Όταν "συνάντησα" τον Χάμφρει Μπόγκαρντ στην νυχτερινή ζωή της Αθήνας

Λατρεύω τα… παλιά. Τις παλιές εποχές μάλλον. Νιώθω μια σιγουριά όταν τις σκέφτομαι. Από μικρή θυμάμαι ότι οι δεκαετίες του ’20, του ΄50 και του ΄70 ήταν από τις αγαπημένες μου. Ίσως να έφταιγαν τα ρούχα που πρωτοείδα από αυτές τις εποχές, τα οποία με ενθουσίασαν. Αλλά, μεγαλώνοντας, κοιτώντας και μαθαίνοντας για αυτές τις δεκαετίες μαγεύτηκα ακόμη πιο πολύ. Η Γαλλία του ’20, τα αμερικάνικα προάστια του ’50, η Νέα Υόρκη του ’70 είναι εποχές που με ταξιδεύουν κάθε φορά, όταν τις απολαμβάνω μέσα από μια ταινία, μια φωτογραφία, ένα ντοκιμαντέρ ακόμη και μέσα από ένα μπαρ. Και γι’ αυτό και σήμερα θα κάνω μια άκρως «παλιακή» βόλτα στα πιο όμορφα “American bars” της Αθήνας. Θα είναι ωραία, θα δεις. Γι’ αυτό, έλα παρέα μου.

Πρώτη στάση, Κουκάκι. Υπολογίζω να ξεκινήσω την βραδιά μου γύρω τις 9.30 μ.μ γιατί θέλω να τα προλάβω όλα. Αρχικά, θα κατευθυνθώ προς Ακρόπολη μεριά και στο μπαρ Παλιό Ραδιόφωνο (Αθ. Διάκου 12). Ο λόγος που ξεκινάω από αυτό είναι επειδή στο συγκεκριμένο μπαρ ξέρω ότι πιο αργά δεν θα πέφτει καρφίτσα. Και αυτό για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί το μαγαζί είναι μικρό και δεύτερον -και κυριότερον- γιατί όλοι θέλουν να πιουν ένα πρώτο ποτό εκεί. Το Ραδιόφωνο είναι ένα «απλό» μαγαζί. Όχι στην αισθητική του. Στα ποτά του. Εκεί βρεις τα... βασικά. Έτσι, όπως γινόταν και παλιά. Όχι πολλά-πολλά και χρονοβόρα κοκτέιλ. Ένα απλό μεν, αλλά πεντακάθαρο gin tonic και η βραδιά θα ξεκινήσει μια χαρά. Ειδικά όταν την απολαμβάνεις με χαλαρή κουβεντούλα και υπό τους ήχους της jazz μουσικής.

Και από το Παλιό Ραδιόφωνο έφυγα για το πιο… παλιό ποτάδικο της Αθήνας και την επόμενη στάση μου. Το Galaxy (Σταδίου 10) –όχι αυτό στο Hilton!- σέρβιρε το πρώτο του ποτό το 1970. Οπότε, μιλάμε για αυθεντία στην νυχτερινή ζωή της Αθήνας αλλά και στο σερβίρισμα πραγματικά καλών ποτών. Αν βρω χώρο, θα κάτσω στην ξύλινη μπάρα του μαγαζιού και έχω λόγο που θέλω να κάτσω εκεί. Απλά, γιατί έχω σκοπό να θαυμάσω τον κ. Γιάννη που βρίσκεται στο μπαρ, ο οποίος θα μου ετοιμάσει το Old Fashioned κοκτέιλ μου, με την ίδια "επισημότητα" που χαρακτηρίζει και την εμφάνισή του. Ένας από τους βασικούς λόγους που μου αρέσει αυτό το μπαρ, ομολογώ. Αλλά, μάλλον, παίζει ρόλο και το γεγονός ότι εκεί που κάθομαι κάποτε είχε απολαύσει το ποτό του και ο Τσαρούχης, ο Παπάζογλου και πολλοί άλλοι, καθ’ότι ήταν θαμώνες του θρυλικού αυτού μαγαζιού. Διατηρώντας αυτή την χαλαρή διάθεση που είχα και προηγουμένως και θέλοντας λίγη ακόμη παραπάνω (είναι Παρασκευή εξάλλου και τα «πάρτι» τα αφήνω για αύριο), σκοπεύω να κάνω μια τελευταία στάση πριν επιστρέψω σπίτι.

Για την τελευταία μου στάση, θα πρέπει να τεστάρω την φυσική μου κατάσταση, αλλά επειδή ξέρω ότι το μέρος θα με ανταμείψει είμαι διατεθειμένη να κάνω την θυσία. Στο Κολωνάκι και συγκεκριμένα δίπλα στα άπειρα σκαλάκια της Πλουτάρχου, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας, βρίσκεται πολύ καλά κρυμμένο ένα από τα πιο όμορφα και σαγηνευτικά μπαρ της Αθήνας. Το 56 (Kλεομένους 56), μπορεί να άνοιξε το '90, αλλά εγώ κάθε φορά που πάω εκεί, νιώθω ότι κάνω “time travel” στην Νέα Υόρκη το ΄50 και ότι από στιγμή σε στιγμή θα συναντήσω τον Humphrey Bogart, ο οποίος θα μου ζητάει φωτιά για να ανάψει το τσιγάρο του. Οκέι, ξέρω ότι δεν θα τον δω πραγματικά, αλλά θα τον αναπολήσω, απολαμβάνοντας μια από τις άπειρες επιλογές malt ουίσκι που διαθέτει το μαγαζί.

Και έτσι απλά, «μεθυσμένη» από τις αναμνήσεις μιας εποχής που δεν έχω ζήσει καν θα επιστρέψω σπίτι μου, τόσο νοσταλγική αλλά καθησυχασμένη ότι έστω και τώρα, το 2016, έστω και στην Αθήνα, μπορώ να κάνω ένα ταξίδι στον χρόνο, ακόμη και για λίγες μόνο ώρες. Είναι μαγευτικό, πράγματι.