Skip to main content

INTERVIEW

Παιδιά, πάμε θέατρο!

Η "Ψαρόσουπα", το "Σπάταλο Τερατάκι", "η Μάγια στην Ονειροχώρα" και το "Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο" είναι 4 παιδικές (;) θεατρικές παραστάσεις που πρέπει να απολαύσεις. Και ο Γιώργος Δ. Λεμπέσης, η Κατερίνα Μαρκαδάκη, ο Σταύρος Στάγκος και ο Θεοδόσης Κώνστας είναι 4 από τους βασικούς συντελεστές τους, που θα σε πείσουν να το ρίξεις έξω... επιμορφωτικά!



Αν κλείσεις τα μάτια και προσπαθήσεις να θυμηθείς τα πράγματα που σε καθόρισαν περισσότερα στα παιδικά σου χρόνια, πιθανόν να φέρεις στο νου σου χαρούμενες διακοπές και ξένοιαστα ταξίδια στην εξοχή. Βόλτες με το αυτοκίνητο ενώ το παράθυρο ήταν ανοιχτό, Κυριακάτικα παιχνίδια με τους φίλους από τη γειτονιά, μυστικά σημειώματα με την κολλητή σου μέσα σε λευκώματα, σχολικές γιορτές, τραγούδια, τα πρώτα βιβλία που ξεφύλλισες χωρίς καλά – καλά να καταλαβαίνεις τι θέλουν να σου πουν και...θέατρα. Εκείνα που πήγαινες με τα μεγαλύτερα αδέλφια σου, με τον παππού και τη γιαγιά και τους γονείς σου. 

Κι όμως το ξεχνάμε τελικά: ότι αυτές οι πρώτες εικόνες, τα πρώτα καλλιτεχνικά ερεθίσματα που λάβαμε στη ζωή μας είναι εκείνα που μας διαμόρφωσαν στα άτομα που είμαστε σήμερα. Και μπορεί όταν φέρνεις στο νου σου ένα παιδικό θεατρικό έργο η αυτόματη αντίδραση να είναι ότι δεν είναι «κατάλληλο» για σένα όμως η αλήθεια είναι ότι  αν το σκεφτείς ουσιαστικά, μία παιδική θεατρική παράσταση μπορεί να αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερο (και δυσκολότερο) στοίχημα από μία παράσταση για ενήλικες. Γιατί τα παιδιά μέσα στην αθωότητα, την αμεσότητα και την άδολη ειλικρίνεια που τα χαρακτηρίζει είναι ίσως  πολύ πιο απαιτητικοί θεατές από εμάς.  

Το allyou.gr ρώτησε, έψαξε, έμαθε και σου προτείνει 4 παιδικά θεατρικά έργα, 4 παραστάσεις, που το παιδί σου, αλλά και εσύ, θα αγαπήσετε αυτές τις γιορτές.

Συντελεστές της κάθε μιάς από τις 4 παραστάσεις, απάντησαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στις παρακάτω πέντε ερωτήσεις που τους έκανε το allyou.gr :

1. Ένα θεατρικό έργο για παιδιά, σε τι πρέπει να διαφέρει από ένα θεατρικό έργο για μεγάλους;

2. Ποια κοινά στοιχεία μπορούν ή πρέπει να έχουν;

3. Μία παιδική παράσταση λειτουργεί σαν ερέθισμα, σαν βοήθεια στην ανάπτυξη της φαντασίας, σαν ολοκλήρωση της προσωπικότητας του παιδιού ή απλά σαν ένα ευχάριστο δίωρο;

4. Τι θα θέλατε να έχει πάρει μαζί του ένα παιδί μετά το τέλος της παράστασης;

5. Το παιδικό θέατρο πρέπει να δίνει απαντήσεις ή να θέτει ερωτήματα;

Διάβασε τα όσα μας είπαν, διάλεξε το έργο που σου «πάει» και βουρ στα θέατρα!

 

Γιώργος Δ. Λεμπέσης , συγγραφέας, Η Ψαρόσουπα (Θέατρο Δημήτρης Χορν)

IMK30997.jpg

Λίγα λόγια για την παράσταση: Τρεις παμπόνηροι μάγειροι βάζουν σε εφαρμογή το καταχθόνιο σχέδιό τους να μετατρέψουν ένα μικρό όρμο της πανέμορφης Μήλου σε… τεράστια ψαρόσουπα. Για κακή τους τύχη, τα νέα φτάνουν γρήγορα στο βυθό και ο Βρασίδας ο αχινός μαζί με την παρέα του αναλαμβάνουν δράση! Και η περιπέτεια ξεκινά… Θα καταφέρουν άραγε τα δαιμόνια ψαράκια να ρίξουν τη θερμοκρασία της θάλασσας, να νερώσουν τη σούπα και να σώσουν το βυθό από την υπερθέρμανση;

Ο συγγραφέας Γιώργος Δ. Λεμπέσης το 2013 (κι αφού ήδη είχε κυκλοφορήσει 5 βιβλία από τις εκδόσεις Ψυχογιός) έγραψε το παιδικό βιβλίο Ψαρόσουπα. Αυτό το βιβλίο βλέπουμε φέτος να παίρνει σάρκα και οστά στη σκηνή του θεάτρου Δημήτρης Χορν. 

1. Αρχικά πρέπει να διαφέρει στον λόγο και κατ επέκταση στην απόδοση των εννοιών και των αλληγοριών. Η διαχείριση του κειμένου κάνει το έργο πιο εύπεπτο χωρίς αυτό να σημαίνει πως γίνεται φτωχότερο στο νόημα ή στην ποιότητα. Ωστόσο είμαι της άποψης πως ο τρόπος που απευθυνόμαστε σε ένα παιδί δεν πρέπει να είναι σαν να απευθυνόμαστε σε έναν ανόητο άνθρωπο. Πρέπει να είναι ακριβής, σωστός με ειλικρίνεια και γιατί όχι κάποιες φορές και με δύσκολες λέξεις. Άλλωστε σε αυτές της ηλικίες δεν έχει τόσο σημασία η κατανόηση της ίδιας της λέξης ή της φράσης, αλλά η διάθεση με την οποία λέγεται και η αφορμή που δίνει στον γονιό για κουβέντα και επεξήγηση. 

2. Πρέπει να έχουν την ίδια αντιμετώπιση σε σχέση με την παραγωγή, την τεχνική ποιότητα (φώτα, ήχος, εφέ, σκηνικά, κουστούμια) τις ερμηνείες και σαφώς τη σκηνοθεσία. Ένα παιδικό θέατρο δεν είναι ένα φθηνό θέατρο και δεν αναφέρομαι μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Δεν είναι μια ευκαιριακή εργασία. Είναι ένα θέαμα που πρέπει να δίνεται με σεβασμό και αίσθημα ευθύνης. Άρα αν εξαιρέσει κανείς την θεματική, όλα τα άλλα θα πρέπει να είναι κοινά με ένα θεατρικό για μεγάλους. Άλλωστε μην ξεχνάτε, πως οι “μικροί” είναι πιο αυστηροί από τους “μεγάλους".

3. Μια παιδική παράσταση όπως και το οτιδήποτε απευθύνεται στα παιδιά, λειτουργεί με τον τρόπο που ο γονιός ή ο εκπαιδευτικός θα το ερμηνεύσει και θα το διαχειριστεί. Μπορεί μια βόλτα στο μουσείο να γίνει ερέθισμα για μελέτη και γνώση, μπορεί όμως να καταγραφεί και ως ευκαιρία για κοπάνα. Όλα είναι θέμα διαχείρισης. Έχω δει γονείς που κατά την διάρκεια της παράστασης ασχολιούνταν με το κινητό τους, κάτι το οποίο με έκανε να πιστεύω πως ο συγκεκριμένος γονέας είχε βγάλει το παιδί του βόλτα επειδή απλά έπρεπε, έχω δει όμως και γονείς που πριν προλάβουν να βγουν από το θέατρο, είχαν αρχίσει την κουβέντα για κάποια σημεία της παράστασης. Στην πρώτη περίπτωση το θέατρο θα γίνει μια αρνητική καταγραφή με τα ανάλογα επακόλουθα, στην άλλη περίπτωση το θέατρο μπορεί και να γίνει τρόπος ζωής. Το ίδιο συμβαίνει με τα βιβλία, τις ταινίες, το ιντερνέτ και τα παιχνίδια. Συνεπώς, μια παράσταση είναι απλά μια παράσταση. Ο τρόπος που την βλέπουμε, ορίζει και το πώς θα καταγραφεί και τι συνέπειες θα έχει στο παιδί μας.

4. Αυτό που επιδιώκω με τα έργα μου είναι να δημιουργήσω στο παιδί μια εμπειρία. Να βγει από το θέατρο ή από το διάβασμα, έχοντας βιώσει συναισθήματα. Να ζήσει αυτές τις ώρες, μέσα από το έργο, ένα ταξίδι με αναταράξεις, χαρά, θυμό, ταύτιση και να μπορέσει να καταγράψει μέσα του πως όλα τα συναισθήματα μπορούν να συνυπάρξουν, όπως σε μια θεατρική σκηνή. Αυτό όμως που θα ήθελα πιο πολύ να παίρνει ένα παιδί μετά το τέλος της παράστασης είναι αυτή η πολύτιμη ανάμνηση πως μοιράστηκε αυτή την εμπειρία με το γονιό του. Να μπορούν γονείς και παιδιά να γίνονται ένα, κι έτσι να δημιουργείται μια παρακαταθήκη, που χρόνια μετά θα έχει την μορφή μιας ευχάριστης ιστορίας. (“Θυμάμαι μικρός/ή που ο μπαμπάς/μαμά μου με πήγαινε συνέχεια στο θέατρο και....”) Αυτή είναι η μεγαλύτερη "σκανταλιά" μου, να φέρνω τους ανθρώπους κοντά. 

5. Το παιδικό, όπως και -κατά τη γνώμη μου- κάθε είδους θέαμα, θα πρέπει αρχικά να ψυχαγωγεί και να θέτει ερωτήματα δίνοντας αφορμές για σκέψη, κουβέντα και διάλογο. Είναι τεράστια η ευθύνη να δίνεις λύσεις σε ένα μη ελεγχόμενο κοινό. Κι όταν λέω μη ελεγχόμενο εννοώ ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα τεκμηρίωσης ή διαλόγου. Δεν μπορεί να θέτεις την άποψη σου ως λύση σε κοινωνικά ή ανθρωπιστικά θέματα. Ως πρόταση ή ως άποψη σαφώς και επιβάλλεται αλλά ως λύση, δεν μου ακούγεται και πολύ δημοκρατικό. Άλλωστε, βλέπετε γύρω μας τα αποτελέσματα αυτής της απελευθέρωσης λύσεων. Πόσος κόσμος δεν τοποθετείται σθεναρά, ως σωτήρας και παντογνώστης μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παίρνοντας στην ουσία στο λαιμό του ανθρώπους χαμηλής εσωτερικής κρίσης. Ποτέ μου δεν κατάλαβα, πώς κάποιος μπορεί να είναι τόσο σίγουρος για τη ”λύση" του, (χωρίς τεκμήρια και χωρίς αποδείξεις) που μπορεί να πάρει την ευθύνη για όλους τους άλλους. Αν και η ιστορία μας έχει δείξει πως όσοι τελικά έχουν λάθος λύση, κρύβονται και δείχνουν αλλού τον υπεύθυνο. Είμαι της άποψης λοιπόν, πως αν κάποιος ξέρει τις λύσεις, θα πρέπει πρώτα να τις εφαρμόσει στη δικιά του ζωή και στη συνέχεια απλά να τις προτείνει στους υπόλοιπους είτε με μορφή ερωτήματος είτε με μορφή πρότασης. Πόσο μάλλον στα παιδιά. 

 

Κατερίνα Μαρκαδάκη, συγγραφέας, Το σπάταλο Τερατάκι  (Μικρό Παλλάς)

TO-SPATALO-TERATAKI---PHOTO_1.jpg

Λίγα λόγια για την παράσταση: Βασισμένη στο βιβλίο της Κατερίνας Μαρκαδάκη, η παράσταση «Το Σπάταλο Τερατάκι» έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο που μας πέρασε, σε σκηνοθεσία Χρήστου Χατζηπαναγιώτη και μουσική Πάνου Μουζουράκη. «Το σπάταλο τεράτακι», είναι ένα έργο για την αξία της αποταμίευσης, για το πόσο σημαντικό είναι να έχουμε στόχους και όνειρα και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. To Σπάταλο Τερατάκι είναι τόσο σπάταλο που ούτε ένα τερατονόμισμα από το καθημερινό του χαρτζιλίκι δεν μπορεί να κρατήσει στο χέρι του γιατί τα ξοδεύει όλα… μα όλα! Μία περιπέτεια γεμάτη δράση και ξέφρενο τραγούδι. Άραγε το Σπάταλο Τερατάκι θα καταφέρει να κάνει αποταμίευση και να αγοράσει το κατακόκκινο ποδήλατο που του έχει κλέψει την καρδιά; Μέσα από αυτή την περιπέτεια στην Τερατοχώρα, το Σπάταλο Τερατάκι θα ανακαλύψει πόσο σημαντική είναι η φιλία, πόσο σημαντικό είναι να έχεις μέτρο και πάνω από ΟΛΑ θα καταλάβει πως η χαρά δεν κρύβεται στα υλικά αγαθά. Η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά από 3 έως 7 ετών

Η συγγραφέας Κατερίνα Μαρκαδάκη ταξίδεψε από τη Νέα Υόρκη (όπου γεννήθηκε) στην Ελλάδα και πάλι πίσω. Έφυγε και ήρθε ξανά και ξανά μέχρι που εγκαταστάθηκε μόνιμα στη χώρα μας  για να εργαστεί σε εταιρίες που σχετίζονται πάντα με κάποιον τρόπο με το παιδί και τα παιδικά προϊόντα. Από το 2011 ασχολείται με την συγγραφή παιδικών βιβλίων και το Σπάταλο Τερατάκι της, μία υπέροχη, διδακτική ιστορία , θα είναι η πρώτη σε μία μεγαλύτερη σειρά από... Τερατώδεις περιπέτειες.  

1. Πιστεύω ότι ένα έργο για παιδιά πρέπει να δημιουργεί πιο πολλές εικόνες( πραγματικές και νοητικές), αφού κυρίως μέσα απ αυτές βλέπουν τα παιδιά … και πρέπει να είναι εικόνες που λέγονται με πολλούς τρόπους, με  χρώματα, με σχήματα, με μουσικές , με χορούς και διηγήσεις  και φωτίζουν στο τέλος κάθε ιστορίας την θετική της εξέλιξη, αυτή που οδηγεί τη ζωή παραπέρα. 

2. Όταν γράφεις για παιδιά, έχεις τους ίδιους «στόχους» που έχεις όταν γράφεις και για ενήλικες : θέλεις να μεταφέρεις ένα νόημα, ή να κάνεις ένα σχόλιο κι αυτό το κάνεις  μέσα από μια ιστορία που οι «ήρωες» παρουσιάζονται μπροστά μας με συγκεκριμένη ιστορία και χαρακτήρα και μεταλλάσσονται «μαθαίνοντας» απ ότι συμβαίνει στο έργο. 

3. Τα παιδιά έχουν αμεσότερη σχέση με τα ερεθίσματα που δέχονται, επειδή οι λογικές διαδικασίες δεν παίζουν ακόμα τόσο καθοριστικό ρόλο στην κρίση και στο συναίσθημα τους. Η φαντασία είναι πανταχού παρούσα  και δημιουργεί συνεχώς κόσμους. Μια παιδική παράσταση λοιπόν είναι ένα ερέθισμα για να ταξιδέψει το παιδί σ έναν καινούργιο κόσμο που θα το θα το διασκεδάσει, αλλά και θα το μάθει πράγματα, 

4. Φεύγοντας ένα παιδί απ το θέατρο θα 'θελα να έχει πάρει μαζί του μια αίσθηση γεμάτη όνειρο, γέλια και διάθεση μοιρασιάς.

5. Δεν νομίζω ότι ένα θέαμα είναι «πετυχημένο» αν μόνο δίνει απαντήσεις ή θέτει ερωτήματα. Ο κάθε θεατής, το κάθε παιδί, βλέποντας μια παράσταση κάνει τη δική του «μετάφραση» των απαντήσεων και φεύγει με τις δικές του ερωτήσεις. Κι αυτή είναι η μαγεία στη σχέση παράστασης –Θεατή.

 

Σταύρος Στάγκος, σκηνοθέτης-συγγραφέας, Η Μάγια στην Ονειροχώρα, (Θέατρο Οδού Πειραιώς 131)

ImageHandler.jpg

Λίγα λόγια για την παράσταση: Η Μάγια είναι ένα μικρό κορίτσι που δεν ξέρει τί είναι ο Φόβος και αποφασίζει, για να το μάθει, να χαθεί μέσα στο Μαγικό Βιβλίο της Ονειροχώρας που έχει στο παιχνιδάδικο της η μυστηριώδης Κυρία Βέρνον. Στην Ονειροχώρα θα συναντήσει τον Σάμ, ένα φοβιτσιάρη και αστείο τυφλοπόντικα που θα την αγαπήσει «με την πρώτη μυρωδιά» και θα γίνει ο βοηθός στο ταξίδι της. Διασχίζοντας τις διαφορετικές Χρωματιστές Πόλεις της Ονειροχώρας και ψάχνοντας να μάθει τί είναι ο Φόβος, η Μάγια θα συναντήσει βασιλιάδες, μουσικούς, ιερείς, γελωτοποιούς, αγγελιοφόρους και ρομπότ και θα τους βοηθήσει να ξεπεράσουν τα προβλήματα που τους προξενεί ο κακός μάγος Εφιάλτης. 

O Σταύρος Στάγκος, συγγραφέας και σκηνοθέτης, έχοντας περάσει πολλά χρόνια στην ελληνική τηλεόραση, δουλεύοντας τόσο πάνω στη σκηνοθεσία και το σενάριο τηλεοπτικών σειρών, όσο και πάνω σε ντοκιμαντέρ, υπογράφει μία θεατρική παράσταση για παιδιά από 4 έως 94 ετών! 

1. Ένα θεατρικό έργο για παιδιά θα πρέπει να είναι κατανοητό από τα παιδιά με ξεκάθαρο κείμενο, έννοιες και φόρμες.  Να μην είναι τεράστιο σε διάρκεια έτσι ώστε να κρατάει το ενδιαφέρον των παιδιών και να περνάει κάποιο μήνυμα με διασκεδαστικό τρόπο. Να μη δημιουργεί φοβίες αλλά να ενισχύει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα τους. Να είναι πλούσιο σε μουσική και χρώμα χωρίς όμως να υποτιμάει τη νοημοσύνη των παιδιών και την ικανότητά τους να καταλάβουν και να απορροφήσουν την πληροφορία.  Ένα έργο για παιδιά οφείλει να σεβαστεί το κοινό του 2 φορές παραπάνω από ένα έργο για μεγάλους, γιατί θα το κουβαλήσουν μέσα τους για πολύ καιρό, οπότε αυτό που θα τους αφήσει πρέπει να τα κάνει να χαμογελούν.  

2. Τα κοινά στοιχεία που πρέπει να έχουν είναι η σωστή δουλειά. Σωστό κείμενο, σκηνοθεσία, κοστούμια, σκηνικά, μουσική,  ηθοποιία και όλα όσα πρέπει να έχουν οι παραστάσεις που ανεβαίνουν στο θέατρο είτε είναι για παιδιά είτε είναι για μεγάλους.  Επειδή μία παράσταση  είναι για παιδιά δεν σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις έκπτωση σε κάτι.  Είναι μία ισάξια παραγωγή με διαφορετικό ύφος. 

3. Μία παιδική παράσταση σίγουρα λειτουργεί σαν ερέθισμα, σαν  βοήθεια στην ανάπτυξη της φαντασίας και βοηθάει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του παιδιού.  Το παιδί ταυτίζεται και με κάποιο ήρωα και μπορεί ευκολότερα να εξωτερικεύσει τις ανησυχίες και τα προβλήματά του.  Ζώντας την εμπειρία μιας παράστασης μαθαίνει να αντιλαμβάνεται δυσνόητες έννοιες όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα, η ειρήνη, η καλοσύνη κ.α  Τα παιδιά καταφέρνουν να βρουν λύσεις στις δικές τους ανησυχίες μέσα από τη ροή της ιστορίας και παίρνουν τα ερεθίσματα που χρειάζονται για να γίνουν δημιουργικά. 

4. Μετά το τέλος της παράστασης θα ήθελα ένα παιδί να έχει πάρει μαζί του ένα πλατύ χαμόγελο και την πεποίθηση πως όλα μπορούν να συμβούν. Να πάει σπίτι και την επόμενη ημέρα να αποφασίσει να ζωντανέψει τη δική του ιστορία.  Να βγει έξω στο δρόμο φορώντας τα ρούχα του παιχνιδιού χωρίς να το νοιάζει αν αυτά μοιάζουν με κοστούμια κάποιου ήρωα ή το στέμμα μιας πριγκίπισσας ή φτερά ενός πουλιού ή πόδια δεινοσαύρου. Θα ήθελα να έχει πάρει μαζί του λίγο από τη μαγεία και πολύ φαντασία.

5. Δεν νομίζω πως μία παιδική παράσταση πρέπει να κάνει το ένα ή το άλλο. Σε κάποιους μικρούς θεατές θα δώσει απαντήσεις, ενώ σε άλλους θα γεννήσει ερωτήματα.  Και τα δύο είναι χρήσιμα για τα παιδιά και για τους μεγάλους, οι απαντήσεις καταλαγιάζουν τα άγχη, δικαιώνουν, κατευνάζουν και τα ερωτήματα ενισχύουν την κρητική σκέψη και σε πάνε παρακάτω, στην αναζήτηση νέων απαντήσεων.  

 

Θεοδόσης Κώνστας, Πιάνω παπούτσι πάνω στο Πιάνο (Θέατρο Πόρτα)

newego_LARGE_t_641_106730417.JPG

Λίγα λόγια για την παράσταση: Γιατί έξι ηθοποιοί κι ένας πιανίστας ανεβαίνουν σε ένα πιάνο; Και πώς... χωράνε εκεί πάνω;  Απλό! Το πιάνο μετατρέπεται σε «πατάρι» και έτσι όλα μπορούν να συμβούν. Οι κολοκύθες γίνονται άμαξες, τα ποντίκια γίνονται άλογα, τα παλιά παπούτσια γίνονται γυάλινα γοβάκια. Αλλά και ο χορός γίνεται αφήγηση, η αφήγηση κοντσέρτο, και μια ολόκληρη ιστορία χωράει σε μια νότα! Κι έτσι, η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας μεγαλώνουν, ενώ οι μεγάλοι ξαναγίνονται παιδιά. Όλα αυτά, συμβαίνουν πάνω στο πατάρι χωρίς μαγικά ραβδιά, παρά μόνο με το σώμα, τη φωνή και την παλλόμενη μουσική ενός από τους σπουδαιότερους συνθέτες του εικοστού αιώνα. Μια παράσταση σύγχρονη, διασκεδαστική, γεμάτη μουσική και φαντασία. Με έναν τρόπο αφήγησης πρωτότυπο, γεμάτο χιούμορ αλλά και συγκίνηση, μαγεία και αλήθεια. Μια παράσταση για όλη την οικογένεια με μουσική του Sergei Prokofiev, βασισμένη σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου. Μια φρέσκια ματιά στο μύθο της Σταχτοπούτας, μιας ιστορίας που αντιστέκεται στο χρόνο...

Ο Θεοδόσης Κώνστας, μέλος της θεατρικής ομάδας που εμπνεύστηκε όλη αυτή την ξεχωριστή οπτική στην κλασική και αγαπημένη ιστορίας της Σταχτοπούτας, παίρνει τον λόγο και απαντάει στις ερωτήσεις του allyou.gr...

1. Ο τρόπος που επιλέγεις να πεις μία ιστορία, όταν πρόκειται να την απευθύνεις σε παιδιά είναι περισσότερο άμεσος κι αθώος: βρίσκεις την καθαρή ουσία αυτού που θέλεις να πεις κι ορμάς πάνω της με όλη σου την ενέργεια , όπως ακριβώς ρίχνεται ένα παιδί στο παιχνίδι! 

2. Πέρα από τον λόγο, ο οποίος στις παιδικές παραστάσεις, καλό είναι να είναι απλός κι απέριττος, δεν βλέπω διαφορές ανάμεσα στις παραστάσεις για παιδιά και σ’ αυτές για ενήλικες τουλάχιστον όσον αφορά το πώς προσεγγίζεις το θέμα σου. Εμείς κάθε μας παράσταση την φτιάχνουμε έχοντας στο μυαλό μας και το παιδί θεατή και τον έφηβο και τον παππού.

3. Ιδανικά σαν όλα τα παραπάνω μαζί!

4. Να έχει επικοινωνήσει μαζί μας, να έχει αισθανθεί πράγματα.

5. Το παιδικό θέατρο και το θέατρο γενικά, μεταφέρουν στην σκηνή εντυπώσεις των δημιουργών για την ζωή, την οπτική τους για τα πράγματα. Σε καμία περίπτωση δεν δίνει απαντήσεις, θέτει ερωτήματα, ναι, και τροφή για σκέψη.

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

Ζώδια Παρασκευής 29 Μαρτίου

Μην αποφύγετε να βρείτε τη λύση σε κάτι που σας βασανίζει, όσο και αν φοβάστε μήπως πληγωθείτε

BLOGS

Η Beyoncé αποκαλύπτει την tracklist του νέου της δίσκου, Cowboy Carter

Ο οποίος θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ένα cover του “Jolene” της Dolly Parton, αλλά και συμμετοχή του θρύλου της country, Willie Nelson

VIRAL

Το teaser trailer της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου Kinds Of Kindness είναι εδώ

Στο Ιστορίες Καλοσύνης πρωταγωνιστεί η άρτι βραβευθείσα με Όσκαρ Emma Stone, ενώ το σενάριο της ταινίας συνυπογράφει το δίδυμο Γιώργος Λάνθιμος-Ευθύμης Φιλίππου.