ΠΑΙΔΙ
Ένα παιδί κοιτάζει τ’ άσπρα (τραπεζομάντηλα)
Το έργο που ζούμε στις οικογενειακές ταβέρνες
Αυτό που λέμε «ταβέρνα» εμείς στην οικογένειά μας δεν το ξέρουμε καλά. Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να ξεχάσω τα διαλυτικά στα παϊδάκια και να γίνουν αυτομάτως παιδάκια.
Ένα παιδί που πάει σε ταβέρνα γιατί το θέλουν οι γονείς του ένα πράγμα έχει να κάνει: Να βαρεθεί.
Γιατί το φαγητό του θα το φάει, όσο φάει, στο πιτς φυτίλι. Θα πιει και την μπλε πορτοκαλάδα του. Μετά; Θα καθίσει να συζητήσει με τους μεγάλους; Θα περάσει τέλεια ρουφώντας τον καπνό των δίπλα; Θα διασκεδάσει με τη live ορχήστρα καθισμένο κάτω από ένα ηχείο που του σπάει τα τύμπανα;
Όχι φυσικά. Θα πάρει το κινητό της μαμάς ή του μπαμπά και θα σκοτώσει τον χρόνο του και μερικά εγκεφαλικά κύτταρα. Και αυτό είναι που λέμε "βγήκαμε και περάσαμε υπέροχα";
Η ταβέρνα είναι ωραία για ένα παιδί όταν έχει παρέα να παίξει. Όταν υπάρχει ένας ωραίος, ελεγχόμενος χώρος για παιχνίδι. Ένας παιδότοπος ή μια παιδική χαρά. Όταν του έχεις πάρει μαζί επιτραπέζια, κάρτες, μπλοκ και μαρκαδόρους για να απασχοληθεί.
Η ταβέρνα είναι ωραία για ένα παιδί όταν οι γονείς του δεν το αναγκάζουν να ανέχεται ένα περιβάλλον που δεν είναι για την ηλικία του.
Αυτή είναι η αλήθεια και όλα τα υπόλοιπα είναι καλά κρασιά.