ΒΙΒΛΙΟ
Διάβασε πρώτη απόσπασμα του "Κάνε μου έκπληξη"!
Η δημοφιλής βρετανίδα συγγραφέας Σόφι Κινσέλα, σε νέες περιπέτειες...
Μαριέτα Χριστοπούλου
Αν αγαπάς τη Σόφι Κινσέλα ή αν την έχεις ακουστά και θες επιτέλους να τη γνωρίσεις, σου κάνουμε έκπληξη! Το Allyou εξασφάλισε για εσένα ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο της δημοφιλούς συγγραφέα, για να πάρεις μια γεύση λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει στα ράφια των βιβλιοπωλείων, από τις εκδόσεις Ψυχογιός!
Όπως ξέρεις ή έχεις ακουστά, η Κινσέλα είναι βρετανίδα συγγραφέας από τις λίγες. Ξεκίνησε να γράφει στα 24 της και τα βιβλία της αγαπήθηκαν πολύ. Τόσο πολύ που ένα από αυτά έγινε και ταινία. Για το "Ψωνίζω άρα υπάρχω" ο λόγος. Έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, και υπάρχουν εκατομμύρια αντίτυπα με το όνομά της τυπωμένο στο εξώφυλλο.
Μιλώντας για εξώφυλλο, να τι έρχεται σύντομα από την Κινσέλα! "Κάνε μου έκπληξη":
Kαι τώρα μια πρώτη γεύση:
Όλα έχουν γίνει τόσο αγχωτικά. Είναι τρεις μέρες μετά, και έχω μπουχτίσει. Γιατί είναι έτσι η ζωή; Τη στιγμή που χαλαρώνεις και αρχίζεις να απολαμβάνεις τα πράγματα, να χαμογελάς, να διασκεδάζεις… έρχεται η ζωή σαν κακιά δασκάλα στο προαύλιο και σου φωνάζει: «Τέρμα το παιχνίδι!» και όλοι γυρίζουν στη δυστυχία και την πλήξη.Ο Νταν είναι διαρκώς τσιτωμένος αλλά δε μου λέει γιατί. Τις προάλλες γύρισε σπίτι μεσάνυχτα βρομοκοπώντας ουίσκι. Κάθεται και χαζεύει διαρκώς τη γυάλα με το φίδι, και είναι συνεχώς συνοφρυωμένος.
Χθες το πρωί αστειεύτηκα: «Μην ανησυχείς, μόνο άλλα εξήντα επτά χρόνια και πενήντα εβδομάδες μάς έμειναν», και απλώς με κοίταξε χαζά σαν να μην έπιασε το αστείο. Έπειτα, όταν είπα πιο γλυκά: «Έλα τώρα, Νταν, τι συμβαίνει;» πετάχτηκε πάνω κι έφυγε από το δωμάτιο απαντώντας «τίποτα», πάνω από τον ώμο του.
Πόσα διαζύγια έχουν προκληθεί από τη λέξη «τίποτα»; Νομίζω πως αυτή θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα στατιστική. Όταν ο Νταν λέει «τίποτα», νιώθω θυμωσιά, σαν μια μικρή μαχαιριά. Θυμωσιά είναι η λέξη που έχω για τον τρελό θυμό που μόνο ο άντρας σου μπορεί να προκαλέσει. Όχι μόνο γίνεσαι έξαλλη, αλλά νιώθεις ότι το κάνει και επίτηδες, μόνο και μόνο για να σε βασανίσει.
Είπα κάποτε αυτή τη θεωρία μου στον Νταν. Ήμουν –τώρα που το σκέφτομαι– λίγο στρεσαρισμένη. Προς υπεράσπισή μου, τα μωρά με είχαν κρατήσει ξύπνια όλη νύχτα. Και φώναξα: «Επίτηδες βρίσκεις να μου λες το πιο εκνευριστικό πράγμα, Νταν;». Ενώ εκείνος με κοίταξε έντρομος και είπε: «Όχι. Δεν ξέρω. Δεν πολυκατάλαβα τι είπες. Δείχνεις πολύ όμορφη με αυτό το φόρεμα».
Το οποίο κάπως με ηρέμησε αλλά και δε με ηρέμησε. Δηλαδή, είχα βγει εκτός θέματος. Το παραδέχομαι. Το κάνω μερικές φορές. Όμως δεν έβλεπε ότι τα σχέδια για τις διακοπές μας και το πρόβλημα με τους κάδους ανακύκλωσης και το δώρο γενεθλίων της μητέρας του ήταν όλα το ίδιο θέμα;
(Επίσης, δεν ήταν φόρεμα, ήταν μια φαρδιά μπλούζα θηλασμού που είχα φορέσει άλλες πενήντα φορές. Οπότε πώς στο διάολο μπορούσε να πει ότι έδειχνα όμορφη σε αυτό;)
Μάλλον θα έπρεπε να έχουμε πρόγραμμα για τους τσακωμούς μας. Ίσως θα έπρεπε να τσακωνόμαστε μόνο κάθε Πέμπτη βράδυ, να αγοράζουμε σνακ και να προσλαμβάνουμε διαιτητή. Θα έπρεπε να ελέγχουμε τη διαδικασία του τσακωμού. Αλλά μέχρι να το κάνουμε, έχουμε κολλήσει με το «τίποτα» του Νταν και μ’ εμένα να βράζω και την ατμόσφαιρα να είναι άκρως ηλεκτρισμένη.
Τέλος πάντων, ελπίζω οι ερωτικές μου φωτογραφίες να αλλάξουν τα πάντα. Ή έστω κάποια πράγματα.
Στο μεταξύ, και στο γραφείο τα πράγματα είναι εξίσου αγχωτικά. Ο Ρόμπερτ έρχεται κάθε μέρα, εξετάζοντας νούμερα και φακέλους και στην ουσία προσβάλλοντας οτιδήποτε έχουμε κάνει. Δεν είναι ακριβώς τρομακτικός, περισσότερο αυστηρός επαγγελματίας. Κάνει σύντομες, κοφτές ερωτήσεις. Περιμένει σύντομες, κοφτές απαντήσεις. Η καημένη η Κλαρίσα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει καθόλου, και επικοινωνεί ψιθυρίζοντας. Εγώ είμαι πιο ανθεκτική – αλλά δεν το καταλαβαίνει; Δεν παίρνουμε εμείς τις σοβαρές αποφάσεις. Δεν ήταν δική μας ιδέα να παραγγείλουμε ειδική Χριστουγεννιάτικη Πουτίγκα για τον Οίκο Γουίλομπι πέρσι ως δώρο για τους υποστηρικτές μας (συνολική απώλεια: 379 λίρες), της κυρίας Κέντρικ ήταν.
Νιώθοντας ντροπή από τη θετική και προσαρμοστική συμπεριφορά της κυρίας Κέντρικ, έκανα μια έρευνα σε ιστοσελίδες και καταστήματα του Διαδικτύου και όλα όσα σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να κάνουμε. Πέρασα κάθε λεπτό της μέρας μου σκεπτόμενη δημιουργικές ιδέες εκτός από την ιστορία φαντασμάτων. (Το πρόβλημα είναι ότι, όταν προσπαθείς να βρεις μια ιδέα, αυτή ποτέ δεν έρχεται.) Πήγα επίσης και στον Τόμπι, αλλά δεν ήταν σπίτι, οπότε του έστειλα μέιλ, αλλά δε μου έχει απαντήσει ακόμα.
Στο μεταξύ, η μαμά μού τηλεφωνεί διαρκώς για τα εγκαίνια. Είναι σχεδόν εξίσου εκνευριστική με την Έσμε, με τις ατελείωτες ερωτήσεις της. Σήμερα ήθελε να μάθει: 1. Τι χρώμα παπούτσια να φορέσει; Και 2. Πώς θα θυμάται τα ονόματα όλων; (Απαντήσεις: 1. Κανένας δε θα κοιτάζει τα παπούτσια της και 2. Καρτελάκια με ονόματα.) Η Έσμε, από την άλλη, ήθελε να μάθει: 3. Θέλω ασύρματο μικρόφωνο; Και 4. Τι σνακ θέλω στην πράσινη αίθουσα; (Απαντήσεις: 3. Δε με νοιάζει καθόλου και 4. Ένα μπολάκι Μ&Μ χωρίς τα μπλε κουφετάκια. Αστειάκι.)
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο καβγάς που είχαν χθες βράδυ η Τίλντα με τον Τόμπι. Τους άκουγα από τη μεσοτοιχία και μόρφαζα. (Επίσης αποφάσισα ότι θα ήταν αδιακρισία να πάω από κει και να πω: «Α, Τόμπι, ήρθες; Πήρες το μέιλ μου;». Οπότε περίμενα μισή ώρα και μέχρι τότε είχε ξαναφύγει από το σπίτι. Τυπικός Τόμπι.)
Το ξέρω πως είναι δύσκολο για τον Τόμπι και πως η γενιά του τα έχει βρει σκούρα. Τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά πιστεύω ότι η Τίλντα πρέπει να είναι αυστηρή. Ο Τόμπι πρέπει να βρει μια δουλειά. Ένα σπίτι. Μια ζωή, ουσιαστικά.
Είμαι διστακτική την ώρα που χτυπάω την πόρτα της Πέμπτη βράδυ, στην περίπτωση που πέσω πάλι πάνω σε καβγά τους. Αλλά όταν μου ανοίγει την πόρτα, δείχνει ήρεμη – ακόμα και γλυκιά μπορώ να πω, και από το βάθος ακούγεται μουσική.
«Έχει βγει», λέει λακωνικά. «Πήγε να μείνει σε φίλους. Είμαστε καλά. Έτοιμη;»
«Μάλλον!» Γελάω νευρικά. «Όσο έτοιμη μπορώ να είμαι».
«Και ο Νταν;» Κοιτάζει από την πόρτα το σπίτι μου δίπλα, λες και τον περιμένει ξαφνικά να εμφανιστεί.
«Νομίζει πως πήγα στην ομάδα ανάγνωσης». Χαμογελάω. «Ίσως χρειαστεί να αρχίσεις να μιλάς για τον Φλομπέρ».
«Τον Φλομπέρ!» Γελάει. «Περάστε λοιπόν, Μαντάμ Μποβαρί».
Γκουγκλάρω «ερωτικές φωτογραφίες» τις τελευταίες τρεις μέρες, οπότε είμαι πλήρως εξοπλισμένη. Παραπάνω από εξοπλισμένη. Έχω φέρει: σπρέι μαυρίσματος, είδη μανικιούρ, είδη πεντικιούρ, σεσουάρ, ψεύτικες βλεφαρίδες, μια τσάντα όμορφα εσώρουχα, μια τσάντα σπορ εσώρουχα, μια τσάντα σούπερ προκλητικά εσώρουχα και ένα απίστευτα μακρύ μαργαριταρένιο κολιέ. Έχω επίσης μερικά αξεσουάρ που έφτασαν σε πακέτο δίχως ετικέτα –είπα στον Νταν ότι ήταν καινούργια παπουτσάκια μπαλέτου για τα κορίτσια– αλλά γι’ αυτά δεν είμαι ακόμα σίγουρη. (Στην πραγματικότητα, νομίζω πως η βίντατζ γούνινη μάσκα ήταν μεγάλο λάθος.)
Σε κάθε ευκαιρία, ποζάρω στον καθρέφτη, χουφτώνοντας τον ποπό μου για να δω πόσο μεγάλος δείχνει, και προβάρω αισθησιακές εκφράσεις. Αν και πιστεύω πως θα χρειαστώ πρώτα ένα ποτήρι Prosecco για να χαλαρώσω. (Έχω φέρει κι απ’ αυτό.)
«Πώς σου φαίνεται;» Η Τίλντα με βάζει στο σαλόνι και παθαίνω σοκ. Έχει μετακινήσει τα μισά έπιπλα και ο χώρος μοιάζει με φωτογραφικό στούντιο. Υπάρχουν μεγάλοι προβολείς σε στηρίγματα, και ένα μαραφέτι σαν λευκή ομπρέλα, κι ένας καναπές στο κέντρο, καθώς και μια αναδιπλούμενη οθόνη κι ένας ολόσωμος καθρέφτης.
«Τέλειο!»
«Μα δεν είναι;» Η Τίλντα δείχνει πολύ ικανοποιημένη. «Αν πάει καλά, λέω να το κάνω επάγγελμα. Είναι φοβερή δουλειά αυτές οι ερωτικές φωτογραφίες».
«Έχεις ξαναχρησιμοποιήσει τέτοιο εξοπλισμό;» τη ρωτάω, αγγίζοντας γεμάτη περιέργεια την ομπρέλα.
«Όχι, αλλά δεν είναι και κάτι δύσκολο». Η Τίλντα κουνά το χέρι της. «Το γκούγκλαρα. Κάνει αρκετή ζέστη στο σπίτι;»
Η συνέχεια στα βιβλιοπωλεία!
Αν αγαπάς τη Σόφι Κινσέλα ή αν την έχεις ακουστά και θες επιτέλους να τη γνωρίσεις, σου κάνουμε έκπληξη! Το Allyou εξασφάλισε για εσένα ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο της δημοφιλούς συγγραφέα, για να πάρεις μια γεύση λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει στα ράφια των βιβλιοπωλείων, από τις εκδόσεις Ψυχογιός!
Όπως ξέρεις ή έχεις ακουστά, η Κινσέλα είναι βρετανίδα συγγραφέας από τις λίγες. Ξεκίνησε να γράφει στα 24 της και τα βιβλία της αγαπήθηκαν πολύ. Τόσο πολύ που ένα από αυτά έγινε και ταινία. Για το "Ψωνίζω άρα υπάρχω" ο λόγος. Έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, και υπάρχουν εκατομμύρια αντίτυπα με το όνομά της τυπωμένο στο εξώφυλλο.
Μιλώντας για εξώφυλλο, να τι έρχεται σύντομα από την Κινσέλα! "Κάνε μου έκπληξη":
Kαι τώρα μια πρώτη γεύση:
Ο Νταν είναι διαρκώς τσιτωμένος αλλά δε μου λέει γιατί. Τις προάλλες γύρισε σπίτι μεσάνυχτα βρομοκοπώντας ουίσκι. Κάθεται και χαζεύει διαρκώς τη γυάλα με το φίδι, και είναι συνεχώς συνοφρυωμένος.
Χθες το πρωί αστειεύτηκα: «Μην ανησυχείς, μόνο άλλα εξήντα επτά χρόνια και πενήντα εβδομάδες μάς έμειναν», και απλώς με κοίταξε χαζά σαν να μην έπιασε το αστείο. Έπειτα, όταν είπα πιο γλυκά: «Έλα τώρα, Νταν, τι συμβαίνει;» πετάχτηκε πάνω κι έφυγε από το δωμάτιο απαντώντας «τίποτα», πάνω από τον ώμο του.
Πόσα διαζύγια έχουν προκληθεί από τη λέξη «τίποτα»; Νομίζω πως αυτή θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα στατιστική. Όταν ο Νταν λέει «τίποτα», νιώθω θυμωσιά, σαν μια μικρή μαχαιριά. Θυμωσιά είναι η λέξη που έχω για τον τρελό θυμό που μόνο ο άντρας σου μπορεί να προκαλέσει. Όχι μόνο γίνεσαι έξαλλη, αλλά νιώθεις ότι το κάνει και επίτηδες, μόνο και μόνο για να σε βασανίσει.
Είπα κάποτε αυτή τη θεωρία μου στον Νταν. Ήμουν –τώρα που το σκέφτομαι– λίγο στρεσαρισμένη. Προς υπεράσπισή μου, τα μωρά με είχαν κρατήσει ξύπνια όλη νύχτα. Και φώναξα: «Επίτηδες βρίσκεις να μου λες το πιο εκνευριστικό πράγμα, Νταν;». Ενώ εκείνος με κοίταξε έντρομος και είπε: «Όχι. Δεν ξέρω. Δεν πολυκατάλαβα τι είπες. Δείχνεις πολύ όμορφη με αυτό το φόρεμα».
Το οποίο κάπως με ηρέμησε αλλά και δε με ηρέμησε. Δηλαδή, είχα βγει εκτός θέματος. Το παραδέχομαι. Το κάνω μερικές φορές. Όμως δεν έβλεπε ότι τα σχέδια για τις διακοπές μας και το πρόβλημα με τους κάδους ανακύκλωσης και το δώρο γενεθλίων της μητέρας του ήταν όλα το ίδιο θέμα;
(Επίσης, δεν ήταν φόρεμα, ήταν μια φαρδιά μπλούζα θηλασμού που είχα φορέσει άλλες πενήντα φορές. Οπότε πώς στο διάολο μπορούσε να πει ότι έδειχνα όμορφη σε αυτό;)
Μάλλον θα έπρεπε να έχουμε πρόγραμμα για τους τσακωμούς μας. Ίσως θα έπρεπε να τσακωνόμαστε μόνο κάθε Πέμπτη βράδυ, να αγοράζουμε σνακ και να προσλαμβάνουμε διαιτητή. Θα έπρεπε να ελέγχουμε τη διαδικασία του τσακωμού. Αλλά μέχρι να το κάνουμε, έχουμε κολλήσει με το «τίποτα» του Νταν και μ’ εμένα να βράζω και την ατμόσφαιρα να είναι άκρως ηλεκτρισμένη.
Τέλος πάντων, ελπίζω οι ερωτικές μου φωτογραφίες να αλλάξουν τα πάντα. Ή έστω κάποια πράγματα.
Στο μεταξύ, και στο γραφείο τα πράγματα είναι εξίσου αγχωτικά. Ο Ρόμπερτ έρχεται κάθε μέρα, εξετάζοντας νούμερα και φακέλους και στην ουσία προσβάλλοντας οτιδήποτε έχουμε κάνει. Δεν είναι ακριβώς τρομακτικός, περισσότερο αυστηρός επαγγελματίας. Κάνει σύντομες, κοφτές ερωτήσεις. Περιμένει σύντομες, κοφτές απαντήσεις. Η καημένη η Κλαρίσα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει καθόλου, και επικοινωνεί ψιθυρίζοντας. Εγώ είμαι πιο ανθεκτική – αλλά δεν το καταλαβαίνει; Δεν παίρνουμε εμείς τις σοβαρές αποφάσεις. Δεν ήταν δική μας ιδέα να παραγγείλουμε ειδική Χριστουγεννιάτικη Πουτίγκα για τον Οίκο Γουίλομπι πέρσι ως δώρο για τους υποστηρικτές μας (συνολική απώλεια: 379 λίρες), της κυρίας Κέντρικ ήταν.
Νιώθοντας ντροπή από τη θετική και προσαρμοστική συμπεριφορά της κυρίας Κέντρικ, έκανα μια έρευνα σε ιστοσελίδες και καταστήματα του Διαδικτύου και όλα όσα σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να κάνουμε. Πέρασα κάθε λεπτό της μέρας μου σκεπτόμενη δημιουργικές ιδέες εκτός από την ιστορία φαντασμάτων. (Το πρόβλημα είναι ότι, όταν προσπαθείς να βρεις μια ιδέα, αυτή ποτέ δεν έρχεται.) Πήγα επίσης και στον Τόμπι, αλλά δεν ήταν σπίτι, οπότε του έστειλα μέιλ, αλλά δε μου έχει απαντήσει ακόμα.
Στο μεταξύ, η μαμά μού τηλεφωνεί διαρκώς για τα εγκαίνια. Είναι σχεδόν εξίσου εκνευριστική με την Έσμε, με τις ατελείωτες ερωτήσεις της. Σήμερα ήθελε να μάθει: 1. Τι χρώμα παπούτσια να φορέσει; Και 2. Πώς θα θυμάται τα ονόματα όλων; (Απαντήσεις: 1. Κανένας δε θα κοιτάζει τα παπούτσια της και 2. Καρτελάκια με ονόματα.) Η Έσμε, από την άλλη, ήθελε να μάθει: 3. Θέλω ασύρματο μικρόφωνο; Και 4. Τι σνακ θέλω στην πράσινη αίθουσα; (Απαντήσεις: 3. Δε με νοιάζει καθόλου και 4. Ένα μπολάκι Μ&Μ χωρίς τα μπλε κουφετάκια. Αστειάκι.)
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο καβγάς που είχαν χθες βράδυ η Τίλντα με τον Τόμπι. Τους άκουγα από τη μεσοτοιχία και μόρφαζα. (Επίσης αποφάσισα ότι θα ήταν αδιακρισία να πάω από κει και να πω: «Α, Τόμπι, ήρθες; Πήρες το μέιλ μου;». Οπότε περίμενα μισή ώρα και μέχρι τότε είχε ξαναφύγει από το σπίτι. Τυπικός Τόμπι.)
Το ξέρω πως είναι δύσκολο για τον Τόμπι και πως η γενιά του τα έχει βρει σκούρα. Τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά πιστεύω ότι η Τίλντα πρέπει να είναι αυστηρή. Ο Τόμπι πρέπει να βρει μια δουλειά. Ένα σπίτι. Μια ζωή, ουσιαστικά.
Είμαι διστακτική την ώρα που χτυπάω την πόρτα της Πέμπτη βράδυ, στην περίπτωση που πέσω πάλι πάνω σε καβγά τους. Αλλά όταν μου ανοίγει την πόρτα, δείχνει ήρεμη – ακόμα και γλυκιά μπορώ να πω, και από το βάθος ακούγεται μουσική.
«Έχει βγει», λέει λακωνικά. «Πήγε να μείνει σε φίλους. Είμαστε καλά. Έτοιμη;»
«Μάλλον!» Γελάω νευρικά. «Όσο έτοιμη μπορώ να είμαι».
«Και ο Νταν;» Κοιτάζει από την πόρτα το σπίτι μου δίπλα, λες και τον περιμένει ξαφνικά να εμφανιστεί.
«Νομίζει πως πήγα στην ομάδα ανάγνωσης». Χαμογελάω. «Ίσως χρειαστεί να αρχίσεις να μιλάς για τον Φλομπέρ».
«Τον Φλομπέρ!» Γελάει. «Περάστε λοιπόν, Μαντάμ Μποβαρί».
Γκουγκλάρω «ερωτικές φωτογραφίες» τις τελευταίες τρεις μέρες, οπότε είμαι πλήρως εξοπλισμένη. Παραπάνω από εξοπλισμένη. Έχω φέρει: σπρέι μαυρίσματος, είδη μανικιούρ, είδη πεντικιούρ, σεσουάρ, ψεύτικες βλεφαρίδες, μια τσάντα όμορφα εσώρουχα, μια τσάντα σπορ εσώρουχα, μια τσάντα σούπερ προκλητικά εσώρουχα και ένα απίστευτα μακρύ μαργαριταρένιο κολιέ. Έχω επίσης μερικά αξεσουάρ που έφτασαν σε πακέτο δίχως ετικέτα –είπα στον Νταν ότι ήταν καινούργια παπουτσάκια μπαλέτου για τα κορίτσια– αλλά γι’ αυτά δεν είμαι ακόμα σίγουρη. (Στην πραγματικότητα, νομίζω πως η βίντατζ γούνινη μάσκα ήταν μεγάλο λάθος.)
Σε κάθε ευκαιρία, ποζάρω στον καθρέφτη, χουφτώνοντας τον ποπό μου για να δω πόσο μεγάλος δείχνει, και προβάρω αισθησιακές εκφράσεις. Αν και πιστεύω πως θα χρειαστώ πρώτα ένα ποτήρι Prosecco για να χαλαρώσω. (Έχω φέρει κι απ’ αυτό.)
«Πώς σου φαίνεται;» Η Τίλντα με βάζει στο σαλόνι και παθαίνω σοκ. Έχει μετακινήσει τα μισά έπιπλα και ο χώρος μοιάζει με φωτογραφικό στούντιο. Υπάρχουν μεγάλοι προβολείς σε στηρίγματα, και ένα μαραφέτι σαν λευκή ομπρέλα, κι ένας καναπές στο κέντρο, καθώς και μια αναδιπλούμενη οθόνη κι ένας ολόσωμος καθρέφτης.
«Τέλειο!»
«Μα δεν είναι;» Η Τίλντα δείχνει πολύ ικανοποιημένη. «Αν πάει καλά, λέω να το κάνω επάγγελμα. Είναι φοβερή δουλειά αυτές οι ερωτικές φωτογραφίες».
«Έχεις ξαναχρησιμοποιήσει τέτοιο εξοπλισμό;» τη ρωτάω, αγγίζοντας γεμάτη περιέργεια την ομπρέλα.
«Όχι, αλλά δεν είναι και κάτι δύσκολο». Η Τίλντα κουνά το χέρι της. «Το γκούγκλαρα. Κάνει αρκετή ζέστη στο σπίτι;»
Η συνέχεια στα βιβλιοπωλεία!
