Θα κάτσω σπίτι, θ' αράξω σπίτι (ε, περίπου)

Το ομώνυμο (και πολυαγαπημένο) άσμα του Λουκιανού Κηλαηδόνη το γνωρίζεις; Ξέρεις, αυτό που λέει "Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι, λοιπόν απόψε δεν πρόκειται να βγω. Θα κάτσω σπίτι, θ’ αράξω σπίτι, κι άμα πεινάσω τηγανίζω καν’ αυγό". Ε, λοιπόν, αυτό είναι το σημερινό μας, πλάνο, ή έστω... περίπου αυτό. Γιατί, σήμερα πράγματι σε σπίτι θα είμαστε, αλλά όχι (μόνο) στο δικό μας. 

Ας σου εξηγήσω, όμως, τι εννοώ: Σήμερα, θα ξεκινήσουμε τη βόλτα μας από το Χαλάνδρι και συγκεκριμένα από την οδό Ανδρέα Παπανδρέου, στον αριθμό 9. Τι θα βρούμε εκεί; Αφού μπούμε στην μικρή στοά, στο τέλος της θα συναντήσουμε το "Σπίτι", ένα από τα δημοφιλέστερα στέκια στην περιοχή. Κι αν αναρωτιέσαι γιατί ονομάζεται έτσι, θα σου πω ότι πρόκειται για ένα bar που θα σε κάνει πραγματικά να αισθανθείς... σαν στο σπίτι σου: μικρά καλαίσθητα δωμάτια περιμετρικά, με vintage στιλ στη διακόσμηση και μια πανέμορφη αυλή στο κέντρο, που θυμίζει παλιά γειτονιά. Κάπως έτσι είναι το σκηνικό του. Τα δυνατά του σημεία; Οι εξαιρετικές μουσικές του (βλ. από τα decks παρελαύνει η αφρόκρεμα των bar DJs και των ραδιοφωνικών παραγωγών της πόλης) και η ακόμα πιο εξαιρετική λίστα με τα κοκτέιλ του. Για σήμερα, πάντως, λέω να επισκεφτούμε (αυτό) το Σπίτι, το απογευματάκι, ώστε να απολαύσουμε τον καφέ μας στην αυλή του. 

Και μετά τον καφέ, τι θα έλεγες να τσιμπήσουμε κάτι; Όχι, δεν θα πάμε μακριά, στο Χαλάνδρι θα μείνουμε και θα μεταφερθούμε μερικά στενά παραπάνω, στην οδό Αριστοτέλους, στον αριθμό 52. Εκεί, θα συναντήσουμε το "Μεζεδοκούτι", ή -όπως είναι εξίσου γνωστό- το πρώην "Σπίτι της μακαρονάδας". Στο δεύτερο, πήγαινα συνέχεια, καθότι... μακαρονάς, αλλά και το Μεζεδοκούτι, με το νέο concept και το νέο μενού, με έχει εντυπωσιάσει εξίσου. Κι αυτό γιατί, οι Σεφ, Γιάννης Ρελάκης και Γιώργος Παρίσης έχουν αναλάβει να φέρουν στο τραπέζι μας παραδοσιακούς και πρωτότυπους μεζέδες, που μπλέκονται τέλεια με το τσιπουράκι που σερβίρεται εκεί. Μια δοκιμή θα σε πείσει. 

Πού θα γράψουμε τον σημερινό μας επίλογο; Στο σπίτι μου -αυτή τη φορά κυριολεκτικά. Για απόψε, έχω αποφασίσει να δω μια ταινία που -δυστυχώς- δεν κατάφερα να απολαύσω στις κινηματογραφικές αίθουσες φέτος το χειμώνα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως, όπως λένε. Αυτό, άλλωστε, είναι -πάνω κάτω- και το κεντρικό μήνυμα της ταινίας "Η Νιότη", ενός τρυφερού, συγκινητικού αλλά και φαντασμαγορικού ύμνου στην τέχνη, την φιλία, τον έρωτα και τον χρόνο που περνάει αναπόφευκτα. Πρόκειται για την δεύτερη αγγλόφωνη ταινία του Πάολο Σορεντίνο -δύο χρόνια μετά την βραβευμένη με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας «Τέλεια Ομορφιά» του, με πρωταγωνιστές τον Μάικλ Κέιν, τον Χάρβεϊ Καϊτέλ και τη Ρέιτσελ Βάις.

Τι λες, λοιπόν; Απόψε, θα αράξουμε... σπίτι;