Το top 5 της εβδομάδας 

Την Δευτέρα, η Αναστασία μάς εξομολογήθηκε τα θέλω της... 

Το «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω» είναι μεγάλο ψέμα. Γιατί υπάρχουν αρκετά πράγματα που ακόμα κι αν τα θες πολύ, δεν γίνεται να τα κάνεις - τουλάχιστον όχι την συγκεκριμένη χρονική στιγμή που τα θες. Άλλα, πάλι, δεν μπορείς να τα κάνεις καθόλου για λόγους σύνθετους και πολυδιάστατους που - μάλλον - δεν έχει νόημα να αναλύσουμε. Δεν θα πιάσω καν αυτά τα μεγάλα και άλυτα απωθημένα της ζωής. Θα σε πάω καλύτερα σε μία λίστα με τα 10 πράγματα που θα έκανα σήμερα αν είχα χρόνο και χρήμα, με την ελπίδα ότι θα κάνεις εσύ τουλάχιστον κάποια από αυτά, βγάζοντας με ασπροπρόσωπη. Το πρώτο από αυτά; Θα έτρωγα λεμονόπιτα στο Γιασεμί (Μνησικλέους 23, Πλάκα). Το σήμα κατατεθέν στα διάσημα σκαλάκια της Μνησικλέους είναι φυσικά αυτό το πανέμορφο μαγαζί με τα υπέροχα (και πολύ οικονομικά) κυρίως πιάτα, τα σπιτικά γλυκά και τους πολλούς καλούς καφέδες. Τώρα που χαλάει ο καιρός, κατά πάσα πιθανότητα θα χρειαστεί να παίξεις... ξύλο για ένα τραπέζι κοντά στο παλιό, χωριάτικο τζάμι στο βάθος της αίθουσας. Παίξε. Αξίζει τον κόπο. 

Την Τρίτη, η Ειρήνη μάς γέμισε γλυκόλογα! 

Ένας από τους πολλούς λόγους που αγαπώ το κέντρο της Αθήνας είναι αυτή η μαγεία ανάμεσα στα δεκάδες σοκάκια, εκεί όπου μπορείς να ανακαλύψεις μικρά στέκια γεμάτα παράδοση και τους ιδιοκτήτες τους να δουλεύουν με μεράκι, για να παθαίνει ο ουρανίσκος σου... πολλαπλό οργασμό. Το συγκεκριμένο στέκι αποκλείεται να μην το έχεις ακούσει έστω και μια φορά από έναν ψαγμένο φίλο σου. Από την άλλη αν ήδη το ξέρεις, είμαι βέβαιη πως έχεις κολλήσει μαζί του. Πώς άλλωστε να κάνεις διαφορετικά με τόση γλύκα; Οδός Αισχύλου 3, στην πλατεία του Ψυρρή. Εκεί θα βρεις τα Σερμπέτια. Έναν μίνι παράδεισο με παραδοσιακά γλυκά από την Κωνσταντινούπολη και αυθεντικό παγωτό καϊμάκι από τα βάθη της Ανατολής. 

Την Τετάρτη, η Λένα έκανε "βουτιά" στο μυστήριο! 

Θα πάω σινεμά σήμερα. Θέλω πολύ να δω τις "Μαριονέτες" του Παντελή Καλατζή. Και γιατί μ' ενδιαφέρει να δω την ταινία ενός νέου σκηνοθέτη και γιατί είμαι (πάντα) ανοιχτή στον ελληνικό κινηματογράφο και γιατί με ιντριγκάρει πολύ το καταπληκτικό καστ των ηθοποιών: Γιώργος Κιμούλης, Άκης Σακελλαρίου, Αλέξης Γεωργούλης, Γιούλικα Σκαφιδά. Και για ένα ακόμα λόγο. Στην ταινία πρωταγωνιστεί και η πόλη που λατρεύω, η πόλη μου, η Αθήνα. Διάβασα και άκουσα πως ο Καλατζής μέσα απ;o το θρίλερ μυστηρίου του, βγάζει μιαν άλλη εικόνα της πόλης. Με νουάρ γοητεία και μυστηριακή "διάθεση". 

Την Πέμπτη, η Μαρία υποδέχτηκε ζεστά τον χειμώνα... 

Το σημερινό μας "ραντεβού" θα το ορίσουμε κατά τις 6. Περίπου εκείνη την ώρα, θα βρεθούμε με τις φίλες μου σε ένα από τα μαγαζιά που -εδώ και μερικά χρόνια που πρωτοάνοιξε- μας κέρδισε με... την πρώτη μπουκιά. Στην Αιόλου, λοιπόν, στον αριθμό 48 και σε απόσταση αναπνοής από την... θορυβώδη Πλατεία Αγίας Ειρήνης, βρίσκεται ένας από τους πιο όμορφους, "νόστιμους" και πολυπολιτισμικούς χώρους αυτής της πόλης. Φυσικά αναφέρομαι στο Mama Roux, ένα μαγαζί πραγματικό κόσμημα, τόσο ως προς την εμφάνιση όσο και ως προς τις γεύσεις του. Να σου δώσω μία ιδέα; Ο εξωτερικός του χώρος θα σε μαγέψει για τις δεκάδες πολύχρωμες ομπρέλες που κρέμονται από την οροφή, ενώ από το εσωτερικό του θα ενθουσιαστείς με τις μεγάλες τζαμαρίες, τους πολύχρωμους πίνακες και τα ξύλινα τραπέζια με καρέκλες με εμπριμέ μαξιλαράκια. Όσο για τις γεύσεις του; Εκεί κρύβεται το μυστικό που έχει κάνει αυτό το μαγαζί "talk of the town" εδώ και χρόνια: Ένας πλούσιος κατάλογος με πε-ντα-νό-στι-μα πιάτα (sos: δοκίμασε το σουβλάκι ταντούρι -από μαριναρισμένο σε ινδικά μπαχαρικά- κοτόπουλο), τίμια κοκτέιλ και κρασιά και (το προσωπικό μου αγαπημένο) ΥΠΕΡΟΧΕΣ βελουτέ σούπες ημέρας (σε μικρό ή κανονικό μέγεθος). Για σήμερα, πάντως, θα προτιμήσω μόνο μία σούπα με μπόλικο φρεσκοτριμμένο πιπέρι και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Έχουμε και συνέχεια, οπότε λέω να κρατήσω δυνάμεις για την επόμενη στάση μου. 

Την Παρασκευή, η Κέλλυ μάς ξανασύστησε την όμορφη πόλη μας!

Όσο λατρεύουμε τις νέες συνήθεις, τόσο περισσότερο αγάπαμε και τις παλιές. Και μια «παλιοσυνήθεια» στο κέντρο της Αθήνας, για να ευχαριστηθεί κανείς το ποτό του είναι το Key Bar (Πραξιτέλους 37). Ένα μπαρ-παράδοση στην νυχτερινή ζωή της πόλης. Το «κλειδί» σε αυτό το μαγαζί, είναι ότι τα τόσα χρόνια λειτουργίας του διατηρεί την ταυτότητά του. Ποια είναι αυτή; Πάντα καθαρά ποτά, καλή μουσική (κάθε βράδυ μπορεί να ακούσεις και κάτι το διαφορετικό) και φυσικά οικείο περιβάλλον. Εννοείται, ότι δεν θα φύγω από το μαγαζί εάν δεν πιω πρώτα ένα (καλά, καλά μερικά!) σφηνάκια Ντοστογιέφσκι από τα χεράκια του μπάρμαν του μαγαζιού, Γιάννη. Γιατί σε αυτό το μαγαζί, ενώ πίνεις, καλλιεργείς και... το μυαλό σου!