Τα φαινόμενα απατούν. Οι λέξεις όχι. Έχουν τα δικά τους αληθινά μυστικά. Όπως τα παιδιά. Όπως και ο χρόνος. Που αλλάζει. 

Μια φορά κι έναν καιρό, μια μέρα και δυο νύχτες (ή και το ανάποδο), μια χαρά και δυο τρομάρες, μια καλή και μια ανάποδη, μισή ντροπή δική σου μισή δική μου, ...

Ζούμε λοξά χρόνια. Λοξές μέρες. Τρελές, πώς το λένε. Κουζουλές, παράλογες. Και μη μου πεις πως δεν το σκέφτεσαι, δεν το νιώθεις κι εσύ. 

Και καβαλιέρο και τραγούδι και στιγμή.

Αθώες και ηδονικές. Γι' αυτό και τόσο απόλυτα προσωπικές. 

Κολλητή μου δεν τη λες. Φίλη μου; Μα, τι φίλη μου να είναι κάποια που έρχεται και φεύγει και ξαναέρχεται αλλαγμένη; 

Σκέψου το, νιώσ' το και χαμογέλα. Ζούμε σ'έναν κόσμο που κάθε μέρα γίνεται και πιο θηλυκός.

Δεν ξέρω εσύ, πάντως εγώ αποφάσισα να εγκαταλείψω τις (ευλογημένες μου) βεβαιότητες.

Ακούω Μαριάν Φέιθφουλ, Λέοναρντ Κοέν, Τομ Γουέητς. Ξανά. Και ξανά. Είναι οι μουσικοί μου παραμυθάδες. 

Μια μεγάλη στροφή είναι. Που έχει τ' όνομα σου. Mην το πάρεις απάνω σου.

...που αγαπήσαμε (κι αυτόν) τον Αύγουστο.

Κάπου ανάμεσα στο κόκκινο και στο... κόκκινο, διεκδικεί το απόλυτο της έντασης και της διάρκειας.