Δημήτρης Μακαλιάς: «Κάθε νέο χαμόγελο κερδισμένο είναι ο λόγος να είμαστε εδώ» 

Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει κανείς αυτή την περίοδο τον Δημήτρη Μακαλιά. Ειρωνική κάπως η φράση μου καθώς μπορείς άνετα να τον βρεις σε τρία διαφορετικά θέατρα, να πρωταγωνιστεί σε τρία διαφορετικά έργα. Μέσα σε όλο αυτό το επαγγελματικό και προσωπικό βουητό, καταφέραμε να μιλήσουμε και, τελικά, ναι, είναι σαν να κάνεις απολαυστική κουβέντα με ζεστό καφέ παρέα με έναν φίλο που τρέχει πολύ αλλά πάντα νοιάζεται.  

«Γδύστε τη μαμά», «Το αγόρι με τη βαλίτσα», και «Τι ζούμε;». Συγγνώμη... τι ζεις; Πώς τα προλαβαίνεις όλα;

Ζω έναν υπέροχο καλλιτεχνικά χειμώνα! Έχουν συνδυαστεί όλα με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Λειτουργούν συμπληρωματικά και όχι το ένα εις βάρος του άλλου. Μου συμπληρώνουν όλα μου τα κομμάτια, με μια παιδική παράσταση, μια σουρεαλιστική γαλλική κωμωδία και μια σύγχρονη ελληνική εκδοχή επιθεώρησης. Όταν θέλεις κάτι πολύ, τα καταφέρνεις και βρίσκεις και το χρόνο και τη διάθεση.

Στο «Γδύστε τη μαμά» υποδύεσαι τον Μισέλ, έναν κτηνίατρο. Μίλησέ μας λίγο για τον ρόλο σου.

Ο Μισέλ ζει κάπως στη σκιά του αγαπημένου του φίλου Ζαν Λουί (Σταύρος Σβήγκος). Είναι ένας άνθρωπος που συνέχεια προσπαθεί να ολοκληρώσει κάτι και ποτέ δεν τα καταφέρνει. Πάντα κάτι τον σταματάει. Βρίσκει αφορμές και τα παρατάει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο καλύτερός του φίλος του ζητάει να τον βοηθήσει με το πρόβλημά του και επί της ουσίας τον αναγκάζει να βρει τρόπο να γδύσει τη μαμά του και να την τραβήξει φωτογραφία! Και ο Μισέλ ψάχνει τον τρόπο για να το καταφέρει. Για μια φορά στη ζωή του να βγει νικητής.

Με ποιες σκέψεις θα ήθελες να βγει κάποιος από το θέατρο έχοντας δει την παράσταση;

Θέλω να βγει χαμογελαστός. Να έχει μείνει μαζί μας μιάμιση ώρα και να έχει γελάσει με την ψυχή του. Οι προβληματισμοί του καθενός και οι ταυτίσεις του με στοιχεία της παράστασης με χαροποιούν. Είναι μια γρήγορη και έξυπνη κωμωδία. Σε κάνει να γελάς και να βλέπεις την υπερβολή των πραγμάτων, ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν σχεδόν και στη δική σου ζωή.

Πόσο κοντά μπορεί να είναι το κωμικό από το τραγικό; 

Ένα κλικ στον εγκέφαλο. Μια ανάσα. Ένα δευτερόλεπτο. Μια ακαριαία μετατόπιση οπτικής. Και αυτό είναι τόσο ενδιαφέρον!

Χρησιμοποιείς το χιούμορ για να ξορκίσεις κακές/δύσκολες στιγμές; 

Διαρκώς! Ειδικά σε αυτές τις στιγμές, το χιούμορ μπορεί να ξεφύγει σε άλλα επίπεδα. Και μου αρέσει πολύ η αποκαθήλωση της σοβαρής στιγμής με μια σάχλα.

Στο θέατρο Κάππα, είσαι ο Ναζ, «το αγόρι με τη βαλίτσα». Ένα έργο που αγγίζει το προσφυγικό θέλοντας να μας πει ότι...

Όλοι μας μπορούμε μέσα σε μια στιγμή να μπούμε στη θέση αυτών των ανθρώπων. Να νιώσουμε χωρίς πατρίδα. Να ξεκινήσουμε τα ταξίδια μας χωρίς επιστροφή. Είναι ένα έργο που σου επισημαίνει να κοιτάς δίπλα σου. Να λύνεις τα προβλήματά σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όπως κάνει και ο Ναζ και χρησιμοποιεί τα ταξίδια του Σεβάχ του θαλασσινού. Άλλωστε, όπως λέει και στο έργο, δεν είναι και τόσο διαφορετικά στην πολιτισμένη Δύση…

Ευαισθητοποιείσαι σε κοινωνικά θέματα; Τι σε πληγώνει στο σήμερα και τι θα ήθελες να αλλάξει;

Προσπαθώ ως ενεργός πολίτης! Μας έχει φάει ο εγωισμός μας και η αδυναμία μας να εξελιχθούμε και να προσφέρουμε. Θα ήθελα να γίνουμε πιο «άνθρωποι». Να ακούμε τον συνάνθρωπό μας. Να μάθουμε να υποχωρούμε. 

Ποιες αρχές/ αξίες θα ήθελες να μεταδώσεις στο παιδί σου μεγαλώνοντας;

Θα ήθελα να είναι έντιμος, τίμιος, ειλικρινής. Να έχει καθαρό βλέμμα και να ξέρει να δώσει αγάπη. Κάθε γενιά περισσότερο από την προηγούμενη.

Τι αγαπάς πιο πολύ στην επιθεώρηση «Τι ζούμε;» στο Βέμπο;

Τα συνεχή γέλια του κοινού! Μου φαίνεται αδιανόητο! Η παράσταση τρέχει με απίστευτο ρυθμό και το κοινό δεν προλαβαίνει να χαλαρώσει από τα γέλια. Τα κείμενα του Λάμπρου Φισφή είναι διαμάντια!

Μπορεί άραγε να πραγματοποιηθεί μια τέτοια παράσταση αν οι συντελεστές δεν «κολλάνε» μεταξύ τους; 

Όλα γίνονται. Διαφορετικές συνθήκες, διαφορετική παράσταση. Το να κολλάμε τόσο πολύ μεταξύ μας είναι απλά ένα από τα πιο σπιουδαία δώρα που μπορούσε να μας δώσει κανείς. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο χωρίς αυτό. 

Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις σήμερα έναν θεατή να γελάσει;

Πολύ! Έχουμε γίνει πάρα πολύ απαιτητικοί. Το κοινό μπαίνει σφιγμένο και θέλει από εσένα να τους ηρεμήσεις, να τους ταξιδέψεις, να τους κάνεις να γελάσουν ακόμα και με τα χάλια τους!

Λέγεται ότι οι άνθρωποι που γελάνε είναι αυτοί που πληγώθηκαν πολύ. Σε ποιο σημείο ισχύει αυτό για σένα;

Για μένα αυτοί που γελάνε είναι άνθρωποι έξω καρδιά. Είναι άνθρωποι που είναι θετικοί και θέλουν να πάνε παρακάτω. Κάθε νέο χαμόγελο κερδισμένο είναι ο λόγος να είμαστε εδώ. 

Ποιες στιγμές της καριέρας σου κλείνεις μέσα σου ως τις πλέον πολύτιμες;

Σίγουρα η πρώτη μου «μεγάλη» παράσταση, οι «Χοντροί άντρες με φούστες», ήταν το ορόσημό μου για μεγάλες αλλαγές στην καριέρα μου. Όπως κι οι συναντήσεις μου με το Επιδαύρειο θέατρο.

«Χοντροί άντρες με φούστες»: Τι θυμάσαι, τι κρατάς;

Κρατάω την αγνότητα όλων μας. Την καθαρότητα στην πρόθεση. Στην πράξη. Την ανάγκη μας για δημιουργία. Αγνό και φρέσκο. Δε νομίζω αυτή η παράσταση να μείνει ποτέ εντελώς πίσω μου…

Τι δεν θα ήθελες να υπάρχει στο επάγγελμα που έχεις επιλέξει;

Τόση ανεργία! Τόσο επιτηδευμένο ψέμα. Τόση υπεροψία.

Ποιες πτυχές του Δημήτρη, ποιες αλήθειες σου ανακάλυψες μέσα από τους ρόλους σου; 

Κάθε ρόλος μου ανοίγει και ένα νέο δικό μου κεφάλαιο. Μέσα από τους ρόλους φιλτράρω εμένα. Ψάχνω τις δικές μου μετατοπίσεις. Το θέατρο σου προσφέρει ένα υπέροχο πέπλο για να καλυφτείς και να ψάξεις βαθειά μέσα σου για πολλά.

Εάν έπρεπε να βάλουμε έναν μόνο επιθετικό προσδιορισμό μπροστά από το ηθοποιός, ποιος θα σε χαρακτήριζε; 

Πολυσχιδής.

Ποια η σχέση σου με τη δημοσιότητα; 

Νιώθω ότι τη διαχειρίζομαι με ηρεμία και καλοσύνη. Έχει τα καλά της αλλά έχει κυρίως και τα κακά της. Σε κοινωνικό πλαίσιο, μου αρέσει πάρα πολύ.

Σε κουράζει να σε ρωτάνε για τη σχέση σου με την Αντιγόνη (σ.σ. Ψυχράμη);

Το βρίσκω φυσιολογικό και δε με κουράζει. Ευτυχώς και οι δύο είμαστε άνθρωποι με μεγάλη επαγγελματική επένδυση πίσω μας και δε μας επηρέασε καθόλου όλο αυτό. Σε μια συνέντευξη που μιλάς για διάφορα θέματα, πέραν των επαγγελματικών, είναι λογικό και πάει και σε πιο προσωπικό επίπεδο. Αν από την άλλη ξεφύγει η κατάσταση, είμαστε σε επιφυλακή.

Τι νιώθεις να αλλάζει με τον ερχομό του παιδιού σου;

Οι αντοχές μας. Τα χαμόγελά μας. Η αίσθηση της απόλυτης ευτυχίας. Ο διαθέσιμος προσωπικός χρόνος.

Τι θα ήθελες να κάνεις ιδανικά στο μέλλον;

Να ανοίξω ένα μικρό μαγαζάκι κάπου και να ζω από αυτό. Στο μέλλον με βλέπω εκτός θεατρικής σκηνής αλλά να καταπιάνομαι με άλλα πράγματα. Πιο ήρεμα και ήσυχα.

Αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι αυτή τη στιγμή είναι... 

Ύπνος και ξεκούραση!

*Ο Δημήτρης Μακαλιάς παίζει στην παράσταση «Γδύστε τη μαμά» στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», Σκηνή «Ιφιγένεια», στο «Το αγόρι με τη βαλίτσα» στο θέατρο Κάππα και στην επιθεώρηση «Τι ζούμε;» στο θέατρο Βέμπο.