FOOD
Να γιατί τρελαίνομαι για γαριδάκια
Δεν είναι μόνο η γεύση που μετράει
Το έλεγα προχθές στην Κέλλυ. Μια στο τόσο αγοράζουμε με την κόρη μου γαριδάκια, πατατάκια, δρακουλίνια και τρώμε από ένα σακουλάκι η καθεμιά. Μαζί.
Οκ, το ομολογώ, καμιά φορά τα τρώω και στα κρυφά για να μην περάσω λάθος μήνυμα στην κόρη μου.
Γιατί όμως μεγαλώνουμε και ενώ ξέρουμε πόσο άχρηστα είναι όλα αυτά για τον οργανισμό μας, πόσο πλαστικά, πόσα συντηρητικά έχουν, εμείς επιμένουμε να τα τρώμε;
Νομίζω ότι πρόκειται για emotional food. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή κάθε Σάββατο βράδυ ο μπαμπάς μου μάς έφερνε τόνους από τέτοια σπίτι. Και καθόμασταν όλοι μαζί και τα μασουλούσαμε βλέποντας την Αλίκη στη μικρή οθόνη.
Γιατί δεν μπορεί να είναι οι γεύσεις που σε ξεγελάνε. Μεγάλωσες και ξέρεις ότι τρως σκουπίδια. Μέσα σου όμως νιώθεις ωραία.
Γιατί είναι σαν να συναντάς ξανά το παιδί που ήσουν, την οικογενειακή θαλπωρή, τον μπαμπά σου που πια από εκεί που είναι δεν μπορεί να σου φέρει τίποτα.
Τρως για το συναίσθημα, ξεκάθαρα. Μόνο που οι θερμίδες παραμένουν θερμίδες και τα σκουπίδια, σκουπίδια. Οπότε καλό είναι κάποια στιγμή να απεμπλακείς από την ψυχολογική παγίδα του φαγητού.
Θέλει δύναμη. Τα δρακουλίνια δεν θα στην δώσουν, εγγυημένα.
