Η Ανάσταση μέσα σου...

Καλημέρα. Βρίσκομαι στην οδό Πανεπιστημίου, Αttica και Αμερικής γωνία, κατευθύνομαι προς το CityLink, το θέατρο Παλλάς. Εδώ δεν είναι Εξάρχεια, δεν είναι Mo Better, δεν είναι Ίντριγκα, δεν είναι Studio, δεν είναι Koύσκο. Δεν είναι An Club. Πώς γίνεται όμως και η δική σου μουσική ταιριάζει πάντα και παντού;

{videobox}E059O_cGZ2o{/videobox}

Έπειτα είναι 1998 ξανά κι εγώ συζητώ με μία κολλητή από το σχολείο, από τότε έχουμε να κάνουμε, νομίζω, αληθινή συζήτηση εγώ και εκείνη, στο δωμάτιο της, στο σπίτι της στο Ψυχικό. Μου έβαλε μία κασέτα με καινούργια κομμάτια να ακούσω. «Ποιοι είναι αυτοί,» την ρώτησα, «Τα Διάφανα Κρίνα,» μου είπε. Και από τα ηχεία έπαιζε το «Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά μας», από το ντεμπούτο άλμπουμ σας. Αν μεγάλωνες την δεκαετία του 90 και ήθελες να ξέρεις τι σου γίνεται, άκουγες πολύ ραδιόφωνο κι έπρεπε να έχεις πάντα μία κασέτα TDK ...ετοιμοπόλεμη. Ό,τι μας ακουγόταν ωραίο πατούσαμε το REC και το γράφαμε, πολλές φορές το ακούγαμε ξανά και ξανά χωρίς καλά - καλά να ξέρουμε τι είναι. Έτσι, λίγες ημέρες αργότερα, σαν από σύμπτωση, σαν από κάρμα, πέτυχα στο ράδιο το «Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή Νεκρός», από τον ίδιο δίσκο. Μπήκε η μουσική, δεν είχα ιδέα τι ήταν, αλλά το ερωτεύτηκα από την πρώτη νότα. Πάτησα το REC. Είναι ακόμα πατημένο.

{videobox}BSnIY9toQ7o{/videobox}

Τα Χριστούγεννα του '98 αγόρασα και τους δύο δίσκους που είχατε κυκλοφορήσει μέχρι τότε τα «Έγινε η Απώλεια Συνήθεια Μας» και «Κάτι Σαράβαλες Καρδιές», από ένα μεγάλο δισκοπωλείο στη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι ακόμα πως είχα μαζί μου, στην τσάντα μου και το CD player για να τα βάλω αμέσως να τα ακούσω. Πέρασα 8 ολόκληρες μέρες, όλες τις γιορτές δηλαδή, σαν υπνοβάτης. Ζούσα κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, έτρωγα βιαστικά, λίγο αφού είχε τελειώσει ο ένας δίσκος και λίγο πριν αρχίσει ο επόμενος. Τα βράδια δεν κοιμόμουν γιατί ήθελα να ακούω τη μουσική, τα πρωινά ξυπνούσα νωρίτερα και πατούσα το Play πριν καν ανοίξω τα μάτια μου για να μην χάσω νανοσεκόντ...

{videobox}JKkUPzWPiNY{/videobox}

Λίγο μετά, αρχές καλοκαιριού, ήρθε και η πρώτη συναυλία. Κάπου στο Χαλάνδρι, σε ένα φεστιβάλ. Ούτε που ξέρω πόσες μέρες παρακαλούσα τους γονείς μου να με αφήσουν να έρθω. Θα βγαίνατε, βλέπεις, αργά κι εγώ ήμουν μικρή. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθω. Εκεί συνάντησα μία συμμαθήτρια, που κάπως σας ήξερε: πρώτη φορά που μιλήσαμε, πρώτη φορά που ζούσα τον μύθο που είχα φτιάξει μέσα στο μυαλό, με κάποιον τρόπο, από κοντά.

{videobox}w5M3F-1fz3A{/videobox}

Για τα επόμενα (πολλά) χρόνια η ζωή κύλησε σαν ένα πελώριο, ατελείωτο λάιβ. Είτε ήμουν Ελλάδα, είτε ήμουν Αγγλία, τα τραγούδια ήταν πάντα εκεί. Κατεβατά με στίχους στο ταμπλό από φελλό πάνω από το γραφείο μου, τα κουτιά των δίσκων στην καλύτερη θέση της δισκοθήκης, τα άλμπουμ να πληθαίνουν σιγά - σιγά: το EP «Είναι Που Όλα Ήρθαν Αργά» να δίνει τη θέση του στο «Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα οι Σιωπές» κι αυτό στο «Ό,τι Απέμεινε Απ' την Ευτυχία».Τα χρόνια να περνούν. Να αρχίζω να φοβάμαι κι εγώ λίγο - λίγο μεγαλώνοντας ότι τα πράγματα αλλάζουν οριστικά, πως ό,τι θα απομείνει τελικά από την ευτυχία δεν θα είναι ποτέ ξανά αρκετό.

{videobox}XuqEGk6BNn4{/videobox}

Θυμάμαι πάντα τις βραδιές μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο από τον κόσμο An Club στην Σολωμού στα Εξάρχεια, τα φώτα να χαμηλώνουν αργά, τα υπόλοιπα τέσσερα Κρίνα να βγαίνουν στη σκηνή κάθε φορά πριν από σένα. Θυμάμαι ένα βράδυ στη Γεωπονική που άπλωσες το χέρι από τη σκηνή και έμοιαζε λες και κρατούσες το φεγγάρι. Θυμάμαι τα ζεστά τριήμερα Στον Αέρα στην Πετρούπολη, τότε που «συλλέγαμε» όση μουσική μπορούσαμε να αντέξουμε και δεν μας έφτανε, τα «κι άλλο, κι άλλο» έπειτα από τα ανκόρ, βουίζουν ακόμα μέσα στα αυτιά μου. Θυμάμαι τις νύχτες στο Closer, με το ένα χέρι να αλλάζεις δίσκους στα decks, με το άλλο να αλλάζεις το ποτό με το τσιγάρο. Θυμάμαι  τα χαλαρά μεσημέρια στο Studio με ζεστή σοκολάτα με άρωμα κεράσι ή στο Κούσκο με τεκίλες. Εσύ στα ψηλά σκαμπό του ξύλινου μπαρ μέσα στο μαύρο κουστούμι σου, χειμώνα - καλοκαίρι πάντα με σακάκι σαν μεθυσμένος ποιητής του Μεσοπολέμου, σαν τον Κώστα Ουράνη όταν έγραψε το «Θα Πεθάνω Ένα Πένθιμο του Φθινόπωρου Δείλι», σαν τον Ιωάννη Πολέμη στο «Νερωμένο Κρασί». Να δίνεις συμβουλές για τη ζωή, ζωγραφίζοντας με κηρομπογιές φανταστικά νησιά στη μέση του πελάγους.

{videobox}0N-5dHEPdtw{/videobox}

Κι αν κάτι μου έμαθες, αυτό είναι η έννοια της κάθαρσης. Πώς να μιλάω ανοιχτά γι' αυτά που με πονάνε και έτσι τελικά να τα ξορκίζω, κρατώντας μέσα μου μόνο ένα υπέρλαμπρο χαμόγελο μιας καθαρής επόμενης ημέρας. Μου έμαθες να μην φοβάμαι τον θάνατο, να μην δειλιάζω μπροστά στην σκοτεινή πλευρά της ζωής. Λένε ότι οι δημιουργοί είναι περισσότερο άνθρωποι της θεωρίας. Αργότερα σε είδα να κάνεις την θεωρία πράξη, να στέκεσαι με σθένος απέναντι στους δαίμονες σου και να τους ξεπερνάς. Στο τέλος να γυρίζεις την πλάτη στην αρρώστια, να την διαγράφεις μέσα σου και έξω σου, πολύ απλά γιατί έτσι επέλεξες να κάνεις. Για όλα τα παραπάνω σε θαύμασα σαν μουσικό, για το τελευταίο σε θαυμάζω σαν άνθρωπο. Γι' αυτό και κάθε συναυλία σου θα είναι πάντοτε στα μάτια μου μία μεγάλη γιορτή χαράς και αισιοδοξίας.

{videobox}c4yBP_to5eM{/videobox}

*Ο Θάνος Ανεστόπουλος θα εμφανιστεί στο θέατρο Παλλάς το Σάββατο 14 Μαΐου, με την παράσταση «Από τις Ρίζες ως τα Άνθη του Καλού». Μία συναυλία στην οποία «Ο Αρθούρος Ρεμπώ περιδιαβαίνει τα στενοσόκακα της Πρέβεζας μαζί με τον Κώστα Καρυωτάκη.Ο Εντγκαρ Αλλαν Πόε, ο Μποντλέρ και ο Μπουκόσφσκι φλερτάρουν την Μαρία Πολυδούρη. Ο Νικ Κεϊβ συναντά την Κατερίνα Γώγου. Η Σύλβια Πλάθ συνομιλεί με την Νίνα Σιμόν. Ο Νίκος Καββαδίας καταμεσής στο πέλαγος ακούει στο ραδιόφωνο τον Ίαν Κέρτις.Ο Τόμ Γουέιτς χορεύει με τα Διάφανα Κρίνα.».

Η Αναστασία πετάχτηκε μέχρι εκεί για να αγοράσει από νωρίς τα εισιτήρια, γωρίζοντας καλά μέσα της πως η ατάκα που της είπε κάποιος, κάπως, κάποτε αποδείχθηκε τελικά πέρα για πέρα αληθινή: :«Δεν θα 'σαι ποτέ ξανά, ακριβώς, η ίδια». Θέλει να ελπίζει πως για όσους την ξέρουν πραγματικά αυτή η «αλλαγή» ήταν μόνο για καλό. Για εκείνη, τουλάχιστον, ήταν.

{videobox}U1NRnIuLoVE{/videobox}