Εσύ «έπιασες» τον Μάη;

Ένα πράγμα πάντα αναρωτιέμαι μόλις επιστρέφω από τις διακοπές: «Πώς πέρασαν οι ημέρες τόσο γρήγορα;». Μετά τις γιορτές του Πάσχα -και γενικά οποιεσδήποτε γιορτές, υπάρχει μια τάση για ανασυγκρότηση. Στο τι θα φάμε, τι θα πιούμε, πόσο θα βγούμε. Εγώ, λοιπόν, σήμερα έχω άλλο σκοπό. Να κάνω το ακριβώς αντίθετο. Ίσως πρέπει να σου ομολογήσω ότι ακόμη βρίσκομαι στην Χίο λόγω υποχρεώσεων, οπότε ίσως είναι αυτή η αιτία που είμαι ακόμα σε… mood διακοπών. Και επειδή η φετινή Πρωτομαγιά «καθυστέρησε», καθυστέρησα και εγώ να την γιορτάσω. Και μιας και βρίσκομαι στην μυροβόλο Χίο, θεωρώ ότι είμαι στο κατάλληλο μέρος για να απολαύσω μια απόλυτα ανοιξιάτικη βόλτα.

Η ημέρα ξεκινάει από την Χώρα του νησιού και την Απλωταριά. Ο κόσμος μπορεί να έχει μειωθεί λίγο συγκριτικά με τις προηγούμενες μέρες και οι ντόπιοι να έχουν επανέλθει στους καθημερινούς τους ρυθμούς, αλλά εμένα δεν με ενοχλεί αυτό διόλου. Γιατί τώρα έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω τον «πραγματικό» τρόπο ζωής των κατοίκων. Να απολαύσω τον καθημερινό τρόπο ζωής τους. Να, σου πω την αλήθεια μου, δεν διαφέρει και πολύ. Οι Χιώτες, άπαξ και ο καιρός είναι καλός, δεν πρόκειται να θυσιάσουν την διασκέδασή τους, είτε είναι γιορτές, είτε όχι. Λένε, λοιπόν, «όχι» στην σχεδόν βεβιασμένη διασκέδαση των γιορτών και δείχνουν να απολαμβάνουν τα ενδιαφέροντά τους με την ίδια λαχτάρα και ευχαρίστηση και τον υπόλοιπο χρόνο. Εντάξει, καταλαβαίνω σιγά-σιγά γιατί μου αρέσει τόσο αυτός ο τόπος. Ταυτίζομαι. Έτσι, λοιπόν, κάνοντας για άλλη μια φορά βόλτα στην Απλωταριά, θα προσπεράσω τον… χαμό του καφέ-μπαρ Aplo (Απλωταριάς 54), όπου ο κόσμος -παρόλο που είναι νωρίς το μεσημέρι, φαίνεται να χορεύει από τώρα υπό τους ήχους της ελληνικής pop μουσικής. Εγώ, όμως όντας… χιπ-χοπού στην ψυχή, θα απαρνηθώ τις ελληνική μου (μουσική) κληρονομιά και θα κάτσω για ένα ήσυχο καφέ, σε ένα από τα αγαπημένα μου –πλέον- μέρη στο νησί. Το Blender (Χωρέμη Γεωργίου 7) φέρνει κάτι σε νεουρκέζικο, χίπστερ, εναλλακτικό καφέ, αλλά η αισθητική του εξισορροπείται με ένα πιο παραδοσιακό, χιώτικο ύφος, κάνοντάς το ένα από τα πιο relaxing μέρη για να πιει κανείς τον καφέ του, το veggie-like smoothie του ή να απολαύσει το ολόφρεσκο σάντουιτς του. Η αυλή του, με τις διαφορετικές σε σχέδια και χρώματα φερ φορζέ, και η παρουσία των μοσχοβολιστών φυτών και λουλουδιών τριγύρω, συνθέτουν ένα άψογο κλίμα, στέφοντας την πρώτη μου στάση για σήμερα με επιτυχία.

Μιας, λοιπόν, και έχω σκοπό να γιορτάσω την Πρωτομαγιά σήμερα, δεν διανοείται να μην κάνω μια βόλτα από το μέρος όπου ανθίζουν οι περίφημοι λαλάδες της Χίου. Τι είναι οι λαλάδες θα μου πεις: Πρόκειται για την χιώτικη εκδοχή της τουλίπας. Ένα είδος του άνθους αυτού που ευδοκιμεί μόνο εδώ. Στα φημισμένα «κόκκινα λιβάδια» -λόγω του χρώματος της τουλίπας-, στο χωριό Θολοποτάμι και γενικά στα περισσότερα χωράφια του κεντρικού τμήματος του νησιού, γεμίζουν με αυτά τα πανέμορφα λουλούδια, σηματοδοτώντας την έναρξη της Άνοιξης. Επειδή, όμως, οι τουλίπες αποτελούν έναν ανεκτίμητο φυσικό πλούτο της Χίου, το μόνο που έχω σκοπό να κάνω είναι να τις θαυμάσω και να απολαύσω το άρωμά τους.

Μιας και έχω χορτάσει ήλιο και νιώθω ότι έχω μπει για τα καλά σε μαγιάτικο κλίμα, λέω να συνεχίσω σε παρόμοια διάθεση την βόλτα μου και να επιστρέψω στο κέντρο και συγκεκριμένα στο φημισμένο Κάστρο του νησιού. Το Κάστρο της Χίου εκτείνεται στα βόρεια του κέντρου της πόλης της Χίου και αποτελεί τον περιτειχισμένο πυρήνα της από την εποχή της Γενουοκρατίας και μετά. Κατασκευασμένο από τους Βενετούς το 1694, το Κάστρο πλέον αποτελεί ένα από τα βασικά αξιοθέατα για να επισκεφθεί κανείς στην Χίο,για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του και τα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν ανακαλυφθεί κατά καιρούς, μετά από ανασκαφές, αλλά κυρίως μπορεί κανείς να απολαύσει τον καφέ ή τον μεζέ του σε ένα από τα πολλά τσιπουράδικα που διαθέτει η πλατεία του Κάστρου. Εγώ, σήμερα θα κάτσω σε ένα παραδοσιακό καφενείο την Ηλιάστρα (Αγ. Γεωργίου Φρουρίου 1), ένα από τα ομορφότερα μαγαζάκια της Χίου, με πολύ καλό καφέ και άψογη εξυπηρέτηση. Είναι το ιδανικό σημείο για να κάτσει κανείς, ειδικά τις πιο βραδινές ώρες, όπου η πλατεία μεταμορφώνεται σε ειδυλλιακό τόπο συνάντησης για παγωμένες μπύρες και τσίπουρα με μεζέ.

Και για άλλη μια φορά, οι παραδόσεις, τα έθιμα και οι εικόνες αυτού του τόπου θα με έχουν κερδίσει τόσο ώστε να με κάνουν να αναλογίζομαι ότι ίσως τελικά ο δρόμος για την ευτυχία να είναι μόλις 8 ώρες απόσταση με το πλοίο, από την Αθήνα…