Φάνης Μουρατίδης: «Την Ελλάδα την κουβαλάω μέσα μου»

Ο Φάνης Μουρατίδης είναι ο άνθρωπος που μπορεί να σου μιλήσει με το πιο σοβαρό ύφος για την δουλειά του και το έργο που με τόσο κόπο έχουν ετοιμάσει και την αμέσως επόμενη στιγμή να σε κάνει να πέσεις κάτω από τα γέλια με διασκεδαστικές, πληθωρικές ιστορίες οικονομικής και καθημερινής τρέλας. Είναι επικοινωνιακός, είναι ταλαντούχος, είναι αστείος, είναι γοητευτικός, είναι συνειδητοποιημένος, είναι πανέξυπνος, είναι αξιαγάπητος .

Tο καλοκαίρι του το πέρασε παρέας με την υπόλοιπη ομάδα του Γιάννη Κακλέα παρουσιάζοντας τους διαχρονικούς Αχαρνής του Αριστοφάνη και οι παραστάσεις ολοκληρώνονται στις 18 Σεπτέμβρη (διάβασε το αναλυτικό πρόγραμμα και κλείσε εισιτήρια εδώ). Έτσι κι αλλιώς η ιστορία που μας λέει ο παππούς Αριστοφάνης είναι τόσο μα τόσο επίκαιρη! Είναι μια ιστορία για το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζει σε καιρούς ελευθερίας, ειρήνης και δικαιοσύνης.

Μ' αυτή την ευκαιρία μιλάει και μαζί μας για την ελευθερία, την ειρήνη και την δικαιοσύνη που διεκδικούμε, ελπίζοντας ότι ο Έλληνας θα πάψει κάποια στιγμή να θέλει να γίνει δημόσιος υπάλληλος και θα μετατραπεί ξανά σε πολυμήχανο Οδυσσέα. 

Στους Αχαρνής υποδύομαι τον Λάμαχο. Έναν ύπουλο και πονηρό στρατηγό που έρχεται σε αντιπαράθεση με τον Δικαιόπολι. Είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί ο Αριστοφάνης εδώ χρησιμοποιεί έναν αληθινό χαρακτήρα ο οποίος όμως στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο που μας παρουσιάζει ο συγγραφέας στο έργο. Ο Λάμαχος στην πραγματικότητα ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον κακό άνθρωπο που συναντάμε στην ιστορία μας, ο Αριστοφάνης όμως, για τις ανάγκες του έργου τον παρουσιάζει πολύ διαφορετικά. 

Για μένα Ελλάδα σημαίνει... ένα καράβι. Αν το σκεφτείς από εκεί δεν άρχισαν όλα; Από τη θάλασσα. Ο Έλληνας αυτό ήταν πάντα: ένας πολυμήχανος Οδυσσέας που ταξιδεύει για την Ιθάκη του. 

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μεσολάβησε και ο Έλληνας έγινε από περιπλανώμενος, περιπετειώδης Οδυσσέας επίδοξος δημόσιος υπάλληλος. Είναι μία σειρά από γεγονότα που χρειαζόμαστε άπειρο χρόνο για να τα αναλύσουμε, είναι ολόκληρη μελέτη της ιστορίας ενός Έθνους το πράγμα.

Ελπίζω ότι από την κατάσταση που περνάμε έχουμε μάθει μερικά πράγματα που δεν θα τα ξεχάσουμε όταν η κατάσταση ομαλοποιηθεί.

Προσπαθώ να σκεφτώ αν υπάρχει κάτι που φοβάμαι. Νομίζω το μόνο που φοβάμαι είναι οι ανθρώπινες συμπεριφορές. Την κακία, την αχαριστία, το ψέμα, την γαϊδουριά. 

Ποιο είναι το νόημα να ζεις κάθε μέρα μέσα στον φόβο της καταστροφής; Να μην ζεις το σήμερα με τον τρόμο μήπως σου τύχει κάτι αύριο... Ξέρεις τι μου θυμίζει όλο αυτό; Τον γείτονα που έρχεται τρέχοντας και πανικόβλητος μου λέει «Ρε συ, Φάνη ασ'τα! Μπήκανε στον από κάτω ρε συ, Φάνη!»Τρομάζω εγώ, βάζω πόρτα ασφαλείας στο σπίτι. Την άλλη βδομάδα έρχεται άλλος γείτονας και μου λέει: «Ρε συ, Φάνη που να στα λέω! Μπήκανε στον από πάνω ρε συ, Φανή! Μπήκανε από την μπαλκονόπορτα, σου λέω». Σοκ εγώ, φωνάζω σιδερά και βάζω στα παράθυρα σιδεριές και πύρους, να μην μπορεί να μπει κανείς, χαμός. Μετά από δύο εβδομάδες με πιάνει ένας άλλος και μου λέει «Αμάν ρε συ Φάνη! Μπήκαν από τη χαραμάδα ρε συ Φάνη! Από τη χαραμάδα!». Τρέχω να κλείσω όλες τις χαραμάδες, να βάλω συρματόπλεγμα γύρω – γύρω σε όλο το σπίτι, το κάνω φρούριο σωστό ώσπου μια μέρα... ανοίγω την πόρτα με το κλειδί και τους βρίσκω μέσα. 

7 χρόνια κοιμόμαστε - ή μάλλον δεν κοιμόμαστε - με τον εφιάλτη της Αργεντινής και σήμερα έρχεται η Αργεντινή και μας δίνει συγχαρητήρια. 

Κάποιοι λένε ότι θέλουν να έχουν ένα τέλειο σούπερ μάρκετ και ένα πλήρως εξοπλισμένο φαρμακείο. Έχουν σκεφτεί όμως αν μπορούν να πάνε να αγοράσουν αυτά που χρειάζονται από αυτό το τέλειο σούπερ μάρκετ, από αυτό το τέλειο φαρμακείο; Λες ότι θέλεις να είναι όλα στην εντέλεια, ότι δεν επιθυμείς τίποτα να διαταράξει την κανονική ροή της καθημερινότητας σου, ανεξάρτητα με το αν εσύ έχεις χρήματα για να ανταπεξέλθεις σε αυτή την καθημερινότητα. Τι να το κάνω εγώ αυτό το φανταστικό σούπερ μάρκετ αν δεν μπορώ να πάω; Προτιμώ να μας λείψουν και κάποια πράγματα, αλλά να έχουμε όσα χρειαζόμαστε για να αγοράσουμε αυτά που θα υπάρχουν. 

Το πιο ενδιαφέρον πράγμα που έχει γίνει μέχρι στιγμής στο φετινό καλοκαίρι είναι τα χαμόγελα που συναντάς στα ΑΤΜ. Τις μεγάλες ουρές μπροστά στα μηχανήματα ανάληψης, που είναι όμως γεμάτες χαμογελαστές και ψύχραιμες. Γεμάτες ευγενικούς και θετικούς ανθρώπους που περιμένουν υπομονετικά και χωρίς καθόλου πανικό να σηκώσουν χρήματα.

Υπάρχουν πράγματι κι αυτοί που έχουν πανικοβληθεί από το capital control. Eίναι αυτοί που έχουν μείνει ακόμα κολλημένοι στην παλιά νοοτροπία, η οποία έχει να κάνει με την πλεονεξία και την απληστία. Tην μανία να έχεις κι άλλα, όλο και περισσότερα, κι όσα και να έχεις στο τέλος δεν σου φτάνουν. Δεν τα χρειάζεσαι πραγματικά, απλώς τα θέλεις από μια ακαθόριστη εσωτερική ανάγκη.

Πάντως αντικειμενικά αν το πάρεις δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα τους. Τι τα χρειάζονται τα 60 ευρώ τη μέρα; Αν σκεφτείς ότι αυτή τη στιγμή λίγο πολύ κανείς δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του αφού είναι κλειστές οι τράπεζες γιατί χρειάζεσαι 60 ευρώ την ημέρα; Πιστεύω πάντως ότι αν βγει κάτι καλό από αυτή την ιστορία θα είναι το ότι θα εκτιμήσουμε τις πραγματικές ανάγκες μας και θα επαναπροσδιορίσουμε τις καταναλωτικές μας επιθυμίες.

Έχω σκεφτεί κάποιες φορές να φύγω από την Ελλάδα κι αν το έκανα θα ήταν μόνο για τα παιδιά μου, όχι για τον εαυτό μου. Για να μπορέσουν αυτά να έχουν μια καλύτερη, πιο εύκολη ζωή με περισσότερες ευκαιρίες. 

Δεν θα έπαιρνα τίποτα μαζί μου. Την Ελλάδα την κουβαλάω μέσα μου και από αντικείμενα δε νομίζω ότι χρειάζομαι κάτι. Μπορεί να έπαιρνα ένα βιβλίο, έτσι για το ταξίδι.