Βίκυ Καρατζόγλου: «Μου αρέσει ο άντρας να έχει ένα "κράτημα"»

Ήρθε στην Αθήνα μόλις 17,5 ετών για να κυνηγήσει το όνειρό της και να ασχοληθεί με το τραγούδι. Κέρδισε τη θέση της στο χώρο με πολλή δουλειά και υπομονή και πρόσφατα κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο «Τα όνειρά μου αληθινά». Τώρα ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή του Σταυρού του Νότου στις 21 και 28 Απριλίου για να πει αγαπημένα της αντρικά τραγούδια. Βρεθήκαμε ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο κέντρο και μιλήσαμε για τα την πατρίδα της τη Δράμα, την πορεία της, την οικογένειά της, τις συνεργασίες της και φυσικά για άντρες!

Συνέντευξη στην Ελβίρα Δρακάκη​


Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι; Ήταν αυτός ο λόγος που ήρθες στην Αθήνα; 
Ήταν ο μόνος λόγος που ήρθα στην Αθήνα γιατί είμαι από τη Δράμα. Ήξερα από νωρίς ότι ήθελα να ασχοληθώ με το τραγούδι. Το είπα στους γονείς μου που με στήριξαν πολύ και μου είπαν όταν τελειώσω το σχολείο να κατέβω στην Αθήνα. Και στη Δράμα υπήρχαν πράγματα να κάνεις, π.χ. μαθήματα φωνητικής. Αλλά εγώ είχα στο μυαλό μου ότι θα πάω στην Αθήνα να κυνηγήσω το όνειρό μου!

Φαντάζομαι, όμως, δεν το μετάνιωσες που ήρθες στην Αθήνα;
Όχι! Στην αρχή ήταν λίγο περίεργα βέβαια. Θυμάμαι να παίρνω πολλές φορές το αυτοκίνητο και να πηγαίνω Θεσσαλονίκη. Περνούσα 3 μέρες εκεί και 4 στην Αθήνα ή 4 μέρες εκεί και 3 στην Αθήνα. Ένιωθα ότι εκεί έπρεπε να ζω, εκεί ήταν οι φίλοι μου, εκεί πήγαινα σε μικρά μαγαζιά και με ανέβαζαν να τραγουδήσω. Εδώ στην Αθήνα μου φαίνονταν λίγο άγνωστα όλα και χρειάστηκα χρόνο για να συνηθίσω και να εγκλιματιστώ. Όμως μετά από λίγο καιρό συνήθισα, βρηκα αξιόλογους ανθρώπους, έφτιαξα οικογένεια, τώρα νιώθω πως εδώ εείναι η πόλη μου, το μέρος όπου θέλω να ζω.

Θα ξαναγυρνούσες στη Δράμα;
Κάποια στιγμή το σκέφτηκα, πριν βγάλω το δίσκο. Σκέφτηκα ότι είναι ένα όμορφο μέρος για να μεγαλώσω το παιδί μου, παρόλο που η Αθήνα έχει πολλά πράγματα για να δει ένα παιδί και να πάρει εφόδια. Η Δράμα από την άλλη είναι μία όμορφη πόλη που την ήξερα, ήξερα ότι το παιδί μου θα μεγαλώσει με ασφάλεια. Τελικά τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά και αποφάσισα ότι θα μείνω εδώ και εδώ θα το παλέψω. Δεν το μετάνιωσα καθόλου. 

Οι συνεργασίες που έχεις κάνει ήταν θέμα τύχης ή τις κυνήγησες;
Νομίζω ότι γενικά δεν ήμουν πολύ τυχερή. Τραγουδάω πολλά χρόνια, από το 1999. Τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα δεν ήξερα κανέναν. Μία φίλη φίλης βοήθησε να με ακούσει η Δήμητρα Γαλάνη. Μου είπε ότι κάτι πρέπει να κάνω και μου πρότεινε να πάω στα σεμινάρια που έκανε ο Σταμάτης Κραουνάκης. Εκεί, ένα από τα παιδιά με πρότεινε σε μία δουλειά στην Πάρο. Με άκουσε ο επιχειρηματίας που είχε τότε τη Μέδουσα κι έτσι πήγα εκεί με τη Γλυκερία και το Χρήστο Νικολόπουλο. Μετά από αυτή τη δουλειά δεν μπόρεσα να κάνω, όμως, πολλά πράγματα. Ήμουν μόλις 18,5 ετών, όταν γνώρισα όλους αυτούς τους ανθρώπους. Τώρα θα ήταν ίσως πιο κατάλληλη στιγμή να τους ξανασυναντήσω. Από τότε δούλευα συνέχεια αλλά σε μικρά μαγαζιά, δεν συνεργάστηκα με πολύ επώνυμους. Η πρώτη μου συνεργασία με κάποιον πιο γνωστό ήταν με το Γιάννη Ζουγανέλη και μετα με τον Γιάννη Κότσιρα, που του άρεσε ένα κομμάτι μου που έπαιζε τότε πολύ στο ραδιόφωνο, η «Περηφάνια». Αλλά όλο αυτό δεν ήταν τύχη, ήταν αποτέλεσμα χρόνων, υπομονής και πολλή δουλειάς.

Ξεχωρίζεις κάποια συνεργασία που έχεις κάνει;
Όταν ήρθα στην Αθήνα, ήμουν μόλις 17,5 χρονών και ήθελα να συνεργαστώ με τραγουδιστές που άκουγα, δηλαδή τον Γιάννη Κότσιρα και το Μιχάλη Χατζηγιάννη. Έτσι όταν συνεργάστηκα με τον Κότσιρα ήταν πολύ ωραίο δώρο για μένα. Μάλιστα τον πρώτο καιρό που ήμουν εδώ, έτυχε να κάνει ανοιχτή οντισιόν. Είχα, όμως, μόλις κάνει εγχείρηση για πολύποδα στη φωνή και έπρεπε να κάνω αφωνία για 15 μέρες. Και η οντισιόν ήταν τότε! Θυμάμαι ότι είχα στεναχωρηθεί πολύ, έκλαιγα. Όταν τελικά τον γνώρισα, του το είπα, ότι ήταν το όνειρό μου να συνεργαστούμε και ότι είχε συμβεί αυτό. Μου είπε πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο και πως να που ήρθε η σωστή στιγμή. Ήταν πολύ όμορφη η συνεργασία μαζί του γιατί πραγματικά είναι ένας άνθρωπος με τρομερό σεβασμό σε αυτό που κάνει, στους νέους καλλιτέχνες και γενικά στους ανθρώπους. Θυμάμαι ότι τον ρώτησα αν ήθελε να του κάνω δεύτερες φωνές. Μου είπε πως η μόνη περίπτωση θα ήταν να βγω έξω και να τις κάνω, δεν ήθελε να είμαι από πίσω, δεν του άρεσε. Μου έδειξε πολύ σεβασμό και μάλιστα με παρουσίαζε στη μέση του προγράμματος, στο καλύτερο σημείο, και πάντα με τα καλύτερα λόγια. 

Θεωρείς ότι ήταν πιο εύκολο το ξεκίνημά σου το 2000 σε σχέση με σήμερα; Τι θα συμβούλευες κάποιον που ξεκινάει τώρα;
Θεωρώ ότι πάντα είναι δύσκολο το ξεκίνημα για κάποιον που δεν ξέρει κανέναν. Όταν ήρθα από την επαρχία, οι γονείς μου δεν ήξεραν να μου πουν που να πάω. Θυμάμαι τη μαμά μου να μου λέει ότι όλα της άρεσαν, όπως και να τραγουδούσα ήμουν η καλύτερη. Έτσι είναι οι μαμάδες! Πάντα είναι δύσκολα, απλά νομίζω ότι για εμάς που είμαστε από επαρχία είναι λίγο δυσκολότερο. Εγώ τουλάχιστον ήμουν πολύ προστατευμένη από την οικογένειά μου και άργησα να πάρω ρίσκα. Δεν είχα θράσος, ήμουν πολύ σεμνή, μαζεμένη, ντροπαλή. Ήταν δύσκολο να πάω να δώσω ένα ντέμο και να πω «ακούστε με». Ντρεπόμουν. Θα μου πεις, όμως, πώς θα σε ανακαλύψουν; Πρέπει να βρεις τραγούδια να τα ηχογραφήσεις, να φτιάξεις μία μπάντα, να παίξεις σε ένα μαγαζί, να έρθουν οι δικοί σου να σε στηρίξουν. Και φυσικά να δουλέψεις πρώτα. Δεν αρκούν τα μαθήματα, πρέπει να τριφτείς, να μάθεις να τραγουδάς. Και όλα θα έρθουν σιγά σιγά, δεν χρειάζεται να γίνει κάποιος γνωστός από τα 20. 

Τι θα σε χαλαρώσει στην καθημερινότητά σου και τι θα σε θυμώσει;
Με χαλαρώνει οτιδήποτε κάνω με την κόρη μου που είναι 7 ετών. Όπως να την πάρω να πάμε για παγωτό, να περπατήσουμε στο δρόμο, να ανακαλύψουμε παλιά σπίτια στη γειτονιά. Μου αρέσει να τη βλέπω να ανακαλύπτει απλά πράγματα και να χαίρεται, να βλέπω στα μάτια της την έκπληξη. Αυτό με χαροποιεί περισσότερο από όλα. Αυτό που με θυμώνει πάρα πολύ είναι ο ρατσισμός και η αδικία που προέρχεται από το ρατσισμό. Με εξοργίζει ο κόσμος που φέρεται άσχημα στους ηλικιωμένους, στους πρόσφυγες, στους μετανάστες. Είναι το χειρότερό μου γιατί πιστεύω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με την ψυχή, την ανθρωπιά. Οι άνθρωποι είναι πολύ σκληροί και αυτό το πράγμα δεν το αντέχω.

Μία φράση που έχεις σαν μότο;
Την άνοιξη αν δεν τη βρεις την φτιάχνεις, του Οδυσσέα Ελύτη.

Το άλμπουμ σου λέγεται «Τα όνειρά μου αληθινά». Έχουν πραγματοποιηθεί τα όνειρά σου;
Τα όνειρά μου είναι απλά και καθημερινά. Αυτό που ζω τώρα, που χαίρομαι την οικογένειά μου, τον άντρα μου και την κόρη μου, που κάνω αυτό που θέλω και τραγουδάω, είναι ένα όνειρο που εκπληρώνεται. Θέλω να συνεχίσω να κάνω αυτό ακριβώς και να το κάνω με αγάπη και χωρίς πίεση. Εντάξει, θα ήθελα επίσης να πάω ξανά στη Νέα Υόρκη, αλλά με την οικογένειά μου!

Σε 10 χρόνια πώς σε φαντάζεσαι;
Θα ήθελα να έχω και ένα δεύτερο παιδί, να έχουν βελτιωθεί τα πράγματα στην Ελλάδα, να είμαστε πιο χαλαροί με τα οικονομικά θέματα και να υπάρχουν δουλειές για όλους τους ανθρώπους. Επαγγελματικά, θα ήθελα να συνεχίσω να βγάζω δίσκους, με κομμάτια που αγαπώ, όπως στον πρώτο μου δίσκο. Να έχω συνεργαστεί με δημιουργούς που εκτιμώ και να έχω πίσω μου μία παρακαταθήκη, τραγούδια που θα παίζονται. Να μπορώ να δουλεύω πιο άνετα και να κάνω τις συνεργασίες που θέλω.

Μίλησε μας για την παράσταση που ετοιμάζεις στο Σταυρό του Νότου.
Θα είμαι εκεί 21 και 28 Απριλίου με το «Όσα λεν οι άντρες», μία παράσταση με αντρικά τραγούδια. Είναι βασισμένη σε μία ιδέα του συνεργάτη μου Αντώνη Θυσιάδη. Πάντα έλεγα αντρικά τραγούδια και μάλιστα θυμάμαι πριν χρόνια ένα φίλο μου να κοιτάει το ντοσιέ μου και να μου λέει «όλο αντρικά τραγούδια έχεις. Γυναικεία δεν λες;». Κοίταξα και όντως είχε δίκιο. Τραγουδάω πάρα πολλά αντρικά αλλά δεν ξέρω γιατί. Απλά μου αρέσουν. Για την παράσταση όμως επιλέξαμε συνειδητά αντρικά τραγούδια. Τραγούδια που ήθελα να πω αλλά δεν τολμούσα γιατί δεν είναι εύκολο να πεις ένα Μητροπάνο, ένα Διονυσίου. Φοβάσαι ότι ο κόσμος μπορεί να ακούσει τη γυναικεία φωνή και να ξενερώσει, ειδικά όταν πρόκειται για λαϊκούς τραγουδιστές. Οπότε τώρα ήταν μία ευκαιρία να πω αυτά τα τραγούδια σε ένα κοινό που θα είναι έτοιμο να τα ακούσει από μία γυναικεία φωνή. 
Μαζί μου θα είναι 6 υπέροχοι μουσικοί, με τους οποίους δεν έχω συνεργαστεί ξανά, εκτός από το Νίκο Καλαντζάκο που έχει κάνει τις ενορχηστρώσεις στο δίσκο μαζί με το Βαγγέλη Μαχαίρα. Είναι ο Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν, ο Παντελής Γκόγκος στο μπουζούκι, ο Σταμάτης Σταματάκης στο μπάσο, ο Δημήτρης Σιάμπος στην κιθάρα και ο Δημήτρης Μποσινάκος στα τύμπανα. Όλοι άντρες, ταίριαξε με το κόνσεπτ! 

Είναι διαφορετικά τα τραγούδια που λένε οι άντρες;
Τα τραγούδια των τελευταίων ετών δεν νομίζω ότι είναι πολύ διαφορετικά. Τα πιο παλιά όμως είχαν ένα στίχο διαφορετικό. Για παράδειγμα τα τραγούδια που έλεγε ο Διονυσίου είχαν μία «μαγκιά». Είναι διαφορετικός ο τρόπος που εννοούσαν τα λόγια τότε. Ο άντρας ήταν πιο «κύριος».

Για αυτό είναι πιο περίεργο να τα λέει μία γυναίκα;
Παλιά τα τραγούδια ήταν πιο περιγραφικά, οι στίχοι ήταν πιο απλοί και άμεσοι. Ειδικά ο λαϊκός στίχος μιλάει με συγκεκριμένο τρόπο για τον άντρα και τη γυναίκα. Ένα πιο καινούριο τραγούδι είναι πιο πιθανό να έχει ποιητικότερο στίχο και επομένως να μπορεί να το πει και άντρας και γυναίκα. 

Έχουν αλλάξει σήμερα οι άντρες ή έχουν αλλάξει τα τραγούδια που λένε;
Όλα έχουν αλλάξει. Παλιά η γυναίκα ήταν στο σπίτι και ο άντρας δούλευε. Και όλα τα τραγούδια αυτό λένε, η γυναίκα που ο άντρας μπορεί να την έδερνε γιατί έφερνε τα λεφτά, κλπ. Τώρα δεν υπάρχει αυτό, υπάρχει ισότητα, δουλεύει ο άντρας, δουλεύει η γυναίκα, όλοι τα κάνουν όλα. Έχει μαλακώσει ο άντρας και καλώς έχει μαλακώσει για μένα. Μου αρέσει η γλύκα που βγάζει ο άντρας. Δε καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει να κλαίει ο άντρας. Γιατί πρέπει να είναι βαρύς και σκληρός; Νομίζω ότι φταίει ο τρόπος που μεγαλώσαμε, μας έμαθαν ότι οι άντρες δεν κλαίνε. Αυτό που κρατάω από τα παλαιότερα χρόνια είναι ο άντρας που ήταν κύριος, φρόντιζε τη γυναίκα, της άνοιγε την πόρτα. Αυτά που αρέσουν γιατί είμαι λίγο ρομαντική. Αλλά μέχρι εκεί. Στην οικογένεια νομίζω ότι δεν υπάρχουν διαφορές. Με τον άντρα μου κάνουμε τα ίδια πράγματα για το παιδί μας, τις ίδιες αγκαλιές, τα ίδια φιλιά, και οι δύο την ακούμε, την κάνουμε να γελάει. Μπορεί να περνάω πιο πολύ χρόνο μαζί της αλλά αυτό γίνεται λόγω της δουλειάς μου. Αν έπρεπε να λείπω όλη μέρα, θα μαγείρευε ο άντρας μου και θα ήταν αλλιώς η καθημερινότητά μας. 

Ποιος τύπος άντρα σε ξενερώνει;
Ο πολλά βαρύς. Αλλά ο ψεύτικα πολλά βαρύς. Δεν αντέχω αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να ρίξουν τον άλλο γιατί κάποιοι είναι. Αυτόν που έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, που είναι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει. Μου αρέσει ο άλλος να έχει ένα κράτημα, μου αρέσουν τα κρατήματα στους ανθρώπους γενικά. 

Στην παράσταση θα μας πεις «Όσα λεν οι άντρες». Ποια είναι αυτά που δεν λένε οι άντρες;
Νομίζω τις ευαισθησίες τους δεν βγάζουν προς τα έξω. Είναι αυτό που λέγαμε πριν, φταίει ο τρόπος που μεγαλώνουν. Μαθαίνουν ότι πρέπει να είναι αυτοί το στήριγμα, ο βράχος. Τελικά όμως είναι πολύ ευαίσθητοι και είναι αυτή η ευαισθησία που δεν εκφράζεται. Νομίζω δεν λένε πράγματα που έχουν να κάνουν με το πώς νιώθουν μέσα τους πραγματικά. 

INFO