Μόνο μια φορά;

Υπάρχει άραγε παρθενογένεση στην τέχνη; Ποια είναι τα όρια της πρωτοτυπίας; Και είναι ιδέες και οι σκέψεις μας μοναδικές; Σύμφωνα με τον πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα Κωστή Μαλούτα, μάλλον όχι. 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: ένα ολοκληρωμένο κείμενο μοιάζει με έντομο φυλακισμένο μέσα σε κεχριμπάρι. Δεν αφήνει πολλά περιθώρια ως προς το πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί διαφορετικά, ως προς το πώς θα μπορούσε να έχει αποδράσει από τη ροή που τελικά του δόθηκε. Όταν όμως ένα κείμενο δεν έχει γραφτεί, ή βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της δημιουργίας, οι πιθανότητες που απλώνονται μπροστά του είναι, πολύ σωστά, άπειρες. Ωστόσο, από καταβολής κόσμου οι συγγραφείς γράφουν τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Γράφουν για τη μήτρα και το θάνατο, για τον έρωτα και την απώλεια, για το καλό και το κακό, για το εγώ και τον εαυτό, για την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι λοιπόν αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι μέσα σε τέσσερεις χιλιετίες μυθοπλασίας δεν υπήρξαν ποτέ δύο πανομοιότυπα από την αρχή έως το τέλος βιβλία.

Η πρώτη συγγραφική προσπάθεια του Κωστή Μαλούτα, με τίτλο «Μια φορά (και ίσως κι άλλη μια)» εξετάζει την πιθανότητα να εμφανιστούν δυο πανομοιότυπα κείμενα, σε δυο διαφορετικές περιοχές του πλανήτη και τις αντιδράσεις και τα προβλήματα που θα προκαλούσε ένα τέτοιο όχι-και-τόσο-μοναδικό γεγονός.

Εμείς βρήκαμε την ιδέα -τουλάχιστον- συναρπαστική και σήμερα σου προτείνουμε να διαβάσουμε ακριβώς (;) το ίδιο βιβλίο!

Μια φορά (και ίσως κι άλλη μια)

του Κωστή Μαλούτα

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκάτη