Γιατί το συγγνώμη από ένα παιδί δεν είναι πάντα αναγκαίο

Προσπαθείς να μεγαλώσεις ένα ευγενικό παιδί που για κάθε του πταίσμα ζητά ταπεινά συγγνώμη. Ένα παιδί που φυσικά και θα κάνει λάθη, και πρέπει να τα συνειδητοποιεί, και... πάλι να ζητά συγγνώμη για αυτά.

Μήπως όμως υπερβάλλεις με τις πολλές συγγνώμες που του ζητάς και του μαθαίνεις να λέει; 

Η συγγνώμη πρέπει να βγαίνει από μέσα μας, να είναι ειλικρινής, και αυτό το γνωρίζουμε καλά εμείς οι μεγάλοι. Και δεν αναφέρομαι σε συγγνώμες του τύπου «α, σας πάτησα, συγγνώμη» που θα πεις στο λεωφορείο αλλά για πιο μεγάλες και ουσιαστικές.

Όταν «πατάς» την ψυχολογία κάποιου, όταν μαλώνεις, τσακώνεσαι, πληγώνεις αλλά δεν έχεις δίκιο. 

Το παιδί πρέπει πρώτα να καταλάβει το λάθος του και μόνο τότε η συγγνώμη που θα ξεστομίσει θα έχει αληθινό νόημα.

Κυρίως όταν το παιδί είναι μικρό, προσχολικής ηλικίας, μαθαίνει πολύ τυπικά και μηχανικά τη συγγνώμη καθώς στην πραγματικότητα δεν μπορεί ακόμα να νιώσει τη λύπη και την ενοχή.

Επίσης, παίρνει το μήνυμα ότι είναι οκ να χτυπήσει έναν φίλο του και μετά με μια συγγνώμη να ξεμπερδέψει. Και να το επαναλάβει, γιατί όχι;

Θυμήσου ότι:

- Ένα παιδί πρέπει να ζητά συγγνώμη γιατί πλήγωσε κάποιον και προσπαθεί να επανορθώσει.

- Δεν ζητά ποτέ συγγνώμη όταν λέει τη γνώμη του και έχει δίκιο. Εξάλλου, αυτό είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας, μικρών-μεγάλων. Συγγνώμη κιόλας.