ΣΧΕΣΕΙΣ
Άκου με, τι σου ζητάω;
Όταν μιλάμε πολύ και νιώθουμε λίγο.
«Ε, σου μιλάω, με ακούς;»: Μια φράση που έχουμε συνηθίσει να βγαίνει από το στόμα μιας μαμάς. Το παιδί, φυσικά και άκουσε. Από το ένα αυτί μπήκε, από το άλλο βγήκε.
Τι γίνεται όμως όταν ακριβώς το ίδιο συμβαίνει σε μια σχέση ενηλίκων; Να του τραβήξεις το αυτί για να καθίσει να σε ακούσει;
Αυτό που ιδανικά θα ήθελες είναι να σε καταλάβει χωρίς καν να μιλήσεις. Να παρατηρήσει την αλλαγή στην έκφρασή σου. Να νιώσει ότι η αύρα σου είναι διαφορετική. Να αισθανθεί ότι κάτι δυσάρεστο, αρνητικό πλανιέται στον αέρα.
Ιδανικά, ουτοπικά και μόνο στις ταινίες.
Γιατί εάν δεν βάλεις τον άλλον κάτω να του πεις Κοίτα, θέλω να σου πω κάτι (σ.σ. οι άντρες σιχαίνονται όλες αυτές τις φράσεις που περιλαμβάνουν τις λέξεις κουβέντα, μιλάω, να σου πω, να μιλήσουμε), δεν πρόκειται να μαντέψει τι έχει ακριβώς συμβεί, τι υπάρχει μέσα στο όμορφο κεφάλι σου.
Και εάν ενδιαφέρεται για σένα, θα είναι εκεί, και να ακούσει, και να νιώσει. Και να σου κάνει μια αγκαλιά, και να βρείτε μαζί τη λύση.
Όχι όμως όταν βλέπει μπάλα, ρε κορίτσια. Γιατί τότε αντί να σε ακούσει αυτός, θα τα ακούσεις εσύ. Και θα έχει και δίκιο, να τα λέμε. Τη σωστή στιγμή κάντο για να τον έχεις όλο δικό σου. Να σε κοιτάει και να σε ακούει.
