Χρήστος Κοντογεώργης – Μαρία Χάνου: «Το σεξ είναι χημεία αλλά και αέναος αυτοσχεδιασμός»

Η αβίαστη χημεία που έχουν, και ήταν εμφανής ήδη από την πρώτη ανάγνωση του έργου, όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο συγγραφέας Σπύρος Μιχαλόπουλος, ξεδιπλώνεται με το καλησπέρα, αφού αντί για μία απλή συνέντευξη κάναμε μία κουβέντα με δύο νέους ανθρώπους που θα μπορούσαν άνετα να είναι φίλοι σου. Φρέσκοι και χειμαρρώδεις, ο Χρήστος Κοντογεώργης και η Μαρία Χάνου είναι ο Τάκης και η Κάτια στο «Σεξ Λεξικόν – Η επιστήμη του έρωτα». Δύο παιδιά που προσπαθούν να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα της δεκαετίας του’70 και να κάνουν μαζί το μαγικό ταξίδι που λέγεται «πρώτη φορά».  Στο Allyou άνοιξαν την καρδιά τους και μίλησαν για την παράσταση, τα ταμπού, τους άντρες, τις γυναίκες, την εποχή μας, τον έρωτα και (φυσικά) το σεξ.

*Συνέντευξη στην Ελβίρα Δρακάκη

Η παράσταση "μιλάει " για έρωτα και σεξ;

ΧΚ: "Μιλάει"για την πρώτη φορά, αυτή την ευαίσθητη στιγμή που από το άγνωστο ανακαλύπτεις κάτι που για πολύ καιρό παραμένει προς εξερεύνηση. Το έργο είναι ακριβώς στη στιγμή που δύο νέοι άνθρωποι, 17 χρονών, στα τέλη του ’70 αποφασίζουν να κάνουν έρωτα για πρώτη φορά και επειδή είναι άπειροι έχουν ως οδηγό τους το Σεξ Λεξικό, το οποίο είναι πραγματικό, υπήρχε δηλαδή ως βιβλίο τη δεκαετία του 1970. Και μέσα από κάποιες αστείες καταστάσεις βλέπουμε πώς διαχειρίζονται…

ΜΧ: …δύο νέοι άνθρωποι την πρώτη τους φορά, αυτή την αμήχανη στιγμή, γιατί είναι αμήχανη αλλά υπάρχει λαχτάρα για να συμβεί, υπάρχει η τρέλα της πρώτης φοράς και αυτό βλέπουμε. Πώς δύο άνθρωποι που είναι τελείως άσχετοι με το θέμα προσπαθούν να το προσεγγίσουν και να το αγγίξουν, άλλοτε με μία λεπτότητα, άλλοτε χυδαία, άλλοτε τελείως ερωτικά, φιλοσοφικά, θεωρητικά, το ψάχνουν από παντού.

ΧΚ: …για να έρθουν στο ίδιο αποτέλεσμα και θεωρητικά και θετικά.

Το έργο έχει τίτλο «Σεξ Λεξικόν – Η επιστήμη του έρωτα». Ο έρωτας τι επιστήμη είναι, θεωρητική ή θετική;

ΜΧ: Και τα δύο δεν είναι; Όπως περνούν τα χρόνια, πας από τη θεωρία στην πράξη και μετά επιστρέφεις ξανά στην θεωρία, θες να το φιλοσοφήσεις λίγο περισσότερο το πράγμα.

ΧΚ: Θα έλεγα ότι πάει ανάλογα με τον άνθρωπο, το φύλο, τις προτιμήσεις, το χαρακτήρα, άλλοι αναλώνονται πολύ στη θεωρία και καθόλου στην πράξη, άλλοι στην πράξη και καθόλου στη θεωρία, είναι τελείως υποκειμενικό, χρησιμοποιούμε τα πάντα για ποικιλία, γιατί πρέπει να υπάρχει ποικιλία, να αυτοσχεδιάζεις σε κάθε στιγμή της ζωής. Να είσαι ανοιχτός σε όλα.
 

Ένα κεφάλαιο του Λεξικού λέγεται «Διατροφή και Σεξ» και αναφέρει «οι πολύ σέξυ άνδρες αγαπούν πολύ το κρέας. Το ίδιο και οι πολύ σέξυ γυναίκες. Ο τρόπος με τον οποίο γεμίζει κάποιος το πιάτο του, παρέχει μια ένδειξη για το σεξουαλικό του ταπεραμέντο». Ο Έρωτας τελικά περνάει από το στομάχι;

ΧΚ: Προσωπικά δεν μπορώ να συνδυάσω το φαγητό με το σεξ, θεωρώ τη γαστρονομία ξεχωριστή ηδονή.

ΜΧ: Δεν πιστεύω ότι ο έρωτας είναι απαραίτητο να περνάει από το στομάχι αλλά η ζωή περνάει από το στομάχι, πιστεύω και εγώ ότι η γαστρονομία είναι μεγάλο κεφάλαιο, ξεχωριστό από τον έρωτα. Μπορεί βέβαια να σε «φτιάξει» μία μυρωδιά…

ΧΚ: Ποια μυρωδιά, μοσχαράκι κοκκινιστό; Εγώ νομίζω ότι ως λαϊκή ρήση πηγάζει από το «η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά». Παλιά μία γυναίκα που ήταν καλή νοικοκυρά και μαγείρευε καλά διέγειρε τον άντρα. Κι αυτό έχει αντιστραφεί, πλέον και ο άντρας μαγειρεύει και ευτυχώς η γυναίκα έχει εξελιχθεί στην κοινωνία. Νομίζω ότι είναι η διαδικασία του φαγητού,  το να κάτσεις με τον άλλο να φας ένα ωραίο δείπνο, με κεριά, κλπ, που μπορεί να στηρίζει τη φράση «ο έρωτας περνάει από το στομάχι».

ΜΧ: Σκέψου όμως ότι μία γεύση ή μία μυρωδιά μπορεί να σου διεγείρει κάτι, ακόμα κι αν είναι η όρεξη ή η απόλαυση του φαγητού ή ότι ένα φαγητό μπορεί να σου διεγείρει την όσφρηση, τη γεύση, την αφή, την όραση. Σε  βάζει σε μία διάθεση, έτσι συνδέεται με τον έρωτα.

Πιστεύετε ότι σε σχέση με την περίοδο που αναφέρεται το έργο έχει αλλάξει η θέση του άντρα και της γυναίκας; Και δεν εννοώ μόνο ως προς το σεξ…

ΧΚ: Το σεξ είναι το αποτέλεσμα όλων των σχέσεων, το σεξ είναι κοινωνικό φαινόμενο, είναι πολιτική, γιατί φέρεις σε έναν άνθρωπο την ενέργειά σου. Νομίζω  πάντως ότι ζούμε σε μία συντηρητική κοινωνία, αν και θέλω να πιστεύω ότι μία μικρή μερίδα ανθρώπων έχει αλλάξει. Πάντως, αν διαβάσεις σχόλια πάνω σε ομοφυλοφιλικά ζητήματα, σε άρθρα για μοντέλα, ηθοποιούς, το σύμφωνο συμβίωσης θα δεις ότι είμαστε ακόμα και πιο πίσω από το 1978 που είναι το έργο. Είναι μπερδεμένη η κατάσταση, βλέπω τους γονείς μου, 55 χρονών να είναι πολύ μπροστά και άτομα της ηλικίας μου να έχουν «γερασμένη» σκέψη και δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν γυρίσαμε πίσω ως κοινωνία λόγω κρίσης ή απλά δεν προχωρήσαμε ποτέ μπροστά. Βλέπω ότι πολλές φορές δεν σεβόμαστε το διπλανό μας, τα όριά του, τις επιλογές του. Δεν μιλάω αποκλειστικά για το σεξ, γιατί νομίζω ότι ό,τι είμαστε το φέρνουμε κι εκεί, π.χ.αν ένας άντρας είναι βίαιος, φαλλοκράτης, χτυπάει τη γυναίκα του, αυτό θα φέρει και στο κρεβάτι του. Αλλά το ίδιο ισχύει πλέον και για τις γυναίκες, είναι συχνά το ίδιο σκληρές και μοχθηρές με τους άντρες, και νομίζω ότι είναι και λίγο εκδίκηση για ό,τι έχουν βιώσει οι μαμάδες και οι γιαγιάδες τους.

ΜΧ: Εγώ νομίζω ότι καλώς ή κακώς τα πράγματα προχωρούν και αλλάζουν γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι. Γιατί εγώ έχω μεγαλώσει με άλλο τρόπο από αυτόν που μεγάλωσε η γιαγιά μου, επομένως κάτι θα έχει αλλάξει, δεν μπορούν να είναι όλα τα ίδια και αυτό φαίνεται από τα πράγματα, τα λίγα, που μπορεί να συμβαίνουν που τότε ήταν παράλογο ακόμα και να τα σκεφτεί κάποιος, όπως ας πούμε ότι επιτρέπεται να παντρευτεί ένα ομόφυλο ζευγάρι. Σίγουρα θα μπορούσαν να έχουν γίνει πολύ περισσότερα για την απελευθέρωση των ανθρώπων γιατί αυτό είναι το ζητούμενο, να απελευθερωθούμε, να ξεφύγουμε από τα ταμπού, να είμαστε πιο ελεύθεροι και πιο ευτυχείς, εξάλλου όλοι αυτό ψάχνουμε στη ζωή μας, ένα τρόπο να είμαστε ευτυχείς. Μπορεί να μοιάζει να συμβαίνει ό,τι και στο παρελθόν αλλά εγώ όσο ζω ελπίζω! Σκέφτομαι βέβαια και λίγο το τι θα ήθελα να συμβαίνει αλλά από αυτά που βλέπω πιστεύω ότι σιγά σιγά αφυπνιζόμαστε και θέλουμε πια την ευτυχία μας, και όσο το θέλουμε αυτό, θα κάνουμε το κάτι παραπάνω για να το επιτύχουμε! Κανείς δεν είπε ότι ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο, η αρχή για την αλλαγή δεν είναι εμφανής αλλά είναι εκεί.

ΧΚ: Εγώ νομίζω ότι ζούμε σε ένα ανελεύθερο κόσμο, νομίζω ότι υπάρχουν μόνο εκλάμψεις ευτυχίας και το μόνο αυθεντικό που μπορεί να έχεις είναι η αυθεντική αγάπη, όταν είσαι τυχερός να τη βρεις. Τα ωραία πράγματα που συμβαίνουν είναι στιγμές και δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση.

ΜΧ: Δεν διαφωνώ, πιστεύω κι εγώ ότι υπάρχουν λίγες στιγμές που αισθανόμαστε πράγματι γεμάτοι, πλήρεις και ευτυχείς, δεν νομίζω όμως ότι είναι κακό αυτό, δεν σημαίνει ότι όσο ζεις είσαι μέσα στη μιζέρια και ξαφνικά χαίρεσαι για λίγο. Νομίζω ότι είναι λίγο επιλογή το να είναι λίγο πιο ανάλαφρη η καθημερινότητά σου.
 

Γιατί είναι τελικά σημαντικό το σεξ;

ΧΚ: Καταρχάς είναι σωματικό το ζήτημα και για τον άντρα και τη γυναίκα, έχει να κάνει με τις ουσίες που εκκρίνονται εκείνη τη στιγμή,  δεν είναι όμως μόνο βιολογικό το ζήτημα. Για μένα τουλάχιστον, πες με ρομαντικό ή χαζό, είναι κυρίως η έκφραση όλων των συναισθημάτων απέναντι στον άλλο,  είτε είναι έρωτας,  είτε είναι σαγήνη, είτε είναι αγάπη.

ΜΧ: Γιατί είναι σημαντικό; Γιατί είναι!!! Είναι ένας τρόπος να δεις πόσο ταιριάζεις με τον άλλο, πρόκειται για χημεία, πώς ταιριάζει το άγγιγμά σου, η ανάσα σου, η σκέψη σου πάνω στα πράγματα, δεν είναι μόνο μία πράξη, παίζουν πολλά πράγματα ρόλο σε αυτό, επικοινωνείς και διαφορετικά, πνευματικά, βλέπεις τι σου αρέσει, τι δεν σου αρέσει, πώς προσεγγίζεις έναν άλλο άνθρωπο, είναι πολύ σημαντικό να δεις πώς είναι το σεξ με κάποιον. Eίναι εκτόνωση απόλαυση, μας κάνει ευτυχισμένους ανθρώπους.

Το βιβλίο, το Σεξ Λεξικόν ανήκει σε μία παλαιότερη εποχή; Έχει εκλείψει η ανάγκη για τέτοιους «οδηγούς»;

ΧΚ: Το αντίθετο, τόσα φόρουμ υπάρχουν, σάιτ, υπάρχουν περιοδικά που αναλύουν τα πάντα. Υπάρχουν λοιπόν «τύπου» λεξικά.

ΜΧ: Όσο υπάρχουν άνθρωποι που αναρωτιούνται και θέλουν να μάθουν πράγματα θα υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να ενημερώσουν!

Είμαστε σήμερα πιο απελευθερωμένοι; Μιλάμε πιο ανοιχτά για το σεξ;

ΧΚ: Η θεωρία διαφέρει από την πράξη. Εκείνη τη στιγμή είσαι σε ένα αέναο αυτοσχεδιασμό με τον άλλον, ώστε ότι και να έχεις διαβάσει, να έχεις συζητήσει, όσες εμπειρίες και αν έχεις είναι πάντα σχεδόν η πρώτη φορά, είσαι απέναντι σε έναν νέο άνθρωπο κι εσύ οφείλεις να είσαι μία λευκή σελίδα για να ζωγραφίσει ο άλλος κι εσύ πάνω του.  Για αυτό ό,τι και να ξέρεις, πάντα θα είσαι αμήχανος, κι αν νομίζεις ότι ξέρεις τα πάντα, συνήθως δεν μπορείς να διαχειριστείς την κατάσταση έτσι όπως «χρειάζεται». Κι αν εσύ έχεις αποφασίσει να έχεις μόνο μία στάση απέναντι στον κάθε ξεχωριστό άνθρωπο, έχεις αποτύχει εσύ για τον εαυτό σου.

ΜΧ: Πλέον μιλάμε για το σεξ, στις παρέες μας, με φίλους. Δεν είναι όπως τη δεκαετία του ’70 που δεν τολμούσαν να συζητήσουν τόσο ανοιχτά. Παρόλα αυτά, συμφωνώ με το Χρήστο ότι δεν μπορείς να ξέρεις τι κάνει ο καθένας, τι θέλει, εγώ μπορεί να θεωρώ ότι είμαι απόλυτα απελευθερωμένη αλλά είναι κάτι υποκειμενικό, είναι πάντα σε σχέση με τον σύντροφο που έχεις, αν αλλάξει ο σύντροφος ποτέ δεν είναι το ίδιο, η επαφή είναι τελείως διαφορετική. Ακόμα και η διάθεσή σου ανάλογα με τις μέρες μπορεί να είναι διαφορετική σε  σχέση με το σεξ. Το σεξ όμως είναι ωραίο, γιατί να μη συζητιέται;

 Το έργο αναφέρεται σε μία εποχή που χαρακτηριζόταν από προκαταλήψεις, ταμπού, πουριτανισμό. Υπάρχουν ακόμα όλα αυτά;

ΚΧ: Στην παράσταση βλέπουμε τα παιδιά να είναι μπροστά από την εποχή τους και ταυτόχρονα πίσω σε σχέση με τη δική μας.  Οι χαρακτήρες των παιδιών όμως είναι το αποτέλεσμα του σπιτιού τους, βλέπουμε τι ταμπού έχουν, τι τους έχει «φορεθεί» από το σπίτι, την κοινωνία, το σχολείο, τους φίλους και προσπαθούν να το σπάσουν. Βλέπουμε ακόμα ότι δεν συνειδητοποιούν ότι συμβαίνει αυτό, και πολλές φορές κι εμείς δεν το συνειδητοποιούμε, πρέπει να περάσει κάποιος καιρός για να καταλάβουμε ότι είμαστε το αποτέλεσμα κάποιων ανθρώπων και της επαφής μαζί τους. Παρόλα αυτά, η Κάτια και ο Τάκης προσπαθούν να διαφοροποιηθούν και να προχωρήσουν, ο δικός μου χαρακτήρας έχει στιγμές που δεν κατανοεί γιατί είπε κάτι κακό και τον μαλώνει η Κάτια. Όσο για το σήμερα, θεωρώ ότι όλοι μας έχουμε ταμπού και προσπαθούμε πάρα πολύ όσοι θέλουμε και το αντιλαμβανόμαστε να ξεφύγουμε από αυτό. Δηλαδή νιώθω λίγο Τάκης κάποιες φορές, κομπλάρω λίγο,  μπορεί να σκεφτώ «δεν μου είχε περάσει από το μυαλό αυτό, πίστευα κάτι διαφορετικό»…

ΜΧ: Αυτό φαίνεται πάρα πολύ στην παράσταση. Βλέπουμε και για τον άντρα και τη γυναίκα αρχικά τι αναφέρει το Λεξικό για τη στιγμή του σεξ και της επαφής: είναι όλα  συγκεκριμένα, υπάρχουν αυτές οι στάσεις,  υπάρχουν αυτοί οι τρόποι να το κάνουμε, αυτοί οι συνδυασμοί, η ομοφυλοφιλία είναι διαστροφή, υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι «κουτάκια». Αυτά δεν ξέρω αν τα έχουμε αφήσει πίσω μας. Εγώ μπορεί να μην έχω πρόβλημα να συζητήσω για το σεξ, αλλά κάποιες φορές έχω αισθανθεί αμήχανα, έχω αυτολογοκριθεί. Δεν ξέρω αν έχουμε απελευθερωθεί από τα ταμπού μας και τα κόμπλεξ, νομίζω πάντα θα υπάρχουν κάποια σκοτεινά σημεία, αλλά γιατί να μην υπάρχουν; Δεν εννοώ υπερβολές ή πράγματα που έχουν να κάνουν με την ελευθερία μας, αλλά να μην αντιμετωπίζεται με τέτοια ελευθερία που να γίνεται χυδαίο, λίγος προβληματισμός νομίζω χρειάζεται.

Τον Τάκη και  την Κάτια τελικά τους βοηθάει το Σεξ Λεξικόν;

ΧΚ-ΜΧ: Πρέπει να δεις την παράσταση για να πάρεις απάντηση σε αυτό!
 

«Σεξ Λεξικόν – Η επιστήμη του έρωτα»
ένα έργο του Σπύρου Μιχαλόπουλου
Ερμηνεύουν οι: Χρήστος Κοντογεώργης, Μαρία Χάνου
Σκηνοθεσία: Αγγελίτα Τσούγκου
Επιμέλεια κίνησης: Ερμίρα Γκόρο
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Σχεδιασμός φωτισμού: Χριστίνα Θανάσουλα
Φωτογραφίες-Βίντεο: Χάρης Γερμανίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μερόπη Παπαστεργίου

Info: ως τις 17 Ιανουαρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15. Θέατρο 104-BlackBox: Ευμολπιδών 41, Αθήνα. Κρατήσεις: 2103455020 - 6940290312, www.104.gr.