Μάριος Λεβέντης: «Στο σχολείο καθόμουν πάντα στο πρώτο θρανίο»

Το παιδί αυτό, όταν γράφει ζωγραφίζει. Ναι, αλήθεια, αυτό κάνει. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Είναι ο μάγος των λέξεων, τον διαβάζεις και μπαίνεις στις εικόνες του, τον ακούς και ταξιδεύεις, λες δε μπορεί, τόσο νέος με τόσο μεστό λόγο, τόση ωριμότητα… Χωρίς να έχει καμιά διάθεση εντυπωσιασμού, ο Μάριος είναι έτσι ακριβώς! Ένας χαρισματικός νέος που -ευτυχώς- έχει ήδη βρει τη θέση του στον χώρο της τέχνης.

Διαβάζοντας τα ποιήματά του, αν δεν ήξερα ότι τα έχει γράψει εκείνος, θα νόμιζα ότι την πένα την ώρα της γραφής την κρατούσε κάποιος άλλος. Ένας άνθρωπος άλλης ηλικίας, με μεγάλη εμπειρία ζωής. Αναρωτιέμαι από πού πηγάζει όλη αυτή η ωριμότητα, από που βγαίνουν όλα αυτά…
 

«Πάντα υπήρχε σα σχόλιο αυτό: πως οι γραπτές καταθέσεις δεν ήταν συμβατές με την ηλικία μου. Με έβρισκαν πιο ώριμο, λες κι αυτό ήταν το πιο ευφάνταστο χαρακτηριστικό μου.  Ήταν όμως. Ήταν η δική μου σκηνική ηλικία από τα αντανακλαστικά της ζωής μου. Κι εγώ το σκέφτομαι συχνά από πού πηγάζουν όλα αυτά, με το ίδιο έντονο ερωτηματικό, όπως το δικό σας τώρα.  Έσπασαν πολύ νωρίς οι σωλήνες μέσα μου.  Ό,τι στέρεο και πυκνό βλέπει ο κόσμος στα βιβλία μου, είναι το νερό που έχω στον οργανισμό μου».

Ο Μάριος  γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπουδάζει στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στα ελληνικά γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 2015 με το θεατρικό έργο «Μωβ με γκρι» (Εκδόσεις: Διάνυσμα). Το 2016 και το 2017 ακολούθησαν η ποιητική συλλογή «Η δεύτερη άνοιξη» και το δεύτερο θεατρικό έργο του «Τελευταία απόστροφος» (Εκδόσεις: Γαβριηλίδης).

Το 2018 τον εμπιστεύεται ο Γιώργος Χρονάς, δημοσιεύοντας το βιβλίο «Αυτόγραφο» (Εκδόσεις Οδός Πανός). 
Έγραψε δοκίμια στον διαδικτυακό στίβο δημοσιογραφίας και τέχνης. Μελοποιήθηκαν τραγούδια του, ενώ τιμήθηκε πολλές φορές σε ανθολόγια ποίησης.
Θα τον αφήσω να μιλήσει, χωρίς να παρέμβω. Σου τον παραδίδω ατόφιο. Μπορείς να τον απολαύσεις.

«Πότε κατάλαβα ότι γράφω καλά; Δεν το κατάλαβα γιατί δεν το αποδέχτηκα. Είπα «γράφω». Το ρήμα κράτησα, όχι το επίρρημα.  Όταν αποδεχτείς το καλό, παύει να σε τυραννάει. Και η δουλειά μου ό,τι κι αν είναι, επιζητώ να έχει ευθύνες».  

«Στο σχολείο καθόμουν πάντα στο πρώτο θρανίο, είχα μόνιμα ενστάσεις και απορίες για να δημιουργώ βάθος. Το προσωπικό μου βάθος. Δεν με γοήτευσε πότε η επιφάνεια της δραστηριότητας. Ήθελα πάντα να πηγαίνω ένα μέτρο παρακάτω από το δεδομένο».

«Παρακολουθούσα από παιδί θέατρο. Εκεί έμαθα να διαβάζω. Κάθε παράσταση που πήγαινα να δω, δεν είχε ποτέ μόνο τα μάτια μου, είχε και τα χέρια μου. Το ξεφύλλιζα, το φυλλομετρούσα το έργο, το άγγιζα».  

«Τι με εμπνέει; Κάθε είδους απώλεια. Η ανθρώπινη ανεπάρκεια. Δουλεύω τις σκοτεινές ώρες και νοιώθω μέρος της συνομωσίας που στήνει η νύχτα».

«Προτέρημά μου είναι ότι παραδέχομαι πως έχω ελαττώματα και βελτιώνω όσο αντέχω τις εκδοχές τους». 

«Αν είναι αλήθεια ότι οι καλλιτέχνες δημιουργούν όταν πονούν; Είμαι ένας πιστός άνθρωπος, με συγκινήσεις, δεν ξέρω αν αυτό είναι ο καλλιτέχνης, δυσκολεύομαι να με ορίσω έτσι, είναι πολύ φαντασμαγορικό αυτό. Δεν  δημιουργώ πια στην «κοινοτοπία» του πόνου, αλλά σε μια πρωτόγνωρη συγκίνηση που μου αποκαλύπτεται».

«Το καλύτερο γραπτό μου είναι πάντα το τελευταίο, με την έννοια του πρόσφατου, ακριβώς γιατί έχει το παράσημο της εξέλιξης. Το «Αυτόγραφο», φερ’ ειπείν, έχει το περισσότερο ‘’αίμα’’. Την πλήρη αλήθεια; Κάθε έργο που κάνω και βγαίνει, αποτελεί το εισαγωγικό σημείωμα για το επόμενο».

«H συνεργασία μου με τον Γιώργο Χρονά είναι μια σχέση αλληλοσεβασμού και αλληλοεκτίμησης. Είναι θαυμάσιο λοιπόν, να επικοινωνούν επί της ουσίας δύο άνθρωποι με τόσο καλό σήμα»!

«Δεν ξέρω αν είναι προσόν τόση εμπειρία ζωής. Χειρότερη βρίσκω την απειρία στο ανέμελο, ευτυχώς το διατήρησα με τα δόντια και τα νύχια της καρδιάς». 

«Αν είναι ευχή ή κατάρα να είναι κάποιος λίγο πιο πάνω από τους άλλους με ρωτάς. Μα δεν αισθάνομαι πιο πάνω από κανέναν. Αυτό το παραισθησιογόνο, δεν μου το επέτρεψα ποτέ. Άλλωστε το υψόμετρο ζαλίζει»…

«Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως ο μεγαλύτερος φόβος μου, δεν μου ανήκει. Ανήκει σ’ εκείνους όλους που αγαπώ και προσεύχομαι να είμαι δίπλα τους».

 «Ο Μάριος 20 χρόνια μετά; Σαν υπότιτλος σίκουελ ακούγεται και η ζωή δεν είναι ταινία. Είναι μια απρόβλεπτη σκηνή που κρατάει ελάχιστα».

«Τι με θυμώνει; Το ότι η υποκρισία έχει κάνει έξωση στην εντιμότητα. Ας αφήσουμε επιτέλους την είδηση και ας σταθούμε στο γεγονός. Και το πιο θλιβερό γεγονός είναι ότι άνθρωποι υπεκφεύγουν από την ανθρωπιά τους. Αν δεν πέσει η κυβέρνηση του εγωισμού δε θα μείνει καρφί για να στεριώσουμε. Όποιο δάφνινο στεφάνι και να κρεμάμε θα πέφτει»…