Φυσάει "Νοτιάς"

Πάντα έλεγα πως ο Νοτιάς είναι ο μελαγχολικός άνεμος. Και γι' αυτό, πάντα, απ' όλους τους ανέμους, αυτόν αγαπούσα. Και σήμερα που στη βόλτα μου κανόνισα να δώ μια ταινία με τ' όνομα του, έχω απο τώρα μπει σ' ένα κλίμα γλυκιάς νοσταλγίας. Σε πήρα, λίγο, απ' τα μούτρα, ε; Με συγχωρείς, παρασύρθηκα. Απ' το "Νοτιά"!

Κι απ' αυτόν που τον... έφτιαξε, τον έγραψε, τον σκηνοθέτησε κι αφού μας έκανε να περιμένουμε 13 (ολόκληρα ) χρόνια, μας τον χαρίζει, για ν' ανοίξουμε κι εμείς πανιά μαζί του. Δεν σου λέω γρίφους. Σου μιλάω, απλά, για μια ταινία, το "Νοτιά". Και για τον δημιουργό της, τον Τάσο Μπουλμέτη. Τον ξέρεις καλά. Απ΄την ταινία που είδες και  ξανά'δες (κι εσύ, όπως κι εγώ), και την αγάπησες και σε μάγεψε. Για την "Πολίτικη Κουζίνα" λέω. Πέρασαν 13 χρόνια για να μας πει την καινούργια του ιστορία ο Μπουλμέτης, κι απ' τον Φάνη να περάσει στον Σταύρο. Τον καινούργιο του ήρωα. Όλοι μιλάνε για μια "εξαιρετική ταινία". Μια ταινία για ταξίδια του νου και της φαντασίας, για όμορφες γυναίκες, για έρωτες κι όνειρα, για αλήθειες και παραμυθίες. Είναι μισο-αυτοβιογραφική η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη. Ο μικρός Σταύρος, ευαίσθητος, ανατρεπτικός, ονειροπόλος, της αθωότητας και των μύθων, έχει πολλά "κοινά" με τον δημιουργό του. 

Κι αν ανυπομονώ να δω την ταινία είναι και γι' αυτό. Αλλά και για το υπέροχο casting. Για τον Γιάννη Νιάρρο (Σταύρος) αλλά και και για τη Ζωζώ Σαπουντζάκη! Και για την Μαρία Καλλιμάνη και για τις δυο όμορφες κοπέλες, την Μελισσάνθη Μάχουτ και την Χαρά Μάτα Γιαννάτου και για τον Θέμη Πάνου.

Και για τη νοσταλγία, τη συγκίνηση, την ατμόσφαιρα. Θα πάω στον αγαπημένο μου Δαναό (Λ. Κηφισίας 109 και Πανόρμου). Αρχίζει στις 19.50 και σήμερα έχει γενική είσοδο 5 ευρώ! Ανυπομονώ.

Και δεν θα τελειώσω τη μέρα μου με το Νοτιά. Στην Πανόρμου είναι και η "ιστορική" Santa Botella (Πανόρμου 115). Εκεί θα πάω μόλις ο Νοτιάς με έχει... φυσήξει για τα καλά. Δεν ξέρω αν πρέπει να σου χαρακτηρίσω την Santa Botella ως bar. Γιατί δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ένας χώρος φιλικός, ζεστός, οικείος. Μου αρέσει, αγαπώ τα ποτά της, τη χαλαρότητα που με κάνει να νιώθω μόλις μπαίνω, τις μουσικές της, τον κόσμο της, τα κοκτέιλ της. Μου αρέσει να τελειώσω εκεί μια μέρα γεμάτη εικόνες, νοσταλγία κι έναν άνεμο ενηλικίωσης...

Την επόμενη Τετάρτη, πάλι μαζί θα ανακαλύψουμε τα ωραία, τα παράξενα και τα καινούργια.

Φιλιά!