Μια Παρασκευή διαφορετική από όλες τις άλλες!

Θα είμαι ειλικρινής. Αυτή την Παρασκευή δεν ήθελα να πάω βόλτα. Και γιατί να θέλω; Με όλα όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες, δεν ξέρω και εγώ τι θέλω. Τι να κάνω, πού να πάω, πώς να δουλέψω, ποιον να πιστέψω, τι να ψηφίσω. Κάθισα όμως και σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να ενδώσω σε αυτή την εξαναγκασμένη μιζέρια στην οποία μας υποβάλλουν οι καιροί και συνειδητοποίησα ότι αυτές τις ημέρες (ναι, τις κρίσιμες, τις δραματικές, τις ιστορικές), είναι πιο σημαντικό και φλέγον από ποτέ το να μην είμαι μόνη μου. Και επειδή μπορεί και εσύ να έχεις το ίδιον προβληματισμό, είμαι εδώ και αυτήν την Παρασκευή για να σου δώσω το χέρι μου και μαζί να κάνουμε μια ωραία βόλτα. Για να μιλήσουμε για τα πολιτικά ή για να ξεχαστούμε από αυτά, για να φιλοσοφήσουμε, για να πούμε σαχλαμάρες και τελικά για να γελάσουμε. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι μαζί είμαστε ατρόμητοι. Και αυτό θα το νιώσω περισσότερο στην συνοικία που μεγάλωσα και που σε αυτήν νιώθω πλήρη ασφάλεια: την Νέα Σμύρνη. Στην πολυτραγουδισμένη της πλατεία (α, ρε Άλκηστη!) όπου εκεί έφαγα για πρώτη φόρα τα μούτρα μου, παίζοντας σαν παιδί αλλά και σαν έφηβη, «παίζοντας» με ανάλαφρους έρωτες. Εκεί, που για να πάω δεν χρειάζομαι αμάξι (ορίστε κάνω και οικονομία στην βενζίνη) και που παρόλα αυτά, θα διασκεδάσω με όλη μου την ψυχή.

Η Νέα Σμύρνη μπορεί τον τελευταίο χρόνο να έχει μεταμορφωθεί σε μια πιο hip συνοικία, αλλά δεν σταματάει να διατηρεί αυτή την pure αυθεντικότητα και ελαφρότητα των νοτίων προαστίων, που μάλλον προέρχεται από την μικρή απόσταση που την χωρίζει από την θάλασσα. Θα ξεκινήσω σχετικά νωρίς την βόλτα μου, οπότε με «παίρνει» να πιώ έναν γρήγορο καφέ. Η πρώτη μου στάση λοιπόν θα είναι στο Άρωμα (25^ης Μαρτίου 19), μια καφετέρια που μπορεί να μην είναι από τις πιο παλιές της περιοχής, αλλά αντιπροσωπεύει άψογα την «φιλοσοφία» της. Θα κάτσω λοιπόν σε ένα από τα τραπέζια της πλατείας, κοντά στα συντριβάνια και καθώς θα τα κοιτώ, θα ανακαλώ τις στιγμές όπου στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, οι συμμαθητές μου πετούσαν εμένα και τις φίλες μου σε αυτά, παίζοντας και διασκεδάζοντας ανέμελα.

Αφού, ευχαριστηθώ τον κρύο καφέ μου, θα κάνω μια μικρή βόλτα στα γύρω μαγαζιά και καταστήματα, για να απολαύσω λίγο window shopping. Σήμερα, δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω με την μόδα -απλά θα συζητήσω για αυτήν με τους φίλους μου.

Έτσι λοιπόν, η επόμενη στάση μου θα είναι το Vamos Amigos (Μεγ. Αλεξάνδρου 70). Το μόνο -αλλά αρκετό- για την περιοχή μεξικάνικο εστιατόριο, του οποίου το φαγητό λατρεύω (εντάξει ίσως φταίει και το γεγονός ότι εκεί θα βρω άφθονη τεκίλα). Είναι το ιδανικό μέρος για να ξεφύγω έστω και λίγο από τα ελληνικά «δεδομένα», οπότε ένα σφηνάκι τεκίλα και αμέσως νιώθεις ότι είσαι στο «Μέχικο». Το κλίμα αυτού του μαγαζιού θα με καλμάρει με τα άνετα, δερμάτινα booth του, ενώ τα γευστικά φαχίτας και οι δροσιστικές μαργαρίτες, θα με χαλαρώσουν τόσο ώστε να προετοιμαστώ απόλυτα για την τελευταία μου στάση.

Έχοντας μπει σε ένα "latin" κλίμα και έχοντας "αδειάσει" λίγο το κεφάλι μου με τις "κακές" σκέψεις, ήρθε η ώρα για χορό. Ο χορός μπορεί να αποβεί πολύ λυτρωτικός, οπότε είναι ό,τι χρειάζομαι (και εγώ και εσύ), για αυτή την –αλλιώτικη- Παρασκευή. Θα πάω, λοιπόν, σε ένα από τα παλαιότερα μέρη της Νέας Σμύρνης, το Fuego (Ομήρου 69), μια σχολή latin χορού, που το βράδυ μεταμορφώνεται στο πιο vibrant σημείο της πόλης. Με το που μπω στην κόκκινη και μυστήρια είσοδο του μαγαζιού και αφού ανέβω τα σκαλιά, μονομίας νιώθω ότι μεταφέρομαι σε κάποιο local club στο Queens της Νέας Υόρκης. Θες η αυθεντική latin μουσική, ο κόσμος που τόσο αισθησιακά χορεύει μεταξύ του, θες η ευφάνταστη διακόσμησή του; Όλο το σκηνικό θα σε μαγέψει και ακόμα καλύτερα θα σε κάνει να θέλεις να χορέψεις μέχρι το πρωί. Ένα πρωινό που μπορεί να σε μεταφέρει σιγά-σιγά στην πραγματικότητα, αλλά θα ξέρεις ότι δεν το έχεις περάσει μόνος/η.

Αυτό δεν έχει τελικά την μεγαλύτερη σημασία;

Στην φωτό το Vamos Amigos