EDITORIAL
September songs
Ακούω Μαριάν Φέιθφουλ, Λέοναρντ Κοέν, Τομ Γουέητς. Ξανά. Και ξανά. Είναι οι μουσικοί μου παραμυθάδες.
Ακούω Μαριάν Φέιθφουλ, Λέοναρντ Κοέν, Τόμ Γουεητς. Ξανά. Και ξανά.
Είναι οι μουσικοί μου παραμυθάδες. Χρόνια τώρα. Αυτοί με προσγειώνουν σε κάθε καινούργιο φθινόπωρο, με επαναφέρουν οριστικά στις ισορροπίες ανάμεσα στο αίσθημα ημιαργίας (που με διακατέχει συχνά), την διάθεση να αλλάξω κώδικα επικοινωνίας και μια μόνιμη (σχεδόν) επιθυμία γιορτής. Είναι "χούγια" του Σεπτέμβρη αυτά. Του παράξενου εισβολέα που έρχεται, σαν γέφυρα (δήθεν) για να μας περάσει στο απόλυτα δικό του γκρι!
Αφήνοντας απ' έξω ό,τι δεν κατάφερε να κατακτήσει.
Σε ρώτησε εσένα αν μπορείς να τα βλέπεις όλα γκρί; Ουρανούς, απομεσήμερα, πουλόβερ, σαββατοκύριακα, βιτρίνες, δρόμους; Οχι! Γι' αυτό κι εσύ αγνόησε τον και κανε δικό σου παιχνίδι. Βρες τους προσωπικούς σου ταξιδευτάδες.
Μέσα από τραγούδια, ζωγραφιές, ιστορίες, μέσα από αγαπημένα κι αγαπημένους. Και πήγαινε μαζί τους μακριά. Μην κολλάς.
Είναι ωραίο να κρατάς τα θέλω σου. Ολα. Πέρα από μόδες και κανόνες.
Να τα βλέπεις να λάμπουν, ν' αστράφτουν μέσα από νότες, χρώματα, λέξεις, βλέμματα, γέλια.
Αν θέλεις πάρε και τους δικούς μου παραμυθάδες παρέα σου. Αυτοί ξέρουν.
Χορεύουν, μεθάνε, τραγουδάνε. Κι έχουν να σου πουν πολλά.