Σαν σχολική εκδρομή... με 30 μέρες καθυστέρηση

Αντί προλόγου: Αυτή η βόλτα είχε γραφτεί και προγραμματιστεί ακριβώς ένα μήνα πριν. Δυστυχώς, στο ενδιάμεσο, τα γεγονότα μάς ξεπέρασαν. Απώλειες σε ανθρώπους, απώλειες σε ελπίδες... Τριάντα μέρες μετά, λίγο πιο μουδιασμένοι, λίγο πιο "ώριμοι", αποφασίσαμε όλοι μαζί να πάμε σήμερα αυτή την "εκδρομή" (με μερικές "διορθώσεις"). Κι ακόμα κι αν οι συζητήσεις μας θα είναι λιγότερο "ανάλαφρες", σίγουρα θα είναι περισσότερο ουσιαστικές. Τι λες; Έρχεσαι;     

Σήμερα, είναι μια μέρα γεμάτη… allyou! Από νωρίς το πρωί, μέχρι (πολύ) αργά το βράδυ, αυτή η Πέμπτη μου θα είναι γεμάτη από Κέλλυ, Αναστασία, Ειρήνη, Γεωργία, Χρυσοβαλάντη, Ανδρέα και –φυσικά- μαμά Μελίνα. Όχι, δεν θα δουλέψουμε υπερωρίες. Αφού χτυπήσει το κουδούνι, έχουμε… εξωσχολικό» ραντεβού. Προορισμός: Εξάρχεια.  

Πριν από μερικά χρόνια, είχε πέσει στα χέρια μου το βιβλίο "X-άρχεια uncensored: τα συνθήματα και τα graffiti των Εξαρχείων" (Εκδόσεις Ρακοσυλλέκτης), του φωτογράφου Τάκη Σπυρόπουλου. Το περιεχόμενό του είναι αυτό ακριβώς που λέει και ο τίτλος του: ένα φωτογραφικό άλμπουμ γεμάτο με συνθήματα που κοσμούν τους τοίχους, τις κολώνες ή τα πεζοδρόμια αυτής της -ιδιότυπης αλλά και ταυτόχρονα πανέμορφης – συνοικίας. Έκτοτε, το ξεφυλλίζω συχνά και κάθε φορά που βολτάρω στα στενά της, ψάχνω να βρω που κρύβεται το καθένα από αυτά. Το αγαπημένο μου είναι -πάντα- το παρακάτω. Κι ακόμα κι αν αυτό το "κάποτε" φαντάζει πιο επιτακτικό και -ταυτόχρονα- πιο μακρινό από ποτέ, εμείς δεν θα σταματήσουμε να (το) ελπίζουμε. Γι' αυτό και θα δώσουμε ραντεβού εκεί, για να ξεκινήσουμε παρέα τη βόλτα μας. Δεν θα σου αποκαλύψω που βρίσκεται. Σε προκαλώ να το βρεις. Και -κυρίως- σε προκαλώ να μην σταματήσεις να ελπίζεις.       

Κι από εκεί, η επόμενη μας στάση είναι στο "Άμα λάχει στης Νεφέλης" (Καλλιδρομίου 69) για να μπούμε στο… πετσί του (σχολικού) ρόλου μας. Και εξηγώ: Πρόκειται για ένα μεζεδοπωλείο, στα «πόδια» του λόφου του Στρέφη, το οποίο στεγάζεται στο κτήριο ενός παλιού δημοτικού σχολείο. Το καλοκαίρι, το προαύλιό του -με τις νεραντζιές, τις λεμονιές και τα γιασεμιά να μπλέκονται αρμονικά με τα τραπέζια, μεταμορφώνεται -ίσως- στην πιο νοσταλγική αυλή του κέντρου. Όσο για το φαγητό του; Πεντανόστιμοι και εξαιρετικά προσεγμένοι μεζέδες και μία αξιοπρεπέστατη λίστα κρασιών για να τους συνοδεύσεις. Για σήμερα πάντως, λέω να τιμήσουμε τους κρητικούς της παρέας και να παραγγείλουμε σιουφιχτά (ίσως τα καλύτερα απ’ όσα έχω δοκιμάσει εκτός των… κρητικών τειχών) και άφθονη τσικουδιά (την οποία επίσης σου συνιστώ ανεπιφύλακτα). Στα μεγάλα συν του «Άμα Λάχει», ο… λογαριασμός, καθώς είναι μέσα στο budget των καθημερινών 60€ που "δικαιούμαστε" -αν και, για να είμαστε απολύτως σοβαροί, έχουν περάσει πολλάααα χρόνια από τότε που είχαμε τη δυνατότητα για τέτοιες σπατάλες. Σε κάθε περίπτωση, υπολόγισε περί των 15€ ανά άτομο, συμπεριλαμβανομένου του ποτού. Tip: Εδώ, για να βρεις τραπεζάκι έξω, θα πρέπει να έρθεις από νωρίς. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) -από φέτος- το μαγαζί δεν κάνει κρατήσεις.  

Τώρα για τη συνέχεια, κανείς μας δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Το αρχικό πλάνο (με την προϋπόθεση ότι στο κέντρο των Εξαρχείων τα πράγματα θα είναι ήρεμα, μετά τα χτεσινά γεγονότα στη Βουλή) είναι το "Ζάχαρη και Αλάτι", ένα πανέμορφο μπιστρό, που στεγάζεται σε ένα διώροφο νεοκλασικό στη Βαλτετσίου, στον αριθμό 47.  Στην εσωτερική αυλή του, υπό ήχους τζαζ και ροκ μουσικής,  θα απολαύσουμε το τελευταίο ποτό της ημέρας μας. Το μαγαζί φημίζεται για τα ιδιαίτερα κοκτέιλ του αλλά και την προσεγμένη λίστα από ελληνικά κρασιά, οπότε οι επιλογές μας είναι πολλές. Tip: Λογικά, κάπου σ΄ αυτό το σημείο, εμείς θα είμαστε τόσο σκασμένοι, που δεν θα μπορούμε να φάμε ούτε τσίχλα. Εσύ, δοκίμασε ένα από τα σπιτικά γλυκά του. Δοκίμασε ένα από τα σπιτικά γλυκά του (Ε).   

Αντί επιλόγου: Απόψε, σε προσκαλούμε να πιεις μαζί μας μια τσικουδιά. Γιατί δεν μάς έχει μείνει τίποτα άλλο, παρά μόνο η ελπίδα, η αγάπη και η αλληλεγγύη. Κι απ' αυτά, εμείς, η παρέα του allyou, είμαστε πλήρεις.  

Η φωτό είναι από το μεζεδοπωλείο "Άμα Λάχει στης Νεφέλης"