήσεις; Πώς αποφασίζεις εσύ για μένα; Με ποιο δικαίωμα απορρίπτεις την ασφάλεια του παρελθόντος μου; Πώς σαρκάζεις τα όνειρα μας για το μέλλον; Γιατί κατακρίνεις τις επιλογές μου; Γιατί γελάς με τα πρότυπα και τους κώδικες μας; Πώς επεμβαίνεις στις επιθυμίες μου; Γιατί ανατρέπεις τις ισορροπίες μας;

Άκου, λοιπόν, κοριτσάκι, madame, my darling, όποια είσαι κι όπως κι αν σε φωνάζουν, τέλος πάντων, γιατί πολύ το κουράσαμε το θέμα και θα πλήξω (για να μην πω θα πάθω υστερία...). Εμείς διαλέγουμε κι εμείς αποφασίζουμε, από 'μας για 'μας, που λένε, αυτό! Ποιο δρόμο, ποιο χτένισμα (!), ποια στάση, ποιο ύφος, ποια άποψη θα έχουμε. Με ποιους και πώς  θα πορευτούμε, ποιες συμπάθειες, συμπεριφορές, συνήθειες, μεθόδους, ταχύτητες θα κρατήσουμε. Πού θα λέμε "αρχίζω" και πού "σταματάω", με ποιον συνεχίζω και από ποιους θα φεύγω, πόσο μακριά θα πηγαίνω και πόσο θα συνεχίζω να τρέχω, τι θα φυλάξουμε και τι θ' αφήσουμε, ποιους θα λέμε δικούς μας και ποιους ξένους.

Κάνε κι εσύ το ίδιο, αν το θέλεις. Αλλά για σένα... Δεν είναι δειλία το να αλλάζεις. Θάρρος είναι και μαγκιά. Δεν σου λέω τι να κάνεις. Μακριά από μένα οι συμβουλές και οι υποδείξεις. Σου μιλάω, απλά. Με τσίγκλισες, με ενόχλησες, με τάραξες. Εσύ και οι όμοιες σου. Αυτό είναι όλο... Είναι βλέπεις και οι μέρες τέτοιες. Παλιά τις λέγαμε "Μέρες της Μόδας".  Τώρα τις λέμε "της κρίσης". Τι σου έλεγα; Αλλαγές! Όμως εμείς χαμογελάμε. Α, και δεν αλλάζουμε αγάπες. Τις κάνουμε, απλά, πιο δυνατές.