ΠΑΙΔΙ
Γιατί κάποια παιδιά είναι πιο "γενναιόδωρα" από άλλα;
Η επιστήμη έχει την εξήγηση.
Δεν αποτελεί μυστικό το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι συχνά επικριτικοί, με τα μικρά παιδιά να μην αποτελούν εξαίρεση.
Όταν τα παιδιά γίνονται μάρτυρες μιας ''καλής'' ή ''κακής'' συμπεριφοράς, το μυαλό τους δείχνει μια άμεση συναισθηματική αντίδραση και ανταπόκριση.
Σύμφωνα όμως με μια μελέτη του Cell Press journal "Current Biology", χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτή την αυτόματη ηθική αξιολόγηση προκειμένου τα παιδιά να συμπεριφέρονται με γενναιοδωρία.
Καταγράφοντας την δραστηριότητα του εγκεφάλου των παιδιών, η μελέτη βρήκε ότι η γενναιόδωρη συμπεριφορά απαιτεί και ελεγχόμενη διαδικασία σκέψης.
Τα νευρο-αναπτυξιακά ευρήματα είναι τα πρώτα που συνδέουν τις έμμεσες ηθικές αξιολογήσεις με την πραγματική ηθική συμπεριφορά και ξεχωρίζει συγκεκριμένους νευρωνικούς δείκτες του καθενός, λένε οι νευροεπιστήμονες:
«Η ηθική αξιολόγηση σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, όπως και στους ενήλικες, είναι περίπλοκη και δημιουργείται και από το συναίσθημα και από τη νόηση», λέει ο Jean Decety, καθηγητής ψυχολογίας και ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. «Ωστόσο, βρήκαμε ότι η πραγματική γενναιοδωρία σχετίζεται μόνο με διαφορές στους νευρωνικούς δείκτες της νόησης».
"Τα μικρά παιδιά έχουν τη φήμη ότι είναι εγωιστικά και συχνά είναι", λέει ο Decety. Μελέτες όμως στο παρελθόν έχουν δείξει ότι ακόμη και τα βρέφη είναι ευαίσθητα στην ανισότητα και ότι τα παιδιά έχουν την ικανότητα να συμπεριφέρονται προς όφελος των άλλων. Καθώς μεγαλώνουν, έχουν μια τάση να δείχνουν μια αύξηση ως προς τη γενναιοδωρία.
Για να βρουν από που προκύπτει αυτού του είδους η γενναιοδωρία, ο Decety και ο συνεργάτης του Jason Cowell, κατέγραψαν την εγκεφαλική ηλεκτρονική δραστηριότητα παιδιών ηλικίας 3 έως 5 ετών, καθώς έβλεπαν καλές και επιβλαβείς σκηνές και καθώς έπαιρναν αποφάσεις, στον πραγματικό κόσμο, σχετικά με το πως να συμπεριφερθούν σε ένα άγνωστο παιδί.
Στα παιδιά δόθηκαν αυτοκόλλητα και τους είπαν ότι "αυτά τα δώρα ήταν δικά τους". Τα ενημέρωσαν ότι στο επόμενο παιδί που θα ερχόταν δεν θα δίνονταν αυτοκόλλητα και τα ρώτησαν εάν ήθελαν να δώσουν σε αυτό το άγνωστο παιδί κάποια από τα δικά τους. Εάν το παιδί αισθανόταν γενναιοδωρία θα μπορούσε να τοποθετήσει τα αυτοκόλλητα που ήταν διατεθειμένο να αποχωριστεί, σε ένα κουτί όταν δεν έβλεπε κανείς.
Κατά μέσο όρο, τα παιδιά μοιράστηκαν λιγότερα των δύο από τα δέκα αυτοκόλλητα τους. Η νευρωνική απεικόνιση έδειξε ότι η ηθική κρίση των παιδιών ήταν αποτέλεσμα συνδυασμού μιας πρώιμης και αυτοματοποιημένης διαδικασίας καθώς παρατηρούσαν τα καλά και τα κακά σενάρια και αργότερα, μιας περισσότερο προσεκτικής επανεκτίμησης αυτών των σκηνών.
Το δεύτερο βήμα ήταν όμως αυτό το οποίο από μόνο του πρόβλεψε εάν ένα παιδί θα μοιραζόταν ή όχι τα αυτοκόλλητα του.
Ο Decety θεωρεί ότι η μελέτη μπορεί να δώσει μια χρήσιμη γνώση για τους γονείς την εορταστική αυτή περίοδο, για να μπορέσουν τα παιδιά τους να αισθανθούν το πνεύμα της προσφοράς.
«Αυτά τα ευρήματα παρέχουν μια ενδιαφέρουσα ιδέα ότι ενθαρρύνοντας τα παιδιά να αντικατοπτριστούν πάνω στην ηθική συμπεριφορά των άλλων, μπορεί να καταφέρουμε να προωθήσουμε τη γενναιοδωρία τους», είπε.
