ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Το top 5 της εβδομάδας
Όλα όσα εμείς, η παρέα του allyou, σκεφτήκαμε, ονειρευτήκαμε, παρατηρήσαμε και επιλέξαμε να κάνουμε την πιο κρίσιμη -ιστορικά- εβδομάδα των τελευταίων δεκαετιών.
Σε μία "αμήχανη" Δευτέρα, η Αναστασία μάς ξενάγησε στα μονοπάτια της... ενηλικίωσης.
Γνωρίζεις την περίπτωση του Noah Baumbach; Ο Αμερικανός σκηνοθέτης γύρισε το 2010 την ταινία "Greenberg" με πρωταγωνιστή τον Ben Stiller κάνοντας αίσθηση, για να μας αφήσει δύο χρόνια αργότερα με το στόμα ανοιχτό συστήνοντας μας την "Frances Ha" - ένα ασπρόμαυρο φιλμ «ενηλικίωσης» και εσωτερικής αναζήτησης με τη μούσα του, Greta Gerwig, στον βασικό ρόλο.
Τώρα, ο Baumbach φέρνει στις αίθουσες άλλη μια ταινία η οποία αναφέρεται και πάλι στο ζήτημα της «ενηλικίωσης» αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο, αφού στο "While We Are Young" με τους Ben Stiller και Naomi Watts βλέπουμε την ιστορία του Τζος και της Κορνίλια, οι οποίοι παγιδευμένοι στη ρουτίνα του γάμου τους γνωρίζουν ένα πολύ νεότερο τους και επίσης παντρεμένο ζευγάρι και γοητεύονται από τον ανέμελο και αντισυμβατικό τρόπο ζωής του. Προσπαθώντας να τον ακολουθήσουν, θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν τις ιδέες τους και τη μεταξύ τους σχέση.
Αυτή η ταινία θα μας δώσει αφορμές για να σκεφτούμε τη δική μας ενηλικίωση. Η οποία μπορεί να μας έχει συμβεί, μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση είναι σίγουρα ένα από εκείνα τα πράγματα στη ζωή που δεν πρέπει να μας κρατάνε πίσω. Ίσα - ίσα, πρέπει να μας εκτινάσσει ευθεία και δυναμικά μπροστά.
Την Τρίτη, εν μέσω πολιτικής και όχι μόνο κρίσης, η Ειρήνη επέστρεψε... στη βάση της.
Μπορεί η είδηση του δημοψηφίσματος να έχει φέρει αναστάτωση ή -ίσως και- πανικό σε κάποιους από μας, μπορεί να σε συνάντησα στην ουρά ενός ΑΤΜ να περιμένεις με αγωνία την ανάληψη, θέλω όμως αυτήν την Τρίτη να "ξεχαστούμε" παρέα. Γιατί η ζωή μας τα "χωράει" όλα: και τα κρίσιμα διλήμματα και τις μικρές (ή μεγαλύτερες) δυσκολίες και τις μεγάλες χαρές.
Αυτή την Τρίτη, λοιπόν, σε προσκαλώ να ταξιδέψουμε 650 χλμ. μακριά από την πρωτεύουσα, στο ήσυχο και καταπράσινο Κιλκίς. Εδώ όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα, αγάπησα, "αμάρτησα", γέλασα, έκλαψα και ήρθε η ώρα να ανεβάσω στα σκαλιά της εκκλησίας μια από τις καλύτερες μου φίλες!
Χαρά, ευτυχία, ευλογία, ήθη, έθιμα, οικογένεια. Όσα προβλήματα κι αν μας ταλανίζουν, αυτά μας δένουν και μας ορίζουν ως άτομα, ως κοινωνία, αρκεί να το πιστέψουμε.
Κρατάω την ψυχραιμία μου και μέσα σ' όλον αυτόν τον καταιγισμό των γεγονότων, την ξαφνικά αναποδογυρισμένη καθημερινότητα μας, το τεντωμένο σχοινί των νεύρων μας, τα "έκτακτα" Δελτία, το facebook, βρίσκω τρόπους, αφορμές και λόγους για να χαμογελάω. Και να ελπίζω. Και να κάνω βόλτες στη μεγάλη, δική μας, παράξενα όμορφη πόλη.
Ο Ιούλιος ήταν πάντα για μένα "σημαδιακός". Και κοίτα να δεις που τα γεγονότα και οι εξελίξεις τον κάνουν "ιστορικό". Αυτή η "ιστορική" λοιπόν πρώτη Ιουλίου, θα με βρει στους Κήπους του Μεγάρου Μουσικής! Εκεί που το (αγαπημένο) Μπολερό του Ραβέλ, η Γαλάζια Ραψωδία του Γκερσουιν και ο Πέερ Γκυντ του Γκριγκ θα συναντηθούν με την Αρλεζιάνα του Μπιζέ! Βραδιά μουσικής συνύπαρξης κλασικής, συμφωνικής και τζαζ μουσικής. Μ' αρέσει πολύ. Και νομίζω πως και... θα σταματήσω (για λίγο) να σκέφτομαι και θα χαλαρώσω! Η Metropolitan Symphony Orchestra of Athens και ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος θα με πάρουν απ' το χέρι κι εγώ θα πω... "I do"!
Ναι, έχω κάνει τους υπολογισμούς μου, έχω πάρει τα 60 ευρώ μου από το ΑΤΜ και το να περάσω αυτό το πρωτομηνιάτικο βράδυ μου σ'ένα "μαλακό" σκηνικό καλοκαιριού, είναι το μικρό μου δώρο στην επιμονή μου να χαμογελάω.
ΑΥΤΗ την Πέμπτη, θα ήθελα πάρα πολύ να σε συναντήσω σε μία γωνιά αυτής της πόλης. Να συζητήσουμε για το μέλλον μας. Μαζί. Για το αύριο που θα ζήσουμε και οι δύο. Άσχετα από το αν η μία υποστηρίζει (ενδεχομένως) «Ναι» και η άλλη (ενδεχομένως) «Όχι».
Θα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά αυτή την Πέμπτη εγώ θα μείνω σπίτι.
Θα μείνω σπίτι γιατί δεν θέλω να πέσω πάνω σε καμία εκατέρωθεν πολιτική (ή –τελικά- απολιτίκ;) συγκέντρωση, σε καμία εκατέρωθεν πολιτική «συζήτηση» και σε καμία εκατέρωθεν φανατισμένη λαοθάλασσα που θα μου αποδείξει– για άλλη μια φορά μέσα στις τελευταίες μέρες- πόσο (μα πόσο) μηδενικά αλληλέγγυοι είμαστε. Μεταξύ μας.
Αφού δεν μπορούμε να μετρήσουμε τα «Ναι» και τα «Όχι» μας μαζί, ας το κάνει ο καθένας για τον εαυτό του. Με όποιον τρόπο μπορεί. Εγώ αυτό θα κάνω σήμερα. Και γι' αυτό η βόλτα μου θα είναι "εντός". Μέσα από βιβλία που «ανοίγουν» το μυαλό μου, μέσα από τα λόγια συγγραφέων που πάντα πήγαιναν τη σκέψη μου ένα βήμα παραπέρα και μέσα από στίχους τραγουδιών που με ταξιδεύουν, θα πάω βόλτα σε ένα καλύτερο αύριο (ή –έστω- σε καλύτερους τόπους).
Θα είμαι ειλικρινής. Αυτή την Παρασκευή δεν ήθελα να πάω βόλτα. Και γιατί να θέλω; Με όλα όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες, δεν ξέρω και εγώ τι θέλω. Τι να κάνω, πού να πάω, πώς να δουλέψω, ποιον να πιστέψω, τι να ψηφίσω. Κάθισα όμως και σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να ενδώσω σε αυτή την εξαναγκασμένη μιζέρια στην οποία μας υποβάλλουν οι καιροί και συνειδητοποίησα ότι αυτές τις ημέρες (ναι, τις κρίσιμες, τις δραματικές, τις ιστορικές), είναι πιο σημαντικό και φλέγον από ποτέ το να μην είμαι μόνη μου. Και επειδή μπορεί και εσύ να έχεις το ίδιον προβληματισμό, είμαι εδώ και αυτήν την Παρασκευή για να σου δώσω το χέρι μου και μαζί να κάνουμε μια ωραία βόλτα. Για να μιλήσουμε για τα πολιτικά ή για να ξεχαστούμε από αυτά, για να φιλοσοφήσουμε, για να πούμε σαχλαμάρες και τελικά για να γελάσουμε. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι μαζί είμαστε ατρόμητοι. Και αυτό θα το νιώσω περισσότερο στην συνοικία που μεγάλωσα και που σε αυτήν νιώθω πλήρη ασφάλεια: την Νέα Σμύρνη.
Η πρώτη μου στάση λοιπόν θα είναι στο Άρωμα (25ης Μαρτίου 19), μια καφετέρια που μπορεί να μην είναι από τις πιο παλιές της περιοχής, αλλά αντιπροσωπεύει άψογα την «φιλοσοφία» της. Θα κάτσω λοιπόν σε ένα από τα τραπέζια της πλατείας, κοντά στα συντριβάνια και καθώς θα τα κοιτώ, θα ανακαλώ τις στιγμές όπου στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, οι συμμαθητές μου πετούσαν εμένα και τις φίλες μου σε αυτά, παίζοντας και διασκεδάζοντας ανέμελα.
