Η Αλεξάνδρα κατεβαίνει Παγκράτι

Δεν ξέρω γιατί αυτόματα συνδέω μέρη με κομμάτια της ψυχής μου. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. 
Χμ, αυτό όμως δεν τελειώνει. Άβυσσος σαν να λέμε. Εγωκεντρισμός; Απωθημένα; Σπουδές Ψυχολογίας; Ή στο κάτω κάτω, απλή δημοσιογραφία; Τι να σου πω. Δεν ξέρω. 

Ακούω που λες «Μαύρο Πρόβατο» και αντί να σκεφτώ «εστιατόριο», «Παγκράτι», «φαγητό», «παρέα» σκέφτομαι «Εφηβεία».

Δεν μου φαίνεται αλλά ναι, υπήρξα το Μαύρο Πρόβατο της οικογένειας.

Ήμουν εκείνη που έβγαινε και γύριζε την ώρα που ήθελε- την ώρα που επέστρεφαν όλοι οι έφηβοι, όχι τίποτα σπουδαίο. Ο πατέρας διαφωνούσε έντονα. 

Ήμουν εκείνη που δεν κάπνιζε – επειδή το έκαναν όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές μου, και «δεν θα μου πουν αυτοί τι να κάνω». 

Ήμουν εκείνη που ενώ έδινε Πανελλήνιες είχε παράλληλα και σχέση. Άκουσον άκουσον! Πέρασα. Και στη σχολή που ήθελα, και το δράμα του χωρισμού.

Ήμουν εκείνη που ενώ «έπρεπε» να γίνω καθηγήτρια, επέλεξα να κάνω πραγματικότητα το όνειρό μου. Και να που τώρα διαβάζεις αυτά που γράφω. 

Με αυτές και άλλες πολλές σκέψεις (ε, δεν λέγονται και όλα, να μείνει υλικό να γράψουμε και κανένα βιβλίο) θα πάω σήμερα στο Παγκράτι, στο Μαύρο Πρόβατο.
Σίγουρα το έχεις ακούσει. Όλοι το ξέρουν. Αφού, να σκεφτείς, την πρώτη φορά που πήγα και το έψαχνα (επαφή με το κέντρο της πόλης, καμία), εκεί, κοντά στο Καλλιμάρμαρο, πρόσεξα μια κοπελίτσα με ακουστικά στα αυτιά, «Μοντέρνα είναι, θα το ξέρει», έκανα τη σκέψη η 40άρα. Και πέτυχα διάνα. Με καθοδήγησε με σαφήνεια, και χαμόγελο.

Τώρα ξέρω πώς θα πάω. Πώς θα βρεθώ καθισμένη στα τραπεζάκια του έξω, να περιμένω τη Νίνα (αυτή τη φίλη την περιμένω πάντα, αλλά αξίζει η αναμονή, αξίζει και το χούι). 

Θα παραγγείλω πρώτα ένα ποτήρι κρασί. Θα παρατηρήσω τους ανθρώπους γύρω μου. Τουρίστες, Έλληνες, ζευγάρια, κανένας επώνυμος, επαγγελματικά δείπνα... Θα είναι πάλι γεμάτα τα τραπεζάκια. Και για άλλη μια φορά θα σκεφτώ: «Τελικά, βγαίνει ο κόσμος τις καθημερινές!».

Το φαγητό είναι νόστιμο. Ελληνική δημιουργική κουζίνα, παραδοσιακά πιάτα με αυτό το twist που τα ξανασυστήνει στο σήμερα. Θα περιμένω τη φίλη μου για να πάρουμε μια χορταστική σαλάτα και τα κυρίως πιάτα μας, συνήθως κρεατικά- κάνουμε και οι δύο διατροφή, οπότε θα αποφύγουμε τα πολλά πολλά. 

Το ντεκόρ, προφανώς εμπνευσμένο από την ονομασία, σε άσπρο-μαύρο, με τοίχους-μαυροπίνακες και πολλά προβατάκια. 
- Να βγάλουμε εδώ μια φωτό; 
- Να βγάλουμε!

Το προσωπικό, ευγενικό, και οικείο τόσο-όσο. Με αυτή την ισορροπία που μου αρέσει. Ούτε φιλαράκια από παλιά ούτε σνομπαρία σπαστική. Και αν πεις και καμιά χαζομάρα πάνω στην παραγγελία σου, θα σε διορθώσουν με τρόπο διακριτικό. 

Και αφού θα φάμε, θα μιλήσουμε (κυρίως αυτό), θα πιούμε και λίγο κρασί παραπάνω, θα έρθει η ώρα του γλυκού. Και θες το κρασί, θες η χαλαρότητα, θα παραγγείλουμε ένα δροσερό επιδόρπιο, «με δύο κουταλάκια, παρακαλώ!».

Όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού, οι τιμές θα μας φανούν λογικές, δεν θα μας πιάσει σύγκρυο. 

Είναι το τέλος του μήνα, ακόμα δεν έχουμε πληρωθεί, γιατί βαστάει τόσο ο μήνας, βρε παιδιά; 
Χα, γιατί; Θα περιμέναμε δηλαδή αρχές του μήνα να βγούμε, όπως όλοι; 
Ένα Μαύρο Πρόβατο που τιμάει το παρατσούκλι του δεν κάνει ποτέ ό,τι κάνουν οι άλλοι. Σου το υπογράφω.

Info: Αρριανού 33, Παγκράτι, τηλ. 210-7223466