Oδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: «Ο ρόλος του μπαμπά είναι ο πιο δύσκολος της ζωής μου!»

Η λίστα με τους ρόλους του και τις συμμετοχές του στον κινηματογράφο αλλά και στη σκηνή είναι μακριά και εντυπωσιακή. 12 ταινίες μέσα σε 14 χρόνια, αμέτρητες θεατρικές παραστάσεις, πολλές  συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές. Στο σινεμά, από την εξαιρετική Πολίτικη Κουζίνα του Τάσου Μπουλμέτη, στον υπέροχο Παράδεισο στη Δύση του σπουδαίου Κώστα Γαβρά κι από κει στα διασκεδαστικά Νήσος και Ζητείται Ψεύτης, ο Oδυσσέας αποδεικνύει μέσα στα χρόνια ότι το ταλέντο του στην υποκριτική είναι πολύπλευρο, πολύχρωμο και χωρίς όρια. 

Στην μικρή οθόνη τον είδαμε ως εκλεκτό του αστυνομικού εγκεφάλου, που ακούει στο όνομα Πάνος Κοκκινόπουλος, να συμμετέχει στην αγαπημένη 10η Εντολή αλλά και στις Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα. Ακόμα, τον απολαύσαμε στο Κόκκινο Δωμάτιο, στους ξεκαρδιστικούς Singles, στο Σε Είδα και στους Τέσσερις, του Παπακαλιάτη. Και μείναμε με το στόμα ανοιχτό βλέποντας την εκπληκτική ερμηνεία του στον Πουπουλένιο, που έσπασε όλα τα ρεκόρ εισιτηρίων τις δύο χρονιές που παίχτηκε στη σκηνή του θεάτρου Αθηνών, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη.

Φέτος, μετά την δραματική ιστορία του Μάρτιν ΜακΝτόνα που σημείωσε μία από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, ο Oδυσσέας Παπασπηλιόπουλος επιστρέφει στην ίδια θεατρική στέγη και πάλι υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, σε την πικρή κωμωδία της Γιασμίνα Ρεζά Ο Θεός της Σφαγής. Και καταφέρνει κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Να σε κάνει να ταυτιστείς μαζί του και να γελάσεις με τον ίδιο σου τον εαυτό, ενώ ο ίδιος δεν παίζει καθόλου κωμικά, αλλά πέρα για πέρα αληθινά και φυσικά.

Σε μία παράσταση που έρχεται για να σε φέρει αντιμέτωπη με τις μεγάλες δυσκολίες και αντιξοότητες των συζυγικών και διαπροσωπικών σου σχέσεων, ο Οδυσσέας έχει πάρα πολλά πράγματα να σου πει για την καθημερινότητα μέσα σε έναν γάμο. Παράλληλα, έχει εξίσου πολλά να σου πει για τον συνεχή αγώνα να βρεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αυτό προσπαθεί να πετύχει μέσα από την παιδική παράσταση που φέρει την προσωπική του υπογραφή και ανεβαίνει από τον Οκτώβριο στην σκηνή του θεάτρου Αλίκη.

Στην Πέτρα του Βορρά, ο Οδυσσέας συνεργάζεται με την γυναίκα του Κατερίνα Παπαδάκη, με την οποία έχουν αναλάβει από κοινού την σκηνοθεσία, για να μας διηγηθούν την ιστορία ενός αγοριού που στην προσπάθεια του να βρει τον πατέρα του ανακαλύπτει τελικά τον εαυτό του.

Άμεσος, ευγενικός, επεξηγηματικός, έξυπνος, ευχάριστος, κατασταλαγμένος ο Οδυσσέας είναι ένας από τους καλύτερους συνομιλητές που μπορείς να έχεις απέναντι του. Γιατί σου λέει τα πράγματα ακριβώς όπως τα αισθάνεται μέσα του και έχει τον τρόπο να σε πείθει πραγματικά γι'αυτό.

Και το παραδέχεται, στην Αναστασία Τουρούτογλου και στο allyou.gr. Πως τελικά υπάρχει ένας ρόλος που τον έχει δυσκολέψει στη ζωή του: Αυτός του μπαμπά...

Ο ρόλος μου στον Θεό της Σφαγής της Γιασμίνα Ρεζά μπορεί να περιγραφεί είτε πολύ σύνθετα, είτε με μία μόνο φράση. Θα επιλέξω το δεύτερο: ένας οικογενειάρχης, μικρομεσαίος επιχειρηματίας που ζει και κινείται σε μία μεγάλη αστική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Είναι παντρεμένος, έχει δύο παιδιά, τα φροντίζει και τα αγαπά και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για αυτά και για τη σύζυγο του. Ένας κανονικός άνθρωπος σαν αυτούς που θα συναντήσεις όταν πας να παραλάβεις το παιδί σου από το σχολείο, όταν πας για ψώνια, όταν βγεις έξω για δουλειές.

Η Αθήνα είναι κι αυτή μία μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Είναι μία μεγάλη πόλη και κινείται σε γρήγορους και έντονους ρυθμούς. Όπως είναι και κάποιες ακόμα μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Δεν είναι πολλές γιατί πράγματι όσο μεταφέρεσαι προς την επαρχία τα πράγματα είναι λιγάκι διαφορετικά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν...

Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με την ατάκα του ήρωα που υποδύομαι, εκεινη στην οποία λέει «Γάμος. Η μεγαλύτερη δοκιμασία που έδωσε ο θεός στον άνθρωπο». Πολύ απλά γιατί ο γάμος είναι μία πραγματική δοκιμασία με τον ίδιο τον εαυτό σου. Όταν είσαι μέσα σε έναν γάμο, αυτό που στα αλήθεια δοκιμάζεται δεν είναι η σχέση με τον άλλον άνθρωπο, αλλά η ουσιαστική σχέση που έχεις με τον ίδιο τον εαυτό σου.

Με τη λέξη «γάμος» δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στο μυστήριο, αλλά και στην μακροχρόνια συμβίωση, αλλά ακόμα περισσότερο στην ύπαρξη παιδιών. Τα παιδιά είναι η ολοκλήρωση μιας σχέσης και αυτό που κάνει την πόρτα πίσω σου, κατά κάποιον τρόπο, να κλείνει. Βέβαια στην πραγματικότητα η πόρτα δεν είναι ποτέ στα αλήθεια εντελώς κλειστή, γιατί σε αυτή τη ζωή όλοι κάνουμε τις επιλογές μας και μένουμε σε μία σχέση ή έναν γάμο επειδή το θέλουμε. Με την ύπαρξη ενός παιδιού όμως έρχεται να σφραγιστεί κάτι που ολοκληρώνει την συνύπαρξη σου με τον άλλον. Δεν θέλω να πω ότι ένας γάμος χωρίς παιδιά δεν είναι ολοκληρωμένος γάμος. Απλώς είναι αλήθεια πως αν χωρίσεις από μία σχέση ή έναν γάμο και δεν υπάρχουν παιδιά, αν δεν θέλεις να τον ξαναδείς τον άλλον, μπορείς και να μην το ξαναδείς ποτέ. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα να σας κρατάει ενωμένους. Από την στιγμή όμως που υπάρχει ένα παιδί, μοιράζεστε κάτι μεγάλο. Και θα το μοιράζεστε για μία ζωή.

Η πραγματική ισορροπία μέσα σε έναν γάμο κρατιέται από τη στιγμή που γνωρίζουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Από την στιγμή που αναγνωρίζουμε ποιοι είμαστε και τα βρίσκουμε με αυτό. Γιατί αν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και με τα θέλω σου παύεις να έχεις παράλογους προσδοκίες και απαιτήσεις από τον άλλον. Να περιμένεις από τον άλλον να σου δώσει τι; Οι σχέσεις καταρρέουν γιατί περιμένουμε από τον άλλον να έρθει να μας δώσει και να μας συμπληρώσει. Είναι μεγάλη βλακεία αυτό το πράγμα.

Τα μέλη των δύο ζευγαριών στον «Θεό της Σφαγής» δεν έχουν καταφέρει ούτε στο ελάχιστο να τα βρουν με τους εαυτούς τους. Αυτός είναι ο λόγος που αδυνατούν να τα βρουν και με τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους. Μαζεύονται σε ένα σπίτι για να λύσουν μία απλή διαφορά, το γεγονός ότι το παιδί του ενός χτύπησε στο σχολείο το παιδί του άλλου. Και καταλήγουν αντί να συζητούν για αυτό το πολύ συγκεκριμένο ζήτημα, να τσακώνονται για όλα τα υπόλοιπα. Για τα μακροχρόνια προβλήματα τους, για τα παράπονα που έχουν ο ένας από τον άλλον και δεν τα έχουν εκτονώσει, για τις προσδοκίες τους που δεν έχουν βρει αντίκρυσμα. Γιατί δεν είναι καλά πρώτα απ' όλα με τον ίδιο τους τον εαυτό και αυτό στην πρώτη ευκαιρία τους οδηγεί στην σύγκρουση, η οποία εν τέλη καταλήγει σε έκρηξη.

Το ζήτημα με τον κόσμο των ενηλίκων είναι ότι έχει μάθει να λειτουργεί με κανόνες. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί με αυτόν τον τρόπο κρατιέται η ισορροπία. Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι έχουμε μάθει να συγκρατούμε τους εαυτούς μας, τα νεύρα μας, τον θυμό μας, την ένταση που ενδεχομένως αισθανόμαστε, στο βωμό του καθωσπρέπισμου και των κοινωνικών συμβάσεων, πολύ συχνά μας οδηγεί στο σημείο  να συσσωρεύουμε τα πάντα μέσα μας και στο τέλος να πνιγόμαστε, με αποτέλεσμα να ξεσπάμε στον πιο κοντινό μας άνθρωπο. Γι αυτό επιμένω τόσο πολύ στη σημασία του να τα έχει βρει ο καθένας από εμάς πρώτα απ' όλα με τον ίδιο τον εαυτό του.

Από την άλλη ο κόσμος των παιδιών είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν γνωρίζει από κανόνες, δεν ξέρει από καλή συμπεριφόρα. Αν δεν εξηγήσεις σε ένα παιδάκι ότι δεν πρέπει να κατουρήσει στη μέση του δρόμου, πολύ απλά θα το κάνει, γιατί αυτό το οδηγεί η φύση του να κάνει. Τα παιδιά είναι πιο χαρούμενα, πιο ξένοιαστα, πιο αστεία. Και πιο αυθόρμητα. Αν τους έρθει να χτυπήσουν ένα παιδί στο σχολείο θα το κάνουν γιατί δεν ξέρουν κάτι που να τους σταματάει από το να το κάνουν. Μετά από λίγη ώρα, όμως, ο θυμός τους έχει περάσει και είναι πάλι φίλοι. Ένα παιδί δεν κρατάει πράγματα μέσα του, με τον τρόπο που κρατάει ένας ενήλικας. Γι' αυτό πρέπει πάντα να προσπαθούμε να τα μυήσουμε στον δοκό μας κόσμο, χωρίς διδακτισμό και χωρίς κούνημα του δακτύλου. Απλώς εξηγώντας τους ορισμένα πράγματα για τη ζωή.

Όλα αυτά τα λέω χωρίς ίχνος υπεροψίας ή βεβαιότητας ότι εγώ με τα δικά μου παιδιά τα κάνω όλα σωστά. Αλλιώς είναι η θεωρία και αλλιώς η πράξη. Αλλά προσπαθώ. Υπάρχουν και για μένα στιγμές που το χάνω και που θυμώνω και γίνομαι διδακτικός και κάνω όλα αυτά που έλεγα ότι δεν θέλω να κάνω. Τι να γίνει όμως; Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Το θέμα πάντα είναι να το προσπαθείς κι εγώ θέλω να πιστεύω ότι προσπαθώ όσο πιο πολύ γίνεται.

Ο ρόλος του γονιού είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που καλείται να παίξει στη ζωή του ένας άνθρωπος.

Μία παράσταση για παιδιά δεν πρέπει να έχει καμία απολύτως διαφορά από μία παράσταση για ενήλικες. Πρέπει να φτιάχνεται με την ίδια υψηλή αισθητική, την ίδια φροντίδα, την ίδια ακριβώς προσοχή – αν όχι μεγαλύτερη. Ακριβώς επειδή απευθύνεται σε παιδιά και έχει την ευθύνη να περάσει προς τα έξω τα σωστά πράγματα. Το μόνο πράγμα που οφείλει να έχει διαφορετικό είναι η θεματολογία. Όχι, δεν είναι όλα τα θέματα κατάλληλα για παιδιά, οπότε ως προς αυτό πρέπει να κάνεις μία προσεκτική επιλογή. Οποιαδήποτε όμως άλλη διαφοροποίηση, ειδικά όταν είναι στο επίπεδο γλώσσας και έκφρασης, την θεωρώ τεράστια ανοησία. Τα παιδιά δεν είναι κάτι κατώτερο από εμάς και κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να αλλάζουν τον τόνο της φωνής του και να μιλάνε μωρουδίστικα στα παιδιά, γιατί νομίζουν ότι έτσι θα γίνουν περισσότερο κατανοητοί, εκνευρίζομαι απίστευτα. Τα παιδιά είναι σε θέση να καταλάβουν ό,τι ακριβώς κι εμείς και το να τα αντιμετωπίζουν σαν κάτι το «υποδιέστερο» εγκεφαλικά είναι λάθος.

Έγραψα την παιδική παράσταση «Πέτρα του Βορρά» που ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Αλίκη χωρίς να έχω προσχεδιάσει στο μυαλό μου τι ακριβώς θέλω να γράψω. Είναι η φανταστική ιστορία ενός αγοριού 750 χρονών που ψάχνει να βρει τον πατέρα του, κάνει ένα μεγάλο ταξίδι και αυτό που βρίσκει στο τέλος είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Τίποτα περισσότερο. Οπότε  νομίζω πως «δένει» καλά και με όλα αυτά που λέγαμε νωρίτερα...

Παραδέχομαι ότι η αναζήτηση του εαυτού είναι το θέμα που με απασχολεί όσο τίποτα άλλο αυτή την περιόδο.

H μεγάλη επιτυχία του Πουπουλένιου ήταν κάτι που δεν με άγχωσε καθόλου στο ξεκίνημα της καινούργιας παράστασης. Όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε τον «Θεό της Σφαγής» είπαμε μεταξύ μας, χαριτολογώντας: «Και τώρα πάμε να κάνουμε μία ωραία αποτυχία». Σημασία πάνω απ' όλα έχει να κάνεις κάτι που σου αρέσει και να συναντιέσαι καλλιτεχνικά και δημιουργικά με ανθρώπους που έχουν κάτι να σου δώσουν. Μπορεί να κάνεις μία καταπληκτική παράσταση και να πάει άπατη και μπορεί να κάνεις μια βλακεία και να σκίσει. Και από την άλλη, μπορεί να κάνεις μία πραγματικά καλή και όμορφη δουλειά και πάλι να πάει πολύ καλά.

Είναι βλακεία να προσπαθείς να προβλέψεις, να βρεις και να μαντέψεις τι θέλει το κοινό και να προσπαθήσεις να του το δώσεις. Γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να γνωρίζεις. Το ζήτημα είναι να ξεκινάς με καλή διάθεση, προσπάθεια και πολλή δουλειά. Και από κει και πέρα, ποιός ξέρει τι θα γινει; Κανείς...

Ο Θεός της Σφαγής
Θέατρο Αθηνών
Ταυτότητα Παράστασης:

Δύο  εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο και το αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του θύτη στο σπίτι τους. Τέσσερεις ενήλικες, καλλιεργημένοι και πολιτισμένοι, συζητούν το πρόβλημα κι αναζητούν ευγενικά μια λύση. Λίγη ώρα μετά, τους βρίσκουμε να συμπεριφέρονται πιο ανώριμα και βάρβαρα από τα παιδιά τους. Τα ζευγάρια επιτίθενται το ένα στο άλλο, οι γυναίκες στους άνδρες, οι άνδρες στις γυναίκες, ώσπου στο τέλος είναι όλοι εναντίον όλων. Ο Θεός της Σφαγής εμφανίζεται, ένα χάμστερ εξαφανίζεται, και κάθε ενήλικη, πολιτισμένη συμπεριφορά δίνει τη θέση της στον ανήλικο εαυτό και στα ζωώδη ένστικτα που οι τέσσερις ήρωες κρύβουν μέσα τους.

Συντελεστές

Μετάφραση: Γιώργος Βούρος
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Αθανασία Σμαραγδή
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Βοηθός σκηνοθέτη: Μανώλης Δούνιας
Παραγωγή: Κάρολος Παυλάκης
Τους ρόλους ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Στεφανία Γουλιώτη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου

Πέτρα του Βορρά
Θέατρο Αλική
Ταυτότητα Παράστασης

Ίσως οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν, όμως στο θέατρο Αλίκη υπάρχει ένα μυστικό πέρασμα!

Η «Πέτρα του Βορρά» από τον Οκτώβριο δημιουργεί στη σκηνή του θεάτρου το πέρασμα για έναν κόσμο μαγικό...
Η παράσταση αυτή αποτελεί το εισιτήριο για έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι πιθανά. Στο σκηνικό συναντά κανείς περίεργα πλάσματα που ζουν μέσα σε πέτρες και περιμένουν να ελευθερωθούν. Μία παράσταση όπου μπορείς να βρεθείς σε ανάποδους κόσμους, με σκύλους, ποντικούς και πάπιες, να είναι σε θέση εξουσιάζουν τους ανθρώπους, κατοικώντας σε πύργους γοτθικούς.

Στο θέατρο Αλίκη, η Δύση συναντάει την Ανατολή και ο Βορράς το Νότο, καθώς ο αλλόκοτος θίασός του, μάγοι, μάγισσες και αυτοκράτορες του ήλιου αναμετρούν τις δυνάμεις τους σε έναν πόλεμο που θα σταματήσει μόνο όταν βρεθεί στη σκηνή η Πέτρα του Βορρά!

Ανάμεσά τους ένα αγόρι δώδεκα χρονών. Ένα αγόρι που με μόνο όπλο του το θάρρος, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι στα πέρατα του κόσμου για να βρει τον πατέρα του, τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ. Ένα αγόρι που ίσως, ξαναφέρει την ειρήνη. Ένα αγόρι 760 χρονών.

Και είναι εκεί, στο θέατρο Αλίκη, αυτό το μαγικό πέρασμα και ας το γνωρίζουν λίγοι. Βρίσκεται εκεί, κρυμμένο στα παρασκήνια χρόνια τώρα. Από την εποχή του Μεσαίωνα μέχρι σήμερα. Και έχει και ένα μυστικό κλειδί για να μπορέσεις να το ανοίξεις.

Όμως πρέπει να είσαι παιδί για να το βρεις, όσο χρονών κι αν είσαι!

Τη θεατρική περίοδο 2015-16, τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν στην παιδική σκηνή του θεάτρου Αλίκη, το πρωτότυπο θεατρικό έργο του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, η Πέτρα του Βορρά, μία παράσταση γεμάτη χιούμορ και εκπλήξεις για παιδιά του δημοτικού και όχι μόνο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Παπαδάκη και Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου.

Συντελεστές
Κείμενο έργου: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνοθεσία παράστασης: Κατερίνα Παπαδάκη, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια παράστασης: Αθανασία Σμαραγδή
Μουσική Επιμέλεια έργου: Αλέξιος Πρίφτης
Κινησιολογία ηθοποιών: Μανώλης Θεοδωράκης
Φωτισμοί σκηνής: Νίκος Βλασόπουλος
Φωτογραφίες παράστασης: Νικόλας Κομίνης

Πρωταγωνιστούν:
Φανή Αποστολίδου, Χριστίνα Δενδρινού, Ντένης Μακρής, Τζεφ Μαράουι, Κατερίνα Παπαδάκη, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Γιάννης Πολιτάκης, Γιάννης Σαρακατσάνης, Σπύρος Χατζηαγγελάκης.