Τάσος Ιορδανίδης: «Ελπίζω ότι για την Ελλάδα έρχεται κάτι καλύτερο»!

Φέτος, στο θέατρο Άνεσις, βρίσκει το θάρρος να αναμετρηθεί με έναν από τους μεγαλύτερους ρόλους του παγκόσμιου θεατρικού ρεπερτορίου, αυτόν του Στάνλεϊ Κοβάλσκι, στο Λεωφορείο ο Πόθος του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία του Γεωργιανιού Λεβάν Τουλάτζε και με την Κατερίνα Λέχου στον ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά. 

Παράλληλα, τον βλέπουμε και στην τηλεόραση σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, στην καινούργια τηλεοπτική σειρά του Mega, Οι Ηρωίδες. 

Και δεν είναι μόνο, που ως ηθοποιός, ο Τάσος Ιορδανίδης παίρνει ρίσκα για τους ρόλους που ερμηνεύει, αλλά τολμάει και κάτι ακόμα: Eν μέσω κρίσης, αναλαμβάνει το βάρος της διαχείρισης ενός θεάτρου (του θεάτρου Άνεσις) για να εκπληρώσει τα καλλιτεχνικά του όνειρα. Γιατί είναι ένας καλλιτέχνης που αντιπαθεί, όπως λέει, την προχειρότητα. Και ένας σύντροφος που είναι περήφανος για τη γυναίκα του, την ηθοποιό Θάλεια Ματίκα, και το φωνάζει. Και ένας πατέρας που ανυπομονεί να δει τον γιο του να μεγαλώνει. Και την ίδια στιγμή ένας υπέροχος, ευγενικός, ευχάριστος άντρας που μιλάει στο allyou.gr για την ελπίδα του πως για την Ελλάδα τα καλύτερα έρχονται, για την πίστη του στην έννοια «πολιτισμός» και,φυσικά, για τον δικό του, εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μας, Στάνλεϊ Κοβάλσκι. 

Πώς αποφάσισες να ερμηνεύσεις τον μυθικό Στάνλεϊ Κοβάλσκι; Και με ποιο κριτήριο επίλεξες να ανεβάσεις στο θέατρο σου το, επίσης μυθικό, Λεωφορείο ο Πόθος;

To "Λεωφορείο ο Πόθος" είναι ένα σπουδαίο έργο. Ένα έργο που κάθε ηθοποιός θα ήθελε να παίξει στη ζωή του. Είναι ένα έργο κλασικού ρεπερτορίου, με μεγάλη αξία και σημασία. Εγώ, λοιπόν, έχοντας στο μυαλό μου την συνεργασία μου με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλου στο "Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην" ένιωθα την ανάγκη να βρω και να ανεβάσω ένα έργο αντίστοιχης σπουδαιότητας. Άρα εξ' αρχής προσανατολιζόμουν σε κάτι κλασικό. Την ίδια στιγμή, η συνάντηση με την Κατερίνα Λέχου, η οποία βρίσκεται πλέον σε μια ηλικιακή αλλά και καλλιτεχνική ωριμότητα ώστε να ερμηνεύσει υπέροχα – κατά  τη γνώμη μου – έναν τεράστιο ρόλο όπως είναι αυτός της Μπλανς Ντιμπουά, έκανε την όλη ιδέα να κλειδώσει. Έτσι, βγήκαμε στην αναζήτηση ιδανικού σκηνοθέτη, ο οποίος ήρθε τελικά στο πρόσωπο του Λεβάν Τουλάτζε. 

Τι ξεχωρίζεις, μέχρι στιγμής, από τη συνεργασία μαζί του;

Πρώτα απ' όλα, μιλάμε για έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη. Έναν άνθρωπο που έχει τον σωστό τρόπο να σε οδηγήσει και σε κατευθύνει μέσα στο έργο και μέσα στον ρόλο. Αυτό όμως που θαύμασα περισσότερο στην δουλειά του ήταν το ότι ήρθε στο θέατρο έχοντας μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα του τι ήθελε από εμάς και του πώς ονειρευόταν αυτή την παράσταση. Είναι ένας σκηνοθέτης με όραμα και άποψη, που ξέρει πολύ καλά τι του αρέσει και πώς να το δημιουργήσει.

Όταν αποφάσισες να υποδυθείς τον Κοβάλσκι, δεν αισθάνθηκες να σε κυριεύει το άγχος της σύγκρισης με τον Μάρλον Μπράντο που έπαιξε τον ίδιο ρόλο στην θρυλική, πια, ταινία;

H σύγκριση δεν είναι κάτι που με άγχωνε ποτέ. Είναι λογικό όταν παίζεις έναν ρόλο να πέφτεις και στη σύγκριση. Το θέμα όμως, ή το μεγάλο στοίχημα αν θέλεις, είναι τι καταφέρνεις να κάνεις εσύ ο ίδιος με τον ρόλο που σου δίνεται. Όχι τι έκαναν οι άλλοι.

Ποιο είναι το στοίχημα που έβαλες εσύ με τον εαυτό σου αναλαμβάνοντας αυτό τον ρόλο;

Ίσως η λέξη «στοίχημα» να μην είναι ακριβώς σωστή, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν βάζω ποτέ κάποιο στοίχημα αναλαμβάνοντας έναν ρόλο. Αυτό που σίγουρα προσπαθώ κάθε φορά να κάνω είναι να μπω μέσα στον ρόλο και να τον καταλάβω. Να περπατήσω με τα δικά του παπούτσια. Ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι είναι ένας άντρας που μεγάλωσε κάπως και έχει συγκεκριμένα βιώματα, τα οποία εξηγούν τις συμπεριφορές του. Αυτό που προσπάθησα λοιπόν να κάνω ήταν να τον καταλάβω και να τον δικαιολογήσω. Να κατανοήσω γιατί συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται.

Στην καινούργια τηλεοπτική σειρά του Mega, Οι Ηρωίδες, υποδύεσαι τον διευθυντή μιας μεγάλης εφημερίδας ο οποίος, ένα ωραίο πρωί, κλείνει ολόκληρο τον τομέα των Πολιτισμικών του εντύπου. Στη δική σου τη ζωή η έννοια του πολιτισμού τι θέση έχει;

Πάρα πολλή υψηλή. Γι' αυτό, άλλωστε, είμαι και ηθοποιός, γι' αυτό αγαπώ τόσο πολύ αυτή τη δουλειά και προσπαθώ τόσο γι' αυτήν. Και νομίζω ότι τα πράγματα στις ζωές μας θα ήταν πολύ καλύτερα εάν ο πολιτισμός είχε μια αντίστοιχα υψηλή θέση για όλους μας. 

Στην Ελλάδα ο πολιτισμός έχει τη θέση που θα έπρεπε;

(Γέλια). Αυτό ακριβώς υπονοούσα. Όχι. Στην Ελλάδα ο πολιτισμός έχει χάσει τον δρόμο του και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί είμαστε μία χώρα με πολλή μεγάλη Ιστορία. Και δεν μιλάω για την Ιστορία μας από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αλλά για την πολιτισμική μας Ιστορία και κληρονομία. Για τα σπουδαία πράγματα που κάποτε γεννήθηκαν σε αυτόν τον τόπο και που δεν έχουν καμία απολύτως συνέχεια. Αυτό το βλέπεις και στις επιλογές του κόσμου, στα πράγματα που επιλέγει να δει, προκειμένου να ψυχαγωγηθεί. Δεν εννοώ με αυτό ότι όλα τα πράγματα στη ζωή μας πρέπει να είναι σοβαρά ή να έχουν από πίσω κάποιο βαθύτερο νόημα. Και το γέλιο χρειάζεται και η ελαφρύτητα, αν θες. Είναι όμως η ποιότητα αυτού του γέλιου που κάνει τη διαφορά. Άλλο το γέλιο κι άλλο το χάχανο.

Στο θέατρο πρωταγωνιστείς σε ένα δραματικό έργο, ενώ στην τηλεόραση σε μια σειρά με αρκετά κωμικά στοιχεία. Στην προσωπική σου ζωή τι ισορροπίες υπάρχουν ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό στοιχείo;

Αυτές που χρειάζεται νομίζω. Η ζωή, βλέπεις, τα εμπεριέχει όλα. Μέσα στην πιο τραγική κατάσταση μπορεί να συμβεί κάτι που να σε κάνει να γελάσεις μέχρι δακρύων και την ίδια στιγμή κάτω από κάτι πάρα πολύ κωμικό να κρύβεται πολύς πόνος και μεγάλο δράμα. Έτσι είναι η ζωή, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. 

Η συνεργασία με την Αλεξάνδρα Κ* στις Ηρωίδες πώς προέκυψε;

Το σενάριο από τις Ηρωίδες έπεσε στα χέρια μου εντελώς τυχαία και μου άρεσε πάρα πολύ. Κι έτσι επικοινώνησα εγώ ο ίδιος μαζί της και μιλήσαμε για τον ρόλο. Και έδεσε το πράγμα. Αυτό είναι κάτι που μου συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια γιατί γενικά δεν αγαπώ ιδιαίτερα την τηλεόραση. 

Πιστεύω πως η τηλεόραση έχει αναγκαστικά μια προχειρότητα και δεν μου αρέσουν τα πράγματα που γίνονται με προχειρότητα. Αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει στο σήριαλ αυτό. Είναι μια υπέροχη και πάρα πολύ προσεγμένη δουλειά και μπορώ να πω ότι δικαιώθηκα πλήρως στην επιλογή μου να συμμετέχω σε αυτή. 

Πώς φαντάζεσαι την Ελλάδα από σήμερα το πρωί και μετά;

Θα δείξει... (γέλια). Κοίτα, ελπίζουμε πάντα για το καλύτερο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί δεν μπορείς να μην ελπίζεις και να μην κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να δεις την αλλαγή να έρχεται. Τώρα το τι θα συμβεί κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Το σημαντικό πάντως είναι να ξεφύγουμε με κάποιον τρόπο από την τωρινή κατάσταση, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι αποτρόπεα. Κι αυτό είναι κάτι που βλέπεις κάθε μέρα γύρω σου, στα πάντα. Ίσως για μένα που είμαι καλλιτέχνης τα πράγματα να μην είναι τόσο σκοτεινά γιατί, ξέρεις, όταν δημιουργείς κατά κάποιον τρόπο αποσυμπιέζεσαι. Εκτονώνεσαι. Ό,τι προβλήματα κι αν έχεις βρίσκεις μέσο για να τα ξεσπάσεις. Κάθε φορά όμως που βγαίνω στον δρόμο και βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου ή όταν πηγαίνω για καφέ με έναν φίλο που δεν έχει σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο, τότε συνειδητοποιώ όλη τη μαυρίλα και τα σύννεφα που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας. Όταν ζεις, λοιπόν, αυτή την κατάσταση δεν μπορείς να μην ελπίζεις ότι θα έρθει κάτι καλύτερο.Αυτό που ζούμε δεν αντέχεται άλλο.

Πώς αποφασίζει ένας νέος άνθρωπος εν μέσω κρίσης να αναλάβει την διαχείριση ενός θεάτρου;

Νομίζω ότι όλο αυτό ξεκίνησε από την προσωπική ματαιοδοξία μου και από τη θέληση μου να ελέγχω εγώ ο ίδιος το τι θα παίξω. Έχει να κάνει με μια φιλοδοξία να φτιάξω πράγματα ακριβώς όπως τα θέλω εγώ. Σίγουρα ήταν μια απόφαση αρκετά δύσκολη η οποία στην πράξη αποδείχθηκε ακόμη δυσκολότερη. Γιατί συγκρούεται ο ρόλος του παραγωγού, δηλαδή του ανθρώπου που παίζει τα χρήματα του, τα χρήματα του σπιτιού του και της οικογένειας του, με τον ρόλο του καλλιτέχνη. Του ανθρώπου που οδηγείται από τις ανησυχίες του, από τις δημιουργικές του ανάγκες και επιθυμίες. Ήταν μια δύσκολη κίνηση, λοιπόν, αλλά την ίδια στιγμή ήταν και μία κίνηση ματαιοδοξίας. Μιας υγιούς ματαιοδοξίας θέλω να πιστεύω, πάντως.(γέλια)

Tα δύο προηγούμενα χρόνια συνεργάστηκες με τον σπουδαίο Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Πώς είναι για ένα νέο ηθοποιό να δουλεύει με έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη;

Tεράστιο πράγμα, δεν το συζητώ. Πρώτα απ' όλα δεν θα πω τίποτα για τις υποκριτικές του δυνατότητες, για το πόσο καλός ηθοποιός είναι. Αυτό νομίζω το ξέρει όλος ο κόσμος. Την ίδια στιγμή όμως είναι και ένας σπουδαίος καλλιτέχνης. Είναι ένας άνθρωπος που έχει τον τρόπο να σου μεταδώσει τις γνώσεις του και την αγάπη του γι' αυτό που κάνει. Εγώ στον Γιώργο Μιχαλακόπουλο χρωστάω πάρα πολλά. Του χρωστάω την σοβαρότητα, την υπευθυνότητα και την αφοσίωση με την οποία βλέπω πλέον τη δουλειά αυτή. Μου έμαθε τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός. 

Eσύ θα μπορούσες να ασχοληθείς κάποτε με την πολιτική όπως αποφασίζουν και κάνουν όλο και περισσότεροι συνάδελφοι σου;

Όχι, με τίποτα. Είναι κάτι που και δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αλλά που δεν θα ήθελα κι όλας να το κάνω. Είναι σημαντικό αυτό γιατί πολλές φορές στη ζωή δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα, αλλά τα θέλουμε. Η πολιτική για μένα δεν είναι ένα από αυτά. (γέλια). Η μόνη πολιτική έκφραση που επιθυμώ να έχω είναι μέσα από τη δουλειά μου και από τα έργα που επιλέγω να ανεβάσω.

Δουλεύεις πολύ και την ίδια στιγμή μεγαλώνεις ένα παιδί. Πώς κρατιούνται οι ισορροπίες ανάμεσα σε έναν πολυάσχολο μπαμπά και έναν μικρό γιο;

Κρατιούνται εύκολα, γιατί υπήρξα πάρα πολύ τυχερός στην επιλογή συντρόφου. Με τη γυναίκα μου μοιραζόμαστε τα πάντα και ξέρουμε και οι δύο από την πρώτη στιγμή πως η πρώτη μας προτεραιότητα είναι η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση αυτού του παιδιού. Πρώτα αυτό και μετά όλα τα άλλα. 

Σε παλαιότερη συνέντευξη σου είχες πει ότι ανυπομονείς για τον πρώτο καυγά με τον γιο σου.

Εννοείται! Πώς και πώς το περιμένω. Και νομίζω ότι είναι κάτι απολύτως υγιές. Όταν αρχίσεις να τσακώνεσαι με τα παιδιά σου σημαίνει ότι έχουν αρχίσει να αποκτούν δικιά τους άποψη, δική τους προσωπικότητα, δικά τους θέλω. Δεν θα ήθελα να έχω ένα παιδι πειθήνιο και υπάκουο που δεν θα αμφισβητούσε τα όσα έμαθε μέσα στο σπίτι του. Ο κόσμος προχωράει και εξελίσσεται επειδή οι άνθρωποι κάποια στιγμή αμφισβητούν αυτά που ξέρουν.

Για τι άλλο ανυπομονείς;

Να τον δω να μεγαλώνει. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να σκέφτονται το «μετά». Είμαι περισσότερο του «εδώ και τώρα». Θέλω να ζήσω την κάθε στιγμή μαζί του και για το μέλλον βλέπουμε.

Εσύ συγκρούστηκες ποτέ με τους δικούς σου;

Καλά, εννoείται. Από νωρίς και πάρα πολλές φορές. Ειδικά με τη μητέρα μου που έχω την τύχη να βρίσκεται ακόμα στη ζωή συγκρουόμαστε ακόμα σήμερα συνέχεια. Και κάθε μέρα μη σου πω (γέλια). 

Σχεδιάζετε να ξαναβρεθείτε στη σκηνή με τη σύζυγο σου, τη Θάλεια Ματίκα;

Φυσικά! Και για να σου πω την αλήθεια μου έχει λείψει η Θάλεια από τη σκηνή, δίπλα μου. Απλά τον τελευταίο καιρό έχουν προκύψει και για τους δυο μας άλλες συνεργασίες που μας ενδιέφεραν πολύ και θέλαμε να τις κάνουμε. Για τη Θάλεια φέτος είναι η σύμπραξη με τη Χρυσούλα Διαβάτη στο Δυο Γυναίκες Χορεύουν στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκη, σε δική μου σκηνοθεσία. Για μένα είναι ο Κοβάλσκι στο Λεωφορείο ο Πόθος με την Κατερίνα Λέχου. Στο μέλλον πιστεύω , όμως, ότι θα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε παρέα πολλά πράγματα...

Ταυτότητα παράστασης:

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Σκηνοθεσία: Λεβάν Τσουλάτζε

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Σκηνικά - Κουστούμια: Σταύρος Λίτινας

Εικαστική επιμέλεια: Αλίνα Αναστασιάδη

Φωτογραφία : Μελίνα Δόσιου 

Πρωταγωνιστούν:

Κατερίνα Λέχου, Τάσος Ιορδανίδης, Δημήτρης Καπετανάκος, Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου, Δημήτρης Διακοσάββας, Μαριάνθη Φωτάκη, Αντώνης Βαρθαλίτης