Αθηνά Ανδρεάδη: Μουσική χωρίς σύνορα, με ένα ταψί γεμιστα!

Το γλυκό κορίτσι με το μεγάλο ταλέντο και τη... διπλή ζωή, πήρε φόρα από την περσινή κυκλοφορία του πρώτου ελληνόφωνου άλμπουμ της και ανέβηκε δυναμικά στη σκηνή του Κήπου του Μεγάρου Μουσικής στις αρχές του Σεπτέμβρη. Με αυτήν την αφορμή την συναντήσαμε κι εμείς. Και μας διηγήθηκε τις ιστορίες της. Διάβασε όλα όσα μας είπε κι αν δεν την αγαπάς, ήδη, αγάπησέ την! Εξ’ άλλου μια ιστορία που μπλέκει την μουσική με ένα ταψί γεμιστά, είναι πάντα πολύ συγκινητική! 

Οι προσωπικοί μου μύθοι, είναι εκείνοι που θα μου θυμίζουν την καταγωγή και τον προορισμό μου. Το προσωπικό, πολύτιμό μου κεφάλαιο που με έκανε να συγκινούμαι με συγκεκριμένα πράγματα κι όχι με άλλα, και να αγαπώ το όμορφο και το διαφορετικό. Οι μουσικοί μου μύθοι, είναι οι μορφές που έχω ψηλά σε αυτό το «εικονοστάσι» το γεμάτο από νότες και φτιαγμένο με στίχους και ήχους του Bob Dylan και του Leonard Cohen, του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και νεότερων, που προστέθηκαν στον δικό μου μυθικό κύκλο των τραγουδοποιών, όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. 

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι ο πολύτιμος συνεργάτης του τελευταίου δίσκου και ο συνοδοιπόρος στα βήματα που πραγματοποιώ στην ελληνική δισκογραφία. Βρέθηκε στο πλευρό μου ως συμπαραστάτης και εμπνευστής. Ο Ανδρέου για μένα δεν είναι απλώς ένας συμπαραγωγός, αλλά κάτι παραπάνω. Όπως και η Δήμητρα Γαλάνη, ένα από τα μυθικά πρόσωπα –συγκινήθηκα πολύ που την είχα κοντά μου στην ξεχωριστή βραδιά στο Μέγαρο. Είναι και η ίδια άλλωστε μια μεγάλη, ολοκληρωμένη δημιουργός, αφού γράφει η ίδια και ερμηνεύει, ενώ έχει δουλέψει και με τους μεγάλους δημιουργούς, όπως ο Χατζιδάκις. Τιμή μεγάλη.

Για μένα το Μέγαρο είναι δηλωτικό μιας μουσικής ταυτότητας που περιέχει και πολλά δικά μου στοιχεία. Μπορεί στις μέσα αίθουσες να αντηχούν οι βαρυσήμαντοι ήχοι από τις μεγάλες ορχήστρες και στους κήπους να συνευρίσκονται αρμονικά εγώ και ο Φοίβος Δεληβοριάς. Η μουσική άλλωστε δεν έχει όρια. Η μουσική δεν έχει σύνορα και προκαταλήψεις.

Δεν πιστεύω ότι η ελληνική δισκογραφία έχει καταρρεύσει –γιατί κανείς ποτέ δεν θα πάψει να αγαπάει τον ελληνικό ήχο και το ελληνικό τραγούδι... Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα από πλευράς εταιριών, παραγωγής, προώθησης, αλλά όταν έχεις όραμα δεν μπορείς να σκεφτείς τα οικονομικά εμπόδια. Η μουσική υπάρχει για να ακούγεται, όχι για να μπαίνει στο μικροσκόπιο λογιστικών υπολογισμών. 

Ήταν ένα όνειρό μου να γράψω έναν δίσκο στη μητρική μου γλώσσα. Πολλές φορές στους δύσκολους καιρούς ανθίζει η τέχνη. Βλέπω πολλά όμορφα πράγματα να γίνονται στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό της κρίσης και με χαροποιεί.

Δεν ξέρω αν σπούδασα Νομική για να κάνω το χατήρι των γονιών μου ή γιατί πίστευα ότι έτσι θα ήταν πιο σωστό για τη δική μου επαγγελματική συνείδηση. Έπρεπε δηλαδή να αποδείξω ότι μπορώ να το κάνω, ώστε να μπορέσω ελεύθερη να ακολουθήσω αυτό που πραγματικά έλεγε η καρδιά μου. Ίσως πάλι να ήταν και μια δική μου επιβεβαίωση ότι δεν λειτουργώ απερίσκεπτα, όπως κατηγορούν αρκετές φορές τους καλλιτέχνες. Και κέρδισα πολλά από τις σπουδές μου: τον οργανωτικό τρόπο σκέψης και μια πολιτική συνείδηση η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την οικολογία, τον σεβασμό στον δημόσιο χώρο και στον άλλο. 

Στα παιδιά που ξεκινούν τώρα την καριέρα τους θα έλεγα να επιμείνουν σε αυτό που λέει βαθιά η καρδιά τους· μόνο τότε θα μπορέσουν να είναι πραγματικά καλοί. Και γεμάτοι μέσα τους.

Έφτιαξα δική μου δισκογραφική εταιρία γιατί ήθελα να έχω τον τελικό καλλιτεχνικό έλεγχο του αποτελέσματος. Δεν μπορεί να είσαι πραγματικά ανεξάρτητος ως καλλιτέχνης αν υποκύπτεις στους όρους που σου επιβάλλουν άλλοι, για λόγους οικονομικούς. Συν τοις άλλοις, μπορείς να έχεις μια άποψη των δραστηριοτήτων σου σε δισκογραφικό ή συναυλιακό επίπεδο, να βλέπεις ακριβώς με ποιον τρόπο μπορείς να προχωρήσεις.

Νομίζω ότι το ένστικτο είναι αυτό που καθορίζει τον καθένα. Παρότι έκανα αρκετές απερισκεψίες, έμαθα να συνθέτω και να γράφω παράλληλα, να ξέρω ποια θα είναι η συνολική εικόνα της δουλειάς μου. Κάτι που με καθόρισε σε μεγάλο βαθμό. Οι σπουδές μού έμαθαν όλο αυτό να το ελέγχω και να το συγκροτώ σε ένα λειτουργικό πλαίσιο, μα και σε ένα επαγγελματικό επίπεδο. Χρειάζεται η παραφορά και η έμπνευση του αυτοσχεδιασμού, αλλά αν κάτι τέτοιο συνδυαστεί και με γνώσεις, τότε μπορείς να καταφέρεις πολλά και σε επίπεδο ερμηνείας και σε επίπεδο σύνθεσης. Σου λύνει όμως και τα χέρια· κάνεις κάποια πράγματα πιο γρήγορα, ενώ σου προσφέρει ακόμα και το απλό: να μπορείς να γράψεις μια παρτιτούρα για τους μουσικούς, για να τους «εξηγήσεις» καλύτερα το όραμά σου.

Η θετική κριτική για έναν καλλιτέχνη είναι απαραίτητη. Κι αν κάποιος το αρνηθεί λέει ψέματα. Δεν μπορείς να προχωρήσεις αν δεν δεις ότι αυτό που κάνεις –στον βαθμό που μιλάμε για ένα καλλιτεχνικό έργο ή για έναν δίσκο, συναυλίες κλπ.– έχει ανταπόκριση σε κάποιους ανθρώπους. Έτσι επικοινωνείς, αντλείς δύναμη αλλά και πόρους ώστε να συνεχίζεις. Κάνουμε μια δουλειά για να επικοινωνήσουμε ψυχικά με τους υπόλοιπους. 

Γράφω και τραγουδάω από προσωπική ανάγκη, ακόμα και όταν ξέρω πως δεν με ακούει κανείς ή πως ένα τραγούδι δεν θα ηχογραφηθεί ή ένα ποίημά μου δεν θα δημοσιευθεί ποτέ. Άλλο όμως αυτό, αυτό θα το κάνω πάντοτε για μένα. Όπως το έκανα και από μικρή, πριν μπω στον χώρο επαγγελματικά.

Μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω όπως μου αρέσει να «κανακεύω» τα μέλη του συγκροτήματός μου και τους συνεργάτες μου στο στούντιο –είναι άλλωστε οι άνθρωποί μου. Λένε πως δεν μπορείς να δεις την ψυχή του άλλου, αν δεν μοιραστείς μαζί του το φαΐ και κάπως έτσι νιώθω κι εγώ με το συγκρότημά μου. Το φαγητό είναι επικοινωνία, κοινωνική σύνδεση, επαφή.

Όταν ήρθε η μπάντα μου στη Θεσσαλονίκη για μια συναυλία η μητέρα μου είχε φέρει γεμιστά στο αεροδρόμιο. Τότε ο Βob Geldof, που βρισκόταν κι εκείνος στο ακροατήριο, είπε ότι θέλει να γίνει μέλος του συγκροτήματος! Μάλλον μύρισε το ταψί με τα γεμιστά. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση δεν τα είχα μαγειρέψει εγώ, αλλά η μητέρα μου.