4 λόγοι για να ΜΗΝ δώσεις (κυριολεκτικά) ένα... χεράκι στο μωρό σου

Η ανάγκη να περπατάμε τα μωρά είναι κατανοητή. Ειδικά, όταν φαίνεται να τους αρέσει τόσο πολύ.

Όταν βοηθάμε τα μωρά μας να περπατήσουν, είναι φανερό πως το απολαμβάνουν, ενώ εμείς παίρνουμε μια γεύση ενός από τα σημαντικότερα ορόσημα της ζωής τους.

Ορισμένες φορές μπαίνουμε στον πειρασμό να περπατήσουμε τα μωρά μας γιατί πιστεύουμε πως χρειάζονται βοήθεια να αναπτύξουν τις κινητικές τους δεξιότητες και θεωρούμε καθήκον μας ως γονείς να τους το διδάξουμε. Φοβόμαστε ότι το παιδί μας θα μείνει πίσω αναπτυξιακά, αν δε του δώσουμε κι εμείς ένα χεράκι (κυριολεκτικά). Οπότε, γιατί κάποιος θα συμβούλευε ενάντια σ’ αυτή την μικρή ευχάριστη εμπειρία;

Γι' αυτούς τους 4 λόγους: 

1. Σωματογνωσία: «Μόνο ένα παιδί γνωρίζει τον σωστότερο τρόπο με τον οποίο πρέπει να ευθυγραμμίζονται οι αρθρώσεις του». Με άλλα λόγια, σε ότι αφορά την κινητική ανάπτυξη, τα μωρά είναι αυτοδίδακτα – ξέρουν πράγματι πώς να το κάνουν καλύτερα. Κρατώντας το μωρό από τα χεράκια για να το κινητοποιήσουμε, αλλάζοντας την θέση του ξανά και ξανά, εμποδίζουμε την φυσική του ικανότητα να βρει μόνο του τον τρόπο να ισορροπήσει, την αίσθηση του σώματός του σε σχέση με τον χώρο και να κρίνει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Είναι καλύτερο να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να περπατήσουν όταν εκείνα είναι έτοιμα, ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα την ψυχική και σωματική τους συνείδηση.

2. Ασφάλεια: Σωματογνωσία και ασφάλεια είναι αλληλένδετα. Το να περπατάμε τα μωρά τους δίνει μια ψευδή αίσθηση της ισορροπίας και των ικανοτήτων τους και δεν τους επιτρέπει να γνωρίσουν το σώμα τους – κάτι που μπορεί να είναι επικίνδυνο. Τα μωρά στα οποία δίνεται η ελευθερία να κινηθούν και να αναπτυχθούν με τον δικό τους τρόπο κερδίζουν αυτογνωσία που τους καθιστά ασφαλέστερους. Αποκτούν αίσθηση ισορροπίας και κρίση και έτσι οι κινήσεις τους είναι προσεκτικά υπολογισμένες, και τείνουν να κάνουν λιγότερες απερίσκεπτες κινήσεις. Σε μία μελέτη του 1971 για την φυσιολογική ανάπτυξη της αδρής κινητικότητας στο Pikler Institute, οι ερευνητές περιγράφουν τις κινήσεις των παιδιών (που κατατάχθηκαν στην ομάδα των παιδιών που αναπτύσσονται φυσιολογικά) ως «καλά συντονισμένες, οικονομικές και προσεκτικές». Επισημαίνουν επίσης, ότι «τα παιδιά αυτά, χωρίς εξαιρέσεις, επιτυγχάνουν τις κατάλληλες για την ηλικία τους δεξιότητες».

3. Συνήθειες, εξαρτήσεις: Αν περπατήσετε τα μωρά, πιθανότητα θα θέλουν να το κάνουν ξανά και ξανά. Αυτό όμως όχι μόνο δημιουργεί μία εξάρτηση από έναν ενήλικα για την ισορροπία του σώματος, αλλά και μία συνήθεια την οποία το παιδί πιθανότατα θα θέλει να συνεχίζει πολύ περισσότερο από ότι εμείς. Τα μωρά είναι μεγάλοι λάτρεις της επανάληψης. Τα μωρά που δεν τα περπάτησε κάποιος ή αλλιώς που δεν τα τοποθέτησε, δεν το ζητάνε ποτέ.

4. Ανεξάρτητο παιχνίδι: Η συνήθεια της υποστηρικτικής βάδισης δημιουργεί μία μη απαραίτητη και μη παραγωγική εξάρτηση από έναν ενήλικα για διασκέδαση. Η συμμετοχή του γονέα στην επανάληψη μιας δραστηριότητας έχει ως αποτέλεσμα να του αποσπά την προσοχή ενώ το παιδί θα μπορούσε να αναπτύξει από μόνο του αυτές τις δεξιότητες με τον δικό του τρόπο ή ακόμη να ασχοληθεί με άλλες δραστηριότητες, πιο διδακτικές, δημιουργικές και δραστηριότητες εξερεύνησης.

Πηγή: familylife.gr