«Στους  δάσκαλους μας με αγάπη»

"Είμαι δασκάλα Αγγλικών στο σχολείο της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων «Μαριάννα Β.  Βαρδινογιάννη – ΕΛΠΙΔΑ».  Έχω την τιμή να διδάσκω τα παιδιά με καρκίνο αλλά και να διδάσκομαι από αυτά. 

Πολλά παιδιά μας εμπιστεύονται να τα οδηγήσουμε σε αυτό το μονοπάτι της «κανονικότητας», της καθημερινότητας,  που θα είχαν και στο σχολείο που θα πήγαιναν αν δεν είχαν αρρωστήσει. Κοινό μας μυστικό: τίποτα δεν αφήνουμε να αλλάξει, σχεδιάζουμε την ζωή μας και το μέλλον μας κανονικά και προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό. Ονειρευόμαστε! Τολμούμε! Είμαστε οι καλύτεροι μαθητές!   

Γιατί όλοι εμείς οι Δάσκαλοι και οι καθηγητές της Ογκολογικής Μονάδας τηρούμε το πρόγραμμα μαθημάτων όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων  και προσπαθούμε να  νιώθουν τα παιδιά ότι είναι στο σχολείο τους.  Μέσα από τα μαθήματά τους, την μουσική τους, τις ξένες γλώσσες και όλες τις άλλες δημιουργικές δραστηριότητες,  τα παιδιά δραπετεύουν για λίγο από το δωμάτιο με τις θεραπείες, τους γιατρούς, τους θεραπευτικούς κανόνες, και ασχολούνται σχεδόν με ότι και οι συνομήλικοι τους.  Προετοιμάζουμε τις εποχές, γιορτάζουμε τις Εθνικές και θρησκευτικές γιορτές όπως και την ονομαστική γιορτή και τα γενέθλια του κάθε παιδιού.  
 

Και περιμένουν με μεγάλη αγωνία να έρθουν στο σχολείο.  Γιατί εκεί θα συναντήσουν και άλλα παιδιά, εκεί θα μιλήσουν ή θα αποτυπώσουν σε ένα κομμάτι χαρτί την αγωνία τους, τον φόβο ή την ελπίδα γι’ αυτό που τους συμβαίνει. Εκεί θα  εκτονωθούν. Και είναι τόσο χαλαρωτικό  αυτό για τους μικρούς μας ασθενείς. Όπως  είναι και για τους γονείς που τις ώρες που είναι απασχολημένα τα παιδιά, έχουν την δυνατότητα να κάνουν και εκείνοι πράγματα που δεν μπορούν όταν είναι το παιδί μπροστά.  Ένα σχολείο ελπίδας λοιπόν. Σε αυτό διδάσκω. Γιατί δημιουργούμε μία «συνέχεια» εκεί που όλα μοιάζουν να τελειώνουν.  Είναι τόσο μεγάλη η χαρά μας όταν τα παιδιά παίρνουν εξιτήριο και τις βεβαιώσεις για το κανονικό τους σχολείο. Όταν ξαναγυρνάνε στην φυσιολογική τους ζωή, ώριμα, χαρούμενα χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας.  Αλλά είναι τόσο μεγάλη η συγκίνησή μας όταν ξαναγυρνάνε να μας δούνε, να μας αγκαλιάσουν και να  μας διηγηθούν  πως περνάνε  και να μας αφήσουν ένα χαμόγελο, ένα φιλί ή μία ζωγραφιά  που  πάντα έχει την υπογραφή τους και ένα μεγάλο «σ’ αγαπώ» δίπλα."

Νέλλη  Κοπανάκη