Θέλω πίσω τις Κυριακές μου!

Τίποτα, μα τίποτα, δεν θυμίζει καλοκαίρι. Ούτε καν οι Κυριακές. Που, όσο και να πεις, παλιά, είχαν μιαν άλλη διάσταση, μιαν άλλη αθωότητα, μια ηδονική επανάληψη, μια χαλαρότητα. Έκρυβαν μια υπόσχεση, ανακάτευαν χάδια και λόγια και σχέδια και ιστορίες προσωπικές μικρές και σύντομες, και μας έβγαζαν στην αμμουδιά βράδυ με φωτεινό ουρανό, με βλέμμα μεθυσμένο και αγκαλιά ανοιχτή.

Τις θέλω πίσω αυτές τις Κυριακές, αγαπητοί κύριοι και κυρίες που αποφασίζετε για λογαριασμό μας, πότε και πώς θα βάλετε μπρος τους μηχανισμούς στήριξης ή απομάκρυνσης, τις εξελίξεις, τις αλλαγές, τα capital controls, τις συνόδους κορυφής, τους συσχετισμούς, τα τελεσίγραφα, τις διευθετήσεις, τις συγκρούσεις, τις ομηρίες, τις εκδιώξεις, τις συμμαχίες,

Ναι, τις θέλω πίσω τις καλοκαιριάτικες Κυριακές μου. Όλες! Μυστικές και φανερές, διεκδικητικές και παραμυθατζούδες, ακατάλληλες και ζεστές, με παράπλευρες... ζημιές και απώλειες, με παγωμένη μπύρα και freddo, χαλαρές και παραδομένες, χωρίς ρολόι και πυξίδα. Όλες! Κυριακές με ρόδινα μάγουλα σαν ανατολή, κόκκινα θαύματα σαν βύσσινο γλυκό, μπλε και γαλάζιες υποσχέσεις σαν βαρκούλες χάρτινες, άσπρα βότσαλα σαν χαμόγελα και στρογγυλά φεγγάρια σαν σημάδια από κρασί και φιλιά.

Να νιώσω καλοκαίρι. Και να μπορώ να πάω παρακάτω. Στο χρόνο. Μακάρι να γινόταν να το' σβηνα αυτό το καλοκαίρι. Κι απο τα δικά μου κι απο τα δικά σου ημερολόγια. Να μπορούσα τουλάχιστον να το βάλω μπροστά σ' έναν καθρέφτη, να δει τον εαυτό του και να ντραπεί! "Καλοκαίρι είσαι 'σύ, μωρέ;", να του φωνάξω. Κι αυτό, τι ν' απαντήσει; Τι να μου αντιτάξει και τι να σου ομολογήσει; Είναι χωρίς άλλοθι, βλέπεις... Τι λες να του τραγουδήσουμε μαζί το "καλοκαίρι" του Νιόνιου*; Μήπως και... ξυπνήσει! 

Καλοκαίρι

η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει

καλοκαίρι

καρεκλάκια, πετονιές μέσ'το

πανέρι

μες' τη βόλτα αυτού του κόσμου 

που μας ξέρει

καλοκαίρι

πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' 

αγέρι

Καλοκαίρι

με τη φέτα το καρπούζι στο να χέρι

με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι

καλοκαίρι

λίγες φλούδες στης κουζίνας το

μαχαίρι

Θα το ξεχάσεις, λες, με τον καιρό; Θα το αφήσεις πίσω σου;  Θα του "το κρατάς" που σου πήρε τις Κυριακές σου, όπως και τις δικές μου, και τις έκανε δικές του; Κι αν το πετάξουμε στη θάλασσα; Πολλά σε ρωτάω! Κι είναι και τόσα πολλά κι όλα αυτά που όλοι (οι άλλοι) μας βάζουν να απαντάμε. Καλοκαιριάτικα!

Προτείνω να το αγνοήσουμε. Και να φτιάξουμε ένα... δικό μας. Παράπλευρο!. Οχι "εναντίον όλων", όχι!  Απλά, "δικό μας".

* ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, Στόχοι-Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος (1989)