Δύναμη ψυχής από ένα νέο παιδί που έμαθε ξαφνικά ότι πάσχει από οξεία λευχαιμία

Συγκλονίζει ένα νέο παιδί, ο Γιώργος Βλάχος, ο οποίος, αν και είδε τη ζωή του να αλλάζει μέσα σε μια στιγμή και πλέον είναι αναγκασμένος να παλέψει γι' αυτήν, δεν καταθέτει τα όπλα, δίνοντας μαθήματα δύναμης και θέλησης για να ζήσει.

Το εν λόγω παλικάρι, με καταγωγή από τη Σύρο έμαθε ξαφνικά ότι πάσχει από οξεία λευχαιμία και από το Λαϊκό νοσοκομείο, όπου βρίσκεται δίνει αγώνα, κάνοντας έκκληση σε όλον τον κόσμο: «Οποιος/όποια έχει τη διάθεση και το χρόνο να δώσει κάνα σακουλάκι αιματάκι να τρώμε».

Παρατίθενται αυτούσιες οι αναρτήσεις του Γιώργου Βλάχου στο facebook.



Στις 22 Αυγούστου ο αγωνιστής ανέβασε αυτή την φωτογραφία και έγραψε στην σελίδα του στο Facebook:

«Μιάς και δε μπορώ να γράφω,και όλοι μου στέλνετε φωτογραφίες και ποιηματάκια,σας χρωστάω και εγώ μια φωτο συνοδευόμενη απο μια ελαφρώς παραλλαγμένη παροιμία/ποιήμα: ΄΄όχι μαλλιά στην κεφαλή κακά μαντάτα στην ψωλή, κοίτα πως έγινα μωρή,μου μοιάζω με χρυσή αυγή, λόγια πικρά στην κλινική,να!ερχονται κι οι δυό γιατροί, πως παει ρε παίδες,πως θα βγεί? σκασε, κολύμπα, κι έχει η ζωή»

Τρεις ημέρες νωρίτερα είχε γράψει:  «καλημέρα παιδιά….δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να γράψω,λόγω πόνου στις φλέβες (μου τις κάψαν όλες οι πούστηδες), οπότε το πληκτρολόγιο είναι λίγο απαγορευτικό…
όλα πάντως πάνε κατ΄ευχήν και πολύ καλά …όλες οι εξετάσεις καλά,οι γιατροί ευχαριστημένοι κι εγώ κοιμάμαι 19 ώρες τη μέρα.. ελπίζω σε λίγες μέρες να είμαι σε θέση να απαντήσω στα μυνήματα….
ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας και μην μου ανησυχείτε… ο μπαλκονάτος ζεί!!»

Στην πρώτη του ανάρτηση στο διαδίκτυο, η οποία είχε συγκλονίσει όλη την Ελλάδα, έγραφε: «H πιο δύσκολη ώρα, είναι εκείνη που έχεις χιλιάδες σκέψεις ,,,ανακατωμένες στο μυαλό σου ,καβάλα η μία πάνω στην άλλη να καλπάζουν με την ταχύτητα του φωτός, απο το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου στο άλλο, απο τη μία ακρη του σύμπαντος στην άλλη,απο το νου στη γλωσσα κι απο το χάος της φαντασίας και του συναισθήματος στην τάξη της λογικής,,και τελικά να μήν καταφέρνεις να αρθρώσεις λέξη…

…πόσο δύσκολες είναι καμιά φορά οι κατάλληλες λέξεις… αυτές που αρνούνται να κάνουν την εμφάνισή τους και να ξεδιαλύνουν μιά για πάντα μια μπερδεμένη κατάσταση..να λύσουν το πιο ανεξιχνίαστο γρίφο,αυτόν του μυαλού που σκέφτεται και σκέφτεται και σκέφτεται…μα τι σκατα πια σκέφτεται?
…»βάλ΄τα κάτω ρε»,»οργάνωσέ τα»,»κάνε τα κουτάκια σου» λέει μια φωνή,μα μια δεύτερη σου χτυπά ελαφρά την πλάτη και σου ψιθυρίζει «κλαψε»,»πόνα»,»γδύσου κάτω απο τη βροχή και χόρεψε»,την ώρα που μια τρίτη φωνάζει απο το υπερπέραν σαν ηχώ απο βαθύ φαράγγι «παράτα τα όλα»…

..κι είναι κι άλλες φωνές δεκάδες ,εκατοντάδες, η κάθε μια με τη δική της χροιά,άλλη παραμυθένια και γοητευτική,κι άλλη απαισιόδοξη και μελαγχολική,άλλη απαλή και όμορφη σάν μεταξένιο χάδι πίσω απο τα αυτί ,κι άλλη σκληρή μεταλική και δυσσοίωνη σαν κλαγγή σπαθιών σε ένα χαμένο πόλεμο..

..ακούω φωνές…η πρώτη ένδειξη τρέλας?? …μπαααα…και ποιός δεν ακούει… «γκαρσόν!!μια μερίδα χιούμορ παρακαλώ!!».εεε να μας συγχωρείτε αλλα δεν εχει χιούμορ απόψε κύριέ μου,ούτε δύναμη ούτε θάρρος..μας τελειώσαν και θα παραγγείλουμε άυριο πάλι ..δοκιμάστε ένα άλλο πιάτο απο το μενού..και τ άλλα νόστιμα είναι..σας διαβεβαιώνω!» ..η πιο δυσκολη ώρα…αυτή που δεν έχεις να πείς τίποτα,και τελικά λές μαλακίες…έτσι για να πείς κάτι…έτσι για να ξορκίσεις το τίποτα..

Στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών με διάγνωση οξεία λευχαιμία.

Εκεί λοιπόν που δούλευα ανέμελος στην όμορφη Σύρο και το καλοκαίρι προχωρούσε όμορφα και ξένοιαστα, βρεθηκα εν μια νυκτί στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών με διάγνωση οξεία λευχαιμία..

Ήταν εκείνο το ένα κυτταράκι στο μυελό των οστών, τόσο μικρό όσο και η γη μπροστά στον απέραντο γαλαξία, που τόλμησε κι επαναστάτησε.. πήρε μαζί του κι άλλα κυτταράκια κι αυτά με τη σειρά τους και άλλα, ως που στο τέλος ήταν τα υγιή η μειονότητα και τα σκάρτα αυτά που πλέον έλεγχαν την πορεία μου..

Τώρα λοιπόν με έχουνε παστώσει στη χημεία (κατι που κάποτε θα με ευχαριστούσε δεόντως) και περιμένουνε να σκοτωθούν τα επαναστατημένα γαμοκύτταρα, μπας και ο οργανισμός ξεμπλοκάρει κι αρχίσει να ξαναδίνει τα κανονικά… αυτή η φάση θα πάρει καιρό και δυστυχώς χρειάζεται βοήθεια τύπου έχω γίνει βρυκόλακας μεγάλος και καταπίνω τα σακουλάκια με το αίμα στο φτερό..

Συμπέρασμα…όποιος/όποια έχει τη διάθεση και το χρόνο να δώσει κάνα σακουλάκι αιματάκι να τρώμε, να έρθει στο ΛΑΪΚΟ Γ.Ν.Α. και να πει “θέλω να δώσω αίμα γα το φίλο μου το Βλάχο Γεώργιο του Κων/νου και της Μαρίας που βρίσκεται στην κλινική παθολογικής φυσιολογίας στον 4ο όροφο”.

Και ποιος ξέρει….ίσως σε λίγο καιρό από τώρα να ξυπνήσω σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο θα τρώω τυρόπιτα και θα πίνω μίλκο».