«Και ο πολιτισμός είναι δικαίωμα των παιδιών και των νέων» 

Στο πεζοδρόμιο, λίγο πιο πέρα από τη λαϊκή της γειτονιάς μου. Μια μητέρα καθισμένη κρατά στην αγκαλιά της ένα μωράκι. Είναι επαίτης. 

Στο μετρό, μια παρέα φασιαριόζικα Ρομά κάθεται δίπλα μου. Δεν πάτε σχολείο; τα ρωτώ. Μου χαμογελούν και αμέσως μετά μου ζητάνε ένα ευρώ για να πάρουν κάτι να φάνε.

Λίγα χιλιόμετρα μόλις από το σπίτι μου, όπου φροντίζω να μην λείψει τίποτα στο παιδί μου, κάποια άλλα παιδιά βιώνουν συνθήκες ανέχειας, παραμέλησης, κακοποίησης. 

Δεν με πληγώνει τίποτε πιο πολύ σε αυτή την κοινωνία από τα παιδιά που τους έχει στερηθεί το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. 

Σχεδόν 30 χρόνια μετά από την υιοθέτηση της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ, υπάρχουν παιδιά που ζουν τον πόλεμο, τη βία, την ανισότητα, τον εκφοβισμό, θύματα των ενήλικων λαθών και παθών. 

Και δεν χρειάζεται να πάμε μακρυά. Δεν μιλάμε πια μόνο για τις χώρες του Τρίτου κόσμου αλλά και για τις δικές μας, τις πολιτισμένες, τις ευρωπαϊκές. Τι κάνουν αυτές οι πολιτισμένες κοινωνίες για να προστατεύσουν αυτά τα παιδιά; Τι κάνει το κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση; Τι κάνουμε εμείς, εσύ και εγώ;  

Διαβάζω ότι «το υπουργείο Πολιτισμού αναγνωρίζει το μερίδιο της δικής του ευθύνης απέναντι στα πολιτισμικά δικαιώματα των παιδιών». 

Διαβάζω για «πολιτισμικές διακρίσεις που στιγματίζουν τα παιδιά μέσα και έξω από το σχολείο». Για «διακρίσεις γλώσσας, φυλής, φύλου, χρώματος, θρησκευτικής πεποίθησης, σεξουαλικού προσανατολισμού». 

Και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι. Τι κάνουμε εμείς "οι πολιτισμένοι" για τα παιδιά σε κατάσταση φτώχειας, για τα παιδιά που εγκαταλείπουν πρώιμα το σχολείο, για τα έγκλειστα παιδιά σε ιδρύματα, φυλακές ανηλίκων και κέντρα κράτησης, για τα παιδιά με αναπηρίες, για τα παιδιά Ρομά, τα παιδιά πρόσφυγες και μετανάστες. 

Μήπως έχουμε μάθει να γυρίζουμε τη ματιά μας αλλού όταν συναντάμε αυτή τη μητέρα (;) που ζητιανεύει σε μια γειτονιά των δυτικών προαστίων με ένα μωρό στην αγκαλιά; Δεν είναι και τόσο ινσταγκραμικό, σωστά;