Skip to main content

INTERVIEW

Γρηγόρης Βαλτινός: «Θαυμάζω την ολιγάρκεια»

Ο Γρηγόρης Βαλτινός ξέρει! Γνωρίζει το θέατρο, ξέρει τη ζωή. Ήξερε, ξερει και θα ξέρει τον έρωτα.



Ξέρει, όμως, και ισορροπίες! Γι' αυτό λειτουργεί υποδειγματικά ως οικογενειάρχης, αλλά και ως θιασάρχης. Είναι χαρισματικός, αστείρευτος, γοητευτικός, σπουδαίος ηθοποιός, με μια δική του οπτική για το κάθε τι. Κουβεντιάζοντας μαζί του μαθαίνεις, μέσα από τις απαντήσεις του, τόσα  πράγματα, που και δεν χορταίνεις να τον ακούς και εύχεσαι η κουβέντα μαζί του να μην τελειώσει ποτέ! 

Στην φετινή, πολύ πετυχημένη γι' αυτόν, θεατρική σεζόν υποδύεται τον σκηνοθέτη Βίτο Πινιόλι, στην ερωτική κωμωδία “Ήρθες και θα μείνεις”, όπου πρωταγωνιστεί δίπλα στην δική του, ιδανική Λώρα Μπλάου, κατά κόσμον Ζέτα Μακρυπούλια. Σύντομα (τον Απρίλιο για την ακρίβεια) θα ξαναγίνει ο Τέβιε του Βιολιστή στη Στέγη σε μιά παράσταση στην οποία – όπως μας λέει – θα βρίσκει πάντα καλούς λόγους για να επιστρέφει. Αυτή τη φορά στο θέατρο Badminton. 

Μέχρι τότε, ο Γρηγόρης Βαλτινός μιλάει αποκλειστικά στο allyou.gr για όλους και για όλα: για  τους λόγους που η Ελλάδα έφτασε στην κρίση που βιώνει σήμερα, για την σχέση του με τα παιδιά του, για τον υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, για το τι πρέπει να κάνεις αν πέσεις πάνω σε “κακό timing” αλλά και για τον κεραυνοβόλο έρωτα...

Φέτος σας βλέπουμε στην ερωτική κωμωδία “Ήρθες και θα μείνεις” στο θέατρο Ιλίσια. Τι ακριβώς γίνεται σ’ αυτό το έργο;

Το “Ήρθες και θα μείνεις” είναι ουσιαστικά η πραγματική ιστορία των δύο συγγραφέων του έργου, της Ρενέ Τέιλορ και του Τζόζεφ Μπολόνια. Εκείνη είναι μία άνεργη και άφραγκη ηθοποιός, απογοητευμένη και κουρασμένη, που ονειρεύεται δύο πράγματα στη ζωή της: να κάνει καριέρα και να ζήσει τον μεγάλο και απόλυτο έρωτα. Κάποια στιγμή εμφανίζεται στην πόρτα του σπιτιού της ένας σκηνοθέτης – εγώ δηλαδή – για να μιλήσει μαζί της για μία θεατρική παραγωγή. Και τότε η Λώρα αποφασίζει να τον κρατήσει στο διαμέρισμα της για πάντα, διεκδικώντας στο πρόσωπο του όλα της τα όνειρα.

Πόσο φανατικά πρέπει να διεκδικούμε στη ζωή το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει;

Το να διεκδικείς είναι καταπληκτικό και δικαιολογημένο. Το να επιμένεις για κάποιον που δεν σε θέλει δεν είναι. Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ στη ζωή μου να επιμείνω για μία γυναίκα που θα μου είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν με θέλει. Γιατί να επιμείνω δηλαδή; Το βρίσκω κουτό, το βρίσκω ανόητο. Όταν ο άλλος δεν σε θέλει, πάει να πει ότι δεν του κάνεις. Τέλος. Και κάτω να χτυπιέσαι δεν υπάρχει περίπτωση να τον πείσεις ότι του κάνεις. Κάποια πράγματα απλά δεν γίνεται να συμβούν. Καλό είναι να το παίρνουμε απόφαση και να συνεχίζουμε τη ζωή μας. 

Υπάρχει όμως και αυτό που συχνά ονομάζουμε “κακό timing”...

(Γέλια) Α ναι, υπάρχει κι αυτό.... Τόσα τραγούδια έχουν γραφτεί γι' αυτό το θέμα, αλίμονο. Πώς το λέει το άλλο; “Παντρεμένοι κι οι δυο...” κτλ. Να σου πω την αλήθεια, για μένα το ίδιο πράγμα είναι. Δεν έχει νόημα. Εγώ την άλλη θέλω να την βρω ελεύθερη για να κάνω κίνηση. Δεν θέλω να ανήκει κάπου αλλού. Να προσπαθώ δηλαδή να πάρω κάτι που είναι κάποιου άλλου; Γιατί να το κάνω αυτό;

Θα αρνιόσασταν δηλαδή να δώσετε χρόνο σε κάποια γυναίκα αν σας τον ζητούσε; Δηλαδή να έχει μόλις χωρίσει και να χρειάζεται ένα διάστημα να τα βρει με τον εαυτό της, για παράδειγμα...

Άλλο αυτό! Χρόνο να της δώσω όσο θέλει, εφόσον θα τον ζητήσει και εφόσον θα είμαι σίγουρος ότι δεν τον ζητάει... πώς να το πω τώρα; Ότι δεν τον ζητάει πονηρά. Ότι δεν θέλει, δηλαδή, για κάποιο διάστημα να δοκιμάσει και εμένα και τον άλλον παράλληλα για να αποφασίσει. Κάτι τέτοιο θα με ενοχλούσε παρα πολύ. Προτιμώ να αποχωρώ με το κεφάλι ψηλά πάρα κάτι τέτοιο. 

Άρα ξέρετε να χάνετε...

Eννοείται ότι ξέρω να χάνω. Την δέχομαι την ήττα πάρα πολύ εύκολα. Η ζωή μας είναι γεμάτη από ήττες. Και η τέχνη που κάνουμε πάλι γεμάτη από ήττες είναι. Και δεν μιλάω φυσικά μόνο για την εμπορική αποτυχία. Αυτή συμβαίνει και δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία στο τέλος της μέρας. Αυτό που εννοώ είναι να πάρεις στα χέρια σου έναν ρόλο που να σου αρέσει πολύ και να τον πιστεύεις και τελικά να μην σου πηγαίνει ρε παιδάκι μου,  να μην τον έχεις. Και να το ξέρεις κιόλας κάθε βράδυ που τον παίζεις ότι δεν είσαι πραγματικά καλός ή τέλος πάντων ότι δεν είσαι τόσο καλός όσο θα ήθελες να είσαι. Τι να κάνουμε; Δεν μας ταιριάζουν όλα ούτε γίνεται να μας κάτσουν όλα εξίσου καλά. Το ζητούμενο είναι να αποδέχεσαι την πραγματικότητα και να μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, να μην του λες ψέματα. Να μαθαίνεις μέσα από την λάθος επιλογή σου και να πηγαίνεις παρακάτω. 

Γιατί πιστεύετε πως η Ζέτα Μακρυπούλια είναι η ιδανική Λώρα Μπλάου;

Είναι ιδανική γιατί έχει κάτι από τον ψυχισμό της. Έχει την ορμή της, την ανθρωπιά της, την φαντασία της, τον αυθορμητισμό της. Μοιάζουν. Την ίδια στιγμή βέβαια η Λώρα Μπλάου έχει και κάποια ζητηματάκια, τα οποία την μπλοκάρουν. Είναι μία ταλαντούχα κοπέλα, η οποία όμως έχει κάποιες ποιότητες που την εμποδίζουν να κάνει την καριέρα που ονειρεύεται. Τα περισσότερα από αυτά είναι καλά χαρακτηριστικά και είναι ωραίο να τα έχει ένας άνθρωπος αλλά ίσως σε έναν χώρο όπως είναι ο χώρος του θεάτρου να στέκονται εμπόδιο. Είναι, για παράδειγμα, υπερβολικά συναισθηματική, είναι υπερβολικά ευαίσθητη, είναι υπερβολικά ειλικρινής, είναι υπερβολικά αυθόρμητη. Δεν μπορεί να ελέγξει το θυμικό της. Εντάξει τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι όλα καλά (γέλια). Όλα αυτά λοιπόν όταν τα έχεις στον υπερθετικό βαθμό μπορεί να σταθούν εμπόδιο σε έναν χώρο που πρέπει να είσαι και λίγο ψυχρός επαγγελματίας. Κι όμως μπορεί ακόμα κι έτσι να έρθει η στιγμή που θα βρεθεί κάποιος που όλες οι παραπάνω ποιότητες να είναι αυτό ακριβώς που ψάχνει. Να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται για την παράσταση που ανεβάζει, αυτό ακριβώς που ψάχνει σε έναν ηθοποιό. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ιστορία μας δηλαδή. Όλα είναι θέμα χημείας. Μπορεί να δεις έναν άνθρωπο και από την πρώτη στιγμή να ξέρεις ότι σου ταιριάζει.

Ακούγεται σαν να περιγράφετε τον κεραυνοβόλο έρωτα...

Κάπως έτσι (γέλια). Μα ο κεραυνοβόλος έρωτας υπάρχει σε όλα τα πράγματα, όχι μόνο στην προσωπική ζωή. Ξεκινάει από την εμφάνιση, από το περιτύλιγμα που λέμε. Όμως μπορεί αν κοιτάξεις καλά  από κάτω να  φτάσεις στο σημείο να δεις την ψυχή του άλλου και να νιώσεις ότι δεν μπορείς μακριά της. Μέσα σε μία μόνο στιγμή μπορεί να κοιτάξεις το πρόσωπο του άλλου, τα μάτια του ή μια έκφραση του προσώπου του και να πεις “εγώ χωρίς αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορώ”. 

Iσχύει δηλαδή αυτό που έχει πει ο Όσκαρ Ουάιλντ “Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις”;

(Γέλια) Φυσικά ισχύει! Και πολύ μου αρέσει που τον αναφέρεις, γιατί έτσι μου δίνεις την ευκαιρία να πω κι εγώ μία άλλη ατάκα του Ουάιλντ την οποία έχουμε συμπεριλάβει και στο έργο με δική μας πρωτοβουλία, χωρίς να υπάρχει στο πρωτότυπο κείμενο. Είναι όμως μια κουβέντα που αισθάνομαι πως και οι ίδιοι οι συγγραφείς θα συμπεριλαμβάνανε τελικά στο έργο αν αποφάσιζαν να κάνουν κάποιες αλλαγές. Είναι η ατάκα που λέει κάποια στιγμή ο Βίτο στη Λάουρα: “Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι”. Αυτή είναι η ουσία της συγκεκριμένης παράστασης αλλά και της ζωής γενικώς. Όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις δεν πρέπει να χάνεις τον εαυτό σου. Ό,τι κι αν συμβαίνει πρέπει να θυμάσαι πως το να παραμένεις ο εαυτός σου είναι η μόνη απάντηση. 

Στον έρωτα όμως υπάρχει ο κίνδυνος να τον χάσεις τον εαυτό σου...

(Γέλια) Ναι, εκεί τον χάνεις εντελώς. Εκεί δεν ξέρεις  τι σου γίνεται. Αλλά αυτό το χάσιμο είναι ωραίο. 

Αυτή την περίοδο έχετε ξεκινήσει και πρόβες για τον Βιολιστή στη Στέγη που έρχεται στο θέατρο Badminton τον Απρίλιο, ένα έργο που έχετε παίξει και στο παρελθόν. Πώς αποφασίσατε να επιστρέψετε σε αυτόν τον ρόλο;

Πάντα θα έχω λόγους για να επιστρέφω στον Τέβιε. Μακάρι δηλαδή να μου το επιτρέπει πέρα από το πνεύμα μου και το σώμα μου και σε μερικά χρόνια να το ξανακάνω. Γιατί είναι ένας ρόλος ανεξάντλητος, σπουδαίος. Ο Βιολιστής στη Στέγη είναι ένα υπέροχο μιούζικαλ που πέρα από την καταπληκτική μουσική του έχει και μεγάλα μηνύματα που όσα πράγματα κι αν πεις γι' αυτά, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα απασχολούν πάντα τους ανθρώπους και τις κοινωνίες μας.

Ένα από τα βασικά ζητήματα που θίγει αυτό το έργο είναι το δίλημμα ανάμεσα στην παράδοση και την αλλαγή; Εσείς τι από τα δύο επιλέγετε;

Επιλέγω την ισορροπία. Το ένα σε συνδυασμό με το άλλο. Την αλλαγή δεν μπορείς να την απαρνηθείς όσο κι αν το θέλεις. Ο κόσμος εξελίσσεται, προχωράει μπροστά και είναι ανοησία να κλείνεις τα μάτια σου στο καινούργιο και το διαφορετικό. Παρόλα αυτά όταν ξεχνάς την παράδοση σου, την ιστορία σου, το από που έρχεσαι τότε χάνεις κάτι από αυτό που είσαι. Χάνεις την χώρα σου και τον εαυτό σου. Κι όταν συμβεί αυτό έχεις τελειώσει. Σαν άνθρωπος και σαν κοινωνία. Οδηγείσαι σε μνημόνια όταν συμβεί αυτό.

Κι εμάς στην Ελλάδα αυτό μας συνέβη δηλαδή;

Ήταν σίγουρα ένα από αυτά που μας συνέβησαν. Ξεχάσαμε ποια είναι η χώρα στην οποία ζούμε. Και μαζί με αυτό ξεχάσαμε και πώς να ζήσουμε από αυτήν. Για πες μου, τι παράγει η Ελλάδα;

Θάλασσα...

Θα σου πω εγώ τι παράγει. Τίποτα ,δεν παράγει. Μόνο ό,τι της έδωσε το Big Bang. Η έκρηξη εκείνη που έκανε αυτόν τον τόπο το πανέμορφο πράγμα που είναι. Κι αντί να κάτσουμε να δουλέψουμε τη γη μας, να αγαπήσουμε τη ναυτιλία μας ισχυροποιώντας έτσι την θέση μας στην Ευρώπη θέλαμε να αφήσουμε τα χωρία μας για να κατέβουμε όλοι στην Αθήνα. Να αγοράσουμε ακριβά αυτοκίνητα και ρούχα, να πηγαίνουμε το βράδυ στα μπουζούκια και να σπάμε πιάτα. Αυτός είναι ο Έλληνας.

Είναι κακομαθημένος ο Έλληνας;

Βέβαια είναι κακομαθημένος. Αφού πίστευε ότι το πάρτι δεν θα τελειώσει ποτέ. Αφέθηκε στα εφήμερα χωρίς να είναι διατεθειμένος να κοπιάσει για το οτιδήποτε. Όλα αυτά φυσικά πριν από τη συμφορά. Για κοίτα τώρα πώς αλλάζουν τα πράγματα. Κάποτε τα νέα παιδιά έλεγαν “Μαλάκας είμαι να κάτσω στο χωριό μου και να μην κατέβω στην Αθήνα;”. Tώρα που έχουν καταστραφεί τα πάντα λένε  “Μαλάκας είμαι να μείνω στην Αθήνα και να μην γυρίσω στο χωριό μου;”. Εγώ όμως τα χαίρομαι πολύ αυτά τα παιδιά που έχουν το θάρρος να επιστρέψουν και να φτιάξουν από το μηδέν μία δικιά τους, μικρή επιχείρηση που να έχει σχέση με την καλλιέργεια, με τη γεωργία. 

Και εκείνα τα παιδιά που αποφασίζουν να φύγουν στο εξωτερικό;

Εκεί είναι που λυπάμαι για εμάς. Όχι για εκείνα. Εκείνα κάνουν αυτά που πιστεύουν σωστό.

Την Ελλάδα της επόμενης μέρας των εκλογών πώς την βλέπετε;

Tην βλέπω αισιόδοξα, με χαρά και ελπίδα, όπως ο περισσότερος κόσμος νομίζω. Και είναι απολύτως δικαιολογημένο μετά απ' όλα αυτά που περάσαμε και που περνάμε ακόμα.Παρόλα αυτά υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν μου αρέσουν καθόλου και έχουν κυρίως να κάνουν με την έννοια της ταπεινοτητας. Γιατί πολύ απλά οφείλεις να ξέρεις ποιος είσαι και με ποιους πηγαίνεις να μιλήσεις. Δεν μπορείς να μπαίνεις μέσα στην αίθουσα του Eurogroup με το χέρι στην τσέπη λες και μπαίνεις στο καφενείο. Επίσης, όταν πηγαίνεις στην Ευρώπη να διαπραγματευτείς τον γιακά από το σακάκι να τον κατεβάζεις γιατί φαίνεται από πίσω η κόκκινη φόδρα και δεν λέει, πώς να το κάνουμε; Δεν είναι όμορφα πράγματα αυτά, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Εντάξει είσαι μορφωμένος, έχεις και μπράτσα αλλά δεν γίνεται να πηγαίνεις για διαπραγμάτευση και να το παίζεις γκόμενος. Αυτό άφησε το για την πισίνα, το γυμναστήριο,το κλαμπ. Μπορείς κι εκεί να το παίξεις γκόμενος. Δεν χρειάζεται να το παίξεις γκόμενος στην Μέρκελ. Γιατί εγώ το δέχομαι ότι οι ξένοι εκμεταλλεύονται αυτή την στιγμή την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ως χώρα αλλά έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης για τα χάλια μας. Κι αυτά ακριβώς τα χάλια δεν φαίνεται να τα πολυαναγνωρίζεις με την μαγκιά και τον σηκωμένο γιακά. 

Ο Τέβιε του Βιολιστή μπόρεσε να καταπιεί πάρα πολλά πράγματα, για χάρη των παιδιών του. Μόνο ένα δεν μπόρεσε να καταπιεί: το να δώσει την κόρη του σε χριστιανό. Είναι η θρησκεία το σημείο που τελειώνουν οι ανοχές του;

Η φανατική προσκόλληση στην θρησκεία είναι πάρα πολύ κακό πράγμα και μόνο δυστυχία φέρνει. Είναι ένα δηλητήριο που σκοτώνει τις σχέσεις των λαών και οδηγεί τον αμόρφωτο κόσμο σε ακραίες συμπεριφορές  Είναι κάτι που πρέπει να διώξουμε όσο πιο μακριά μας μπορούμε και να αποβάλουμε από την κοινωνική μας ζωή. Πράγματι είναι όπως τα λες, ο Τέβιε δεν αντέχει να δώσει την κόρη του σε αλλόθρησκο. Κι αυτή πιστεύω ότι είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές αυτού του έργου. Γιατί όμως; Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σχόλιο των ίδιων των εβραίων πάνω στον δικό τους θρησκευτικό φανατισμό. Είναι ένα σήκωμα του φρυδιού απέναντι στις δικές τους παροπίδες. Την ίδια στιγμή όμως ο βαθύτερος λόγος που ο Τέβιε δεν θέλει να αφήσει την κόρη του να παντρευτεί τον χριστιανό δεν είναι η θρησκεία του αλλά οι σκληρές αναμνήσεις από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύγει. Οι μνήμες απ' όλα εκείνα τα απάνθρωπα πράγματα που βίωσαν οι δικοί του εξαιτίας των χριστιανών, τον ξεριζωμό των εβραίων από τον τόπο τους. Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να δώσει την κόρη του στον εχθρό του; Το θέμα δεν είναι ότι είναι χριστιανός. Το θέμα είναι ότι είναι “ο εχθρός”. Ακόμα κι έτσι όμως στο τέλος της ιστορίας, όταν πλέον αναγκάζονται να αφήσουν για πάντα τα σπίτια τους, ο Τέβιε τους κοιτάζει να απομακρύνονται και ψιθυρίζει στην μεγάλη του την κόρη: “Πες τους, ο θεός μαζί τους”. Ο όποιος θεός. Ο δικός του θεός ή ο θεός των χριστιανών. Όποιος θεός θέλει ο καθένας. Να είναι κοντά τους και να τους προστατεύει.

Στον Βιολιστή στην Στέγη βλέπουμε σε πρώτο πλάνο την σχέση αυτών των κοριτσιών με τον πατέρα τους. Εσείς έχετε δύο γιους. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το βασικό συστατικό της σχέσης σας μαζί τους;

Εγώ δεν πιστεύω στην εξίσωση των πραγμάτων. Δεν πιστεύω ότι ο πατέρας σου πρέπει να είναι ο κολλητός σου ή να παίζετε σφαλιάρες. Πιστεύω στις γερές οικογενειακές σχέσεις που χτίζονται μέσω της αλληλοεκτίμησης, της ελευθερίας αλλά και του σεβασμού. Στα παιδιά μου πάντα έδινα την ευκαιρία να κάνουν τις επιλογές τους, χωρίς καταπίεση ή εκφοβισμό. Χωρίς να θέλω να τα κατευθύνω. Τις φορές όμως που αισθάνθηκα ότι τα πράγματα πάνε να ξεφύγουν από τον έλεγχο και έπρεπε να μπει η φωνή, την έβαλα. Τα παιδιά αυτό που έχουν περισσότερη ανάγκη, εκτός από την ελευθερία της γνώμης τους, είναι ένας γονιός που θα τον σέβονται και που θα τον έχουν πρότυπο. Κι εγώ που στη ζωή μου πέρασα πολύ δύσκολα σε αυτόν τον τομέα καθώς μεγάλωσα από χωρισμένους γονείς ξέρω την αξία αυτού του πράγματος. Προσωπικά θα μπορούσα να έχω μπλέξει πολύ άσχημα στην εφηβεία μου κι αν δεν το έκανα το χρωστάω αποκλειστικά στην τύχη μου και στο DNA μου. Eίχα όλες τις ευκαιρίες να παρασυρθώ από κακές παρέες, να μπλέξω με ναρκωτικά, να χάσω εντελώς τον προσανατολισμό μου και τον δρόμο μου. Αλλάζαμε συνέχεια τόπο διαμονής, άλλαζα παρέες,ήμουν συνέχεια στον δρόμο μόνος μου, μέχρι αργά. Μπορούσα να κάνω ό,τι γούσταρα. Θα είχα μπλέξει πολύ άσχημα αν δεν ήμουν τυχερός. Γι' αυτό σου λέω. Το παιδί πρέπει να έχει γονείς πρότυπα που να το κρατούν στη γη, που να τους σέβεται και να τους θαυμάζει.

O Γρηγόρης Βαλτινός τι θαυμάζει σε αυτή τη ζωή; 

Θαυμάζω την ολιγάρκεια. Μου αρέσουν εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν οραματιστεί τα μεγάλα, τα υψηλά ιδανικά αλλά  ξέρουν πώς να ζήσουν και με τα λίγα. Που είναι ταπεινοί και που δεν την έχουν ψωνίσει. Δεν εννοώ να μην έχεις όνειρα και στόχους. Είπα, “τα μεγάλα και τα υψηλά ιδανικά”. Αυτή είναι η φράση κλειδί. Για να τα φτάσεις όμως σε αυτά τα ιδανικά πρέπει να ξέρεις να αντέχεις, να βαδίζεις ήσυχα και ταπεινά στη ζωή με τα όνειρα σου και όταν χρειαστεί να αρκεστείς στα λίγα και τα καλά. 

 

"Ήρθες και θα μείνεις"

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

Σκηνοθεσία - μουσική επιμέλεια: Γρηγόρης Βαλτινός

Σκηνικά: Διονύσης Χριστοφιλογιάννης

Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Βοηθός σκηνοθέτη: Χαρά Μπαλτά

Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη

Παίζουν: Γρηγόρης Βαλτινός, Ζέτα Μακρυπούλια

Συμμετέχει: Στάθης Νικολαΐδης.

Πληροφορίες

Θέατρο Ιλίσια: Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας - Αθήνα (στάση Μετρό: Μέγαρο Μουσικής - γραμμή 3), τηλ.: 210 7210045 και 210 7216317. 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριακή: 19.30, Παρασκευή: 21.15, Σάββατο: 18.15 και 21.15. Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες (με διάλειμμα). Τιμές εισιτηρίων: Τετάρτη και Πέμπτη: γενική είσοδος: 16 ευρώ, Παρασκευή, Σάββατο βράδυ και Κυριακή: πλατεία: 18 ευρώ, εξώστης: 16 ευρώ, Σαββάτο λαϊκή: 14 ευρώ, φοιτητικό (όλες τις ημέρες): 12 ευρώ, ειδικές τιμές σε γκρουπ και συλλόγους. 

Διαβάστε επίσης

INTERVIEW

«Η μητέρα μου, και η αστείρευτη αγάπη της για τη ζωή, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσής μου» Μαρία Κηλαηδόνη

Λίγο πριν από την εμφάνισή της στο Gazarte, 18/2, η Μαρία Κηλαηδόνη μιλάει για τα σχέδιά της στην Αγγελική Λάλου και το allyou

INTERVIEW

«Η καλύτερη εποχή είναι εδώ και τώρα, κάτι που πάλευα χρόνια να καταλάβω στην πράξη» Λουίζα Σοφιανοπούλου

Λίγο πριν τραγουδήσει «Time of my life», η ταλαντούχα τραγουδίστρια Lou Is, ή αλλιώς Λουίζα Σοφιανοπούλου, μίλησε στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr 

INTERVIEW

«Με εμπνέει η μέση γυναίκα που παλεύει για το καλό των παιδιών της και των οικείων της. Η γυναίκα αγωνίστρια της ζωής» Φωτεινή Δάρρα

Λίγο πριν τις νέες της εμφανίσεις στο Half Note, η εξαιρετική Φωτεινή Δάρρα σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Αγγελική Λάλου και το allyou.gr

Προτεινόμενα

DO IT YOURSELF

Make up στα ρούχα σου; Δες πώς να μη μείνει λεκές

Μια εύκολη λύση με κάτι που μάλλον έχεις ήδη στο μπάνιο σου

CELEBS

Υρώ Λούπη: Oι μοναδικές χειροτεχνίες της στο εξοχικό της στην Ερέτρια

Έχει μετατρέψει παλιά αντικείμενα σε ... «έργα τέχνης»

ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ

«Δεν φοβάμαι τα ελαττώματά μου. Λατρεύω τις ατέλειές μου» Lady Gaga

Happy birthday στη μία και μοναδική Lady Gaga