Σήμερα, ξαναερωτεύομαι την Αθήνα

Κοίτα, ψέματα δεν θα σου πω –δεν σου λέω ποτέ άλλωστε, αλλά εδώ και αρκετό καιρό, έχω απηυδήσει με την Αθήνα. Είμαι παιδί του κέντρου, σ' το έχω ξαναπεί, αλλά είναι πολλές φορές που αυτό με απογοητεύει. Με απογοητεύει με την ασχήμια του, την βρωμιά του αλλά και την ειρωνική -σχεδόν- όψη την οποία εκπέμπει το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων. Παρόλα αυτά, η σημερινή μας βόλτα δεν θα είναι πεσιμιστική και διόλου απαισιόδοξη. Το αντίθετο. Σήμερα, θα σε πάρω από το χέρι και μέσα από τα καυσάερια, την σκόνη και την μιζέρια θα ξαναερωτευτούμε την Αθήνα και συγκεκριμένα το κέντρο… Το «καράκεντρο».

Το πρώτο βήμα για να το επιτύχουμε αυτό, θα γίνει μέσα από μια βόλτα με τα πόδια. Θα ξεκινήσω αργά το απογευματάκι και με ένα καφέ στο χέρι και μια ολόφρεσκη και τρομερά αέρινη και λαχταριστή lemon pie από τον Μελίαρτο (Ερμού 65 & Αιόλου, Μοναστηράκι) και θα απολαύσω το ηλιοβασίλεμα μέσα από στενάκια της πολύβουης γειτονιάς της Αγίας Ειρήνης. Δεν ξέρω για εσένα, αλλά εμένα αυτή η πολυκοσμία και ο ευχάριστος θόρυβος από τα μαγαζάκια με τα υφάσματα, τα λευκά είδη, τα ρούχα και φυσικά η πολυλατρεμένη Βαρβάκειος αγορά, με φέρνει σε ισορροπία. Θαυμάζοντας τα εναπομείναντα νεοκλασικά κτίρια της γειτονιάς, θα κάνω μια μικρή –ή μάλλον μεγάλη- στάση, στο καινούργιο σπίτι των φίλων μου Κατερίνας και Βασίλη. Σε μικρά στενάκια, όπως αυτό της Μιλτιάδου και σε πολυκατοικίες που αρχικά μπορεί να μην προσέξεις, μπορείς να ανακαλύψεις τα πιο όμορφα διαμερίσματα για να μείνεις. Ήδη, έχω αρχίσει σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ ότι μέσα από την «δυσμορφία» που -καμιά φορά- χαρακτηρίζει το κέντρο της Αθήνας, υπάρχουν και μικρές… οάσεις που μας υπενθυμίζουν ότι κάτι ξεχωριστό υπάρχει εδώ. Και το ξεχωριστό είναι, ότι ακόμη και σε περιόδους κρίσης, θα βρούμε τον τρόπο αλλά και την διάθεση να γεμίσουμε τα μαγαζιά και τα εστιατόρια ίσως ακόμα και να καταφέρουμε να ανοίξουμε ένα.

Ζωντανό παράδειγμα το Harvest (Αιόλου 64 & Ευριπίδου): Ένα wine bar/εστιατόριο, το οποίο άνοιξε πριν μερικά χρόνια, σε μια δύσκολη οικονομικά Αθήνα. Και παρόλα αυτά, μέσα από την ζεστή ατμόσφαιρά του, τα γευστικά φαγητά και ποτά του, έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Αθηναίων. Και μιας λέμε για λαχταριστά φαγητά, θα σου πρότεινα όταν έρθεις εδώ να δοκιμάσεις τα φαχίτας με κοτόπουλο, το υπερλαχταριστo μπέργκερ με τηγανητό αυγό αλλά και το σοκολατένιο cheesecake με raspberries.

Και όσο λατρεύουμε τις νέες συνήθεις, τόσο περισσότερο αγάπαμε και τις παλιές. Και μια «παλιοσυνήθεια» στο κέντρο της Αθήνας, για να ευχαριστηθεί κανείς το ποτό του είναι το Key Bar (Πραξιτέλους 37). Ένα μπαρ-παράδοση στην νυχτερινή ζωή της πόλης.  Το «κλειδί» σε αυτό το μαγαζί, είναι ότι τα τόσα χρόνια λειτουργίας του διατηρεί την ταυτότητά του. Ποια είναι αυτή; Πάντα καθαρά ποτά, καλή μουσική (κάθε βράδυ μπορεί να ακούσεις και κάτι το διαφορετικό) και φυσικά οικείο περιβάλλον. Εννοείται, ότι δεν θα φύγω από το μαγαζί εάν δεν πιω πρώτα ένα (καλά, καλά μερικά!) σφηνάκια Ντοστογιέφσκι από τα χεράκια του μπάρμαν του μαγαζιού, Γιάννη. Γιατί σε αυτό το μαγαζί, ενώ πίνεις, καλλιεργείς και... το μυαλό σου!

Νομίζω ότι γενικά αυτή είναι και η ομορφιά της Αθήνας. Μέσα από τα στέκια, τα νέα μαγαζιά, τις κρυμμένες γωνιές και πλατείες, τις οποίες καμιά φορά προσπερνάμε αδιάφορα, μπορούμε να βρούμε ελπίδα. Ελπίδα για έμπνευση, για διασκέδαση, για έρωτες και για καλές στιγμές. Εγώ πάντως αυτό έκανα και κατάλαβα ότι ο έρωτας για την Αθήνα δεν περνάει ποτέ…

Στην κεντρική φωτό το Harvest Wine Bar