Skip to main content

INTERVIEW

Τάσος Νούσιας: «Στη μεγάλη φωλιά που λέγεται Ελλάδα κρύβεται πολλή υποκρισία»

Ο αγαπημένος ηθοποιός -ένας από τους σπουδαιότερους της γενιάς του- μιλάει στο allyou και την Μαρία Πανάγου για τον Ριχάρδο Β΄ τον οποίο υποδύεται ( για λίγες παραστάσεις}, τον έρωτα, την πολιτική, τους γονείς του, τη ζωή αλλά και τον θάνατο.


Μαρία Πανάγου

Τρεις ώρες περάσαμε μαζί στο καφενείο του Θησείου όπου συναντηθήκαμε για τη συνέντευξη. Εκείνος ανεξάντλητος, χειμαρρώδης, δωρικός, μού μίλησε με τη μπάσα γοητευτική φωνή του για πολλά. Και αυτό με τιμά ιδιαίτερα γιατί ο Τάσος Νούσιας δεν είναι ο άνθρωπος που θα ανοιχτεί εύκολα. Φροντίζει πολύ γι’ αυτά που λέει, προσέχει πού τα λέει και δεν αφήνεται στις ορέξεις όσων θέλουν να μάθουν την κάθε λεπτομέρεια της ζωής του. Εγώ στάθηκα τυχερή γιατί η συνάντησή μας έγινε σε ένα στέκι της γειτονιάς του και στο τέλος είχα τη χαρά να γνωρίσω την δεκάχρονη, λατρεμένη του κόρη, αλλά και την πανέμορφη σύντροφο της ζωής του, Marlene Kaminsky που υπογράφει μάλιστα σκηνοθετικά, δραματουργικά και σκηνογραφκά την παράσταση-μονόλογο «Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά» που έχει, ήδη, ανέβει στο θέατρο «Άλφα.Ιδέα».

Ο Τάσος Νούσιας λατρεύει τη δουλειά του. Άλλωστε γι’ αυτήν άφησε την μηχανολογία, τον πρωταθλητισμό στον στίβο και μια θέση στην εθνική ομάδα. Σπούδασε στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος κι έκτοτε υπηρετεί πιστά την υποκριτική τέχνη «η οποία είναι ούτως ή άλλως συγκερασμός, μπορεί να εμπεριέχει και τον αθλητή και τον μηχανολόγο και όλες τις δεξιότητες ενός ανθρώπου», όπως λέει.

rihardos_b_01.jpg

Αν και αναγνωρίζει τις διαφορές στην τεχνική, δεν ξεχωρίζει τη δουλειά στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Δοκιμάζεται σε όλα με το ίδιο πάθος, όπως με την ίδια θέρμη περνάει αριστοτεχνικά από τη φαρσοκωμωδία και το μπουλβάρ, στο αρχαίο ελληνικό δράμα και τα κλασσικά κείμενα.
Μα αυτό δε θα πει να είναι κάποιος καλός ηθοποιός; Ναι! Και ο Τάσος Νούσιας είναι αυτό ακριβώς: Ένας εξαίρετος ηθοποιός. Δηλαδή φως, παιδεία, ψυχή. Ο Τάσος δεν ακολούθησε τον δρόμο της υποκριτικής από ματαιοδοξία (δεν ήταν άλλωστε καν το παιδικό του όνειρο) αλλά από συνειδητή επιλογή. Και δούλεψε (και δουλεύει) σκληρά για να φανεί αντάξιος αυτής της σπουδαίας τέχνης. Και το καταφέρνει. Αναμφισβήτητα.

Έχει παίξει στις μεγαλύτερες σκηνές της Ελλάδας, έχει συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες κι έχει τιμηθεί δύο φορές με βραβείο ερμηνείας. Και φέτος αποφάσισε να ξεκινήσει τη σεζόν (στο τέλος της χρονιάς θα πρωταγωνιστήσει στην παράσταση «Θείος Βάνιας» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά) με ένα έργο του Σαίξπηρ, όχι πολύ γνωστό, ένα έργο που δεν έχει ανέβει στη σκηνή πολλές φορές, το «Ριχάρδος Β’ - Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά». (Μεγάλη επιτυχία είχε σημειώσει όταν το ανέβασε ο Δημήτρης Χορν). Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τάσος αναμετράται μ’ έναν εμβληματικό χαρακτήρα της παγκόσμιας δραματουργίας. Το 2015 είχε ενθουσιάσει το κοινό και τους κριτικούς στον ρόλο του Προμηθέα, για την ακρίβεια και την υποβλητικότητα της ερμηνείας.

nousias.jpg

Ο αγαπημένος ηθοποιός φορά, λοιπόν, το κοστούμι του αλαζόνα βασιλιά, βουτώντας στα άδυτα της ψυχοσύνθεσής του, ενσαρκώνοντας παράλληλα και τους κύριους αντιπάλους του. Ξεκινά, δε, από το τέλος: Ο Ριχάρδος έχει χάσει το θρόνο του από τον αντίπαλό του τον Μπόλιμπροκ. Φυλακισμένος πια, απογυμνωμένος από αξιώματα και προνόμια, βιώνει το σκοτάδι και την απόλυτη μοναξιά. Ώσπου ένας απροσδόκητος επισκέπτης εμφανίζεται στο παράθυρο της φυλακής, βγάζοντάς τον από τον λήθαργο. Ισχυρίζεται πως είναι ο πρώην σταβλίτης του και γίνεται η αφορμή ώστε ο έκπτωτος βασιλιάς να ζήσει ξανά νοερά το ένδοξο παρελθόν του και ν’ αναλογιστεί το ζοφερό παρόν του.

Φωνές από το παρελθόν αρχίζουν να ζωντανεύουν στη συνείδησή του. Ψευδαισθήσεις πλημμυρίζουν τον μικρόκοσμο της φυλακής του. Καθώς ο Ριχάρδος αναμετράται με τα αίτια του ξεπεσμού και της καθαίρεσής του, τον βλέπουμε να ταλαντεύεται μεταξύ παραληρήματος και διαύγειας, αμφιβολίας και αλαζονείας, χιούμορ και αυτολύπησης. Ο επισκέπτης, ο οποίος φαίνεται πως έχει μια μυστηριώδη δύναμη, προτρέπει τον Ριχάρδο ν’ αντιμετωπίσει κατάματα τη θνητή αλλά και την ηθική του υπόσταση.

nousias2.jpg

«Βρίσκουμε αυτόν τον ακατάλληλο βασιλιά, αυτήν την ποιητική, όμως, ψυχή, αυτόν τον τραγικό ήρωα να αναζητά απάντηση σε μια τελευταία -ίσως την πιο καθοριστική-ερώτηση: «Τώρα που τα έχασα όλα, ποιος είμαι;». Και ενώ έχει χάσει τα πάντα και ο θάνατος πλησιάζει, ίσως τελικά μπορέσει να συναντήσει την ψυχή του».
«Αυτό που μας διδάσκει ο Ριχάρδος ο Β είναι ότι όταν απεκδύεσαι όλων των επίκτητων κοινωνικών κοστουμιών σου και βρίσκεσαι γυμνός απέναντι σε σένα και μόνο, πρέπει να διαχειριστείς τον εαυτό σου με την απόλυτα ακριβή αυτογνωσία».

«Πώς είναι να συνεργάζομαι με τον άνθρωπο με τον οποίο ζω μαζί του; Αυτή τη φορά δουλεύουμε εξαιρετικά. Με τις εντάσεις μας σαφώς, αλλά γνωριζόμαστε πολύ καλά πια. Άλλωστε γνωριστήκαμε δουλεύοντας μαζί. Ο έρωτας μας γεννήθηκε μέσα από μία δουλειά, δεν έχουμε σταματήσει ποτέ να δουλεύουμε, κάνουμε κάποια διαλείμματα και ξαναμπαίνουμε στο παιχνίδι. Τώρα μας βρίσκεις σε πολύ ώριμη φάση και τους δύο. Η Μαρλένε είναι αποκαλυπτική, κάνει μία εξαιρετική δουλειά και πάνω μου και σε σχέση με το κείμενο και τη σκηνοθεσία. Είναι νομίζω σπουδαίο το αποτέλεσμα που παραδίδουμε».

«Ναι, η Μαρλένε είναι μετανάστρια του έρωτα. Γνωριστήκαμε σε ένα πολυεθνικό σχήμα το 2005. Βρήκε τον greek lover, ναι, αλλά δε νομίζω ότι βρήκε τον έρωτα μόνο στο πρόσωπό μου. Όποιος έρχεται απ’ έξω -όχι ως πρόσφυγας, ως άνθρωπος που βρίσκεται σε φυγή δηλαδή- αποφασίζει να μείνει στη χώρα μας γιατί ερωτεύεται αυτό που είναι η Ελλάδα στα χώματα της».

«Είμαι με αυτή τη γυναίκα τόσα χρόνια γιατί είναι ένα φοβερά ηθικό πλάσμα. Η Μαρλένε δεν έχει αυτό το gossip στοιχείο που μπορεί να έχουν πολλές Ελληνίδες. Το κουτσομπολιό με κουράζει πάρα πάρα πολύ! Γι’ αυτό άλλωστε και δεν μπορώ να κρατήσω στη μνήμη μου ποτέ κουτσομπολιό. Μπορεί κάποιος να μου πει κάτι για σένα και την επόμενη μέρα δεν υπάρχει αυτό, δεν θυμάμαι τίποτα».

«Πολλές φορές έχω αισθανθεί ότι έχω τελειώσει με αυτή τη δουλειά, κατά περιόδους, όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω. Έχουν έρθει στιγμές που έχω πει ‘’θέλω να φύγω’’. Νιώθω δηλαδή ότι είμαι πλήρης είμαι καλυμμένος με αυτό το κομμάτι και ότι έκλεισε ένας κύκλος. Αυτό βέβαια κρατάει λίγο και ίσως τελικά να συμβαίνει από πολύ μεγάλη κούραση και ένταση».

«Παλιά είχα τη δυνατότητα να μη δουλέψω για ένα χρόνο. Τώρα δεν την έχω πια. Χρειάζεται να έχω δουλειά κάθε χρόνο. Αν έμενα χωρίς δουλειά για πάρα πολύ καιρό, δε ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κάτι έξω από τον χώρο. Πριν από καιρό είχα κάνει μια
απόπειρα να ανοίξω ένα μαγαζί αλλά αποχώρησα. Εγώ σκέφτομαι τη δουλειά που κάνω η οποία, ευτυχώς, είναι ανεξάντλητη. Θα μπορούσα λοιπόν να μεταπηδήσω σε άλλο πεδίο του ίδιου χώρου: της σκηνοθεσίας, της διδασκαλίας, της παραγωγής. Το τελευταίο το κάνω άλλωστε και τώρα με τον Ριχάρδο».

«Ο άνθρωπος πρέπει να δίνει όλο του το ‘’είναι΄΄ σε μία δουλειά. Τα ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα και ‘’να δοκιμάσω λίγο εδώ και να δοκιμάσω λίγο εκεί’’ δεν σε οδηγούν πουθενά. Ίσως γι’ αυτό δεν πέτυχε και η δουλειά που πήγα να κάνω παράλληλα με το μαγαζί».

«Με ρωτάς για την πολιτική κατάσταση της χώρας. Απέχω από τους πολιτικούς μηχανισμούς, όπως ο διάολος το θυμίαμα. Ζούμε σε μία ολοκληρωτική κατάντια μεταπολιτευτικά. Κατεβαίνει ο Γερμανός και έχει μια αρπακτική τάση προς όλους και προς όλα, όχι ως ιδιώτης αλλά και ως κράτος. Το νταλαβέρι Ελλήνων και Γερμανών γίνεται χωρίς καμία εθνική ευσυνειδησία, αισθητική, φιλοσοφία, παράδοση. Βέβαια όλο το κακό ξεκινάει από τον κόσμο. Εμείς ως χώρα καταφέραμε να έχουμε ενεργειακό μονοπώλιο. Είχαμε το μονοπώλιο της ΔΕΗ, όχι μονοπώλιο κορδονιών. Κι όμως το βάλαμε ‘’μέσα’’. Αυτό μόνο εμείς θα μπορούσαμε να το έχουμε καταφέρει. Αυτό είναι ένα ‘’θαύμα’’. Είναι φαινόμενα τριτοκοσμικών χωρών».

«Υπάρχουμε χωρίς έγνοια ο ένας για τον άλλον, ό,τι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο…. Η πλήρης αποδόμηση. Και μέσα σε αυτή την ιστορία δουλεύει το ‘’μαγαζί’’ γιατί σημαντικότερο όλων, στο κομμάτι της επιβίωσης, δεν είσαι εσύ, ως μονάδα, που αποτελείς ένα Έθνος. Είμαστε μάλιστα και πολέμιοι της εθνολογικής και γεωφυσικής μας ταυτότητας. Και αυτό έχει και την εξής τεράστια υποκρισία: δουλεύει κατά των ανθρώπων. Λες ότι πας να συντρέξεις, να βοηθήσεις και φέρνεις αθρόα μάζα ανθρώπων από διαφορετικές μεριές, διαδρομές, αντιλήψεις, παραδόσεις και τους συγκεντρώνεις σε γκέτο, τους ομαδοποιείς και τους πετάς μέσα σε μία κοινωνία που είναι ξένη ως προς αυτούς. Άρα φέρνεις βία και αντιμετωπίζεις βία και γεννάς βία. Για ποιον τιμητή της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της αρωγής μιλάμε λοιπόν; Αυτή η φούσκα, το ψέμα, η υποκρισία κρύβονται σε αυτή τη μεγάλη φωλιά που ονομάζεται Ελλάδα. Και δυστυχώς, τσιμπήσαμε στην ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Μα αυτή είναι η ουσία του λήμματος απάτη. Τι άλλο μπορεί να ειπωθεί ως απάτη; Απάτη δική τους και αυταπάτη δική μας».

«Ναι, είμαι θυμωμένος, είμαι οργισμένος βλέποντας ότι το αξιακό κομμάτι της ζωής μας έχει χαθεί. Μεγαλώνοντας στην επαρχία των Ιωαννίνων τη δεκαετία του ’80, υπήρχε ακόμη ένα αξιακό σινιάλο στην κοινότητα που ήταν πολύ αναγνωρίσιμο. Το λαμόγιο απομονωνόταν. Και ήρθε το ΠΑΣΟΚ και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αποδομήσει τον αξιακό κώδικα. Αυτή την τεράστια αλλαγή τη βίωσα από τους ανθρώπους στο στενό μου περιβάλλον, τους οποίους έβλεπα να μεταλλάσσονται από χρόνο σε χρόνο. Ξαφνικά το λαμόγιο έγινε κύριος και κυρίαρχος και παράδειγμα προς μίμηση. Τότε κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορούσα να φανταστώ βέβαια πόσο μακριά θα φτάσει. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει ξαφνικά ‘’έλα να βολευτούμε στο δημόσιο, θα τηλεφωνήσω στον τάδε και θα κανονίσω να πας εκεί’’ και έβλεπα συγχρόνως ανθρώπους που πραγματικά είχαν προσόντα και άξιζαν, αλλά δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη, να βρίσκονται απ’ έξω. Τότε έγιναν τα εξωφρενικά! Ο ξάδερφος του ξαδέρφου να διορίζεται και έχω δει κυριολεκτικά ολόκληρη οικογένεια, μάνα, πατέρα, δύο παιδιά και ξαδέρφια στην ίδια, δημόσια υπηρεσία».

«Εγώ είχα μεγαλώσει στην αλάνα και έκανα πρωταθλητισμό και στον πρωταθλητισμό ο πρώτος είναι πρώτος, δεν γίνεται ξαφνικά ο πρώτος να είναι τελευταίος. Και τότε είπα στον πατέρα μου «σε παρακαλώ μη μου ξαναπείς γι’ αυτά, για να είμαστε καλά. Γιατί δεν το δέχομαι, δεν το ανέχομαι, δεν μπορώ να το διανοηθώ».

«Ο πατέρας μου ήταν άγιος άνθρωπος, άνθρωπος της βοήθειας, της προσφοράς το ίδιο και η μάνα μου, μία πολύ δωρική, ηπειρώτισσα φιλόλογος, αλλά μπλεγμένοι σε αυτή τη συνάφεια, η οποία δεν ξέραμε τότε ότι θα δημιουργούσε μια νέα αισθητική».

«Όταν είδαν ότι ασχολούμαι με την τέχνη στην αρχή υπήρχε έκπληξη. Και αποφάσισα να την γνωρίσω, σχεδόν στην ενηλικίωσή μου γατί η υποκριτική είναι η πιο ευρεία τέχνη που μπορεί να αγκαλιάσει τα πάντα. Ο χώρος της τέχνης είναι ένα πολύ μεγάλο πεδίο βολής. Δεν θα μπορούσα να είμαι βολεμένος σε μία δουλίτσα. Ο ηθοποιός ζει μία ζωή στο βηματισμό μιας πεταλούδας, όχι ενός εικοσιτετράωρου, αλλά ενός οκτάμηνου -όσο κρατούν περίπου οι παραστάσεις. Αυτές οι πολλές ζωές που ζει ο ηθοποιός, αυτές οι εναλλαγές, αυτή η πυκνότητα, είναι το σπουδαίο στην υποκριτική».

«Μέσα από αυτή τη δουλειά προετοιμάζω τον θάνατό μου, ζώντας συνεχώς τις ζωές αυτών των ηρώων που γεννιούνται, ενηλικιώνονται και πεθαίνουν μαζί μου με το τέλος της κάθε παράστασης»…

«Πώς θέλω να φύγω από τη ζωή; Θέλω να φύγω ήρεμα. Χωρίς ταραχή. Έτσι όπως υπέροχα μου είχε περιγράψει κάποτε μια εικόνα ένας τσοπάνης, όταν τον ρώτησα τι είναι ο θάνατος. ‘’Κοίτα να δεις’’, μου είπε. ‘’Ένα καλοκαιρινό απόγευμα αφού έχω πάρει τα πρόβατα και τα έχω κλείσει μέσα, κάθισα εδώ στο χορτάρι και άρχισα να κοιτάω στον ορίζοντα τον ήλιο που κατέβαινε, όλο και πιο κόκκινος , σιγά-σιγά πιο πορτοκαλί, ο ήλιος με αυτό το υπέροχο χρώμα που χάνεται, χάνεται, χάνεται’’… Έτσι θέλω να πέσουν τα τσίνορα. Σιγά σιγά, με απόλυτη ευδαιμονία. Να φύγω φυσικότατα, πλήρης, σαν το τέλος του κύκλου της μέρας που παραδίδεται στη νύχτα. Ελπίζοντας ότι αυτός ο ήλιος που έδυσε, θα ανατείλει ίσως κάπου αλλού»…

 

INFO
«Ριχάρδος Β’ - Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά», του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Στο «Άλφα.Ιδέα» (28ης Οκτωβρίου 37, Αθήνα, www.alfaidea.gr)
Μετάφραση: Κ. Καρθαίος
Σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία: Marlene Kaminsky
Κατασκευή σκηνικού και σκηνικών αντικειμένων: Ρούλης και Γιώργος Αλαχούζος
Πρωτότυπη μουσική: Constantine
Σχεδιασμός φωτισμού: Σεσίλια Τσελεπίδη
Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής
Κινηματογράφηση trailer : Γιώργος Γεωργόπουλος – Multivision
Εκτέλεση παραγωγής: Πάνος Αγγελόπουλος

Παίζουν: Τάσος Νούσιας, Αλέξανδρος ΦΙλιππόπουλος
Φωνή της Βασίλισσας: Μάιρα Μηλολιδάκη

Κάθε Τετάρτη και Σάββατο στις 21.00
και Κυριακή στις 19.00
Μέχρι 11 Νοεμβρίου

*Φωτό και κεντρική φωτό: Δημοσθένης Γαλλής

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

DO IT YOURSELF

Make up στα ρούχα σου; Δες πώς να μη μείνει λεκές

Μια εύκολη λύση με κάτι που μάλλον έχεις ήδη στο μπάνιο σου

CELEBS

Υρώ Λούπη: Oι μοναδικές χειροτεχνίες της στο εξοχικό της στην Ερέτρια

Έχει μετατρέψει παλιά αντικείμενα σε ... «έργα τέχνης»

ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ

«Δεν φοβάμαι τα ελαττώματά μου. Λατρεύω τις ατέλειές μου» Lady Gaga

Happy birthday στη μία και μοναδική Lady Gaga