Αντώνης Λουδάρος: «Να "πετάμε’’ από τη ζωή μας τους ανθρώπους-βαρίδια»

Είναι μια χρονιά με πρόγραμμα φουλ  -πιο φουλ δε γίνεται. Διδάσκει στην δραματική σχολή «Ίασμος», πρωταγωνιστεί στον «Συμβολαιογράφο» με τον Σταμάτη Φασουλή, υποδύεται τον απαιτητικό πατέρα του «Αμαντέους Μότσαρτ» σε παιδική παράσταση  και δίνει σκηνοθετικές οδηγίες στο μιούζικαλ «Όνειρα γλυκά» και στην «Βασίλισσα του ρεμπέτικου, Ρόζα Εσκενάζυ», μια παράσταση για την οποία δηλώνει πολύ περήφανος. (Στο τέλος της συνέντευξης θα βρείς πού μπορείς να παρακολουθήσεις όλες τις δουλειές του Αντώνη Λουδάρου).

Ο Αντώνης Λουδάρος είναι από τους πολύ αγαπητούς ηθοποιούς, είναι ένας καλλιτέχνης που δουλεύει πολύ και κερδίζει τις εντυπώσεις με ό,τι κάνει στο θέατρο και την τηλεόραση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι εδώ και 30 ολόκληρα χρόνια δεν έχει περάσει ούτε μία σεζόν που δεν τον απολαύσαμε σε κάποια επιτυχία.  

«Γενικά είμαι τυχερός, αλλά έχω δουλέψει πάρα πολύ σκληρά. Έχω την υγεία μου, τη δουλειά που αγαπώ πολύ, έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ. Δε χρειάζεται κανείς κάτι παραπάνω»…

Δύο σκηνοθεσίες και δύο παραστάσεις επί σκηνής… Να φανταστώ ότι η κούρασή σας είναι τεράστια.
«Υπάρχει κούραση, αλλά ταυτόχρονα τεράστια χαρά και ισορροπεί τα πράγματα. Και δεν το λέω για να το πω, είναι αλήθεια».

Δεν σας μπερδεύει όλο αυτό;
«Η μεγάλη εμπειρία που έχω με βοηθάει. Και πρέπει να σας πω ότι όλες αυτές οι αλλαγές με βοηθάνε και μες στη μέρα, με κρατάνε πολύ ζωντανό. Με αυτή την έννοια δε με κουράζει όλο αυτό, με κρατάει σε μια εγρήγορση».

Ας τα δούμε ένα-ένα. «Συμβολαιογράφος». Πρέπει να είστε ευτυχής γι’ αυτή τη δουλειά.
«Το ήθελα πάρα πολλά χρόνια να παίξω με τον Σταμάτη Φασουλή. Συνήθως με σκηνοθετούσε, αλλά δεν είχα παίξει μαζί του. Δεν είναι μόνο υπέροχος καλλιτέχνης αλλά και άνθρωπος. Τον έχω ξεχωρίσει τον Σταμάτη γιατί μπορεί να είναι ταυτόχρονα στοργικός, απαιτητικός  -και αλίμονο αν δεν ήταν-  τρυφερός. Σε φροντίζει, έχει χιούμορ, μαθαίνεις πολλά μαζί του και είναι απίθανος όταν του ζητάς να σου πει ιστορίες, έχει μεγάλη γνώση του θεάτρου και των ανθρώπων του. Είναι απολαυστικός».   

Μιλάτε με κεφαλλονίτικη προφορά στην παράσταση. Σας δυσκόλεψε να το μάθετε αυτό;
«Οι πιο μεγάλοι μιλούν με κεφαλλονίτικη προφορά, εγώ, ο Σταμάτης και ο Γιάννης Καραμπέτσης μιλάμε λίγο πιο βαριά. Με δυσκόλεψε λίγο, δεν είναι μια καθομιλουμένη γλώσσα, έπρεπε να την προσεγγίσουμε τραγουδιστά και ανάλαφρα για να δώσουμε το ηχόχρωμα. Ο Σταμάτης με βοηθάει πάρα πολύ σε αυτό και σε όλα. Είναι πολύ ωραία στιγμή η συνεργασία μαζί του. Το ξαναλέω. Ο Πέτρος Ζούλιας είναι επίσης σε μεγάλα κέφια κάνοντας αυτή τη δουλειά».

Και εκτός αυτού, είστε και ο αυστηρός πατέρας του Μότσαρτ στην παιδική παράσταση…
«Είναι κι αυτή πολύ ωραία δουλειά με ωραία θεματολογία. Μου είχαν προτείνει και άλλα παιδικά φέτος και είχα πει όχι. Η παράσταση μιλάει για ένα παιδί που ήταν μουσική ιδιοφυία και έχει αφήσει ένα τεράστιο αποτύπωμα. Τι να πει κανείς για τον Μότσαρτ! Μια παράσταση από την οποία, οι νεαροί θεατές που έρχονται να παρακολουθήσουν, αποκτούν και γνώσεις γιατί είναι μια αληθινή ιστορία. Μαθαίνουν ποια ήταν η συνθήκη όταν συνέθεσε, πώς έγραψε μουσική, ποιο ρόλο έπαιξε ο πατέρας του. Ο πατέρας του, τον οποίο υποδύομαι εγώ, ήταν πιεστικός απέναντι στην μελέτη, ήταν και ο ίδιος πετυχημένος μουσικός, όχι βέβαια όπως ο γιος του, που τα παράτησε όλα γιατί κατάλαβε την ιδιοφυία του παιδιού του και κρεμάστηκε πάνω του και το εκπαίδευσε πολύ και αρκετά βάναυσα αρκετές φορές. Αυτό βέβαια είναι ένα κομμάτι που στην παράσταση δεν αναφέρεται έτσι ακριβώς, αλλά ψάχνοντας εγώ τον ρόλο έμαθα και γι’ αυτά. Αλλά έτσι ήταν τότε οι εποχές. Στην παράσταση είμαι ένας καταπιεστικός και αυστηρός μπαμπάς, αλλά στην πραγματικότητα εκείνος είχε φτάσει σε ακρότητες».

Έρχονται στο καμαρίνι για να σας ρωτήσουν πράγματα για τον Μότσαρτ;
«Ναι, είναι πολλά παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική και ρωτούν και πιάνουν συζητήσεις. Τουλάχιστον τα μισά παιδιά που παρακολουθούν είναι παιδιά που μαθαίνουν μουσικά όργανα. Αυτό πρέπει να μας δίνει κουράγιο γιατί φαίνεται ότι η επόμενη γενιά θα είναι πιο καλλιεργημένη, εξελιγμένη, θα έχει καλύτερη παιδεία».

Σκηνοθετείτε και το μιούζικαλ «Όνειρα γλυκά»
«Το οποίο θα χαρακτήριζα μιούζικαλ τσέπης: μικρό, για δύο πρόσωπα, την Ελπίδα (την γνωστή τραγουδίστρια) και τη Σαββίνα που έγραψε και το κείμενο. Μια κοπέλα που κάνει τον απολογισμό της ζωής της με αφορμή μια μετακόμιση: τι έχει κάνει μέχρι τώρα και τι πρέπει να κάνει από δω και πέρα. Και όπως μαζεύει τα πράγματά της κάνει ουσιαστικά έναν εσωτερικό μονόλογο και μιλάει με τον εαυτό της στο μέλλον. Είναι μια πολύ γλυκιά, τρυφερή κι ευαίσθητη παράσταση με πολύ ωραία τραγούδια».

Εσείς έχετε κάνει, όπως η πρωταγωνίστρια, απολογισμό της ζωής σας;
«Ουου! Κάθε 3-4 χρόνια, κάθε λίγο και λιγάκι, μη σου πω κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς! Σκέφτομαι τον χρόνο που έφυγε, τι έχω κάνει, τι όχι, ποιους ανθρώπους έχω πικράνει, με ποιους ήρθα πιο κοντά… Όλοι αυτό δεν κάνουμε; Και προσπαθούμε να διορθώσουμε και να γίνουμε καλύτεροι την επόμενη χρονιά».

Κάνετε διορθωτικές κινήσεις; Σε κάποιον που πληγώσατε, σε κάποιον που δεν είπατε αυτό που θέλατε να πείτε…
«Ναι, όλα τα έχω κάνει. Και κάνω αυτές τις διορθωτικές κινήσεις, όχι μόνο για να αποκαταστήσω αυτούς που πλήγωσα, αλλά και για να μην πληγώνω άλλο τον εαυτό μου. Κι έτσι, κάνω και κάτι άλλο. Αποφασίζω ότι κάποιοι άνθρωποι πρέπει να αποχωρήσουν από τη ζωή μου. Γιατί πρέπει να «πετάμε» από τη ζωή μας ανθρώπους-βαρίδια, εκείνους που δεν μας πάνε μπροστά, αυτούς με τους οποίους δε νιώθουμε εκείνη την «χημεία» που χρειάζεται για να λειτουργήσουν τα πράγματα. Τι να κάνουμε, δε γίνεται με όλους να είναι τέλεια. Καμμιά φορά είναι μάλιστα πολύ δύσκολο να προχωρήσεις σε αυτές τις διαδικασίες. Αλλά το να αποχαιρετάς ανθρώπους, ακόμη και με αυτό τον σκληρό τρόπο είναι ωφέλιμο. Πολλές φορές αναβάλλουμε το «ξεκαθάρισμα» γιατί οι προσωπικοί μας φόβοι μάς κρατάνε πίσω  -ας πούμε μπορεί να φοβόμαστε μήπως μείνουμε μόνοι-  αλλά  έτσι θυματοποιούμαστε εμείς. Βέβαια, αυτό είναι πολύ μεγάλη κουβέντα γιατί οι περισσότεροι έχουμε μάθει να ζούμε έτσι».

Δεν είναι και λίγο θέμα εκπαίδευσης; Μας έμαθαν -δυστυχώς- να λέμε περισσότερα ναι από όχι, ότι πρέπει όλους να τους ευχαριστούμε…
«Ναι, έτσι είναι, κάνουμε ότι μάς έμαθαν. Εγώ ότι έβλεπα στο σπίτι μου, αυτά έκανα. Όλο αυτό κάνουμε. Ποιος μας εκπαίδευσε να βάζουμε όρια; Κανείς. Αν η οικογένειά σου, σού προσέφερε αυτό σα γνώση είσαι τυχερός. Αλλά δε μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν, κανείς δεν είναι επαγγελματίας γονιός, κανείς δε ξέρει τα πάντα».

Στην ουσία δε μας μαθαίνουν να αγαπάμε τον εαυτό μας…
«Αυτό ακριβώς. Μακάρι να υπήρχε μάθημα από το δημοτικό για αυτό το θέμα γιατί έχει να κάνει με την προσωπική ευτυχία του καθενός και την προσωπική υγεία».

Τι διαφορετικό θα ήθελαν να έχουν κάνει οι άνθρωποι που σας μεγάλωσαν;
«Μμμμ… Τίποτα. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό μου, το πρώτο που μου έρχεται είναι ότι θα ήθελα να είχα περισσότερο τη μητέρα μου, να μην την είχα χάσει όταν ήμουν πολύ μικρός. Αυτό μόνο».

Την αναζητάτε στις σχέσεις σας; Συμβολικά. Την προστασία, την ασφάλεια…
«Με αυτή την έννοια ναι. Μα ποιος δεν τη θέλει την προστασία; Αλλά από την άλλη είναι δύσκολο να το απαντήσω απόλυτα. Γιατί σκέφτομαι ότι και όταν το έχω αυτό, το απομακρύνω ή απομακρύνομαι εγώ. Όπως κάνουμε και με τη μαμά μας. Μπορεί να θέλουμε να τη δούμε γιατί μας έχει λείψει και μόλις τη δούμε, να θέλουμε να φύγουμε να πάμε στους φίλους μας. Μόλις νιώσεις την ασφάλεια, θέλεις να πας ξανά στην ανασφάλεια. Θέλεις να κάνεις τη βόλτα σου και να ξαναγυρίσεις».

Παρακολουθώντας τις συνεντεύξεις σας διαπιστώνω ότι έχετε απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις. Ό,τι σας έχουν ρωτήσει, δεν είχατε κανένα πρόβλημα να το απαντήσετε. Δεν έχετε πει ποτέ πει όχι;
«Δε μου έχει τύχει ποτέ να είναι κάποιος δημοσιογράφος αγενής».

Καμμιά φορά ρωτάμε πράγματα που μπορεί να εκνευρίσουν. Εσάς δε σας έχει εκνευρίσει ποτέ μια ερώτηση;
«Ναι. Όταν την έχω απαντήσει χιλιάδες φορές και μου την ξανακάνουν για να ‘’πουλήσουν’’. Αλλά και πάλι το κατανοώ γιατί φαντάζομαι ότι μετά θα του πουν ‘’μα καλά δε ρώτησες αυτό κι εμείς τι θα πουλήσουμε’’; Καταλαβαίνω. Από ένα σημείο και μετά λέω ΄΄παιδιά βαρέθηκα΄΄».

Ποια ερώτηση δεν σας έχουν κάνει ποτέ;
«Χα χα χα! Ξέρω γω; Τι νούμερο παπούτσι φοράω».

Τι φοράτε λοιπόν;
«47. Νονά με ακούς; Χα χα»!

Τι δώρο θα θέλατε πραγματικά να σας κάνουν τώρα;
«Θα ήθελα ένα ταξίδι στη Disneyland της Αμερικής. Αλλά είναι ακριβό δώρο για να το ζητήσω και μακρινό όνειρο».

Ποια είναι η μεγαλύτερη σας αλλαγή στο πέρασμα των χρόνων;
«Είμαι πολύ πιο γρήγορος στις αποφάσεις μου πια. Δεν έχω την υπομονή που είχα. Βγάζω πιο γρήγορα ανθρώπους από τη ζωή μου. Αυτούς πρέπει να βγάλω εννοώ».

Θα θέλατε να αποκτήσετε παιδί; Να έχετε μια συνέχεια;
«Όχι, με την έννοια της συνέχειας, του εγωισμού. Αλλά εδώ που τα λέμε, δε νομίζω ότι θα ήμουν και πολύ καλός γονιός. Έχει τρομερές απαιτήσεις ένα παιδί και τεράστιες ανάγκες που πρέπει να του καλύψεις. Εγώ με τον δρόμο που έχω πάρει, δε ξέρω αν θα μπορούσα να του δώσω όλα αυτά που θα χρειαζόταν. Ιδεατά, στο μυαλό μου, θα μπορούσα να είμαι πολύ καλός αλλά θέλει πολύ χρόνο, πολύ κόπο να μεγαλώσεις έναν σωστό άνθρωπο. Διάλεξα κι έναν δρόμο που έχει να κάνει πολύ με το «εγώ» και την καριέρα, με την προβολή, δε σου αφήνει περιθώρια αυτό να ασχολείσαι με τους άλλους γιατί ασχολείσαι πολύ με τον εαυτό σου. Είναι η φύση αυτής της εργασίας που είναι αρκετά εγωιστική. Δε μου λείπουν πάντως τα παιδιά, έχω πολλά βαφτιστήρια, πολλά ανίψια, παιδιά συναδέλφων που βρισκόμαστε με μεγάλη χαρά. Γι’ αυτό κάνω και παιδικό θέατρο. Το να έχεις παιδιά θεατές, σού καλύπτει κι ένα κομμάτι γονεικό».

Έχετε σκεφτεί πώς θα είναι η ζωή σας 30 χρόνια μετά;
«Μακάρι να μπορούσα να το ξέρω αυτό. Ευελπιστώ σε κάποια πράγματα: Να είμαι καλά, να έχω το μυαλό μέσα στο κεφάλι μου, να είμαι πλήρης και να νιώθω ευχαρίστηση για το δώρο που μου έχει δοθεί: τη ζωή. Ωραία είναι τα θέατρα, ωραίες οι καριέρες, ωραία είναι όλα αυτά. Αλλά εκείνα που προανέφερα είναι τα πιο σπουδαία. Μικρός δεν το καταλάβαινα, το άκουγα και έλεγα πόσο κλισέ είναι η ευχή για σωματική και ψυχική υγεία, το να νιώθεις καλά, όμως η ζωή τι είναι; Ένα μονοπάτι που ο καθένας πρέπει να πάρει για να οδηγηθεί στην προσωπική ου ευτυχία. Αυτό θέλω. Να είμαι καλά και ευτυχισμένος σε 30 χρόνια. Δε με νοιάζει τι θα κάνω και πώς. Με νοιάζει να είμαι καλά».

Είστε στο σωστό μονοπάτι που οδηγεί προς την ευτυχία;
«Ναι, τα πράγματα μού δείχνουν αυτό. Τώρα, αν χαθώ και λίγο μέσα στο δάσος, δεν πειράζει. Κι αυτό μέσα στην περιπέτεια της ζωής είναι».

Δεν τον φοβάστε τον λύκο;
«Τον λύκο τον φοβόμαστε γιατί έχουμε μάθει ότι πρέπει να τον φοβόμαστε. Ο λύκος μπορεί καμιά φορά να είναι αρνάκι και να νομίζουμε ότι είναι λύκος. Ο καθένας έχει τον δικό του λύκο που φοβάται».
 

INFO
"Ο συμβολαιογράφος" του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή
Θέατρο «Χώρα»
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Μουσική: Παναγιώτης Αυγερινός
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου
Παραγωγή: Χώρα ΑΕΒΕ Πολιτιστικές Εκδηλώσεις
Πρωταγωνιστούν:
Σταμάτης Φασουλής, Αντώνης Λουδάρος, Ευγενία Δημητροπούλου, Ρένος Ρώτας, Δημήτρης Καραμπέτσης, Κώστας Φαλελάκης, Αλέξανδρος Πέρρος, Μαίρη Χάγια, Όλγα Σκιαδαρέση

Amadeus Mozart, το παιδί θαύμα
Παιδική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά
Σκηνοθεσία: Ρέινα Σ. Εσκενάζυ
Ιστορική μελέτη, κείμενο & μουσική: Θωμάς Καραχάλιος
Χορογραφία: Μόνικα Κολοκοτρώνη
Χορογραφία κινησιολογία για μπαλαρίνες: Δημήτρης Μαργαρίτης
Κοστούμια σκηνικά: Στέλιος Κουτρούλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Κατασκευές: Τόλιας Τούντας
Παίζουν:
Αντώνης Λουδάρος, Δημήτρης Ραφαήλος, Λία Τσάνα, Ελίνα Γιαννάκη, Μάνος Παπαδάς, Ελευθερία Παρασκευά, Κατερίνα Αντζουλάτου, Βαρβάρα Καρά
Μπαλαρίνες: Άννα Μεγαλοοικονόμου, Έφη Μπάστα

«Όνειρα γλυκά»
Γυάλινο Θέατρο
Μουσικοθεατρική της Σαλίνας Γαβαλά
Σκηνοθεσία: Αντώνης Λουδάρος
Ερμηνεύουν: Ελπίδα, Σ. Γαβαλά.
Η μουσική ερμηνεύεται ζωντανά

«Ρόζα Εσκενάζυ, η βασίλισσα του ρεμπέτικου», του Παναγιώτη Μέντη
Αγγέλων Βήμα
Σκηνοθεσία: Αντώνης Λουδάρος
Την Ρόζα υποδύεται η Νεφέλη Ορφανού
Στα τραγούδια η Μαρία Σουλτάτου και η μικρή Παναγιώτα Ζαρείφη
Ακούγονται οι ηθοποιοί: Θανάσης Κουρλαμπάς, Φάνης  Μουρατίδης, Θοδωρής  Μπουζικάκος, Παύλος Ορκόπουλος, Γιάννης  Στάνκογλου