Μαρίνα Ασλάνογλου: «Δεν έχω μετανιώσει για τα "όχι" μου»

Στις αποσκευές της έχει τα βραβεία «Μελίνα Μερκούρη» και «Κάρολος Κουν» για ερμηνείες όπως η Κάθριν στο έργο του αγαπημένου της Τένεσι Ουίλιαμς «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι»

Απλή αλλά συνάμα εντυπωσιακή, η Μαρίνα Ασλάνογλου είναι φέτος η μικρότερη αδελφή στο έργο «Αύγουστος», γνωστό και από την ομώνυμη ταινία με τη Μέριλ Στριπ.

Για την έμπειρη ηθοποιό, ήταν πρόκληση να βρει τη λεπτή γραμμή όπου ισορροπεί η Κάρεν, αποκαλύπτει όμως ότι της αρέσει να παίρνει ρίσκα και αισθάνεται όλους τους ρόλους σαν παιδιά της.

Φροντίζει να βρίσκει πάντα λόγους να αγαπά αυτό που κάνει, όταν ήταν μικρή ήθελε να βοηθήσει όλο τον κόσμο και εκμυστηρεύεται ότι, τουλάχιστον για φέτος, το να της πει κάποιος θεατής ότι είναι σπαστικιά είναι φιλοφρόνηση!

*Συνέντευξη στην Ελβίρα Δρακάκη

Μιλήστε μας για την παράσταση «Αύγουστος» και το χαρακτήρα σας.

Υποδύομαι την Κάρεν, την τρίτη αδελφή, το παιδί που ουσιαστικά μεγάλωσε μόνο του, γιατί έτσι συμβαίνει άλλωστε, δίνουμε περισσότερο βάρος στο πρώτο, μετά είμαστε λίγο πιο χαλαροί με το δεύτερο, το τρίτο μεγαλώνει μόνο του. Η Κάρεν είναι η αδελφή που δεν τα κατάφερε και πάρα πολύ, έγινε μία απλή μεσίτρια κι έφυγε να βρει τον άντρα που θα την παντρευτεί γιατί είχε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της. Στον «Αύγουστο», η Κάρεν επιστρέφει όταν έχει χαθεί ο μπαμπάς και ψάχνουν όλοι να δουν τι συνέβη αλλά αυτό που εκείνη θέλει είναι να πει όλα αυτά που της έχουν συμβεί τα χρόνια που λείπει από το πατρικό της, να μιλήσει στην αδελφή της, να της πει ποιον γνώρισε, τι έκανε στη ζωή της, τι έχει αποφασίσει να κάνει και δεν της περνάει πολύ το συναίσθημα για το χαμό του μπαμπά.

Τι σας δυσκόλεψε στο συγκεκριμένο χαρακτήρα;

Παρόλο που ο ίδιος συγγραφέας έχει κάνει και το σενάριο της ομότιτλης ταινίας, το θεατρικό έχει διαφορά. Στην ταινία ακολουθεί μόνο δραματική γραμμή, ενώ στο θεατρικό έχει αρκετά κωμικά στοιχεία που λίγο δίνει μία ανάσα από όλο αυτό το βαρύ πράγμα.
Αυτό με δυσκόλεψε, ότι είναι η πρώτη φορά που κάνω θεατρικά κάτι πιο κωμικό, που δεν ήταν στη δική μου περιοχή και σε αυτό που δούλευα τα τελευταία χρόνια. Δυσκολεύτηκα να βρω τα πατήματα και τις ανάσες μου, αυτό που είναι η Κάρεν, που θέλει να τα πει γρήγορα, που είναι λίγο αφελής, που λίγο περνούν τα πράγματα και δεν δίνει σημασία,  γιατί είναι «προγραμματισμένη» σε κάτι συγκεκριμένο. Έχει κάνει ελάχιστες σπουδές, αλλά έχει ασχοληθεί με την αστρολογία και πήγαινε σε συνεδρίες για να βρει τον εαυτό της και αποφάσισε ότι τώρα θα τον βρει τον εαυτό της και έψαξε πολύ και βρήκε και έναν άντρα, μεγαλύτερο που νομίζει ότι είναι ο σωστός και που θα την παντρευτεί και θα την πάει μήνα του μέλιτος στις Μπαχάμες! Αυτό για αυτήν είναι κάτι τρομερό, το λέει και το ξαναλέει και το ξαναλέει μέσα στο έργο ότι «εγώ θα πάω στις Μπαχάμες», είναι το αμερικάνικο όνειρό της. Με δυσκόλεψε αρκετά γιατί έπρεπε να είναι πάρα πολύ γλυκιά και ντυμένη και καλοβαλμένη που εγώ δεν είμαι πολύ έτσι. Ούτε στην πρεμιέρα ήμουν σίγουρη μέσα μου ότι το είχα βρει, ακόμα και τώρα ανακαλύπτω πράγματα. Και έτσι είναι και στο θέατρο δηλαδή, μέχρι την τελευταία στιγμή θα βρεις κάτι και θα πεις «δεν το είχα σκεφτεί»!

Και τι ήταν το πιο γοητευτικό στην Κάρεν;

Το ότι έπρεπε να βγει όλη αυτή η εσωτερική της υστερία για τα πράγματα και για το τι συμβαίνει γύρω της, που απομονώνει το συναίσθημά της, γιατί έχει μία απώλεια του πατέρα της, η οποία δεν περνάει μέσα της. Δεν ήθελα να βγει σαχλή και χαζή αλλά γλυκιά, αφελής και πολυλογού και όλα αυτά είναι σε μία πολύ λεπτή γραμμή και ισορροπία. Οπότε έπρεπε να βρω πώς περπατάει, πώς μιλάει, την ταχύτητα του λόγου της, το πώς θα στηθεί πάνω στη σκηνή, το πώς θα απομονώσει τα συναισθηματικά κομμάτια που συμβαίνουν. Δυσκολεύτηκα πραγματικά και μου έλεγε ο Κωνσταντίνος (Μαρκουλάκης, σκηνοθέτης) «βρε παιδάκι μου έχεις κάνει τόσα πράγματα δραματικά», και του έλεγα «αυτό είναι κάτι άλλο». Στη ζωή μου είμαι σαν την Κάρεν, χαρούμενη, στο θέατρο αλλάζουν τα πράγματα.

Απαντάτε έτσι και στην επόμενη ερώτησή μου για το πώς διαχειρίζονται οι χαρακτήρες του έργου την σκληρή πραγματικότητα με την οποία έρχονται αντιμέτωποι.

Η Κάρεν δεν αναφέρεται καθόλου στον πατέρα της και σε αυτό που έχει γίνει. Οι άλλες δύο αδελφές μιλάνε, λένε για το συμβάν και ό,τι έχει γίνει. Η Κάρεν είναι τελείως στον κόσμο της, εδώ στρώνουν το τραπέζι μετά την κηδεία και μιλάει για το φίλο της!

Η οικογένεια στον «Αύγουστο» είναι μάλλον δυσλειτουργική. Είναι αυτό μία μικρογραφία μίας μεγαλύτερης κατάστασης;

Πολύ δυσλειτουργική είναι! Κάθε χαρακτήρας φέρει και τη δική του ιστορία, η μεγάλη αδελφή, η μικρή, ο θείος, η θεία…όλοι έχουν μία ιστορία και αυτό έχει ενδιαφέρον στο έργο γιατί δεν βλέπεις ένα πράγμα μόνο. Είναι ένας κεντρικός πυρήνας που είναι ο θάνατος του πατέρα και μαζεύονται όλοι σε ένα σπίτι αλλά από εκεί και πέρα εξελίσσονται ραγδαία τα πράγματα, όσον αφορά το χαρακτήρα της μητέρας και τα απωθημένα της, των τριών κοριτσιών, αποκαλύπτονται μυστικά, πραγματικά μέσα σε μία μέρα γίνεται χαμός! Και εκεί που βέβαια πας να συγκινηθείς με μία δύσκολη και ακραία σκηνή ξαφνικά γελάς γιατί συμβαίνει μέσα στο τραγικό το κωμικό, αυτό που λέμε κωμικοτραγικό. Νομίζω ότι κάποιοι ταυτίζονται με κάποιους χαρακτήρες και με κάποιες ιστορίες. Είναι όπως όταν κλείνει η πόρτα σε ένα σπίτι, μπορεί να θεωρείς ότι είναι η «αγία οικογένεια» αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τι γίνεται μέσα και καλώς ή κακώς έχουμε ακούσει και δει πολλά, από χειριστικές μητέρες, αλκοολικούς πατεράδες, δυσλειτουργικές οικογένειες, τα οποία επηρεάζουν πολύ τον ψυχισμό των παιδιών, γιατί η οικογένεια θεωρώ ότι είναι βασικός πυρήνας. Είναι μία σκηνή προς το τέλος του έργου, που σκιαγραφείται ξεκάθαρα ότι η μεγάλη κόρη είναι σχεδόν ίδια με τη μάνα και το λέει η μεσαία κόρη, της λέει «γιατί με κατηγορείς εμένα; Είστε ίδιες». Κάτι θα πάρεις είτε από τη μητέρα σου είτε από  τον πατέρα σου, από την οικογένεια. Καλό είναι βέβαια να απομονώνουμε και να παίρνουμε τα καλά, αλλά ορισμένες φορές παίρνουμε και μερικά άσχημα.
Πάντως, νομίζω ότι στα πιο δραματικά κομμάτια της ζωής αλλά και του έργου, μία νότα γέλιου σου δίνει μία ανάσα που όλοι χρειάζονται, είναι αυτό που λένε κηδεία χωρίς γέλιο και γάμος δίχως κλάμα δεν υπάρχει. Η συναισθηματική φόρτιση υπάρχει και στις δύο περιπτώσεις και στο έργο μιλάμε για κηδεία και ένα βαρύ γεγονός, αλλά το πένθος δεν φαίνεται ιδιαίτερα, εκτός από τα μαύρα που φοράμε, γιατί όλο το άλλο το καλύπτει τελείως η τρέλα της οικογένειας αυτής.

Πώς προετοιμάζεστε για την παράσταση;

Είμαι λίγο ψυχαναγκαστική σαν άνθρωπος, δηλαδή κάνω συνήθως τα ίδια πράγματα. Θα φτιάξω μαλλιά, θα βαφτώ, θα χαλαρώσω λίγο με τους συναδέλφους στο καμαρίνι αλλά όταν ετοιμάζομαι για τη σκηνή μου, φεύγω μόνη μου στο διάδρομο, συγκεντρώνομαι, λέω τα λόγια μου, κάνω πάντα το σταυρό μου και…μουτζουρώνω το αυτί μου με μολύβι!

Γιατί;

Γιατί λένε στο θέατρο ότι αν μουτζουρώσεις κάτι πάνω σου είναι σαν να φεύγει το κακό μάτι και επειδή είμαι λίγο προληπτική το κάνω. Γενικά οι ηθοποιοί έχουμε διάφορα δικά μας πράγματα που κάνουμε, νομίζουμε ότι αυτό ίσως μας βοηθάει περισσότερο στη συγκέντρωση, στο να ξεαγχωθούμε. Στις γενικές πρόβες ξεκινάει αυτός ο ψυχαναγκασμός. Στις πρόβες είμαι πιο χαλαρή, είμαστε με τα ρούχα μας, βλέπουμε τις σκηνές των άλλων, είμαστε σε μια άλλη εγρήγορση, δεν έχουμε μπει ακόμα στο mood ότι κάνουμε παράσταση, απλά βρίσκουμε τρόπους να μελετάμε το ρόλο μας. Μάλιστα, επειδή παίζουμε Πέμπτη με Κυριακή, ήρθαμε χθες (Πέμπτη) με τη Βίκυ Βολιώτη και νομίζαμε ότι ήμασταν όπως όταν πηγαίνεις σχολείο και δεν έχεις διαβάσει. «Δεν περάσαμε τα λόγια», «πωπω, ούτε εγώ τα πέρασα», «να συγκεντρωθούμε τώρα να τα περάσουμε» είπαμε, λίγο σαν μαθητριούλες! Πολλοί πάντως έχουν μία προετοιμασία, κάτι που κάνουν δικό τους, άλλοι δεν κάνουν τίποτα. Πολύ σπουδαίοι ηθοποιοί απλά βγαίνουν και τα λένε. Εμένα το να έχω μία συγκεκριμένη διαδικασία μου διώχνει το άγχος.

Σας αρέσει να παίρνετε ρίσκα στη δουλειά σας;

Μου αρέσει πάρα πολύ. Έχω πάρει ρίσκο στη δουλειά μου, κάνοντας ένα μονόλογο πριν χρόνια, το «Τζόρνταν», που δεν ήταν απλό για μένα, δεν είχα αποδείξει πράγματα στο χώρο για να μπορώ να πάρω αυτό το ρίσκο. Αλλά πίστεψα πάρα πολύ στο σκηνοθέτη μου, το Νίκο Μαστοράκη και αυτός σε μένα και μας βγήκε σε καλό (γελάει)!

Θα το ξανακάνατε;

Το «Τζόρνταν» ή το ρίσκο; Το ρίσκο θα το ξανάκανα. Και το «Τζόρνταν» το έκανα 5 χρόνια και κάθε χρόνο νομίζω ότι έχει τελειώσει αλλά με ένα τρόπο επανέρχεται. Είναι σαν να μη θέλει να φύγει από δίπλα μου, αλλά ούτε κι εγώ θέλω να το διώξω! Πάντως, μου αρέσει πάρα πολύ να παίρνω ρίσκα στη δουλειά μου γιατί αυτό σε έχει σε μία εγρήγορση, σου δίνει τη δυνατότητα να δουλέψεις σε κάτι άλλο από αυτό που έχεις συνηθίσει. Ακόμα και πέρυσι το καλοκαίρι που ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα αρχαία τραγωδία ήταν ρίσκο, γιατί καλώς ή κακώς άλλοι το εκτιμούν και άλλοι όχι, δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους, ούτε να αρέσεις σε όλους, όπως συμβαίνει και στη ζωή.

Τι κρατάτε από τους ρόλους που έχετε ερμηνεύσει ή ποιον ρόλο κρατάτε;

Πάντα κρατάω κάτι, πάντα αγαπάω τους ρόλους μου, ακόμα και τους πιο αρνητικούς χαρακτήρες. Είναι σαν να γίνονται παιδιά μου. Ο «Τζόρνταν» για μένα είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει μέχρι τώρα, το έχω αγαπήσει πάρα πολύ αυτό το έργο, είχα δουλέψει πάρα πολύ, είχα κάνει «πρωταθλητισμό», δεν έβγαινα, πρόσεχα μην αρρωστήσω. Το ίδιο και στην «Ηλέκτρα» φυσικά, αφού όταν είσαι σε ανοιχτό θέατρο πρέπει να προσέξεις τη φωνή σου, να είσαι ξεκούραστη. Όμως πιο κοντά μου θεωρώ τη Σίρλεϊ στο «Τζόρνταν».
 

Πόσο ρόλο έχει παίξει η τύχη στη δουλειά σας και πόσο έχετε επιδιώξει πράγματα;

Μου αρέσει να αφήνω στην τύχη τα πράγματα, μου αρέσει πάρα πολύ. Ανασφάλεια είναι, ίσως ντρέπομαι; Δεν ξέρω! Δεν έχω κυνηγήσει πράγματα, το μόνο που έχω κάνει είναι όταν πήρα το ρίσκο με  το «Τζόρνταν», πήρα εγώ τηλέφωνο το Νίκο Μαστοράκη που βρισκόταν στο εξωτερικό, είχα αποφασίσει όμως ότι θέλω να κάνω αυτό το έργο και ήμουν σίγουρη ότι θα βγει ένα καλό αποτέλεσμα με το συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Που κι αυτό είναι θέμα τύχης μετά, γιατί μπορεί να μην σου «κάτσει»,  να μην είχα την τύχη να «πάει» αυτό το πράγμα. Νομίζω το 80% είναι θέμα τύχης αλλά η τύχη ευνοεί τους δυνατούς!

Ποιο είναι το μεγαλύτερο όπλο ενός ηθοποιού σήμερα;

Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα; Γερό στομάχι και υπομονή.

Έτσι όπως έχουν γίνει λόγω κρίσης εννοείτε; Έχει αλλάξει το θέατρο τα χρόνια της κρίσης;

Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει το θέατρο, δεν μπορώ να το πω αυτό, είναι πολύ γενικό. Υπάρχουν σπουδαίες παραστάσεις και ερμηνείες και φέτος και κάθε χρόνο. Θεωρώ ότι έχουν λιγοστέψει οι κενές θέσεις, γιατί είναι λιγότερες οι παραγωγές, γίνονται έργα με λιγότερα άτομα και υπάρχουν εξαιρετικοί συνάδελφοι, φίλοι και ηθοποιοί που δυσκολεύονται πολύ τα τελευταία χρόνια. Εμείς στον «Αύγουστο» είμαστε 13 ηθοποιοί και μας λένε «μα καλά 13 άτομα;», συνήθως το Κρατικό Θέατρο και οι μεγάλες κρατικές σκηνές ανεβάζουν πολυπληθείς παραστάσεις, πιο συχνά είναι με 3 ως 5 άτομα.

Κάποιος ρόλος που ονειρεύεστε να παίξετε στο μέλλον;

Ποτέ δεν έχω ονειρευτεί να παίξω κάποιο συγκεκριμένο ρόλο, μου αρέσει πολύ να μου προτείνουν πράγματα. Φυσικά θέλω να παίξω αρχαία τραγωδία και να παίξω στην Επίδαυρο, αυτό όλοι οι ηθοποιοί το έχουν και λένε ψέματα ότι δεν το έχουν σκεφτεί.  Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι θέλω να παίξω κάποιους συγγραφείς, θέλω να παίξω Τένεσι Ουίλιαμς που τον αγαπώ πάρα πολύ, θέλω να παίξω Τσέχωφ. Μου φαίνεται περίεργο όταν ακούω και διαβάζω κάπου που λένε «εγώ θέλω να παίξω αυτό», δεν μου αρέσει, με ενοχλεί, είναι πολύ προσωπικό, δεν είναι θέμα ψώνιου, υπάρχουν άπειροι γυναικείοι ρόλοι, δεν τους έχω διαβάσει όλους οπότε δεν μπορώ να πω θέλω να παίξω αυτό!

Τι σας χαλαρώνει και τι σας αγχώνεις;

Γενικά είμαι πολύ αγχώδης σαν άνθρωπος, όχι μόνο με τη δουλειά. Προσπαθώ να το δουλεύω μέσα μου και να το βρίσκω. Τώρα έχω κάνει μεγάλο άλμα στο να περιορίσω λίγο τα ψιλοπράγματα που με αγχώνουν. Ας πούμε ακόμα και τώρα το ότι είσαι εσύ εδώ και μετά μπορεί να έχω να δώσω άλλη συνέντευξη με αγχώνει και μετά το δουλεύω και λέω «δεν πρέπει να αγχώνεσαι καθόλου». Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα στη ζωή που αν, χτύπα ξύλο, συμβούν, εκεί τι θα πεις αγχώθηκα, θα πεθάνω; Όχι! Γενικά παλεύω να ισορροπήσω το άγχος μου για να είμαι εγώ καλύτερα. Μετά την παράσταση, αν δεν βγω με φίλους και παρέα, όταν γυρίζω σπίτι πάντα με ξεκουράζει να βλέπω μία ταινία. Δεν σκέφτομαι τίποτα, φεύγει το μυαλό μου, μπαίνω μέσα. Έβλεπα μία φορά ένα θρίλερ πάρα πολύ δυνατό και είχα αγχωθεί πάρα πολύ και μου έλεγε ένας φίλος μου «εντάξει ηρέμησε, 30 άτομα συνεργείο είναι από πίσω». Αυτό όμως είναι και επιτυχία της ταινίας, που τη συγκεκριμένη βέβαια δεν θα την ξαναδώ!

Θα κάνατε κάτι διαφορετικό από την μέχρι τώρα πορεία σας; Μετανιώνετε για κάτι;

Στα «όχι» μου δεν έχω μετανιώσει καθόλου, μπορεί να έχω μετανιώσει στα «ναι». Αλλά ακόμα και αν για τα «ναι» μπορεί να έλεγα σε κάποια φάση «μμ, δεν ξέρω τι και πώς», πλέον φροντίζω να βρίσκω λόγους για να αγαπώ αυτό που κάνω. Γιατί αν είσαι σε μία δουλειά ή σε μια συνθήκη, κατάσταση, οτιδήποτε, που δεν σου αρέσει και δεν μπορείς να την αλλάξεις γιατί πρέπει να το κάνεις, θα είσαι δυστυχισμένος, οπότε απομονώνω τα καλά. Είναι τρόπος άμυνας και αυτοσυντήρησης, βάζεις αμυντικούς μηχανισμούς για να προστατέψεις εσένα και την ψυχή σου. Δεν γίνεται αλλιώς, βάλλεσαι από παντού πια και δεν το μπορώ αυτό το πράγμα. Ας πούμε τώρα με τα χιόνια, περπατούσα στο δρόμο κι έβλεπα τους άστεγους, κι έλεγαν κάποιοι «αχ να χιονίσει» αλλά εμένα έχει μπει στο μυαλό μου αυτό, οι άστεγοι τι θα κάνουν, οι πρόσφυγες; Υπάρχουν άνθρωποι που κρυώνουν, που δεν έχουν ένα σπίτι. Βέβαια είναι αυτό που μου έλεγε όταν ήμουν μικρή η μαμά μου «Μαρινάκι μου δεν μπορείς να βοηθήσεις όλο τον κόσμο», μακάρι να γινόταν αλλά δυστυχώς δεν γίνεται.

Είστε αισιόδοξη για  το μέλλον;

Προσπαθώ να είμαι γιατί δεν έχουμε περιθώριο να πέσουμε. Άμα πέσεις ψυχολογικά και τα βλέπεις όλα μαύρα δεν γίνεται τίποτα. Βλέπω κι ακούω προβλήματα, καταστάσεις και πράγματα και στεναχωριέμαι και από την άλλη πιστεύω ότι σε δύσκολους καιρούς γίνονται σπουδαία πράγματα και επειδή σαν χώρα, σαν λαός έχουμε περάσει και σκλαβιά πόσα χρόνια και επιβιώσαμε και έχουμε κουλτούρα και πολιτισμό, είμαστε καλοί άνθρωποι. Θέλω να σκέφτομαι θετικά, αυτό με συντηρεί εμένα, να κάνω όνειρα και θετικές σκέψεις.

Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;

Τώρα σχεδιάζονται τα καλοκαιρινά, οπότε δεν ξέρω. Τώρα απολαμβάνω την παράσταση και την Κάρεν. Μία κοπέλα χθες ήρθε στο καμαρίνι να μου πει συγχαρητήρια και μου λέει μετά  «πάντως είστε πολύ σπαστικιά την ώρα που μιλάτε», κι εγώ της λέω «ευχαριστώ, το πέτυχα, αυτό ήθελα»!

ΙΝFO

«ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ» του Tracy Letts 
Μετάφραση: Μανώλης Δούνιας
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική σύνθεση: Μίνως Μάτσας
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Έλενα Σκουλά, Μανώλης Δούνιας
Βοηθός Σκηνογράφου: Γιώργος Θεοδοσίου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Πρωταγωνιστούν: Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Πρωτόπαππα, Βίκυ Βολιώτη, Μαρίνα Ασλάνογλου, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνος Βακούσης, Μαρία Κατσιαδάκη, Νίκος Αλεξίου, Θύμιος Κούκιος, Κώστας Ανταλόπουλος, Σίσσυ Τουμάση, Μάριον Αρζόγλου.
Παραστάσεις:
Πέμπτη, Παρασκευή 21:00
Σάββατο, Κυριακή 18:00, 21:00
Θέατρο Δημήτρης Χορν, Αμερικής 10, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210 3612500

*Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης