Η ζωή μου (σε) μια βόλτα

Ξέρω, ξέρω.. Μπορεί να σε απογοητεύω, μιας και σε έχω συνηθίσει σε ατελείωτες βόλτες, γεμάτες νέες εμπειρίες και περιπέτειες. Μα αυτή τη φορά, νιώσε με λιγάκι, θέλω να μείνω μόνη. Η πόλη ξαφνικά με κούρασε. Ή μήπως όχι; Τέλος πάντων, θα μείνω μέσα, αρχικά για να κάνω τις κλασσικές δουλειές της καλής νοικοκυράς κι έπειτα για να φτιάξω ατμόσφαιρα, γιατί... βόλτα θα είναι και αυτή, μα χρειάζεται προετοιμασία. Πάνω από όλα ψυχολογική, αν είσαι κι εσύ ευσυγκίνητη.  

Χαμήλωσε τα φώτα, βάλε χαλαρή μουσική και ένα ποτήρι από το αγαπημένο σου κρασί και έλα να γνωριστούμε καλύτερα... Έχει πολλές σελίδες αυτό το άλμπουμ και πάει καιρός από τότε που το ξεφύλλισα. Όμως ξέχασα μια μικρή λεπτομέρεια... Μην περιμένεις να δεις προσωπικά ντοκουμέντα. Ταξίδεψε στο χρόνο μέσα από τις δικές μου περιγραφές και έπειτα κάνε βουτιά στο δικό σου παρελθόν! 

27.05.1994. Θυμάσαι αυτές τις φωτογραφικές μηχανές που απαθανάτιζαν τη στιγμή και σου εκτύπωναν τη φωτογραφία επί τόπου από το κάτω μέρος τους; Polaroid; Έτσι δεν λέγονται; Στο τσίρκο! Είμαι βέβαιη πως έχεις κι εσύ μια φωτογραφία επάνω σε έναν ελέφαντα! Τότε, ήμουν δεν ήμουν τεσσάρων ετών. Το τσίρκο ήταν κάποτε το μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς στην πόλη μου. Ουρές κόσμου περίμεναν από νωρίς για ένα εισιτήριο. Κανείς δεν ήθελε να χάσει το θέαμα. Απορώ ακόμα πως βρήκα το κουράγιο και σκαρφάλωσα επάνω του. 

1996. Κρατώ στα χέρια μου μια φωτογραφία που αποδεικνύει ότι το top knot εγώ το είχα υιοθετήσει από τότε. Ήμουν μπροστά, δεν μπορείς να φέρεις αντίρρηση! Το look της Prima Balarina; Μπλε κορμάκι με πλούσιο και φουντωτό τούλι γύρω από τη μέση, λευκό καλσόν. Περήφανη η αδερφή μου στέκεται δίπλα μου και με συγχαίρει για τις επιδόσεις μου στο χορό, με ένα τριαντάφυλλο.

2000. Χριστούγεννα στην δεύτερη πατρίδα μου τη Ρουμανία και πιο συγκεκριμένα, το Βουκουρέστι. Μμμμ... Θυμάμαι τις μυρωδιές από τα γλυκό της γιαγιάς, το γείτονα που ερχόταν σε εμάς με τη μοναδική του συντροφιά, το σκύλο του. Το χιόνι που έπεφτε και στόλιζε την πόλη, τη ζεστασιά σε εκείνο το σπίτι των παππούδων μου που γέμιζε πάντα χαρά και παιχνίδι, τους παραδοσιακούς συλλόγους που περνούσαν από κάθε δρόμο, με τις παραδοσιακές φορεσιές και τα τραγούδια τους. Τη μεγάλη τραπεζαρία στο καθιστικό, το άρωμα της γιαγιάς μου, το πείραγμα του παππού μου. Ένα παραμύθι που δυστυχώς, πάντα κρατούσε λίγο. Πολύ λίγο... 

Αλλάζω σελίδα γιατί θυμήθηκα και συγκινήθηκα...

2007. Να και κάτι που μου προκαλεί γέλιο κάθε φορά! Χαμένες κάπου στη Βαρκελώνη, εγώ και οι κολλητές μου, αφήνουμε το στίγμα μας όπου σταθούμε. Κάνε εικόνα: Ποζάρουμε με αέρα μιας super star επάνω στη γέφυρα, περιπλανιόμαστε στους δρόμους με αυτάκια τύπου minie mouse στο κεφάλι, παραγγέλνουμε το μεγαλύτερο πιάτο paella στο λιμάνι και άλλοτε αποπροσανατολιζόμαστε, γιατί ήταν άλλο το άγαλμα που είχε στραμμένο το βλέμμα του προς το μεγάλο mall της πόλης! Όσο την κοιτώ αυτή τη φωτογραφία, τόσο ξεκαρδίζομαι στα γέλια! 

2010. Στην επόμενη σελίδα του άλμπουμ βλέπω πολύ πράσινο και ήλιο. Όχι δεν είμαι στην Ελλάδα! Είμαι στην Ιταλία και μάλιστα βόρεια, τόσο βόρεια, που σχεδόν ακουμπώ τις Άλπεις. Η οικογένεια του θείου μου ζει μόνιμα εκεί, στη Μπιέλα, μια μικρή επαρχιακή πόλη, που χαρακτηρίζεται βασικά από ηρεμία. Θυμάμαι τη δροσιά των Άλπεων κάθε πρωί με τον espresso, την τυπικότητα και την ευγένεια του κόσμου. Τι ζωή Θεέ μου! Αξιοζήλευτη! 

2015. Μια στρογγυλή κοιλιά σε φάση ανάπτυξης. Λίγα κιλά παραπάνω.. Ένα κολλάζ με τον υπέρηχο για επεξήγηση. Είναι κοριτσάκι. Είναι κουκλί το διαισθανομαι. Είναι η αδερφή μου, είναι η ανιψιά μου! Αγάπη! 

Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία στο δικό μου άλμπουμ, το οποίο είναι γεμάτο άλλοτε όμορφες, άλλοτε αστείες και άλλοτε μελαγχολικές στιγμές της ζωής μου.  

Σήμερα, λοιπόν, σε προ(σ)καλώ να κάνεις το ίδιο. Μια... βόλτα στο παρελθόν σου. Άλλωστε, όπως έλεγε και το ομώνυμο τηλεοπτικό σίριαλ, η ζωή μας (είναι) μια βόλτα.