Skip to main content

EDITORIAL

Χρόνοι τολμηροί, καιροί προσωπικοί

Ζούμε λοξά χρόνια. Λοξές μέρες. Τρελές, πώς το λένε. Κουζουλές, παράλογες. Και μη μου πεις πως δεν το σκέφτεσαι, δεν το νιώθεις κι εσύ. 


Μελίνα Αδαμοπούλου

Ανοίγεις τα (ωραία) ματάκια σου το πρωί, και; Μια ολόκληρη μέρα δική σου! Να την κάνεις ό,τι θες, να τη γεμίσεις δημιουργικά, να τη ντύσεις με δικά σου χρώματα, με δικούς σου ρυθμούς, με δικά σου σημάδια, με δικές σου μουσικές.

Χαμογελάς και ξεκινάς. Κι ένα "κάτι" σ' εμποδίζει. Σε κρατάει πίσω. Δεν είσαι εσύ. Εσύ θυμώνεις, αντιδράς. Όμως το "κάτι" είναι ακλόνητο. Κι εσύ ανυπόμονη, έτοιμη για δράση, αρνείσαι να δεχτείς το παράλογο της παρουσίας αυτού του "κάτι".

Μα τι συνάντηση είναι αυτή; Δεν είναι συνάντηση, σύγκρουση είναι. Το χειρότερο σου. Σου ζητάει πανοπλία κι εσύ, μαθημένη με το τζινάκι σου και το το τισερτάκι σου, είσαι απολύτως απροετοίμαστη για κάτι τέτοιο. 

Ααα, τι παραλογισμός ειν' αυτός; Θυμώνεις. Βλέπεις πως αν δεν κάνεις κάτι όλα θα... λοξέψουν. Και; Χαλαρώνεις! Αποφασίζεις να τα δείς όλα με αλλο μάτι. Και να πάρεις με το μέρος σου αυτό το ενοχλητικό "κάτι"(Πώς αλλιώς θα το νικήσεις;). 

Και του δίνεις και όνομα Το λες: ΔΕΝ. Ναι, ΔΕΝ. Και θα του δώσεις και ρόλο στη μέρα σου. Και θα το κάνεις και πρωταγωνιστή. Άρα, σύμμαχο, φίλο, σύντροφο. "Μα είναι τρελό, λοξό, παράλογο", σου λένε κάποιοι (αφελείς). Μα εσύ που ξέρεις πως ζεις σε χρόνια λοξά και κουζουλά, χαμογελάς και συνεχίζεις. Ή μάλλον αρχίζεις. Τη μέρα σου. Μαζί του. Με το... ΔΕΝ.

ΔΕΝ θα ζητήσω τίποτα λιγότερο από το πάρα πολύ, ΔΕΝ θ' αφήσω κανέναν να μου βάλει όρια, κανόνες, περιορισμούς, εκτός από μένα την ίδια, ΔΕΝ θα επιτρέψω να μου μουτζουρώσουν τα χρώματα μου, να μου κλείσουν τις μουσικές μου, να μου σβήσουν τα σημάδια μου, ΔΕΝ θα ξανακάνω κανένα βάτραχο πρίγκιπα, ΔΕΝ θα μου μετρήσει κανείς, τα φιλιά μου, τα λάθη μου, τις βόλτες μου, τις σιωπές μου, τα σοκολατάκια μου, τα "πάντα" και τα "ποτέ" μου.

ΔΕΝ θα απαγορεύσει κανείς την είσοδο στον αγαπημένο μου μπαμπά Φρόιντ και την παρέα του αν μπουν (το συνηθίζουν) από λάθος πόρτα. ΔΕΝ θα μου πει κανείς τι θα κάνω τη φαντασία μου, τα όνειρα μου, τα θέλω μου και (τέλος) ΔΕΝ θα πετάξω τίποτα. Ούτε κι εσύ.. Φίλοι;

Διαβάστε επίσης

EDITORIAL

Μέρες (και νύχτες)  ανάμεσα στο κόκκινο και το... κόκκινο

Το πάθος "παίζει". Έπαιζε, δηλαδή...

EDITORIAL

Αλλάζουμε...

...η αλλαγή είναι ζήτημα προσωπικό(;)

EDITORIAL

Γυναίκες, με διαφορά

 

Έτσι είμαστε εμείς!

 

Προτεινόμενα

ASK THE EDITOR

Peach Perfect: Γιατί να υιοθετήσεις τις ροδακινί αποχρώσεις στο μακιγιάζ σου αυτή την άνοιξη

Και τέσσερις επιλογές προϊόντων από τη beauty editor του AllYou που θα απογειώσουν το makeup look σου

ΣΠΙΤΙ

6 απλοί τρόποι για να ομορφύνεις την κουζίνα σου

Δεν χρειάζεται κόπο, αλλά τρόπο!