Ο «εφιάλτης» στον δρόμο της οδού Λέκκα

Μην τα ξαναλέμε. Είμαι παιδί του κέντρου. Τι να κάνουμε; Αν και δεν μεγάλωσα εδώ («πατρίδα» μου είναι η νότια πλευρά της Αθήνας) πάντα είχα και έχω ένα κονέξιον με αυτό. Και να σου πω κάτι; Τόσο καιρό που τα λέμε, ακόμη δεν έχω ξεμείνει από επιλογές για να κάνουμε την βόλτα μας εκεί. Και αυτό λατρεύω στο κέντρο. Ακόμη και το πιο άσχημο σημείο της, μπορεί ξαφνικά να μετατραπεί στο πιο όμορφο μέρος για να ξαποστάσεις και να διαβάσεις το βιβλίο σου ή στο πιο όμορφο καφέ για να «βαρέσεις» την καφεϊνη στον οργανισμό σου. Γι’ αυτό αγαπάω το κέντρο. Και όλα αυτά, θα τα κάνω και σήμερα. Ή μάλλον θα τα κάνουμε παρέα.

Έτσι, λοιπόν, θα ξεκινήσω από το Σύνταγμα και θα κατευθυνθώ προς την Καραγιώργη Σερβίας. Μου αρέσει τόσο πολύ που σε όλη αυτή την διαδρομή υπάρχουν τόσα μέρη για να σταματήσεις να κάνεις τα ψώνια σου, να φας κάτι κ.τ.λ. Αλλά εγώ έχω σκοπό σήμερα και έχω βαλθεί να βγάλω την βόλτα μου, σε έναν πολυαγαπημένο μου δρόμο: Την οδό Λέκκα. Σε αυτόν τον μικρό -γεωγραφικά- δρόμο που όμως στεγάζει τόσα ωραία και ενδιαφέροντα μαγαζάκια που με μεράκι έχουν ανοίξει οι ιδιοκτήτες τους. Θα περιπλανηθώ λοιπόν μέσα στις ενδιαφέρουσες στοές του και εκεί θα απολαύσω τον καφέ, το φαγητό και το ποτό μου χωρίς να χρειαστεί να φύγω καθόλου από αυτήν.

Πρώτη στάση, το λατρεμένο Αμπάριζα (Λέκκα 10-12) το οποίο με τα τεράστια παράθυρά του και την πανέμορφη ξύλινη μπάρα του, μπορεί κανείς να απολαύσει τον ποτό του υπό τους ήχους αρκετά… ψαγμένης μουσικής. Αυτό βέβαια κυρίως τις βραδινές ώρες, αλλά εγώ σήμερα θα πιώ έναν καφέ… στα γρήγορα σε ένα από τα όμορφα τραπεζάκια έξω από το μαγαζί, ενώ διαβάζω το βιβλίο μου.

Σου υποσχέθηκα φαγητό και σαν γνωστή κοιλιόδουλη, δεν θα μπορούσα να μην τσιμπίσω κάτι πριν συναντήσω τους φίλους μου για ποτό, Παρασκευή είναι εξάλλου, ένα ντρινκ επιβάλλεται. Και ενώ βρίσκομαι στο κέντρο και ενώ βρίσκομαι στην Λέκκα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω, γευστικά τουλάχιστον, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες. Έτσι λοιπόν, λίγα βήματα παρακάτω και τσουπ μεταφέρθηκα στην Ταϊλάνδη ή μάλλον καλύτερα, σε μια αρκετά πιστή μίνι εκδοχή της. Το Budoo (Λέκκα 14) είναι εδώ και λίγο καιρό ένα από τα πιο όμορφα μαγαζιά της πόλης –το στενόμακρο πολύχρωμο εστιατόριο, με τα καταπληκτικά φωτιστικά θα στο επιβεβαιώσουν αυτό-, το οποίο σερβίρει από τα καλύτερα πιάτα ταϊλανδέζικης κουζίνας. Αρκεί να φας το κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό κοτόπουλο satay με φυστικοβούτυρο (φταίω που λατρεύω και το φυστικοβούτυρο;) αλλά και τις γευστικότατες γαρίδες με κίτρινο κάρυ. Φυσικά, το μαγαζί σερβίρει και ωραία κοκτέιλ, αλλά προς το παρόν θα την… βγάλω με ένα ποτήρι κρασί, γιατί έχω και συνέχεια!

Και πάω λοιπόν πίσω από εκεί που ήρθα κυριολεκτικά, αλλά αυτή την φορά θα διασχίσω την στοά που βρισκόμουν προηγουμένως. Ο λόγος το Όμικρον (Λέκκα 10) ένα από τα πιο φιλόδοξα μπαρ της Αθήνας. Και το λέω αυτό γιατί ο χώρος κάτι τέτοιο μου εκφράζει. Ίσως να φταίει το νατουραλιστικό αλλά και βιομηχανικό παράλληλα περιβάλλον του που με κάνει να σκέφτομαι ότι αν ένα μαγαζί μπορεί να τα υποστηρίξει αυτά τα δύο σε ένα χώρο, τότε όλα είναι εφικτά. Αλλά το σίγουρα εφικτό σε αυτό το μπαρ, είναι ότι θα περάσω καλά, γιατί κάτι παίζει με τα… vibes του. Σε προδιαθέτουν να περάσεις καλά είτε πρόκειται απλά να απολαύσεις το ποτό σου, κάνοντας μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με έναν φίλο, είτε ακόμη αν θέλεις να τα πιείς μέχρι το ξημέρωμα. Γιατί δεν ξέρω αν στο είπα, αλλά το μαγαζί παίζει πάντα πολύ ωραία μουσική. Άσε που τα κοκτέιλς έχουν μόνο 7€ και ένα νεγκρόνι με λίγη ηλεκτρονική μουσική, ταιριάζει άψογα.

Μετά από τόσες ώρες που έχω περάσει στον δρόμο Λέκκα, θα φύγω από αυτόν ικανοποιημένη. Γευστικά σίγουρα και αισθητικά ακόμη περισσότερο. Σαν να ήταν ένα όνειρο. Ή ένας όμορφος εφιάλτης. Απλά εύχομαι άμα κοιμηθώ να μην προσπαθήσει ο Freddy Kruger να με σκοτώσει….

Στην κεντρική φωτογραφία το εστιατόριο Budoo