Βίκυ Αδάμου: «Όταν η πραγματικότητα είναι σκληρή καταφεύγουμε σε ψευδαισθήσεις»

Την Βίκυ Αδάμου τη γνώρισα πρώτη φορά το 1998 ως απίστευτη Τιτίκα Καρλατήρα, στο ξεκαρδιστικό έργο "Μόλις Χώρισα" του Βασίλη Μυριανθόπουλου. Μια παράσταση που ακόμα και σήμερα θυμάμαι και γελάω, τόσο μου άρεσε.

20 χρόνια μετά, η ίδια έχει πάρει μέρος και σκηνοθετήσει πολλές παραστάσεις με αποδοχή του κοινού και θετικές κριτικές, είναι συνεργάτης και συνιδρύτρια του πρώτου δικτύου -Artistic Residency Centre- για παραστατικές τέχνες, στην Αθήνα, «Κινητήρας» όπου διετέλεσε καλλιτεχνική διευθύντρια από το 2009-2014, αποτελεί μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας ΓΑΒ, μαζί με την Αντιγόνη Γύρα και τον Ιάσονα Bενετσανόπουλο, παραδίδει σεμινάρια θεατρικού και κινητικού αυτοσχεδιασμού, είναι μητέρα δύο παιδιών, και κάθε μέρα κάνει τις δικές της προσωπικές επαναστάσεις.

Αχ, βαθύς αναστεναγμός για τα χρόνια που πέρασαν. Καιρός να ξανασυστηθούμε.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σου πριν την πρεμιέρα μιας παράστασης;
Η τελευταία σκηνή. Αν και πολλές φορές η έμπνευση μιας παράστασης ξεκινάει με την εικόνα που έχω για το φινάλε, όταν φτάνει η ώρα της πρεμιέρας ποτέ δεν λειτουργεί η αρχική ιδέα και πρέπει να γεννηθεί ένα νέο τέλος.

Μίλησέ μας για τον Βαθύ Αναστεναγμό. Τι πρέπει να γνωρίζουμε πριν έρθουμε να το δούμε;
Βασίζεται στο υπέροχο βιβλίο “Dolce agonia” της Νάνσυ Χιούστον. Είναι μια παράσταση που κινείται ελεύθερα στις γραμμές του κειμένου, στο χοροθέατρο η “κατανόηση” είναι προσωπική υπόθεση, δεν χρειάζεται να έρθεις διαβασμένος. Όσο απροετοίμαστος έρθεις, τόσο καλύτερα.

«Μια παράσταση χορού για τον ατομικό και συλλογικό πόνο, που κινείται από το καθημερινό και προφανές στο σκιώδες και ασαφές της ανθρώπινης ύπαρξης» διαβάζω στο δελτίο Τύπου. Ακούγεται σαν ένα δύσκολο έργο. Είναι; 
Όχι, δεν ειναι μια δύσκολη παράσταση και δεν τη θέλουμε τέτοια. Θα συνδεθεί ο μέσος θεατής, η ζωή του οποίου κινείται από το καθημερινό στο σκιώδες, από το προφανές στο ασαφές, κι ας μη το ονομάζει έτσι...

Με ποια αίσθηση/διάθεση/σκέψη θα ήθελες να βγει κάποιος μετά το τέλος της παράστασης;
Ο θεατής είναι ελεύθερος να αισθανθεί, να σκεφτεί ή όχι. Δεν πάω ποτέ με το τι θα ήθελε ή τι πρέπει να συμβεί σε αυτόν, γιατί δεν θέλω γίνω διδακτική, είτε καθοδηγητική. Όλες οι αντιδράσεις είναι πέρα για πέρα ευπρόσδεκτες.

ΓΑΒ: Τι σας ενώνει, τι σας χωρίζει, πόσο ίδιοι/διαφορετικοί είστε μεταξύ σας;
Προερχόμαστε από διαφορετικούς χώρους. Εικαστικά, χορός, θέατρο. Η σύνθεση όμως είναι κάτι που ενυπάρχει σε κάθε τέχνη. Νιώθω ότι ο τρόπος που συνθέτουμε οι τρεις μας λειτουργεί συμπληρωματικά. Δουλεύουμε από τον Μάρτιο σε επίπεδο brainstorming και δεν έχω χάσει στιγμή τον ενθουσιασμό μου. Δίνουμε αλλά συγχρόνως παίρνουμε και πολύ προσωπικό χώρο για τις ιδέες μας. 

10 χρόνια Κινητήρας. Ποιες στιγμές ξεχωρίζεις; 
Δέκα χρόνια που ο Κινητήρας άνοιξε το χώρο του και μοιράζεται τη δουλειά και τη φιλοσοφία του τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Η ομάδα έχει ήδη κλείσει 20 χρόνια και οι στιγμές που κρατάω δεν είναι μόνο οι καλές, όπως, το «πόρτες και σύννεφα» η πρώτη μας παράσταση, το lysistrata’s cry στους Ολυμπιακούς, ή η υλοποίηση του χώρου μας στην Ακρόπολη.   Κρατάω και τις δύσκολες που, αν και με κράτησαν μακριά από τον Κινητήρα πολλές φορές, με γύρισαν πίσω πιο δυνατή και πιο σίγουρη.

Συλλογικότητα, σύμπραξη, ομαδικότητα. Πιστεύεις ότι είναι μονόδρομος για τα σημερινά δεδομένα;
Είμαι φύσει ομαδικό πνεύμα. Δεν μου ταιριάζει η σόλο καριέρα φαίνεται, αλλά η δουλειά μας είναι έτσι κι αλλιώς ομαδική. Όπως έλεγε ένα παλιός συνεργάτης μου "Παντρεύεσαι και χωρίζεις σε κάθε νέα παραγωγή". Η αίσθηση ασφάλειας όμως είναι χρήσιμη, όταν σε κάνει να κινείσαι με περισσότερο ρίσκο. Σίγουρα βοήθησε και η κρίση. Μας έκανε πιο ευέλικτους σε νέους τρόπους δουλειάς.

Για ποιο λόγο θα κατέβαινες στον δρόμο να διαδηλώσεις σήμερα;
Δεν έχω διαδηλώσει ποτέ. Δεν με εκφράζει ο δρόμος. Κάνω πολλές προσωπικές σιωπηλές επαναστάσεις από το πρωί που ξυπνάω μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθώ.

Οι καλλιτέχνες είστε τελικά άνθρωποι που ζείτε σε έναν δικό σας κόσμο γιατί ο πραγματικός σάς πληγώνει;
Όλοι καταφεύγουμε σε ψευδαισθήσεις όταν η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ίσως η «μετατόπιση σε έναν άλλο κόσμο» την οποία ευγενικά θίγετε, όταν συμβαίνει, να οφείλεται στο πόσο εξορισμένους, έχει η κάθε κοινωνία τους καλλιτέχνες της. 

Θυμήσου την πρώτη σου καλλιτεχνική απόπειρα ως παιδί...
Ήμουν υπερβολικά ντροπαλή με τους ξένους αλλά έφτιαχνα μικρά σόου με τους φίλους μου στο σαλόνι για την οικογένειά μου. Α, έκανα και πολύ πειστικές λιποθυμίες για να τραβήξω την προσοχή.

Είχε η οικογένειά σου κάποια σχέση με το θέατρο; 
Ο μπαμπάς μου ήταν μουσικός, ροκ σταρ στα νιάτα του, το συγκρότημά του έφερε το rock ’n roll στην Ελλάδα, έπαιζε σε ελληνικές ταινίες και γύρισε όλο τον κόσμο. Είναι μια σύνθετη καλλιτεχνική προσωπικότητα, ζωγραφίζει, κάνει γλυπτά, συνθέτει. Είχα και μια γιαγιά που έγραφε ποίηση. Με το θέατρο δεν είχαν καμία σχέση. Τώρα σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραίοι θεατρικοί ήρωες.

Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδες και σε εντυπωσίασε, και ποιος ο δικός σου πρώτος ρόλος;
Δυστυχώς οι δικοί μου δεν με πήγαν ποτέ στο θέατρο. Από φτηνή ελληνική τηλεόραση χτίστηκε το όνειρο να γίνω ηθοποιός τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή… Ο πρώτος μου ρόλος ήταν στον χορό της Ερωφίλης του Χορτάτση, του Γιάννη Νικολαΐδη. Κάναμε περιοδεία και είχα μεγάλο ενθουσιασμό. Δεν είχα μπει ούτε καν στη σχολή τότε.

Τι έχει αλλάξει στον τρόπο που βλέπεις τη ζωή από τότε, από εκείνο τον πρώτο ρόλο;
Πολλές φορές νομίζω ότι δεν έχω τίποτα κοινό με εκείνο το παράλογα παρορμητικό, αφόρητα συνεσταλμένο και χαζά ρομαντικό κορίτσι. Σήμερα είμαι 46 χρόνων και η ζωή μοιάζει να έχει περάσει απο πάνω μου. Ίσως για αυτό τελευταία να ψάχνω να ξαναβρώ εκείνες τις ποιότητες, λίγο σαν τον “κρυμμένο θησαυρό”.

Όταν πρωτοεμφανίστηκες πήρες καλές κριτικές και αναγνώριση. Σε ενίσχυσε ή σε άγχωσε για την πορεία;
Ήμουν πολύ μικρή, δεν έδωσα μεγάλη σημασία, το θεώρησα και λίγο αυτονόητο. Δεν ήξερα! Σήμερα πάντως χαίρομαι που το έζησα κι αυτό. Αποδείχτηκε ότι δεν έχουν τη χαρά να ζήσουν όλοι οι ηθοποιοί μια τεράστια θεατρική επιτυχία όπως το “Μόλις χώρισα” του Βασίλη Μυριανθόπουλου που πρότεινε κάτι πολύ φρέσκο στο θέατρο και άνοιξε τις πόρτες σε όλους τους συντελεστές μαζί και τον πολύ καταξιωμένο πια, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.

Πιστεύεις ότι οι ταλαντούχοι άνθρωποι χρειάζονται ευεργέτες;
Ευκαιρίες χρειάζονται και οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Εγώ ίσως να έχω ταλέντο και ωραίες ιδέες αλλά χρειάζεται και κάποιος που να ξέρει πώς να τις πουλήσει, σε αυτόν τον δίκαιο-άδικο κόσμο.

Νιώθεις την ανάγκη να πεις «ευχαριστώ»...
Ναι, θα ήθελα, αν μπορούσα, να πω ένα ευχαριστώ στη φύση. Στη θάλασσα, στον ουρανό, στη γη, στο φεγγάρι, στον ήλιο, στο σύμπαν…

Έχεις καταλήξει ότι το πλέον σημαντικό σε αυτό που κάνεις είναι...
Να μπορώ να χαίρομαι και να κάνω και τους άλλους να χαίρονται.

Περίγραψέ μας έναν τυπικό, πιστό θεατή του Κινητήρα. 
Ο άνθρωπος που ψάχνει τον εαυτό του, που δεν παραιτείται, που ξέρει να βάζει προτεραιότητες, που αντέχει να κοιτάει στα μάτια τους άλλους, που ρισκάρει να μετακινηθεί, που συνδιαλέγεται με την αμηχανία του, και που έχει όρεξη να μάθει σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται.

Τι προσφέρουν σε κάποιον μη επαγγελματία τα μαθήματα θεατρικού και κινητικού αυτοσχεδιασμού;
Τη χαρά της έκφρασης με όλο το σώμα καθώς και κοινωνικότητα, έδαφος να εκφραστεί η φαντασία και η παιχνιδιάρικη διάθεση.  

Τι σου έχει μάθει η επαφή σου με τα παιδιά-μαθητές;
Όσο μεγαλώνουν οι κόρες μου, τόσο πιο πολύ χαίρομαι τους μικρούς μου μαθητές. Λατρεύω τον αυθορμητισμό τους, την ενέργεια και τις ιδέες τους, όπως και την ικανότητά τους να εκφράζουν την αγάπη τους μέσω της επαφής. Τσακώνονται ποιος θα κάτσει δίπλα μου στον κύκλο.

Πες κάτι ανοιχτά στους γονείς του σήμερα. 
Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να εκφράσουν όλα τους τα συναισθήματα. Κλάμα, φόβος, θυμός αλλά και χαρά. Καμιά φορά τους κόβουμε και τη χαρά με εκφράσεις τύπου: “Ελα μην κάνεις σα χαζό”, “είσαι άσχημη όταν κλαις”, “τα αγόρια δεν κλαίνε”, “μη φοβάσαι”, “πήγαινε στο δωμάτιό σου και έλα όταν ηρεμήσεις”. Πρώτα πρώτα εμείς δεν αντέχουμε τα συναισθήματά τους αφού και τα δικά μας, τα έχει καταπιέσει η προηγούμενη οικογένεια και η μεγαλύτερη οικογένεια που μεγαλώνουμε όλοι, η κοινωνία.

Τι έχεις διδαχτεί από τις κόρες σου; 
Οι κόρες μου μου έδωσαν την ευκαιρία να επανακατασκεύασω μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Όπως είπε και ο αγαπημένος  Τομ Ρόμπινς “Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία”.

Σου έχουν πει ποτέ τα παιδιά σου ότι θα ήθελαν να είχαν μια «κανονική» μαμά; (σ.σ. νοικοκυρά, πιο πολύ στο σπίτι με τα παιδιά)
Η μαμά αυτή δεν υπάρχει πια. Κι αν υπάρχει, καλό είναι να τη βοηθήσουμε να βρει ενδιαφέροντα και μια καλή δουλειά. Η μητέρα που αυτοπροσδιορίζεται μόνο από τη μητρότητα δεν είναι καλό πρότυπο για τα παιδιά και σίγουρα δεν ολοκληρώνεται ως άνθρωπος. Ήμουν και είμαι πολύ κοντά στα παιδιά μου και ό,τι κι αν κάνω είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. 

Μια ιδανική μέρα περιλαμβάνει...
Πρόβα, θάλασσα, οικογένεια, φίλους, φλερτ.

Μετά τον Βαθύ Αναστεναγμό, τι ετοιμάζεις για φέτος;
Υπάρχουν πολλές ιδέες και πρότζεκτ σε αναμονή. Ιδανικά θα ήθελα να ξεκινήσω πρόβες την επόμενη της πρεμιέρας του “αναστεναγμού” για ένα βιβλίο πάλι, με τους αγαπημένους μου ΓΑΒ.

Ας κλείσουμε με μια ατάκα από το έργο που θεωρείς χαρακτηριστική.
“Είναι συγκινητικό εκ μέρους τους να θέλουν να με συγκαταλέγουν στην παρέα τους κάπου-κάπου, παρόλο που έχουν την τάση να με φαντάζονται κάτοικό τους. Για παράδειγμα πιστεύουν ότι τους αγαπώ. Τι παρεξήγηση! Τι θα μπορούσε να σημαίνει η αγάπη για ένα ον σαν κι εμένα, πάνσοφο και παντοδύναμο; Η αγάπη μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο όπου υπάρχουν ελαττώματα, απώλειες, ελλείψεις, αδυναμίες, μυωπία”.

Βαθύς Αναστεναγμός/ The infos
Σκηνική σύνθεση: ΓΑΒ (Αντιγόνη Γύρα, Βίκυ Αδάμου, Ιάσονας Βενετσανόπουλος)
Σκηνικά: Βίκυ Αδάμου, Ιάσονας Βενετσανόπουλος
Επιμέλεια Κίνησης: Αντιγόνη Γύρα, Ιωάννα Καμπυλαυκά
Μουσική Σύνθεση κι Επιμέλεια: Ορέστης Τάνης 
Σύμβουλος Δραματουργίας: Άννα Τσίχλη
Φωτισμοί: Αnti Steve
Βοηθός Ομάδας ΓΑΒ: Χριστίνα Παπαδάκη
Βοηθός Σκηνογραφίας-Ενδυματολογίας: Φανή Κοκολάκη

Ερμηνεύουν: Βίκυ Αδάμου, Κωστής Δασκαλάκης, Νίκος Δραγώνας, Ιωάννα Καμπυλαυκά, Γρηγόρης Σερμπής, Κατερίνα Σκιαδά, Joe Tornabene
Guest: Ana Sanchez Colberg

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο 21.30 και Κυριακή & Δευτέρα 20.30

Διάρκεια: 70 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 15€, 10€ (ανέργων, φοιτητικό)

Κρατήσεις θέσεων: 210 9248328 και Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η παράσταση Βαθύς Αναστεναγμός επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Το μυθιστόρημα Dolce Agonia διατίθεται από τις Εκδόσεις ΑΓΡΑ 

Κινητήρας: Ερεχθείου 22, Ακρόπολη |Τηλ.: 210 9248328
www.kinitiras.com |  Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. |fb: Kinitiras

* Credits φωτογραφιών: 

Δέσποινα Κλούβα (φωτογραφία Βίκυς Αδάμου)

Ελένη Τάξερη (οι 2 φωτογραφίες της παράστασης)

Παύλος Μαυρίδης (η φωτογραφία με τον χιονισμένο καναπέ)