Φοίβος Δεληβοριάς: «Η ζωή θα μοιάζει, πάντα, με ζωή»!

Άμεσος, ρομαντικός, καθημερινός, λυρικός και πάνω απ' όλα περιγραφικός ο Φοίβος μάς λέει ιστορίες κι ενώ τραγουδάει, μας παρασύρει πάντα στο τριπάκι της προσωπικής του ιστορίας.

Αυτή  την χρόνια την πέρασε δίνοντας υπέροχες συναυλίες και κάνοντας κάμποσες «Αρμένικες Βίζιτες», όπως ήταν και ο τίτλος των φετινών του παραστάσεων. Μόλις καλοκαίριασε πήρε τα μπογαλάκια του και τους αγαπημένους του μουσικούς και ξεκίνησε για πολλές πόλεις και ακόμη περισσότερα νησιά της Ελλάδας για να πει κι κει τις πολύχρωμες και ζωντανές του ιστορίες. 

Από το Ναύπλιο μέχρι τα Μέθανα και από φεστιβάλ Saristra στην Κεφαλλονιά μέχρι την Καμμένη Χώρα, ο Φοίβος ερμηνεύει αγαπημένα τραγούδια αλλά με διαφορετική προσέγγιση καθώς και μερικά καινούργια κομμάτια πάνω στα οποία δουλεύει αυτόν τον καιρό. 

Πριν το φινάλε της σεζόν και το τέλος των καλοκαιρινών του εμφανίσεων, ο Φοίβος μίλησε στο allyou για τους  «κινδύνους» της εγληματικής ομορφιάς, την σχέση του με το Facebook και την μανία του για το σινεμά. Λίγο πριν βρεθεί στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, την Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου, για μια τελευταία «Αρμένικη Βίζιτα»...  

Τι να περιμένουμε να ακούσουμε την Παρασκευή στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής; 

Mία τελευταία επίσκεψη στη δουλειά που κάναμε τα τελευταία 2 χρόνια με τους συνεργάτες μου πάνω στα παλιά μου τραγούδια και μια πρώτη γεύση από τα καινούργια που ετοιμάζουμε.Θα είναι «Αρμένικη Βίζιτα» όχι ως προς τη διάρκεια, όπως ήταν το χειμώνα στο Passport, που ήταν όλοι καθιστοί κι έτσι η συναυλία δεν τελείωνε ποτέ. Αλλά να, τα τραγούδια που μαζεύω τόσα χρόνια έχουν γίνει η δεύτερη μου οικογένεια, οι φανταστικοί μου συγγενείς. Θα επισκεπτώ όσες περισσότερες πλευρές του εαυτού μου μπορώ.

Θεωρείς πως οι ανοιχτοί συναυλιακοί χώροι έχουν περισσότερη γοητεία και συνεπώς μεγαλύτερη δυναμική ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό;

Όχι απαραίτητα.Ένας κλειστός, μικρός, όμορφος χώρος μπορεί να σε κάνει ένα με όλα τα πρόσωπα που θα μαζευτούν εκεί. Όταν όμως παίζεις σε έναν κήπο, μια παραλία, ένα παλιό χωριό- τότε όλα φωτίζουν τη μουσική διαφορετικά, το τοπίο γίνεται το πρόσωπο.

Τον Αύγουστο εμφανίστηκες στο φεστιβάλ Saristra στην Κεφαλλονιά. Τι είναι αυτό που σου αρέσει τόσο στα μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβάλ;

Κοίτα, αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια με τα φεστιβάλ τύπου Up, τύπου Saristra είναι κάτι καινούργιο, δεν γινόταν παρά σπάνια εδώ, ενώ η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι γεμάτη από τέτοια πράγματα. Μια παρέα βρίσκει μιαν απομονωμένη παραλία ή ένα έρημο χωριό, βάζει το φως, τον ήχο και τα ποτά και καλεί τον κόσμο σε κάτι που παίζει μέσα στο φυσικό σκηνικό.Οι Δήμοι και οι Σύλλογοι έκαναν πράγματα -προεκλογικά συνήθως- στη λογική του γηπέδου και της πλατείας. Τα τελευταία δύο χρόνια –με πολύ λιγότερα λεφτά και με όλη αυτή την ενέργεια που δεν ξέρουμε πού να τη διοχετεύσουμε- έγιναν μαγικά πράγματα. Σε πύργους, σε ποτάμια, σε παλιά σχολεία. Νομίζω πως η έννοια «φεστιβάλ» στην Ελλάδα τώρα αρχίζει να γίνεται σοβαρή, να σπάει τον καθρέφτη.

Μέσα από την ιστοσελίδα σου στο Facebook προτείνεις την ενδιαφέρουσα περίπτωση του συγκροτήματος Sissi Rada ως κάτι το «εγκληματικά ωραίο». Πότε η ομορφιά ενός έργου τέχνης ή ενός προσώπου γίνεται εγκληματική;

Όταν σε ξεγελάει πως υπάρχει κάτι στη ζωή που δεν εξηγείται. Όσο μεγαλώνεις, τόσο όλα τα πράγματα εξηγούνται, καμιά διαφυγή δεν δείχνει να υπάρχει από το αναπόφευκτο. Και ξαφνικά κάτι έρχεται κι ανακατεύει τα υλικά της γνώσης με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Είναι απάτη, ταχυδακτυλουργία, είναι ένα μικρό έγκλημα, μια κλοπή. Που χωρίς αυτήν όμως, είσαι πάμφτωχος. Είναι ένα είδος κλοπής που πλουτίζει το θύμα της.

Άκουσες άλλα «εγκληματικά ωραία» πράγματα στην ελληνική μουσική σκηνή (με ελληνόφωνο ή με αγγλόφωνο στίχο) πρόσφατα;

Αρκετά. Πρόσφατα παρουσίασα και μια συναυλία με τη Νεφέλη Λιούτα, την Melentini και τους Egg Hell. Τραγούδια που με συγκίνησαν πολύ αυτό το καλοκαίρι ήταν το «Μνήμες ‘85» από τα «Παιδιά της Παλαιότητας» και το «Ρόδι» απ’τους Μητέρα Φάλαινα Τυφλή. Όλη η σκηνή των τελευταίων χρόνων –με τους μέτριους, τους απατεώνες άλλα και τις ιδιοφυίες  της- θα αναδειχθεί αργότερα, όπως είχε γίνει με τους ποιητές του Μεσοπολέμου. Είναι τυχεροί-άτυχοί. Ορφανοί-και γι’αυτό ελεύθεροι.

Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις σου  δήλωσες πως εμπνέεσαι από τα τραγούδια που ακούς στο Facebook. Ποια είναι η προσωπική σου σχέση με τα social media και με το κουμπί του Like;

Δεν πολυδρώ στο Facebook και απουσιάζω απ’το twitter. Όμως το να ακούσω ένα τραγούδι που ένας φίλος μέσα στη μοναξιά του ποστάρει μες τη νύχτα έχει κάτι που με διεγείρει.

Η τελευταία σου δισκογραφική δουλειά, Ο Αόρατος Άνθρωπος, κυκλοφόρησε το 2010. Από τότε δίνεις σταθερά πολύ πετυχημένες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να κρατάει τα τραγούδια του ζωντανά μέσα του αλλά και απέναντι στο συναυλιακό κοινό όταν τα ερμηνεύει ξανά και ξανά; 

Δεν παίζω τόσο πολύ ώστε να βαρεθώ. Παίζω συνολικά 30 βράδια το χρόνο.10 στην Αθήνα, 10 σε άλλες πόλεις το χειμώνα και άλλες 10 το καλοκαίρι. Και κάθε χρόνο (ή κάθε 2 χρόνια) αλλάζει ριζικά η μουσική προσέγγιση των τραγουδιών. Παρ’όλ’αυτά υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι πως τείνω να επαναληφθώ. Κι αυτό με απελπίζει.Και τότε γράφω.

Στην Άλλη Καρδιά λες πως «Όπως και να ζήσεις, η ζωή θα μοιάζει με ζωή». Τι σημαίνει για εσένα lifestyle; 

Αυτό που έρχεται μετά απ’αυτή τη σκέψη. Αφού δεν μπορούμε να αποδράσουμε απ’τη ζωή, ας την ευχαριστηθούμε με τους αγαπημένους μας και μ’αυτούς που ποθούμε, με τη δική μας δόση εκκεντρικότητας και μοναξιάς.

Είναι απαραίτητα κακό να θέλει κάποιος να ζει τη ζωή του με στυλ και ενδεχομένως πολυτέλεια;

Όχι, αρκεί να μην επιβάλλει το γούστο του ως την απόλυτη αλήθεια. Ο Κωστόπουλος, ένας άνθρωπος με ένα κοινό τελικά γούστο, έπεισε και τον τελευταίο Έλληνα ότι είναι ο Φρανκ Σινάτρα.Και είδαμε πολύ κωμικά πράγματα. Περιοδικά να ασχολούνται με την ιδιωτική ζωή μετριοτήτων. Ανθρώπους να φωνάζουν τα αστεία τους ή τα περιουσιακά τους στοιχεία στ’αυτί σου. Πιο μετρίου στυλ 20ετία δεν έχουμε ζήσει εδώ.Το αληθινό στυλ αποκτάται ιδιωτικά, με κόπο και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Και φυσικά είναι και μονόχνωτο, δεν μπορεί να θέλει να το υιοθετήσουν όλοι.

Είσαι ένας καλλιτέχης που δίνει ιδιαίτερη προσοχή στα artworks των δίσκων του.  Από που πηγάζει αυτό το μεγάλο ενδιαφέρον;

Από την ελευθερία του να μπορώ να κάνω έναν δικό μου δίσκο. Αφού το μπορώ γιατί να μην τον γεμίσω με λόγια, εικόνες και ήχους που θεωρώ ωραίους; Αυτό του να μπορείς να κάνεις ένα δίσκο και τελικά να βάζεις βιτρίνα τη φάτσα σου- το θεωρώ σαν αυτούς τους εισαγωγείς αυτοκινήτων που κάνουν ένα τεράστιο φωτισμένο μαγαζί και από πάνω βάζουν με τεράστια γράμματα το κατά τεκμήριο αστείο επώνυμό τους: «Βλαμμένος», «Τομπούλογλου», «Χινδιμπάτογλου»

Φέτος συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, ενός ανθρώπου που εσύ είχες την τύχη να τον γνωρίζεις προσωπικά. Με αυτή την αφορμή δόθηκαν δεκάδες συναυλίες, αφιερώματα, συζητήσεις και έγιναν χιλιάδες ποσταρίσματα στο Facebook. Εσένα πως σου φαίνεται η τάση που έχει επικρατήσει να αναφέρονται οι περισσότεροι στον Χατζιδάκι ως «ο Μάνος αυτό» κι «ο Μάνος εκείνο»;

Ο Χατζιδάκις ο ίδιος έλεγε για τον Διονύσιο Σολωμό ότι όλοι τον ήθελαν «εθνικό» με το δικό τους τρόπο-και αυτός τους εκδικήθηκε: έγινε αόρατος. Αυτή είναι και η πνευματική απόδραση του Χατζιδάκι: όλοι θα τον χρησιμοποιούν ως άλλοθι, λίγοι όμως θα βλέπουν την πεντακάθαρη και επικίνδυνη ομορφιά της μουσικής του.

Tελικά η κρίση στην Ελλάδα ήταν οικονομική, πολιτισμική ή μήπως όλα αυτά οφείλονται κατά βάθος στην έλλειψη συλλογικής συνείδησης που έχουμε σαν λαός;

Αυτό το τελευταίο, φυσικά. Η μια πλευρά του Έλληνα αδυνατεί να δει την άλλη. Ένας Δεξιός Εθνάρχης κυβερνούσε σαν τον Στάλιν –με εξορίες και τρομακτικό κρατισμό- και ένας Σοσιαλιστής ηγέτης κυριαρχούσε με ακραία εθνικιστικά συνθήματα τύπου «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Κι ένα βουβό, αμήχανο, διστακτικό στις εύκολες απαντήσεις 10 % απλώς υφίστατο τον παραλογισμό των δύο εξουσιών που εναλλάσσονταν.

Έχεις επιχειρήσει να γράψεις τραγούδι για την κόρη σου, την Ιόλη;

Το γυροφέρνω, αλλά διστάζω. Φοβάμαι μήπως περιχαρακώσει τη σχέση μου μαζί της.Θέλουν μεγάλη προσοχή αυτά που γράφουμε.

Είδες τώρα τελευταία τίποτα καλό στο σινεμά; 

Όχι, δυστυχώς. Είδα αρκετά συμπαθητικά πράγματα, όχι όμως κάτι αληθινά σπουδαίο.Το τελευταίο που βρήκα όντως μεγάλη ταινία ήταν το «Ένας Χωρισμός».Αλλά βλέπω κι ασταμάτητα ταινίες, οπότε έχω γίνει λίγο Δον Ζουάν σινεφίλ. Θέλω μόνο το τέλειο.

 Φοίβος Δεληβοριάς 

«Αρμένικη Βίζιτα»

Κώστας Παντέλης κιθάρες

Κωστής Χριστοδούλου πλήκτρα

Σταμάτης Σταματάκης μπάσο

Σωτήρης Ντούβας τύμπανα

 Χώρος:

Κήπος του Μεγάρου

Ημερομηνία/ Ώρα έναρξης:

5 Σεπτεμβρίου 2014/21:00

Προπώληση από:

21 Ιουλίου 2014

Τιμές:

Γενική είσοδος: € 10

(τιμή προπώλησης)

Γενική είσοδος: € 12

(τιμή κατά την είσοδο)