Τα "κόκκινα μάγουλα" του παιχνιδιού είναι ο θησαυρός τους

Παίρνει μορφές και ρόλους, Αλλάζει φωνές, Πότε γίνεται κακός και μετά το ξανασκέφτεται και επανέρχεται στην καλοσύνη του. Δοκιμάζει τις δυνάμεις του και οι δεξιότητες ξεδιπλώνονται μία μία σαν να τις φύλαγε καλά κρυμμένες στην μικρή του τσέπη και τώρα τις δοκιμάζει. Μόνο όταν νιωθει ασφάλεια όμως…

Και εκεί που είχα συνηθίσει μια συγκεκριμένη εικόνα των 5 χρόνων ξαφνικά ξεπροβάλλουν πτυχές, χρώματα, γωνίες, σκιές και αλήθειες που δεν γνώριζα την ύπαρξη τους. Όλα παίρνουν μορφή, τα ζώα και δεινόσαυροι ζωντανεύουν και γίνονται η πιο καλή παρέα του και είναι εκείνος που θα επινοήσει την κάθε νέα ιστορία της ημέρας και θα διευθετήσει όποιο πρόβλημα προκύψει όταν ξεκινήσει η περιπέτεια τους. Τα ζώα θα τσακωθούν, θα χτίσουν, θα πετάξουν, θα πονέσουν, θα γελάσουν και θα μιλάνε όποια γλώσσα θέλουν…

Και όπως κάνω τις δικές μου δουλειές και κρυφοκοιτάω, τον ακούω που επαναλαμβάνει φράσεις οικείες, μοιάζουν δικές μου ή ακόμα και χθεσινές συγγενικές κουβέντες…επαναλαμβάνει την ζωή που ζει και ξέρει και που του είναι γνώριμη, ολόδική του και ασφαλής. Και πάνω εκεί θα «χτίσει» οτι θέλει να βρει μέσα του και να εξερευνήσει, να δοκιμάσει τις αντοχές του, να κοιτάξει τις φοβίες του κατάματα όπως το λιοντάρι του κοιτάει τη ζέβρα και της λέει: “ Eίναι η ώρα να κοιμηθείς μόνη σου στο κρεβάτι σου ζέβρα…”

Kαι υπάρχουν και οι στιγμές με τα άλλα παιδιά, οι αληθινές «εξετάσεις» που περνάει και δοκιμάζεται σε ό,τι έμαθε και ξέρει απο το σπίτι του, απο το σχολείο και απο το παιχνίδι του. Είναι λες και όλες αυτές οι ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού ειναι η προσωπική του προπόνηση για εκεί έξω... Και μια φορά θα έρθει κλαίγοντας γιατί τον αδίκησαν και μια άλλη θα έρθει με έναν νέο φίλο που γνώρισε να μου τον συστήσει με τόση χαρά και ενθουσιασμό. Και θα τον χτυπήσει κάποιος καταλάθος ή και επίτηδες και θα με ρωτήσει όλο παράπονο γιατί να το κάνει αυτό κάποιος…

Ο κόσμος του είναι τόσο ιδιαίτερος που νιωθω τυχερή που είμαι μάρτυρας των στιγμών αυτών των ανεπανάληπτων, του πρώτου παγωτού, της πρώτης φοράς που κατάφερε να κολυμπήσει μόνος, των ανακαλύψεων και των τόσο σημαντικών ερωτήσεων της παιδικης ηλικίας. Και σκέφτομαι πόσα να σκέφτεται αυτό το μυαλουδάκι και πόσα έχει να ζήσει…

Και έρχεται η μέρα που μας ανακοινώνει οτι απόψε δεν θα χρειαστεί να τον κοιμήσω γιατι θα κοιμηθεί μόνος του και απλά το κάνει με αποφασιστικότητα. Και τον θαυμάζω και μου έρχεται και κάπως που δε θα τον κοιμίζω αλλά είμαι και περήφανη για τα φτερά που σιγά σιγά συνειδητοποιεί ότι έχει πάνω του και κάποτε θα τα ανοίξει. Θα τα καταφέρει;

Και μέσα μου ξέρω πως όλο αυτό δεν θα είχε συμβεί αν δεν έπαιζε ξανά και ξανά την ιστορία με το λιοντάρι και τη ζέβρα. Αλήθεια. Το δούλευε μέσα του, προπονήθηκε, δυνάμωσε και το έκανε όταν ήταν έτοιμος.

Γιατί το παιχνίδι του είναι τόσο σημαντικό όσο και η ύπαρξή του. Οι στιγμές αυτές με τα ιδρωμένα πρόσωπα και τα αναψοκκοκινισμένα μάγουλα, τα γρατζουνισμένα γόνατα και ο τρόπος που διψάνε μετά απο ένα καλό παιχνίδι είναι ο θησαυρός που οφείλουμε σαν γονείς να παρέχουμε στα παιδιά μας. Μην θεωρείτε ότι χάνουν χρόνο παίζοντας. Όχι. Χτίζουν εαυτούς και αυτό μόνο αρκεί.

Σαμπά Ναταλί

Πηγή: Childit.gr