Σταύρος Θεοδωράκης: Με λογισμό και μ' όνειρο

Μεσημέρι στην Σεβαστουπόλεως. Ζέστη, κίνηση και ο Αρχηγός του "Ποταμιού" μου τηλεφωνεί για να μου πει πως "η συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο κράτησε λίγο παραπάνω" απ' αυτό που υπολόγιζε και θα καθυστερήσει στο δικό μας ραντεβού.

Τον περιμένω στα γραφεία του κόμματος (που ίδρυσε ο ίδιος στις 26 Φεβρουαρίου του 2014) παρατηρώντας  (σιωπηλά) ένα μελίσσι νέων ανθρώπων, που βουίζει γύρω μου δουλεύοντας. Τρέχουν από τον εκτυπωτή στο fax, από τον κάτω όροφο στον επάνω, μιλούν στα τηλέφωνα, ενημερώνουν ο ένας τον άλλον, οργανώνουν σύντομες συσκέψεις, κανονίζουν ραντεβού με δημοσιογράφους, γράφουν κείμενα, σχεδιάζουν την επόμενη συνάντηση τους "με τον Σταύρο". Ένταση, ενθουσιασμός, πάθος.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης ήρθε στις 15:00 μ.μ. Σαν άλλος ένας απ' την παρέα. Χαμογελάει, χαιρετάει, χτυπάει στην πλάτη, σκύβει πάνω απ' το τραπέζι της μικρής μεσημεριάτικης σύσκεψης, ρωτάει τα νέα, αγκαλιάζει τον Γιώργο Χρονά που (κι αυτός) τον περιμένει, Είχα καιρό να τον δω. Μου φαίνεται ίδιος. Σαν να μην άλλαξε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Μα, κάνω λάθος. Άλλαξε. Ο Σταύρος είναι τώρα Αρχηγός κόμματος, κάνει προτάσεις, δηλώσεις, έχει θέσεις, πρόγραμμα, ιδέες, προτείνει λύσεις, μιλάει σε συγκεντρώσεις, δίνει συνεντεύξεις. Είναι πολιτικός. Ρομαντικός αλλά όχι αφελής, όπως λέει ο ίδιος, δυναμικός, επίμονος, δουλευταράς, αποφασισμένος να νικήσει. Ψάχνει, ανακαλύπτει, κοντράρεται, κρίνει και κρίνεται. 

Μιλήσαμε στο γραφείο του. Με ανοιχτή την πόρτα. Με πολλά διαλείμματα, αλλά μ΄εκείνον να παραμένει ήρεμος, χαμογελαστός, δεκτικός, φιλικός, συμβιβαστικός και πάντα "ανοιχτός".

Ας ξεκινήσουμε με μια αλήθεια, τη δική σας: Ποια είναι για εσάς η πιο μεγάλη αλήθεια;

Να λες την αλήθεια που πιστεύεις. Και έλεος, λίγη λογική σκέψη μες στο παράλογο,στο ψέμα που ζούμε.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι πιο αξιόπιστος και με περισσότερο κύρος για τον Έλληνα πολίτη σήμερα: ένας πολιτικός ή ένας δημοσιογράφος;

Ο πολιτικός έχει τα δικά του. Εμείς προσπαθούμε και ελπίζουμε ότι δεν κουβαλάμε τίποτα από το παλιό στιλ των πολιτικών. Όπως ξέρετε, δήλωσα πως δεν θέλω να γίνω Υπουργός στην όποια μελλοντική κυβέρνηση που θα προέλθει από μετεκλογική συνεργασία. Σας λέει κάτι αυτό; Μου φτάνει. Μας αρκεί. Για τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη θα έλεγα ότι πήγαινα πάντα στο θέμα, με τον τρόπο μου,είτε στον γραπτό λόγο είτε στον εικονογραφημένο για την τηλεόραση. Δείτε τα θέματα που υπηρέτησα. Θα καταλάβετε με τη στάση μου. Αυτό τον κόσμο και τον άλλο που φαντάζεστε υπηρετούμε στο Ποτάμι. 

Πείτε μας τρεις ομοιότητες και τρεις διαφορές που πιστεύετε πως υπάρχουν ανάμεσα στην πολιτική και στη δημοσιογραφία.

Έχω αφήσει τη δημοσιογραφία για την πολιτική. Ας μην κοιτάξω πίσω. Θέλω να πω μόνο αυτό: άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Η πολιτική είναι και σκληρή και μαλακή, ανάλογα με τα μέτρα που παίρνει ένας πολιτικός. Η δημοσιογραφία, έντυπη ή τηλεοπτική πλησιάζει ως ντοκουμέντο την κάθε αλήθεια που δείχνει και αφήνει τον θεατή, τον αναγνώστη να κρίνει αυτά που ακούει. Είναι σαν θετική ή αρνητική ψήφος. Έχει και εδώ θαυμαστές, θεατές ή όχι. Αλλάζουν κανάλι, αλλάζουν πολιτικές διαθέσεις και τα δυο απευθύνονται στο μυαλό αυτού που μας διαβάζει ή μας βλέπει. Να μας πει Ναι ή Όχι. Πάλι.

Τι θα συμβουλεύατε την κόρη σας να γίνει: πολιτικός η δημοσιογράφος;

Μπορεί να κάνει και θα κάνει ότι επιθυμεί. Βλέπει, ακούει, διαλέγει. Προς το παρόν πάντως οδεύει για αλλού. 

Έχετε “κολλητό”; Είναι ο ίδιος που είχατε και πριν 20 χρόνια;

Άφησε με να το σκεφτώ. Το “κολλητός” εννοώ. Έχω πολλούς πια.

Μ’αρέσουν οι καθαρές κουβέντες. Δεν μπορώ τις μπλόφες και τις βρωμιές

Τι βιβλία διαβάσατε αυτό το καλοκαίρι; Τι παιχνίδια παίξατε με την κόρη σας;

Ξαναδιάβασα Ηράκλειτο- είναι τόσο αυστηρός που σε βάζει σε προσοχή, Ηρόδοτο, Δημήτρη Νόλλα, Μένη Κουμανταρέα και Ντίνο Χριστιανόπουλο. Με την κόρη μου έπαιξα λίγο βόλεϋ στην άμμο. Μετά ήρθαν οι εκλογές. Η αφοσίωση μου στο Ποτάμι μας, είναι δεδομένη. Το ξέρει και με συγχωρεί.

Υπάρχει κάτι, κάποιος που σας φοβίζει;

Δεν έχω φοβίες. Ακολουθώ τη συμβουλή του Καβάφη, που λέει ότι από μέσα μας τα βγάζουμε έξω, μπροστά μας. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες ποτέ δεν θα συναντήσω. Θα με φόβιζε ίσως η δραχμή. Αγωνίστηκα και εδώ και στις Βρυξέλλες, και στο Βερολίνο, και στο Παρίσι… Αγωνίστηκα παντού για να μην έρθει.

Ποια είναι η πρώτη σας σκέψη όταν ξυπνάτε;

Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα! Από το “Όσα παίρνει ο Άνεμος”. Όλα ξεκινούν από την αρχή, καθαρά και δυνατά. Και βγαίνω στην αγορά να δω την ελληνική πραγματικότητα. Μ’αρέσει και η φράση του Παζολίνι- το σώμα στη μάχη. 

Τι δεν συγχωρείτε; Με τι γελάτε; Πώς χαλαρώνετε;

Δεν συγχωρώ τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα! Αστειεύομαι! Κρίνομαι και κρίνω. Δεν είμαι ο Άγιος Πέτρος να τιμωρώ στην πόρτα του παραδείσου. Όμως η αχαριστία είναι ένα κακό. Ας το ξεχάσουμε αυτό. Πώς χαλαρώνω αυτή την εποχή; Τρώγοντας καρπούζι αργά το βράδυ, καθισμένος στο πάτωμα. 

Τι απαγορεύετε στους συνεργάτες σας;

Δεν απαγορεύω τίποτα. Όμως όπως εργάζομαι, να εργάζονται εκεί που είναι ταγμένοι. Θαυμάζω την προσφορά τους και μερικές φορές την ευφυΐα τους. Αυτά που βλέπουν. Και αυτά που προβλέπουν. Τους ρωτώ συνέχεια και μαθαίνω.

Μπορεί κάποιος στην Ελλάδα του 2015 να ονειρεύεται ακόμα; 

Μπορεί,ναι! Γι' αυτό κάναμε το Ποτάμι. Θέλουμε να μειωθεί σε μονοψήφιο αριθμό η ανεργία. Πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί. Όχι διχασμοί και ψευτοδιλήμματα ξανά. Εμείς μπορούμε. Έχουμε τρόπο, λύσεις.

Πείτε μου έναν πολιτικό που εκτιμάτε, έναν καλλιτέχνη που θαυμάζετε, έναν δημοσιογράφο που παραδέχεστε, μια γυναίκα που σας αρέσει.

Προεκλογικά δεν θα σας πω ονόματα πολιτικών. Αγαπώ τον καθαρό και τίμιο πολιτικό λόγο. Τη λογική που χάθηκε από το μυαλό τους. Όσο για τους καλλιτέχνες, από αυτούς -και τους διωγμένους και τους καταραμένους– έκανα την δημοσιογραφία μου. Έμαθα πολλά από αυτούς. Ηθοποιούς, ζωγράφους, γλύπτες, αρχιτέκτονες, τραγουδιστές, επιστήμονες… Δεν θα πω ονόματα. Όλοι με μαθαίνουν πράγματα. Με διορθώνουν ίσως, και με προστατεύουν. Όσο για τις γυναίκες δεν θα πω μόνο για τη Μόνικα Μπελούτσι στη Μαλένα, αγαπώ κάθε γυναίκα που προσπαθεί να γίνει καλύτερη σ' έναν σκληρό κόσμο με αντρικούς κανόνες.

Τι είναι για σας το Ποτάμι; Ιδέα, εξουσία, όνειρο ζωής, στοίχημα, παρέα;

Το Ποτάμι είναι η νέα μου ζωή. Άφησα τα πάντα γι’ αυτό. Είμαστε μια μεγάλη παρέα. Πόσα δεκάδες Ηρώδεια και πόσα θέατρα Σέϊχ Σου γεμίζουμε; Πόσες δεκάδες βραδιές με κόσμο, λαό!

Πείτε μου γιατί πρέπει στις 20 Σεπτεμβρίου να ψηφίσω Ποτάμι;

Γιατί είμαστε η ήρεμη δύναμη. Για τη νέα αλήθεια που φωνάζουμε και φέρνουμε παντού στην Ελλάδα. Για την πατρίδα μας που βυθίζεται και πρέπει να μην πνιγούμε.

Κάντε μια ευχή. 

Να είμαστε καλά. Να είναι καλά η πατρίδα μας. Να την αγαπήσουμε ξανά. Και να μειώσουμε την ανεργία σε μονοψήφιο αριθμό. Να κάνουμε την παιδεία μας πάλι πρώτη. Έχουμε δασκάλους, λαμπρά νιάτα και αυτό είναι το μέλλον μας. Μπορούμε και εδώ!