FOOD
Η ανατομία ενός club sandwich
Είσαι ό,τι τρως και θα στο αποδείξω
Τραγικό αλλά την Καθαρά Δευτέρα φάγαμε γαρίδες και καλαμαράκια οικογενειακώς σε φαστφουντάδικο. Και ήταν άδικο.
Στη λογική "γυρνάμε γρήγορα από την εκδρομή και δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι για φαγητό", μπαμπάς και κόρη με έσυραν στο πλησιέστερο fast food.
Το μόνο παρηγορητικό; Φάγαμε το πλαστικό, δεν το πετάξαμε καταστρέφοντας το περιβάλλον.
Γιατί μιλάμε για 100% πλαστικό. Το ξέρω και το ξέρεις.
Γιατί όμως καμιά φορά αυτό το plastic φαντάζει τόσο fantastic; Τι μαγικά κάνουν στα ταχυφαγεία και μας κάνουν έρμαιά τους;
Η εξήγηση δεν είναι πρακτικής φύσεως- δεν έχω να φάω- γιατί επιλογές υπάρχουν άπειρες. Ούτε οικονομικής- βρίσκεις πολύ καλύτερο φαγητό με λιγότερα λεφτά.
Είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα. Και αναφέρομαι όχι σε σένα και σε μένα που θα φας junk μια στο τόσο, και δεν τρέχει και τίποτα εδώ που τα λέμε.
Μιλάω σε σένα που βγάζεις κάρτα μέλους, που σε ξέρουν με το μικρό σου και ετοιμάζουν την παραγγελία σου πριν καν ανοίξεις το πεινασμένο σου στόμα.
Γιατί το κάνεις αυτό, κοπελιά; Γιατί;
Γιατί δεν έχεις καλή ψυχολογία, δεν έχεις αυτοεκτίμηση, δεν αγαπάς τον εαυτό σου και τον τιμωρείς. Για αυτό.
Είσαι ό,τι τρως, και τρως ό,τι νιώθεις πως είσαι. Χάλια, σκουπίδι, ανώφελη.
Και ξέρεις κάτι; Δεν αρκούν τα γυμναστήρια, μην ξεγελιέσαι. Γιατί και πάλι πάνω από ένα club sandwich θα βρεθείς. Φτιάξε πρώτα την ψυχολογία σου και δώσε στον εαυτό σου ό,τι πραγματικά του αξίζει. Όχι γιατί μπήκε η άνοιξη και θέλουμε να δείχνουμε καλύτερες, αλλά γιατί έτσι χάνεις την άνοιξη της ζωής σου.
