Μία Galaxy-ακή βόλτα με τελικό προορισμό τον... Θεό

Σήμερα, θα ξεκινήσουμε με μία προσωπική αποκάλυψη: Ως γνήσια "κοσμοφοβική", έχω -εδώ και χρόνια- αντικαταστήσει τις σαββατιάτικες εξόδους μου με αυτές της Πέμπτης, μίας ημέρας δηλαδή που όλα κινούνται σε χαλαρότερους ρυθμούς, όχι σε σχέση με τα πράγματα που μπορείς να κάνεις, αλλά σε σχέση με το πόσο μπορείς να τα απολαύσεις, λόγω πολυκοσμίας. Θέατρα, events, εκθέσεις, bars, όλα μπορείς να τα απολαύσεις τις Πέμπτες, χωρίς να στριμώχνεσαι και χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις (με τις ώρες) στην ουρά. 

Αυτή την Πέμπτη, λοιπόν, θα κατέβουμε στο (καρα)κέντρο της (όμορφης) πόλης μας και θα απολαύσουμε δύο από τα πιο hot πράγματα που πρέπει να κάνεις αυτή της σεζόν... με την ησυχία σου.   

Στην πρώτη μας στάση, θα απολαύσουμε τα πρώτα ποτά μας και θα χαλαρώσουμε από τη δουλειά, σε έναν άλλο... γαλαξία: το Galaxy! Όχι, όχι αυτό που βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του Hilton. Σ' αυτό που βρίσκεται στη πιο κρυμμένη και πολυσύχναστη στοά στη Σταδίου (στον αριθμό 10) αναφέρομαι, σχεδόν απέναντι από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Πρόκειται για ένα από τα πιο αυθεντικό ποτάδικα της Αθήνας, που πρωτοάνοιξε τις πόρτες του το 1970.  Το μαγαζί θα σε εντυπωσιάσει με την πρώτη ματιά και ενστικτωδώς θα σου φέρει στο νου την έννοια του american bar. Από ποζεριά μηδέν, από ουσία και -κυρίως- από καλά αυθεντικά ποτά, δέκα με τόνο. Μια μεγάλη μπάρα σε όλο το μήκος του μαγαζιού και ακριβώς από πίσω μία πλούσια κάβα αλλά και εκατοντάδες φωτογραφίες από επώνυμους που κατά καιρούς τα έχουν τιμήσει δεόντως, όπως ο Τσαρούχης, ο Γκάτσος και ο Παπάζογλου. Το clue του μαγαζιού, όμως, βρίσκεται ανάμεσα στην μπάρα και την κάβα και ακούει στο όνομα κύριος Γιάννης. Πρόκειται για τον barman του Galaxy, τον πιο Old-school barman της Αθήνας, που θα σου προτείνει και έπειτα θα σου σερβίρει από τα πιο καθαρά ποτά που μπορείς να απολαύσεις στην πρωτεύουσα, με τη συνοδεία μικρών ποικιλιών (τυριά, αλλαντικά, φρυγανίτσα με ελιές, γραβιέρα, μουστάρδα, ρώσικη, ακόμα και ροκφόρ)!  Εκτός από τον... Τσαρούχη, τον Γκάτσο, τον Παπάζογλου και τον... κύριο Γιάννη, στο Galaxy μπορείς να τσουγκρίσεις το ποτήρι σου με πολλούς γνωστούς Αθηναίους, καθώς είναι ένα από τα πιο αγαπημένα στέκια καλλιτεχνών. Κι επειδή το μέγεθός του δεν ενδείκνυται για... Σαββατόβραδα, σήμερα είναι η ιδανική μέρα για να με ακολουθήσεις.

Κι από το ταξίδι σε έναν άλλο γαλαξία, θα προσγειωθούμε στην οδό Βουκουρεστίου, στον αριθμό 10, ένα ακόμα σημείο που φέτος το χειμώνα πρόκειται να συγκεντρώσει κοσμοσυρροή. Αναρωτιέσαι τι είναι εκεί; Μα φυσικά το (πολυαγαπημένο μου) θέατρο Αθηνών, όπου φέτος ανεβάζει αυλαία με μία ε-ξαι-ρε-τι-κη παράσταση, που θα μας φέρει πιο κοντά στον... Θεό. Όχι, δεν πρόκειται να ξεκινήσουμε τα "Ευλόγησον" (άλλωστε, ίσως να έχεις ήδη καταλάβει ότι δεν χαρακτηρίζομαι για τα υψηλά θρησκευτικά μου φρονήματα). Αντίθετα, θα απολαύσουμε τη νέα σκηνοθετική απόπειρα του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, τον "Θεό της Σφαγής". Πρόκειται για μία πολυβραβευμένη κοινωνική κωμωδία της Γιασμίνα Ρεζά, η οποία το 2009 κέρδισε μια σειρά από βραβεία, μεταξύ των οποίων βραβείο Ολιβιέ καλύτερης κωμωδίας και βραβείο Τόνυ καλύτερου έργου. 

Όσο για την υπόθεσή σου; Δύο εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο και το αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του θύτη στο σπίτι τους. Τέσσερις ενήλικες, καλλιεργημένοι και πολιτισμένοι, συζητούν το πρόβλημα κι αναζητούν ευγενικά μια λύση: Ένας μεγαλοδικηγόρος, πραγματιστής και κυνικός, που σίγουρα θα ήθελε να βρίσκεται αλλού και είναι συνέχεια στο κινητό του (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης). Η γυναίκα του, μια μπίζνες - γούμαν ενοχική και αξιοπρεπής που η απελπισία της από την αδιαφορία του άντρα της της δημιουργεί διάφορα ψυχοσωματικά και… γαστρεντερικά προβλήματα (Στ. Γουλιώτη). Ένας έμπορος ειδών κιγκαλερίας, συναινετικός και φιλικός, που προσπαθεί μάταια να προσαρμοστεί στην εικόνα που θέλει η γυναίκα του να φτιάξει γι΄αυτούς (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος). Μια φιλότεχνη ακτιβίστρια, που έχει σκοπό να επιβάλλει τους κανόνες του πολιτισμού με το ζόρι, σαν ιεραπόστολος (Λουκία Μιχαλοπούλου). Λίγη ώρα μετά, τους βρίσκουμε να συμπεριφέρονται πιο ανώριμα και βάρβαρα από τα παιδιά τους. Τα ζευγάρια επιτίθενται το ένα στο άλλο, οι γυναίκες στους άνδρες, οι άνδρες στις γυναίκες, ώσπου στο τέλος είναι όλοι εναντίον όλων. Ο Θεός της Σφαγής εμφανίζεται, ένα χάμστερ εξαφανίζεται, και κάθε ενήλικη, πολιτισμένη συμπεριφορά δίνει τη θέση της στον ανήλικο εαυτό και στα ζωώδη ένστικτα που οι τέσσερις ήρωες κρύβουν μέσα τους. Έχει λοιπόν χαθεί «η τέχνη της ειρηνικής συνύπαρξης»; Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ζήσουμε πολιτισμένα; Υπάρχει άλλος θεός στην δυτική κοινωνία σήμερα, εκτός απ’ τον Θεό της Σφαγής;

Οι απαντήσεις, επί... του σανιδιού. 

Τι λες, θα τα πούμε εκεί;